هزاران درود به هم محله ای های عزیز و دوست داشتنی.
چهار شنبه دوازدهم شهریور، چهارمین برنامه امید نشاط زندگی، به روی آنتن رفت.
اما این بار نه از تهران بزرگ. بلکه از نصفِ جهان، پایتخت فرهنگی ایران.
همونطور که در جریان هستین سفر ما به اصفهان به نوعی به خاطر تهیه گزارش از نهاد های مرتبط با معلولین و مصاحبه با نابینایان موفق استان بود.
لذا در این برنامه که در انجمن موج نور ضبط شد، با آقای نصر الله رضایی همراه بودیم.
در بخش مهمانخانه، مجتبی خادمی مهمون برناممون بود و در آیتم چه خبر از کجا، با دکتر صادقی مدیر کل بهزیستی استان اصفهان صحبت کردیم.
قبل از این که لینک دانلود رو بذارم، جا داره یک باره دیگه از مسئولین امر که با ما در طول سفرمون همکاری کردن تشکر کنم.
آقای قِناعت کار مدیر روابط عمومی بهزیستی اصفهان، خانوم کریمی مدیر مجموعه میهمان سرای مریم و تمامی زحمتکشان در انجمن موج نور، مدرسه شهید احمد سامانی و جامعه نابینایان خمینیشهر که انشا الله در برنامه های بعد، به وقت مقتضی از این گزارش ها هم استفاده خواهیم کرد.
از سایر نهادهای مرتبط که فرصت مصاحبه با این عزیزان به ما دست نداد، عذرخواهی میکنیم و ایشالا در سفر های بعدی حتما به سایر انجمن های استان اصفهان هم سر خواهیم زد.
برنامه ی اختصاصی ما از اصفهان به مدت 28 دقیقه و حجم 26 مگابایت،
تقدیم به شما عزیزان
من هستم و دوباره دلی بی قرار تو
این کوچه های خسته ی چشم انتظار تو
منظومه ی بلندِ غزل های ناز من!
خورشید هم ستاره شد در مدار تو
زیبا ترین تغزل بارانی منی
می بالد عاشقانه غزل در بهار تو
عطری نجیب میوزد از واژه های من
هرگز نبوده شعرم این همه دچارِ تو
بخشیدم عاشقانه دلم را به چشمان تو
باشد که بی بهانه شود در کنار تو
جایی که عشق نیز دچار تو می شود
از من عجیب نیست شوم بی قرار تو
من آن ستاره ی نامرئی ام که دیده نشد
صدای گریه ی تنهایی اش شنیده نشد
من آن شهابِ شرار آشنای شعله ورم
که جز برای زمین خوردن آفریده نشد
من آن فروغِ فریبای آسمان گردم
که با تمام درخشندگی سپیده نشد
من آن نجابت درگیر در شبستانم
که تار وسوسه بر قامتش تنیده نشد
نجابتی که در آن لحظه های دست و ترنج
حریرِ عصمتِ پیراهنش دریده نشد
من از تبار همان شاعرم که سروِ قدش
به استجابت دریوزگی خمیده نشد
همان کبوتر بی اعتنا به مصلحتم
که با دسیسه ی صیاد هم خریده نشد
رفیق من ! همه تقدیم مهربانی تو
اگرچه حجم غزل های من قصیده نشد.
آیا تو نیز دردسری چند می خری؟
یعنی دلی ز دست هنرمند می خری؟
قلبی پر از غرور ز مَردی بهانه گیر
او را که بی بهانه شکستند می خری؟
بنشین و عاقلانه بیندیش خوب من
دیوانه ای رها شده از بند می خری؟
یک لحظه آفتابی و یک لحظه ابر محض
آمیزه ای ز اخم و شکرخند می خری؟
باری به حجم عاطفه بر دوش می‏کشی؟
دردی به وزن کوه دماوند می خری؟
بگذار شاعرانه بکوشم به وصف خویش
ابلیس در لباس خداوند می خری؟
وقتی که لحظه‏های من آبستن غمند
اخم مرا به قیمت لبخند می خری؟
چرا زهم بگریزیم،راهمان که یکی است
سکوتمان،غممان،اشک و آهِمان که یکی است
چرا زهم بگریزیم؟دست کم یک عمر
مسیر میکده و خانقاهمان که یکی است
تو گر سپیدی روزی ومن سیاهی شب
هنوز گردش خورشید و ماهمان که یکی است
تو از سلاله لیلی من از تبار جنون
اگر نه مثل همیم. اشتباهمان که یکی است
من وتو هردو به دیوار و مرز معترضیم
چرا دو توده ی آتش؟ گناهمان که یکی است
اگر چه رابطه هامان کمی کدر شده است
چه باک؟ حرف و حدیثِ نگاهمان که یکی است