با یک سلام پر رنگ و چند ثانیه سکوت به احترام تمام عاشقانه هایی که کسی ندیدشان
چرا همیشه فکر می کنیم که آسمان تنها به حال تنهایی ما اشک می ریزد . ببینم آسمان به این بلندی
نباید صاحب غصه به این بزرگی باشد ؟
هیچ از خودت پرسیده ای گنبد آسمان چرا خم است ؟
چرا کسی از خودش نپرسید ؟
چرا یک شب نرویم سراغ حال و هوای آسمان ببینیم او کجا کسی را گم کرده است و قامت نیلی بلندش
زیر بار منت کدام چشم شکسته است ؟
نمی دانم چرا فکر می کنم آسمان عاشق دریاست و قصه ی این دو ٬ چیزیست شبیه قصه ی خورشید
و ماه که بر خلاف خیلی افسانه ها از روی عشق به هم نمی رسند . فکرش را بکن ٬ اگر خورشید و ماه
به هم نمی رسیدند چقدر قلب باید قربانی در آغوش کشیدن دو معشوق می شدند . آن دو میسوزند
تا ما نسوزیم اما باید به آن هایی که هنوز طبق فرضیه های محکم علمی می پندارند ماه از خورشید
نور می گیرد بگویم شاید حق با شماست اما تنها در نتیجه هم عقیده ایم نه در راه حل . ماجرا اینست که یک شب تمام طاقت ماه که نورش بود تمام شد و خورشید جور فداکاری او را هم کشید این حکایت خورشید و ماه بود . حالا آسمان هم همینطور ٬ فکرش را بکن اگر آسمان و دریا به هم
می رسیدند چه اتفاقی برای ساحل و ستاره ها می افتاد .
گرچه دریا کمی خوشبخت تر است ٬ دریا لااقل هر ثانیه یک عکس جدید از آسمان می بیند اما آسمان
چه ؟ کل صندوقچه ی کهکشان راه شیری را که بگردی فکر میکنی یک عکس از دریا پیدا کنی ؟
معلومست که نه ٬ آن وقت آدم های عصر ما کسی را که عمری در کنارشان بوده به بهانه ی هیچ به امان
سرنوشت می سپارند و می روند پی زندگیشان .
می دانم هیچ کدام از آدمهای این عصر به اصطلاح پست مدرنیست با شنیدن این قصه پر از حقیقتآن جور که باید نگاهم نمی کنند …
اینها را نوشتم تا بگویم هوای هوایتان را داشته باشید سرما کم کم دارد می شود فرمانروای سرزمینمان لطفا اجازه ندهید که هر کاری که دلش خواست و با زمین کرد با دل شما هم بکند
مراقب زندگی باشید …