سلام سلام دوستان. خوبین؟ خوشین؟ روزگار با شما خوبه یا شما با روزگار خوبین؟ هر کدوم که باشه بازم خوبه.

خب من دومین بارمه که پست میذارم. شاید چیزایی که میگم به درد خیلیا نخوره. اما فکر کردم جاش توی محله خیلی خالیه.

دوستان من توی شهر خودم مربی جهتیابی بعضی از گروههای نابینایان هستم. حدود هشت سالی هست که مستقلم و بدون کمک کسی خودم رفتامد میکنم.  تجربه های زیادی در مورد جهتیابی کسب کردم. برای همین فکر کردم بیام و تجربیاتمو در اختیار بقیه هم  هر از چند گاهی در قالب چنتا پست بذارم.

حالا بریم سراغ بحث اصلی. دوستان من از همون ابتدا شروع میکنم از کسانی که استاد هستند عذرخواهم که تکرار مکررات میکنم.

برای شروع باید به عمقِ چنتا نکته خوب پی ببرین.

اول این که باید خودتونبپذیرین که نمیبینین و کاری هم نمیشه کرد. اونایی که حتی کمی بینایی دارن و فکر میکنن که نیازی به عصا ندارن بهتره که همون یک ذره بینایی رو هم نادیده بگیرن. چون بعدا به همون متکی میشن و فکر عدم نیاز به عصا همچنان اونا رو از عصا زدن باز میداره. حالا بگذریم که این یکم بینایی یه وقتایی بلاهایی سر آدم میاره.  پس تصور کنید که هیچی نمیبینین. تا بتونید از عصا استفاده کنید و تکیه ی اصلی روی اون باشه. حالا کنارش بینایی هم یه جاهایی به کمکتون مییاد. دیگه این که باید قبول کنین که بخواهید یا نخواهید بهتر این هست که مستقل بشین. باید به این باور برسین که هیچ کس نمیتونه به اندازه ی خودتون به این استقلال تون کمک کنه.

دوم این که شما باید اون قدر اعتماد به نفس بالایی داشته باشین که بقیه با دیدن اعتماد به نفستون حس خوبی بهشون دست بده. همچنین از هیچی خجالت نکشین. خجالت کشیدن از عصا و از  نابینایی خودتون رو بندازین دور. چون باعث میشه که ترستون بیشتر بشه و از اون طرف اعتماد به نفسی که خیلی لازمش دارین رو از دست بدین.

سوم این که عصا رو جزئی از بدنتون و بهتر بگم وجود تون بدونید. بهش اعتماد کنید و هیچ وقت ازش جدا نشین. عصا بهترین دوست یک نابینا هست. عصا حتی میتونه بهتر از یک بینا راهنمایی تون بکنه. به شرطی که نحوه ی صحیح استفاده ازش رو یاد داشته باشین.

یاد یک خاطره افتادم که فکر میکنم بیربط به این قضیه نباشه. من روزی داشتم با یکی از دوستان نابینا صحبت میکردم اون برام تعریف کرد که توی یک شب تاریک با دوست بیناش  داشته قدم میزده. ازش می پرسه عصای من بهتر میبینه یا چشمهای تو؟ دوستش خندیده و با اطمینان گفته خب معلومه چشمهای من. دوستم میگه نه دیگه اشتباه نکن چشمهای تو تا زمانی میبینه که نور باشه. اما عصای من حتی در تاریکی مطلق هم میتونه ببینه و مراقب من باشه.

حالا کاری به این نداریم که کدوم بهتر هست. این رو تعریف کردم که به ضرورت وجود عصایی که خیلیها دوستش ندارن پی ببرین.

چهارم این که دوستان ما هر کدوممون جایی زندگی میکنیم که انواع فرهنگها وجود داره. وقتی تصمیم داریم با عصا از خونه بیرون بریم باید انتظار هر رفتار، برخورد و حرفی رو داشته باشیم. باید حوصله به خرج بدیم و زود ناراحت نشیم و دلمون نخاد که زمین دهن باز کنه و ما بریم توش. البته الان نسبت به چند سال پیش خیلی بهتر شده. مردم آگاه شدن. این آگاهی رو باید خود ما بیشترش کنیم با حضورمون توی اجتماع. با ارتباط گرفتن با اون مردم. مطمئن باشین که میشه با  پشت کار خودمون به خیلی چیزا برسیم.

خب دیگه فکر کنم خیلی زیاد شد. اگه فکر میکنید این نوع مطالب مفید هست بهم توی کامنتا بگین. تا بدونم که ادامه بدم یا نه.

همچنین اگه سؤالی دارین حتما بپرسید. توی کامنتا میبینمتون.