سلااااام به زهره و تموم برو بکس باحال محله. راستیاتش شما آدمو شوکه می کنید با این خلاقیت هاتون. واقعا سورپریز شدم وحشتنااااک. جالبه که من به فکر خودم نیستم شما به فکر منید. خیلی باید خدا رو شکر کنم که شما هستید و خیلی باید بترسم از روزی که خدایی ناکرده شما کمتر بشید. نه. نه. زبونمو گاااااز میگیرم. آره. راستیاتش روح و جسم که باهم خسته بشند، دمار از روزگار آدم در مییارند به روش های ستمگرانه ای از جمله به روش سامورایی.
زهره خانم مرسی که پست دادی، احوال پرسیدی، سراغ گرفتی ولی چرا میترسونی؟ چرا دعوا؟ خو ایجوری که آدم حول میکنه نمیدونه چی بگه از کجا شروع کنه که! الان من در حالت مغز گیجه به سر می برم. از داد هایی که سرم کشیدی گوشم داره آهنگ سلطان قلب ها رو سوت میکشه. ولی خو آهنگ قشنگیه. بالاخره من هنوز توی فکر اون ناهاری هستم که بدون اینکه بفهمم سر کلاس خوردی و یک لقمه هم تعارف نکردی. از اینکه از ناهار محروم شدم بیشتر لجم گرفت تا از اینکه نفهمیدم کی ناهار خوردی. خخخ. بازم ایول که همیشه پست های پر کامنت میز گردی و خاطره ها و تجربیات قشنگ رو تو یکی از پایه ثابت هاش هستی.
مِقسی سعید درفشیان گل گلاب که هرچی از معرفتت بگم کم گفتم. تو و حسین و امیر سرمدی و رضا و باقی بچه ها واقعا توی اداره ی محله، سنگ تموم گذاشتید. اگه با من بود اینجا ی عالمه تابلوی خاک خورده میشد و دیگر هیچ.
مهدی مرسی که هستی، مرسی که دوس داری اول بشی و مرسی که پست میذاری. روشن نگه داشتن چراغ اینجا یعنی همون پست گذاشتن که به ما مربوط باشه. کاری که همه مشغولش هستیم.
محمد هاشمی ایول. من منتظر کارتون های mp3 شده ی تو هستم. کارتون هایی مث دوقلو های افسانه ای و کاش و کاشکی که تو عمرم از همه چی بیشتر دوسشون دارم. داریشون آیا؟
شهروز، تو انگار هوس انباری و زیرزمین کردیاااا! سعی می کنم از دخمه ی خودم بیام بیرون و بکنمت توی ی دخمه ی اختصاصی که مخصوص خودت ساخته شده باشه! بدون در و پنجره و روزنه. ی روزم از گریه توی دخمه ی محله اشک میریزی ایشالا. اون روز دور نیست. به قول سنجد: برمیگردم. حتما.
ببین نخودی توصیه کرده بودی خوش اخلاق باشم، حالا همه بسیج شدند من بد اخلاق شم. از الان گفته باشم من اگه قاتی کنم ی وقت دیدی برف شادی و ناراحتی رو با سرم او آر اس و چیز های دیگه قاتی کردم پاشیدم وسط محله هااااا! هرچی شد پا شما.
ملیسا. من که کلاست بودم اجازه که! حالا هم هستم که. ممنون از احساساتت که! فکر کنم این سبک یلدایی بود که! تو آیا بودی آیا. خخخ.
عمو حسین، قرار شد من از بدحالی خودم واسه بچه ها نگم تا روحیه ی محله همچنان شاد و سرپا و برپا و لذتبخش و عشقولانه بمونه. همون چیزی که من آرزومه. کاری به اون مسئله هایی که میدونید نداره. من دچار ی نیمچه بیماری جسمی و روحی و ی نیمچه مسائل شخصی و کاری و تحصیلی و دو راهی شدم که دارم با همه در آن واحد دست و پنجه نرم می کنم. الان پنجه هام در حد ماکارونی مانا که ی کم دیگه باید قل بخوره نرم شده. ههه. خوف میشم. حتما. اگرم نشدم، از من یادتون به مظفر الدین شاه بیفته که هر روز اشکش دم مشکش بود و مریض افتاده بود توی تخت که آخرشم رفت به آسمونا! هه. تحریک احساسات نکردم. همینجوری به ذهنم خورد اینو بگم. خودم از وضعیت بیمار، بدم مییاد. از اینکه کسی رو یا خودمو توی وضعیت ضعف و بیحالی جسمی و روحی باهم ببینم چندشم میشه. چیز خاصی نیست. مورچه شاخم زده عمویی.
سعید، ما همه یک طرفیم. طرف من. هه.
سلام پریسیمای محله! من حق ندارم. واقعا جدی میگم. حق ندارم بی خبر بگذارم برم ولی نرفتم. دورادور حواسم به پست ها و نظرات و همه چی هست. حتی خودم دیروز مشغول تهیه ی مطلب واسه محلمون بودم که ی طوری شد نشد. ولی کلا لامسب آدم که بیحال میشه، مث معتاد ها میشه که همه ی علائق، ارزش ها و دلمشغولی ها واسش بی معنی میشند. چیزی نیست.
محسن جون حضورت رو عشقه! خوشحالم که هستی. کار هایی که شما ها توی این محله میکنید، ترقه ها و فشفشه ها و منور هایی که اینجا روشن می کنید، واقعا دیدنی و شنیدنیه. لذت می برم از خوندن و بودن اینجا. بی واسطه بگم من حالم خوبه ولی تو باور نکن. دلم واسه پست های خودم، خاطره هام که اینجا می نوشتم، پادکست های صوتی شله قلمکارم تنگولیده شدیدا عجیبا وحشتناک. مییام و هستم. همین که اینجا هست، یعنی دلگرمی واسه من، واسه تو، واسه اون. ی کمی اینجا بار آموزشی صوتیش کم شده که همه حق داریم. کار آسونی نیست. انگیزه میخواد و موضوع سخت گیر مییاد. برنامه های مفید نابینایی هم کم شده اینجا. مطمئنم در تخصصی بودنمون همیشه پایدار میمونیم. حالا ی جا کمتر ی جا بیشتر. بیخیال. ی خاطره هم اینجا بگم باهم بخندیم. بچه ها دیشب خواب دیدم تا صبح داشتم ی فایل صوتی رو ویرایش می کردم، ی دفعه صبح، توی خوابم برق رفت. خخخ. اونقدر زیاد ویرایش کرده بودم که وقتی برق رفت، زدم توی سر خودم. وقتی زدم توی سر خودم، ضربه ه محکم بود از خواب بیدار شدم. تازه وقتی بیدار شدم و فهمیدم خواب بودم، سرم واقعا درد گرفت. گفتم من این همه ویرایش کردم آخرش هیچی به هیچی. والا آدم اگه کابوس ببینه، خیلی بهتر از اینه. توی کابوست فوقش ی خرسی سگی چیزی میذاره دنبالت. پنج دقیقه بیشتر طول نمیکشه. یا فرار میکنی یا میگیره میخوردت. بیدار میشی ی کمی قلبت میزنه عرق میکنی تموم میشه میره پی کارش. ولی اینکه ی شب تا صبح بشینی ویرایش کنی بعدم هیچی به هیچی، خیلی ظلم بزرگیه. نمیخوااااام.
چشمه جون، رحم کن. باند عقرب دیگه کودومه! چالش آب جوشم کجا بود. بابا ما که میتونیم مسئله رو مسالمت آمیز حلش کنیم، اصن چه کاریه! راستی بگم. این مجتبی یاب ها هم دیگه چینی شدند اشتباهی مصطفی و مرتضی پیدا میکنند. حواستون جمع باشه کلاه سرتون نره.
خانم کاظمیان شما هم که همیشه بودی و ایول که هستی! به امید پیشرفت! بزن بریم به سرعت برقو بااااااد!
فرهاد جون، مرسی، مونده بودم کسی نیست ی خدا بیامرزی بهمون بگه چی کار کنم که خدا رسوندت. بابا ایول. ثابت کردی رفاقت ها هنوز زنده اند! هه.
داوود جون یعنی سناریو ساخته بودی در حد لالیگا! فکر کن اگه پنج کیلو روغن بریزه کف جایی من از اونجا زنده مییام بیرون آیا؟ اما تعجبم ازینه چطوری فهمیدی دارم آموزش بستن بند کفش رو ضبط میکنم! والا ی دو سه چهار باری ضبط کردم دیدم صوتی نمیشه، تصویریش کردم. بعدش دیدم تصویری هم که نمیبینیم، دوباره صوتیش کردم. بعدش دیدم صوتی هم که کامل متوجه نمیشیم، برداشتم نوشتمش و شکل ها رو توش گذاشتم. بعدش دیدم خوب حالا من نوشتم اینکه آخرش بچه ها با صفحه خوان باید بشنوندش پس با صوتیش فرقی نمیکنه. اشکالی هم که توش گذاشته بودم همه رو جاز هی میگفت گرافیک، گرافیک. این شد که فیلم و متن و صوت رو گذاشتم کنار هم، ی دورخیز کردم، آمدم جلو، محکم با پا کوبیدم روی کل آموزش ها. بعدش ی صدای بامبی آمد و ی اتفاقاتی افتاد که منجر به ی اتفاقات دیگه شد که اونم منجر به ی سری حوادثی شد که رخداد های تازه ای رو رقم زدند و بعدش موردی پیش اومد که عجیب بود و پیشدرامد ی حادثه ی جدیدتر شد. اینه که من قاتی کردم و فکر کنم الان شما هم ی کمی قاتی شدید. حالا هم خوشحالم که با این اتفاقات و حوادث و رخداد ها، حواستون از پولها پرت شده. به امید موفقیت. برو بابا. پول چرک کف دسته. اصن از شما گرفتم که دستاتون تمیز باشه. من دست هام چرک بشه طوری نیست. من در خدمت همه ی همنوعانم هستم. خخ.
ببینم یلدایی، الان منظورت اینه که ی چک در گوش من بنوازی یا چک اسم ی سازه که نوازندگی میکنی آیا. خدا کنه دومی درست باشه وگرنه که از مریخیت استدعای کمک عاجزانه دارم.
پریسای عزیز، درود به تو و همفکر هات. من هستم. جایی نرفتم. ی کمی حضورم ناپدیدتر شده. دوس دارم وضعیتم شیک بشه دوباره با قدرت برگردم. دوس دارم همیشه اینجا توی محله ی خودمون ول بپلکم. الکی سر پست های همه ی شما ها کرم بریزم. واقعا حاااال میده. به هر حال، فرضیه ام رو اگه حس می کنید عملی کردم، لطف بچه ها بوده که با توجه به حال و روز نه چندان معلوم من، قبول زحمت کردند. از خود بچه محل ها. بی مزد و منت. فقط واسه خودمون دارند اینجا رو اداره می کنند. از سعید درفشیان و حسین غلامی و امیر سرمدی و رضا مبارک گرفته تا بچه های دیگه ای که حواسشون کم و بیش به اینجا هست. اصن همین که اینجایید یعنی دلگرمی واسه من. حسی که در مورد رودخونه گفتی رو لاااااایک می کنم و دوس میدارم و قبول نیز.
عدسی همچنان پژو بمان. قیژ. قییژ قییییییییژ!
سمانه خانم سلام. خوشحالم هستی. من هستم و نیستم. متأسفانه یا خوشبختانه انگاری دور بودنم ازینجا مصلحت داشته که خودم شاید کمتر به این قضیه باور داشته باشم. به هر حال، ما رو پیدا کردند انداختند صندوق پست. جای دشمن شما خالی که اینجا وسط ی مشت کاغذ پاره توی این تاریکی با بوی بد جوهر نامه و چسب پستی چه سخت داره میگذره به من!
عمو قنبر، واقعا اینقدر موضوع توی موضوع و سطح بالا می نویسی که نمیدونم چی جواب بدم. فقط میگم وقتی هستی، انتقاد بکنی یا نکنی، تعریف بکنی یا نکنی، همین که هستی یعنی دلگرمی، همین که هستی یعنی عشق، یعنی حال، یعنی لذت در حد ی کمی بیشتر از المپیک! اگه من جایی جوابی به کامنت های شما ندادم واقعا معذرت میخوام. شاید ندیدم. جوانیم شما ما رو ببخش. زهره هم دستش درد نکنه که به فکره و همیشه باعث شور و نشاط توی محله میشه. ایول همگی.
میلاد جان، مرسی که هستی. از اطلاع رسانیت هم ممنون به شدت.
بازم به همگی که کامنت گذاشتید یا نگذاشتید ی عالمه مرسی متشکرم تقدیم می کنم و تأکید می کنم من کسی نیستم، اگه اینجا چیز های خوبی در موردم نوشته میشه، همه لطف شماست. خوشحالم که هنوز جمعمون جمعه، شنبه، یکشنبه تا آخر هفته که دوباره جمعمون جمعه، شنبه یکشنبه تا آخر هفته که جمعمون جمعه، شنبه، یکشنبه تا آخر هفته که اه دیوونه شدم باقیشو خودتون توی ذهنتون تصور کنید دیگه. تا همیشه!