و با آن کفشهای پاشنه بلند تق تق کنان رستوران را ترک کرد. آقای رئوفی دستی به
موهایش کشید و نگاهی به من انداخت. لبخندی زدم و دست تکان دادم. تند تند کاسه ی دسر
را خالی کردم و به سلینا گفتم: از پذیراییت ممنونم.
به سرعت از جا برخاستم. سلینا گفت: شماره ندادی.
ــ ــ باشه دفعه ی بعد.
آقای رئوفی حساب میزش را کرد و بیرون رفت. بدو بدو دنبالش رفتم. وقتی رسیدم، بدون
این که نگاهم کند، پرسید: باز که از من مایه نذاشتی؟
ــ ــ نه. فقط گفتم خیلی پولدارم ولی پولام دست داییمه. بعد این داییم وکیلمه و
خیلیم بداخلاقه. هیچی بهم پول نمیده.
با ناامیدی سری تکان داد و گفت: تو آدم بشو نیستی.
ــ ــ اهه! شمام به رؤیاخانم گفتین من خیلی شرورم!
ــ ــ نیستی؟
ــ ــ نخیر نیستم. من یک فرشته ام!
ــ ــ اوه! یه کم عقبتر بپر اینقدر پر و بالت به من نگیره فرشته!
خندیدم. در حالی که روی جدول کنار جوی آب راه می رفتم، گفتم: میشه یه خورده از راه
رو پیاده بریم؟ من خیلی خوردم. می خوام غذام هضم شه.
ــ ــ به نظرم داریم همین کار رو می کنیم.
ــ ــ به رؤیاخانم چی گفتین عصبانی شد؟
ــ ــ فکر نمی کنم به تو ربطی داشته باشه.
ــ ــ نه خب… اگه نمی خواین نگین. ولی نبودین ببینین من چیا به این دختره سلینا
گفتم!
ــ ــ قابل تصوره!
ــ ــ بهش گفتم باغ دارم و یه اسب خاکستری!
ــ ــ نه بابا!
ــ ــ گفتم اسم اسبم تندره! راستی اسم اسبتون چیه؟
ــ ــ پوما.
ــ ــ ماده است؟
ــ ــ نه.
ــ ــ من گفتم اسبم مادیانه.
ــ ــ میشه روی زمین راه بری؟
ــ ــ نه. اون پایین کیف نمیده. بیخیال… اینجا هیچکس شما رو نمیشناسه.
آهی کشید و گفت: امید منم به همینه!
با دیدن یک مغازه ی بدلی فروشی، مثل تیر از جلوی آقای رئوفی رد شدم و به شیشه ی
ویترین چسبیدم.
آقای رئوفی بی حوصله کنارم ایستاد. بدون این که چشم از آن همه زرق و برق دوست
داشتنی بردارم، گفتم: من عاشق بدلیجاتم.
آقای رئوفی یادآوری کرد: این جمله ات خیلی دخترونه است!
مدافعانه به طرفش برگشتم و گفتم: ولی الآن پسرای زیادی هستن که کلی از این چیزمیزا
به خودشون آویزون می کنن. نگاه کنین حتی فروشنده هم همینطوره.
ــ ــ تو که نمی خوای از این جور پسرا باشی؟
لحنش طوری بود که دچار عذاب وجدان شدم. آرزومندانه نگاه دیگری توی ویترین انداختم و
بعد در حالی که مثل یک لاستیک چسبناک به زحمت از شیشه جدا می شدم، گفتم: نه. نمی
خوام.
چند قدم در سکوت کنارش راه رفتم. بالاخره دلخور گفتم: دایی خسیس از خودراضی! وقتی
اون ثروت عظیم مال خودم شد، یه عالمه بدلیجات… نه نه… یه عالمه جواهر واقعی می
خرم و اصلاً هم از شما اجازه نمی گیرم!
پوزخندی زد و گفت: بیدار شو بچه جان. من اون دختره نیستم، تو هم وارث یه ثروت عظیم
نیستی.
آه پرسوزی کشیدم و گفتم: آره…
بعد دوباره حالم خوب شد. در حالی که می پریدم، دوباره روی جدول رفتم و گفتم: ولی من
می تونم یه عالمه جواهر داشته باشم. نه؟ حداقل می تونم مالک تمام وجود خودم باشم؛
مگه نه؟
ــ ــ اگه نزنی یه بلایی سر خودت بیاری، آره.
کمی بعد تاکسی گرفت و به هتل برگشتیم. باهم به اتاق رفتیم. دکمه های کتم را باز
کردم و منتظر نگاهش کردم. فکر می کردم می خواهد آن را پس بگیرد. ولی حرفی نزد. به
اتاقش رفت و در را بست.
من هم به اتاقم رفتم. لباس عوض کردم. دست و رویم را که حسابی سیاه و دود گرفته شده
بود، شستم و توی رختخواب شیرجه زدم. سرم به بالش نرسیده خوابم برد.
وقتی بیدار شدم، قبل از این که چشمانم را باز کنم فکر کردم اینجا کجاست؟
چشم بسته لحاف و بالش نرم آکریلیک را لمس کردم. کمی فکر کردم تا به خاطر آوردم در
اتاق خواب صورتی هتل هستم! البته همه ی اتاق صورتی نبود؛ ولی لحاف و ملافه ها صورتی
بودند و کلی احساسات دخترانه ام راضی می کردند.
چشم باز کردم و به گچبریهای سقف خیره شدم. خوشحال کش و قوسی رفتم و بالاخره از جا
برخاستم. دست و رویی صفا دادم و به اتاق نشیمن رفتم. آقای رئوفی روی مبل نشسته بود
و روزنامه می خواند. سلام کردم. از پشت روزنامه جواب گفت. بدون این که سر بردارد،
پرسید: اتو نداری؟
شانه ای بالا انداختم و گفتم: نه. می خواین؟
ــ ــ خودت حالت بد نمیشه از این بلوز و بدتر از اون روسری چروک؟
ــ ــ دست بردارین آقای رئوفی! مهمونی که نیست. سَفَره.
آه بلندی کشید و دست برداشت.
نگاهی از پنجره به بیرون انداختم. سر شب بود و شهر از آن بالا انگار چراغانی بود.
پرده ی حریر سفید را رها کردم و به طرف یخچال رفتم. در حالی که درش را باز می کردم،
پرسیدم: شما چیزی می خورین؟
باز از پشت روزنامه، کوتاه و قاطع گفت: نه.
ــ ــ من خیلی گشنمه.
ــ ــ اون همه نهار کجا رفت؟
ــ ــ اوووه!!! هزار سال گذشته. شب شده دیگه.
جوابی نداد. توی یخچال یک بشقاب میوه ی سلفون کشیده بود که با خوشحالی بازش کردم و
در حالی که یک انار سرخ و آبدار را برمی داشتم، پرسیدم: از این میوه ها میشه خورد؟
صدای پشت روزنامه گفت: برای خوردن گذاشتن.
لبخندی زدم و رفتم روی مبل کنار شومینه نشستم. مشغول فشردن انار شدم. در حال ورق
زدن، اتفاقاً دید. روزنامه را پایین آورد و پرسید: داری چکار می کنی؟
با نیشخندی عریض گفتم: آب انار میل دارین؟
با نگاهی جدی و خطرناک گفت: نه مرسی. این چکاریه؟ بشقاب هست.
معترضانه گفتم: آبمیوه گیر که نیست! آب انار میخوام.
ــ ــ می ترکه می ریزه رو لباست!
ــ ــ نه مواظبم.
ــ ــ آبمیوه تو یخچال بود. اگه آب انار نیست بگو برات بیارن.
ــ ــ نه! اون قوطی های رنگی چه ربطی دارن به آب انار طبیعی؟!
ــ ــ اونو بذار کنار. خودم می برمت بهت آب انار تازه میدم.
ــ ــ نه اینجوریش حال میده.
بعد با دندان کمی از پوست انار را کندم و توی سطل کنار مبل انداختم. آقای رئوفی کم
مانده بود بالا بیاورد! حیرتزده پرسید: کارد نبود؟
دلخور گفتم: آقای رئوفی!
آهی کشید و دوباره مشغول روزنامه خواندن شد.
پرسیدم: ساعت چنده؟
نگاهی به ساعت پشت دستش انداخت و گفت: هفت و نیم.
نگاهم دور اتاق چرخید. پرسیدم: اینجا ساعت نداره؟
به یک کشتی روی شومینه اشاره کرد و گفت: چرا.
گردن کشیدم و پرسیدم: ساعتش کوش؟
بعد لبخندی زدم و گفتم: هان دیدم.
موبایلش زنگ زد. نگاهی به اسم روی گوشی انداخت و لبخند زد. زمزمه کردم: عشقتونه؟
پوزخندی زد. پرسیدم: تنهاتون بذارم؟
با خنده گفت: مرض!
جواب تلفن را که داد، صدایش شادتر از همیشه بود. با خوشرویی گفت: سلاملیکم!
تمام وجودم گوش شده بود. صدای مخاطبش را شنیدم که گفت: علیک سلام. با جی پی اس ردتو
زدم میگه تهرانی. راست میگه یا دروغ؟
ــ ــ بابا تکنولوژی! رد می زنی حالا؟
ــ ــ دیگه دیگه… کجایی حالا؟
ــ ــ هتل…
ــ ــ داشتیم؟ اومدی اینجا یه خبر ندادی؟
ــ ــ اصلاً فرصتی نبود. صبحی رسیدم، فردا صبحم دارم میرم.
ــ ــ امشب که هستی خیر سرت. تازه بیخود کردی رفتی هتل.
ــ ــ تو که می دونی اینجا راحتترم. تعارفم ندارم. اگه فرصتی بود، حتماً بهت سر می
زدم. ولی این سفر نمیشه.
ــ ــ یعنی چی که نمیشد؟ الآن پاشو بیا اینجا ببینم. اصلاً نه… بشین خودم میام
دنبالت.
ــ ــ زحمت نکش. با تاکسی هتل بیام زودتر می رسم. ولی موضوع اینه که تنها نیستم.
ــ ــ جــــان؟! با خانمتون اومدین مثلاً؟ تازه قدم ایشونم روی چشم. بالاخره ما
باید ببینیم تو با کی مراوده داری. هان… مامانم داره میگه حتماً برای شام بیا.
برات کباب دیگی درست می کنه با فرنچ فرایز مخصوص مامان خانم.
این را که شنیدم، از جا پریدم و گفتم: بریم. من گشنمه.
چشم غره ی خطرناکی رفت که سر جایم نشستم و دوباره مشغول مکیدن انارم شدم. آقای
رئوفی هم گفت: نه بابا خانمم کجا بود؟ خدا خیرت بده. نوه دایی باباس. یه پسربچه ی
شر و شیطون. فعلاً زنجیرش کردم نشسته.
خندیدم. انارم را فشردم و با میل نوشیدم. دیگر گوش نمی کردم مخاطبش چه می گوید. ولی
ظاهراً خیلی اصرار کرد که آقای رئوفی بالاخره رضایت داد و گفت: باشه. میاییم.
گوشی را که گذاشت، جیغی از خوشی کشیدم و گفتم: آخ جوووون!
با ناراحتی گفت: نگاه کن چکار کردی! هم مبل کثیف شد هم لباست!! پاشو دستاتو بشور.
لباستم عوض کن! ضمناً لباسای کثیفتم جمع کن بدیم بشورن.
ــ ــ تا فردا شسته میشن؟
ــ ــ خواهش می کنیم که بشن. زود باش.
ــ ــ خودم می تونم بشورم.
غرید: لازم نیست.
لباس عوض کردم. کلاه بره ام را سرم گذاشتم. روسری چروک، کلاه بافتنی، چند جفت جوراب
و سه تا بلوز و شلوار را رویهم گلوله کردم و از اتاق بیرون آمدم. ضربه ای به در
خورد. از زیر لباس چرکهایم، دست بردم و در را باز کردم. یکی از نظافتچی های هتل
بود. نگاهی به من کرد و لباسها را گرفت.
آقای رئوفی از جا برخاست. یک دسته ی کوچک لباس تا شده ی مرتب را به زن داد و گفت:
اینا رو هم لطفاً بشورین. ضمناً روی مبل آب انار چکیده، اگه لطف کنین زودتر تمیزش
کنین، لکه اش نمونه.
ــ ــ چشم آقا.
زن لباسها را روی چرخ دستی اش گذاشت و آمد تا مبل را تمیز کند. با آن بلوز بافتنی
بنفش دخترانه که یقه اسکی گشاد داشت و شلوار مخمل کبریتی سبز و کلاه خاکستری، تیپی
زده بودم دیدنی!
زن کارش را تمام کرد و آقای رئوفی انعامی به او داد و رفت. کنار پنجره تکیه دادم و
داشتم با منگوله ی پرده بازی می کردم. آقای رئوفی نگاهی به من انداخت و پرسید: لباس
دیگه هم داری؟
بدون این که سر بردارم، گفتم: نه. این آخریش بود. می خواستم سبک سفر کنم.
ــ ــ شدی مثل دختربچه های تخس تو فیلما که به زور خودشونو قاطی گروه های پسرونه می
کنن.
سر بلند کردم. خندیدم و گفتم: کمتر از اونام نیستم. همیشه همین کارو می کردم. مجیدم
حمایتم می کرد.
ــ ــ مشخصه. ولی مقصود من چیز دیگه ای بود. ما شام مهمونیم و لباست خیلی دخترونه
است. مجبوریم یه فکری بکنیم. طبعاً نمی تونم تو هتل بذارمت.
شانه ای بالا انداختم و گفتم: من چیزیم نمیشه. جایی هم نمی خوام برم.
ــ ــ نمی تونم روی الهامهای اتفاقیت ریسک کنم.
آرام لب مبل نشستم و گفتم: هرجور میلتونه.
آهی کشید و گفت: میرم ببینم تو مغازه ی پایین چی پیدا میشه. جایی نری.
همانطور که سرم پایین بود، نگاهم را بالا آوردم و موذیانه خندیدم.
از در بیرون رفت. ده دقیقه بعد با یک دست لباس کامل پسرانه برگشت. این بار با کمک
فروشنده و دقت خود آقای رئوفی لباسها اندازه بودند.
لباسها را پوشیدم و از اتاق بیرون آمدم. آقای رئوفی با بی حوصلگی انتظار می کشید.
نگاهی به سرتاپایم انداخت. یقه ی کت و یقه ی پیراهنم را صاف کرد. رو گرداندم و در
حالی که به زحمت یقه ام را نگاه می کردم، پرسیدم: مگه چش بود؟
آقای رئوفی سیلی ملایمی به گونه ام زد و گفت: چش نه گوش بود! من نمی دونم این مامان
تو بهت چی یاد داده.
شانه ای بالا انداختم و گفتم: سعی خودش رو کرد، ولی خیلی فایده ای نداشت.
ــ ــ دارم می بینم.
باهم بیرون آمدیم. پرسیدم: کجا میریم؟
ــ ــ خونه ی یکی از اقوام که باهاشون خیلی صمیمیم.
ــ ــ اوه چه عالی! مامان منم دختر دایی بابای شماست. پس منم یکی از اقوامتونم!
ــ ــ ولی با تو اصلاً صمیمی نیستم!
خندیدم و گفتم: بی صبرانه در انتظار لحظه ای هستین که از شرم خلاص شین!
ــ ــ یه چیزی تو همین مایه ها!
با تاکسی هتل رفتیم. خوشبختانه خیلی دور نبود. راننده ی تاکسی هم کوچه پس کوچه ها
را خوب می شناخت و زیاد توی ترافیک نماندیم.
جلوی یک آپارتمان پیاده شدیم. آقای رئوفی حساب تاکسی را کرد و زنگ در را زد. من هم
عقب رفته بودم و داشتم نمای ساختمان و ساختمانهای مجاور را تماشا می کردم.
در خانه باز شد. آقای رئوفی چند لحظه ای به انتظارم توی درگاه ایستاد تا متوجه شدم.
بعد به سرعت خودم را به او رساندم و وارد شدم. تا جلوی آسانسور برسیم، صاحبخانه به
استقبالمان آمده بود. یک مرد جوان نسبتاً خوش قیافه بود. با خوشحالی آقای رئوفی را
در آغوش کشید و چند تا ضربه ی حسابی هم به پشتش زد. بعد به طرف من برگشت و گفت:
پسرک شیطون اینه؟ بهش نمیاد.
قدمی به طرفم برداشت. اما آقای رئوفی بین من و او ایستاد و گفت: سرما خورده شدید.
جلو نرو.
نه بد نبود! آقای رئوفی هم داشت راه میفتاد! کم مانده بود از خنده روی زمین ولو
بشوم! در تایید حرف آقای رئوفی، خنده ام را به سرفه تبدیل کردم و دماغم را بالا
کشیدم.
آقای رئوفی او را بهروز معرفی کرد و گفت نوه ی خاله ی مادرش است. بهروز عذرخواهی
کرد و گفت که آسانسور خراب است. با خوشحالی گفتم: آخ جون!
بهروز با تعجب به من نگاه کرد و پرسید: چرا؟
خنده ام را جمع و جور کردم و گفتم: من… اومم… از آسانسور خوشم نمیاد.
آقای رئوفی فاضلانه توضیح داد: دچار فوبیای فضای بسته است.
پرسیدم: چی چیا؟!
ــ ــ هیچی. بیا.
دو طبقه بالا رفتیم و یک خانم خوشگل و خوش لباس و خوشحال به استقبالمان آمد.
خوشبختانه قصد روبوسی نداشت. فقط شدید گرم گرفت و ورودمان را خوشامد گفت. انگار تو
این شب تاریک و سرد کلبه ی محقرش را گرم کرده بودیم. آه…
نه بابا اینها را نگفت :
تازه کلبه شان هم اصلاً محقر نبود. یک آپارتمان نسبتاً بزرگ و شیک بود که قسمت
جالبش این بود که یک دسته فنچ آزادانه در اتاق پرواز می کردند! داشتم حیرتزده فنچها
را تماشا می کردم که فریده خانم، مادر آقابهروز، توضیح داد که عاشق پرنده ها،
مخصوصاً فنچهاست.
این را که گفت تازه یادم آمد که به پرنده ها حساسیت دارم؛ و بالاخره فهمیدم چرا از
لحظه ای که پا توی خانه گذاشته ام گلویم به خارش افتاده است! عالی بود! در تایید
فرمایشات آقای رئوفی تا آخر شب اشک ریختم و عطسه کردم و سرفه زدم!
فریده خانم خیلی نگران شده بود. اما آقای رئوفی به او اطمینان داد که من داروهایم
را خورده ام و کاری بیش از این از عهده ی کسی برنمی آید.
من هم چه اشکی می ریختم! مطمئن بودم چشمهایم دو تا کاسه خون شده اند. عطسه سرفه…
وقتی نشستیم، فریده خانم از آقای رئوفی پرسید: با جاوید جان دقیقاً چه نسبتی دارین؟
ــ ــ نوه دایی باباست.
بهروز پرسید: چی شد که باهم مسافرت می کنین؟
ــ ــ کاملاً اتفاقی. تو ایستگاه باهم بودیم و الکی الکی مسئولیتش افتاد گردنم.
ــ ــ فردا برمی گردین؟
ــ ــ نه میریم رامسر. جاوید اونجا یه امتحان داره. به خاطر همین اومده تهران. منم
گفتم باهاش میرم. شاید تا جواهرده هم سری بزنیم.
بهروز ابروهایش را بالا برد و گفت: اگه جاده باز باشه.
با نگرانی پرسیدم: چرا بسته باشه؟
ــ ــ خب ممکنه به خاطر برف و بوران بسته شده باشه. این فصل سال البته چندان دیدنی
هم نیست. توصیه نمی کنم برین.
آقای رئوفی گفت: من قول یه کاسه آش تو جواهرده رو بهش دادم. اگه جاده باز باشه می
برمش.
فریده خانم با نگرانی گفت: با این حال و روزش آخه…
دستمال خیس را از روی صورتم برداشتم و گفتم: خوب میشم. قول میدم. داروهامو سر وقت
می خورم.
فریده خانم یک سطل و یک قوطی دستمال کاغذی کنارم گذاشت و لبخند زد. بعد از آقای
رئوفی پرسید: نوه دایی یعنی دقیقاً کی؟ من می شناسم؟
بعد رو به من توضیح داد: من دخترخاله ی بیتاجون مامان کیان مهر هستم. بیتا عین
خواهرمه. کیانم بچه که بود بهم میگفت خاله. حالا نمی دونم چرا تعارف می کنه.
آقای رئوفی تبسمی کرد و گفت: جاوید پسر نعیمه خانم، دختردایی باباس.
فریده خانم فکری کرد و بعد گفت: نعیمه مامان جواهر!
چشمهایم گرد شد و پرسیدم: شما جواهر رو می شناسین؟
بهروز با لحنی بدیهی گفت: کی تو فامیل عشق کیان مهر رو نمی شناسه؟ اون وقتا مثلاً
داشتیم پای تلفن حرف می زدیم، یهو می دیدیم آقا دل و دین باخته گوشی رو ول کرده
رفته. بعداً میگیم کیان این چه کاری بود؟ میگه جوجم اومد!
آقای رئوفی چهره درهم کشید و گفت: میشه بسه؟ جوجه کوچولوی من صرفاً یه بچه ی خوشگل
بود.
بهروز عالمانه سری تکان داد و گفت: و البته تنها بچه ای که دل تو رو برده بود.
آقای رئوفی گفت: کی از اون دخترک عروسکی بدش میومد؟ ولی الآن بزرگ شده.
با لحن معنی داری گفتم: و غیر قابل تحمل.
آقای رئوفی تایید کرد: و غیر قابل تحمل.
فریده خانم خندید و گفت: تو دیگه چرا کیان مهر؟ جاوید برادرشه، تو عالم خواهر
برادری حرص می خوره یه چی میگه. تو چه دشمنی ای باهاش داری؟
ــ ــ حالا… بگذریم.
بهروز گیر داد و پرسید: چی چی رو بگذریم؟ چی باعث شده اون عشق به نفرت برسه؟
آقای رئوفی خنده اش گرفت و گفت: معلوم هست چی داری میگی تو؟ چرا اینقدر بزرگش می
کنی؟ این که من وقتی نوجوان بودم از یه بچه کوچولو خوشم میومد چه ربطی به حالا
داره؟
ــ ــ خب الآن چرا غیر قابل تحمله؟
آقای رئوفی با بی حوصلگی گفت: برای این که الآن برای کاری وکیلشم که اصلاً به اون
کار علاقمند نیستم.
فریده خانم متعجب پرسید: چه کاری؟
من در حال آبریزش چشمها و بینی و استفاده از دستمالهای پیاپی گفتم: داره از شوهرش
جدا میشه. نفرت انگیزه.
فریده خانم جداً تحت تاثیر قرار گرفت! با ناراحتی گفت: اوه مگه چند سالشه؟ خیلی
کوچولو بود که!
بینیم را توی دستمال فشردم. مطمئن بودم دیگر پوستش را کنده ام. با صدایی تو دماغی
گفتم: نوزده سال.
فریده خانم که بیشتر ناراحت شده بود، پرسید: نوزده سال؟! همش؟ مگه چند سالگی شوهر
کرده؟
گفتم: عقد کرده خیلی وقت نیست. ولی باهاش خوب نیست. می خواد جدا شه.
ــ ــ آخی بمیرم! پسره اذیتش می کنه؟
ــ ــ نه بابا. فقط جواهر ازش خوشش نمیاد. همین. آقای رئوفی لطف کردن دارن کمکش می
کنن.
فریده خانم که کمی خیالش راحت شده بود، رو به آقای رئوفی کرد و گفت: اگه قضیه خیلی
بغرنج نیست، سعی کن باهم آشتی شون بدی.
آقای رئوفی دوباره تو قالب جدی اش فرو رفت و گفت: مشکل سر تفاوت فرهنگی حاده.
کاملاً جدیه. جواهر واقعاً نمی تونه حضور در اون خانواده رو تحمل کنه. امروز نباشه،
فردا طلاق میگیره.
کم کم بحث عوض شد و فریده خانم هم با فنجانهای جوشانده ی گیاهی و سوپ گرم، سعی داشت
به بهبود من کمک کند.
شام مفصل و خیلی خوشمزه بود. همه هم خیلی باکلاس غذا می خوردند. به شدت سعی می کردم
سوتی ندهم و با دقت بخورم. اما بالاخره لیوان آبم روی میز چپه شد و کمی از سالاد هم
وقتی داشتم می کشیدم روی میز ریخت! هرکار کردم هم نتوانستم مثل آقای رئوفی آنقدر
لقمه ها را قشنگ بگیرم و ظریف بخورم!
بعد از شام وقتی داشتیم برای دسر یک کرم خوشمزه که اسمش را نفهمیدم می خوردیم،
موضوع سفر رامسر پیش آمد. بهروز گفت: کاش وقت داشتم منم میومدم باهاتون. با ماشین
من می رفتیم هم فال بود هم تماشا.
آقای رئوفی گفت: نه بابا گرفتار می شدی… ایشالا یه بار دیگه میام از قبل هم
هماهنگ می کنیم یه گردش حسابیم می ریم.
ــ ــ راستی الآن با چی می خواین برین؟
ــ ــ با تاکسیهای بین شهری.
با تعجب گفتم: فکر می کردم با اتوبوس میریم.
بهروز خندید و گفت: کیان مهر؟ با اتوبوس؟ کت شلوارش چروک میشه!
فریده خانم گفت: خوبه همه مثل تو بیقید و شلوغ باشن؟
بهروز با شکلک خنده داری گفت: من به این خوش تیپی!!!
خندیدم و به آقای رئوفی نگاه کردم. البته کم کم دیگر چشمهایم از شدت تورم باز نمی
شدند!
بهروز ناگهان بشکنی زد و گفت: چرا خودت حرف نمی زنی کیان مهر؟ انتظار نداشتم باهام
تعارف کنی.
آقای رئوفی ابرویی بالا برد و پرسید: در چه مورد؟
ــ ــ داری با تاکسی میری؟!
ــ ــ خب آره.
ــ ــ مگه من ماشین ندارم؟
ــ ــ چرا.
ــ ــ خب فردام که تو طرح نمی تونم باهاش برم. بردار برو دیگه!
ــ ــ تعارف نکردم. سفرمون ممکنه دو سه روز طول بکشه.
ــ ــ خب بکشه. بگو یه هفته. اشکال نداره. من که با سرویس میرم شرکت. شبم اگه ماشین
بخوام ماشین مامان هست.
فریده خانم گفت: اصلاً بیا ماشین منو بردار.
ــ ــ نه دیگه مزاحم شما نمیشم.
بهروز برخاست و چند لحظه بعد با سؤییچ ماشینش برگشت. آقای رئوفی هم ضمن تشکر از جا
برخاست.
بهروز گفت: د نه د! نگفتم پاشی بری!
ــ ــ نه دیگه بریم. نصف شبه. جاویدم حالش خوب نیست. بریم یه کم بخوابه. فردا صبح
زود باید راه بیفتیم.
ــ ــ خب بمونین همین جا فردا برین.
ــ ــ نه دیگه بریم هتل…
من پریدم وسط و گفتم: آخه داروهام تو هتلن. باید بخورم.
بالاخره توانستیم از زیر آن همه تعارف و تکلف بیرون بیاییم و پایین برویم. بهروز
ماشینش را از گاراژ بیرون آورد و آقای رئوفی پشت فرمان نشست. بهروز در کنار راننده
را باز کرد و دوستانه گفت: بهتر باشی.
دست به طرفم دراز کرد که دست بدهد. وانمود کردم ندیدم و سوار شدم.
آقای رئوفی دستی تکان داد و راه افتاد. هوا خیلی سرد بود. عطسه ای کردم. آقای رئوفی
با تعجب گفت: هنرپیشه بودی، ولی نه به این خوبی!!! چکار کردی که یه دفعه اینجوری سرما خوردی؟
خندیدم و گفتم: دست فنچاشون درد نکنه. به پرنده حساسیت دارم.
ــ ــ صدات گرفته. برم درمونگاه؟
ــ ــ نه بابا خوب میشه.
اما صدایم بدجور به خس خس افتاده بود. جلوی یک درمانگاه نگه داشت و گفت: پیاده شو.
دو ساعت دیگه بیفتی خفه شی، من مسئولیت قبول نمی کنم.
پیاده شدیم. اما ناگهان به طرف ماشین برگشتم و گفتم: دکتر میفهمه، لو میرم.
ــ ــ خب به اسم واقعیت میریم تو.
ــ ــ نه نمیشه.
ــ ــ میشه. بیفتی بمیری که بدتره. بیا دیگه.
ــ ــ مثل این که بدتون نمیاد بمیرم.
ــ ــ مسئولیتت گردن من نباشه، هر غلطی دلت می خواد بکن.
ــ ــ خیلی ممنون.
خندان باهم رفتیم تو. به اسم خودم نوبت گرفتیم و نشستیم. دلم می خواست بخوابم ولی
سرفه و عطسه ها اصلاً اجازه نمی دادند. بعد از نیم ساعت که تمام دستمالهای توی جیب
آقای رئوفی و بسته ای که از درمانگاه گرفته بود را خیس کردم، نوبتم رسید. دیگر
واقعاً نفس کشیدن برایم مشکل شده بود. دکتر برایم آمپولی تجویز کرد. هرچی خواهش و
تمنا کردم که بگذارند بروم، راه نداشت. آقای رئوفی آمپول را خرید و دو تا پرستار که
دو طرفم را گرفته بودند، به زور آن را تزریق کردند.
اینقدر با آن صدای خس خسی جیغ زده بودم که دیگر به زحمت صدایم بالا می آمد. توی
ماشین هم عصبانی بودم و تمام مدت داشتم برای آقای رئوفی توضیح می دادم که دلش از
سنگ است و یک ذره به احساسات من توجه نمی کند. او هم که انگار واقعاً از سنگ بود!
حتی یک کلمه هم جوابم را نداد. فقط وقتی رسیدیم به سردی گفت: پیاده شو.
تلوتلو خوران تا آسانسور رفتم و وقتی به تختخوابم رسیدم بیهوش شدم.
صبح روز بعد با ضربه هایی که به در اتاقم خورد از خواب پریدم. خواب آلود برخاستم.
سرم سنگین بود. نگاهی به سر و وضعم انداختم. شب قبل فقط کفشهایم را در آورده بودم.
دستی به سر و لباسم کشیدم. کلاهم را صاف کردم و در را باز کردم.
آقای رئوفی پشت در بود. لباس پوشیده و مثل همیشه مرتب. خواب آلود سلام کردم. جوابم
را داد و با ملایمت پرسید: بهتری؟
چشمهایم را مالیدم و گفتم: آره خوبم. ممنون. بدون اون آمپولم خودم خوب میشدم.
ــ ــ داشتی خفه می شدی.
ــ ــ خب یه کمی…
پوزخندی زد و گفت: دست و صورتتو بشور بیا صبحانه بخور. دیروقته. بقیشو تو ماشین
بخواب.
آهی کشیدم و به اتاق برگشتم. صورتم را شستم. موهایم را خیس کردم و با سشوار هتل
دوباره به حالت طبیعی برگرداندم. بازهم از این که موهای کوتاهم راحت خشک می شدند،
کلی خوشحال شدم. بعد هم بیرون آمدم. روی میز صبحانه چیده بود. با شوق چای ریختم و
نشستم و مشغول خوردن شدم.
آقای رئوفی به لباسهای تا شده ی کنار اتاق اشاره کرد و گفت: لباسات شسته شدن. جمع
کن بریم.
ــ ــ اوه مرسی!
ــ ــ خواهش می کنم. ولی من نشُستم.
با خنده ای از ته دل گفتم: نه واقعاً تصور کنین آقای رئوفی در حال لباس شستن! جای
آقا بهروز خالی یه دل سیر بهتون بخنده!
آقای رئوفی در حالی که به زور خنده اش را جمع و جور می کرد، گفت: میشه بسه؟ ظهر شد.
مثل فشنگ از جا پریدم و لباسهای تا شده را توی کیف چپاندم. نگاهی دور اتاق انداختم.
کمی خرت و پرت مانده بود جمع کردم و زیپ کیف را بستم. از اتاق بیرون آمدم و گفتم:
من حاضرم. آقای رئوفی نگاهی به سر تا پای من انداخت و پرسید: با همین لباس میای؟
با بی حوصلگی لب برچیدم و پرسیدم: از نظر شما ایرادی داره؟
ــ ــ اقلاً یقه تو صاف کن.
توی آینه نگاه کردم و سعی کردم یقه ام را صاف کنم. آقای رئوفی چند لحظه نگاهم کرد و
بعد پرسید: همه چی رو برداشتی؟ چیزی جا نذاشتی؟
ــ ــ نه فکر کنم همه رو برداشتم.
ــ ــ تو حموم چیزی نداری؟
ــ ــ اوه چرا بُرسم! الآن میام.
چند لحظه بعد با بُرس برگشتم. آقای رئوفی نگاهی به آن انداخت و گفت: جای شکرش باقیه
که با این وسیله کمی آشنایی.
خندیدم. باهم از اتاق خارج شدیم. قبل از بسته شدن در، نگاهی به پنجره ی قشنگ اتاق
انداختم و بعد راه افتادم.
توی ماشین که سوار شدیم، از ترس آقای رئوفی سریع کمربندم را بستم و لبخندی ملیح
تحویلش دادم. تبسمی کرد و راه افتاد. چند لحظه در سکوت گذشت. من دوباره محو
خیابانها شده بودم و آقای رئوفی هم که حرفی نمی زد.
داشتم به مجید فکر می کردم و این که وقتی مرا ببیند عکس العملش چه خواهد بود. بعد
از مدتی به طرف آقای رئوفی برگشتم و پرسیدم: آقای رئوفی؟
بدون این که نگاهش را از روبرویش برگیرد، جواب داد: بله؟
ــ ــ فکر می کنین مجید هنوزم دوستم داره؟
ــ ــ نمی دونم.
ــ ــ شما یه مردین. باید بدونین. میشه آدم بعد از هفت سال عشقشو یادش بره؟
ــ ــ بستگی به آدمش داره.
ــ ــ یعنی همه ی مردا سر و ته یه کرباس نیستن؟
تبسمی کرد و گفت: نه نیستن.
با اطمینان گفتم: اگه مردهای عادی کرباس باشن، شما به یقین ابریشم خامین.
خندید و پرسید: حالا چرا ابریشم خام؟
ــ ــ شنیدم خیلی گرونه. بعد خیلیم حساسه. از اون پارچه های بشور بپوش نیست. دست
بزنی خراب میشه.
خنده ی ملایمی کرد و سرش را تکان داد. دلم برای آن خنده اش غنج زد. با خوشی ادامه
دادم: البته من پارچه ها رو نمی شناسم. حتماً شما از اونم بهترین.
نیم نگاهی به من انداخت و گفت: نظر لطفته. تو چی هستی اون وقت؟
ــ ــ من؟ من که پارچه نیستم. نگفتن زنها همشون سر و ته یه کرباسن یا این که همشون
از یه قماشن. مربوط به مردها بود. ولی اگه لازمه تشبیه کنم خب من یه پارچه ی
معمولیم که راحت بره تو ماشین لباسشویی و در بیاد و تو آفتاب و بدون اتو و اینا از
ریخت نیفته.
ــ ــ یعنی من زود از ریخت میفتم؟
ــ ــ نــــــه… وای نه منظورم این بود شما خیلی باکلاسین! اصلاً بی خیال… شما
اصلاً قماش نیستین. یه سؤال بپرسم؟
ــ ــ تو مگه برای سؤال کردنم اجازه می گیری؟
ــ ــ آخه این یه سؤال خصوصیه. شاید نخواین جواب بدین.
ــ ــ اگه نخوام جواب نمیدم. ربطی به پرسیدن تو نداره.
شیر شدم و با خوشی گفتم: اوه مرسی! پس می پرسم. شما چرا تا حالا ازدواج نکردین؟
ــ ــ چون هنوز همسر دلخواهمو پیدا نکردم.
ــ ــ اوه بی خیال آقای رئوفی! دختر شاه پریون مال قصه هاست. سلیقه تونو یه ذره
بیارین پایین. مثلاً همون رؤیاخانم بد نبود ها!
ــ ــ تو با مهرنوش تو یه سنگرین.
ــ ــ دو روز دیگه پیر میشین دیگه هیشکی بهتون زن نمیده ها.
ــ ــ ببینم تو رو مهرنوش پُرت نکرده؟
ــ ــ نخیر مهرنوش خانم هیچی به من نگفته. موضوع به این واضحی رو که دیگه منم می
فهمم. هی… نکنه دلتون یه جا گیره؟
ــ ــ دلم؟!
پوزخندی زد و دوباره چشم به روبرو دوخت. داشتیم از شهر خارج می شدیم. نگاهی به
اطراف انداختم و برای چند لحظه رشته ی کلام از دستم خارج شد. بعد دوباره به موضوع
مورد بحث برگشتم و گفتم: راستشو بگین. اون کیه؟ اگه به مهرنوش خانم بگین بال
درمیاره.
نگاه عاقل اندر سفیهی به من انداخت و رو گرداند. خودم را جمع و جور کردم و گفتم:
خیلی خب. اصلاً شما محاله عاشق بشین. حالا چرا می زنین؟
ــ ــ من کتکت زدم؟
ــ ــ اون نگاههای خطرناکتون از صد تا کتک بدتره. خیلی خب قبول. شما فقط خیلی خیلی
کمال گرا هستین. عشق و عاشقی مال بچه کوچولوهاست.
ــ ــ کم شعر و ور بگو.
ــ ــ راستی چند سالتونه؟
ــ ــ سی و سه سال.
ــ ــ اووووه!!! این که خیلیه!
نیم نگاهی به من انداخت و جوابی نداد. شانه ای بالا انداختم و گفتم: مهرنوش خانم
راست میگه. الآن باید بچه تون مدرسه می رفت.
ــ ــ کم کم دارم مطمئن میشم که اینا رو واقعاً مهرنوش یادت داده.
ــ ــ نه بابا مهرنوش خانم کجا بود؟ من صد ساله ندیدمش.
ــ ــ میشه درباره ی یه چیز دیگه صحبت کنی؟
ــ ــ مثلاً چی؟
ــ ــ نمی دونم. هرچی غیر از این.
ــ ــ وای یه دکه اونجاست. میشه یه دقه نگه دارین؟
ترمز کرد و در حالی که از جاده خارج میشد، پرسید: چی می خوای؟
ــ ــ گشنمه. الآن میام. شما چیزی می خواین؟
ــ ــ دختر تو الآن صبحونه خوردی! و نه متشکرم. من سیرم.
جلوی دکه ایستادم و با خوشی به بسته های خوراکی نگاه کردم. پفک و چیپس و یه بسته
تخمه برداشتم. آقای رئوفی از پشت سرم گفت: این آشغالا رو بذار سر جاش.
چند تا بسته مغز شور برداشت و چوب شور برداشت و گفت: چیپس و پفک نخور. تخمه هم
پوستش تو ماشین می ریزه. امانت مردمه، باید تمیز تحویل بدیم. بیا اینا رو بگیر. هم
شوره، هم کمی سالمتر از اونا که تو برداشتی.
ــ ــ ولی من…
ــ ــ یه کمی به سلامتیت اهمیت بدی هیچ ایرادی نداره.
لب برچیدم و پرسیدم: میشه شکلاتم بردارم؟ از اونا…
ــ ــ باشه…
چند تا شکلات هم برایم گرفت. کیک و آبمیوه هم برداشتم و خلاصه یک کیسه ی بزرگ
خوراکی دستم گرفتم. پرسیدم: آقا چقدر شد؟
آقای رئوفی داشت یک لیوان کاغذی نسکافه می گرفت. جرعه ای نوشید و گفت: برو تو
ماشین.
ــ ــ بذارین حساب کنم میرم. آقا این نسکافه رو هم حساب کن.
ــ ــ کیفتو بذار جیبت گم میشه.
نگاهی به فروشنده انداختم و با عصبانیت گفتم: آقا چقدر شد؟ دیرمون شده. باید بریم.
با سر به آقای رئوفی اشاره کرد و گفت: آقا حساب کردن.
این بار بیشتر عصبانی شدم. با دلخوری از آقای رئوفی پرسیدم: شما حساب کردین؟
آقای رئوفی جرعه ی دیگری نوشید و پرسید: ایرادی داره؟
ــ ــ خب معلومه! سر تا پاش ایراده! پولشو خودتون میدین، بعد اجازه نمیدین من پفک
بخورم. اگه میذاشتین خودم حساب کنم…
یک بسته پفک برداشت و روی دستم رها کرد. بعد سکه ای روی پیشخان گذاشت و به طرف
ماشین رفت. توی راه لیوان کاغذی خالی را توی سطل زباله انداخت.
دنبالش دویدم و گفتم: من صدقه نمی خوام.
کنار در ماشین مکث کرد. چند لحظه بهم خیره شد و بعد به سردی گفت: این دفعه نشنیده
می گیرم.
وای اینقدر ترسناک بود که تا نیم ساعت حتی جرأت نکردم بلند نفس بکشم! حسرت خوردن آن
همه خوراکی خوشمزه هم به دلم مانده بود. کیسه را روی زمین جلوی پاهایم گذاشتم.
کمربند را بستم و در سکوت به روبرو چشم دوختم. گاهی از گوشه ی چشم یواشکی نگاهش می
کردم. خیلی جدی روبرویش را نگاه می کرد. داشتم متن یک عذرخواهی تر و تمیز را توی
ذهنم آماده می کردم. اما نمی شد. هی توی ذهنم حرفهایم را روی کاغذ می نوشتم و هی
کاغذ را مچاله می کردم و توی سطل کاغذ باطله ی زیر میز می انداختم.
بعد از نیم ساعت واقعاً کلافه شده بودم. کم مانده بود اشکم در بیاید. حرفم اینقدر
بد نبود که اینطور تنبیه بشوم!
آه بلندی کشیدم و تمام آن جملات قصار یادم رفت. فقط طلبکارانه گفتم: خب معذرت می
خوام خب. خیلی بدجنسین!
ــ ــ بذار عذرخواهیت از دهنت دربیاد بعد دوباره شروع کن غر زدن!
ــ ــ خب آخه خیلی بده. خفه شدم بس ساکت موندم.
ــ ــ من نگفتم ساکت شو.
ــ ــ نه ولی اون نگاهتون از صد تا فحش بدتر بود.
ــ ــ حرف تو هم همینطور. ولی فراموشش کن.
نفس عمیقی کشیدم و گفتم: آخیش! حالا میشه آبمیوه بخورم؟
ــ ــ تو نبودی می گفتی این آب رنگیا رو دوست ندارم؟
ــ ــ چرا. ولی اون موقع یه انار تر و تازه و ترش تو دستم بود. الانم اگه داشتم
دیگه نمی خوردم.
آبمیوه را باز کردم و پرسیدم: شمام می خورین؟
ــ ــ نه متشکرم.
ــ ــ بازم هست.
ــ ــ میدونم. تو بخور.
ــ ــ می ترسین سلامتیتون اوخ بشه؟
ــ ــ منم مثل بعضیا ترجیح میدم آبمیوه ی طبیعی بخورم.
ــ ــ اگه پیدا کردین به منم بدین. ولی در بیابان لنگه کفش و تو کوهستانم همین
آبمیوه غنیمته.
ــ ــ تو چرا شاعر نشدی؟
ــ ــ دوست دارم شعر بگم.
با خوشی مشغول خوردن کیک و آبمیوه شدم. کم کم مناظر اطراف سبزتر و زیباتر می شدند.
من هم که حس شاعریم گل کرده بود، دائم سعی می کردم شعر بگویم. آقای رئوفی مدتی تحمل
کرد و بالاخره حرفش را درباره ی شاعر شدن من پس گرفت! من هم وانمود کردم بهم
برخورده است و برای ترمیم روح زخم خورده ام، مشغول پفک خوردن شدم!
ساعت دو و نیم بود و من با وجود آن همه خوراکی که خورده بودم، در آرزوی نهار له له
می زدم. بالاخره آقای رئوفی جلوی یک رستوران بین راهی خوشگل نگه داشت و گفت: پیاده
شو.
هوا خیلی سرد و خیس بود. هر نفسی که می کشیدم احساس می کردم ریه هایم پر از خرده یخ
می شوند! ولی آن ساختمان سفید سیمانی که دورش پر از گل و گیاه بود، واقعاً دیدنی و
دوست داشتنی بود.
در حالی که از سرما می لرزیدم به آقای رئوفی گفتم: عجب جای خوشگلیه! میشه آدرسشو به
مجید بدین؟ می خوام یه بار هوا که خوب بود بیام رو تختاش بشینم. ولی وای الآن دارم
از سرما میمیرم.
ــ ــ خب بیا تو. وایسادی چی رو تماشا می کنی؟
کنار آتش نشستم. یک استکان چای و به دنبال آن یک کاسه آش داغ خوردم تا کمی حالم
بهتر شد. بعد آن هم یک پرس ماهی کباب با کمی سیب زمینی سرخ کرده خوردم.
آقای رئوفی که با حیرت خوردن مرا تماشا می کرد، پرسید: ببینم تو با این یه وجب
هیکل، این همه غذا رو کجا جا میدی؟!
ــ ــ این همه؟ پلو که نداشت. یه ذره سیب زمینی سرخ کرده بود. ولی… خیلی می خورم؟
ــ ــ خب البته نوش جونت.
ــ ــ میشه پول نهار رو من حساب کنم؟
ــ ــ تو باز شروع کردی؟ منظور من این نبود.
آهی کشیدم و آخرین تکه ی ماهی را سر چنگال زدم و خوردم.
رفتم دستهایم را بشورم. توی آینه ی دستشویی نگاهی به صورتم انداختم و فکر کردم:
حالا این همه می خورم ولی هنوزم استخونیم. البته تو خونه اینقدرا نمی خورم. یعنی
مجید خوشش میاد؟ حالا همه ی اینا به کنار… بعدش آقای رئوفی کجا میره؟ چه جوری می
تونم ازش تشکر کنم؟
بالاخره برگشتم و باز راه افتادیم. رامسر توقف کوتاهی کردیم و باز به راهمان ادامه
دادیم. مسیر کوهستانی و پر و پیچ و خم بود. برف هم باریده بود و تمام راه سفید پوش
بود. از شانس خوشم تازه جاده باز شده بود. اگر یک روز زودتر می رسیدیم، جاده بسته
بود. ولی امروز راهدارها برف روبی کرده بودند و جاده ای که دو سه روز بسته مانده
بود، حسابی شلوغ شده بود. مخصوصاً که زمین هنوز یخزده و خطرناک بود. راهی که به
گفته ی آقای رئوفی در هوای خوب میشد بین نیم ساعت تا سه ربع ساعت با ماشین طی کرد،
بیشتر از دو ساعت طول کشید. وقتی رسیدیم هوا کاملاً تاریک شده بود.
آقای رئوفی توی یک هتل سؤییتی گرفت و با خستگی به اتاقهایمان رفتیم. داشتم از سرما
می مردم. می لرزیدم و هرچه می پوشیدم گرم نمیشدم. چند لا لباس رویهم پوشیده بودم و
زیر لحاف می لرزیدم. تنم درد می کرد و حالم خیلی بد بود. نمی دانم چی شد که آقای
رئوفی به اتاقم آمد. بالای سرم خم شد. توی تاریکی فقط هیکلش را تشخیص می دادم.
ــ ــ جوجه؟ جوجه بیدار شو. خواب دیدی. جواهر؟
چراغ را روشن کرد. چشمهایم را مالیدم و عصبانی گفتم: من که خواب نبودم. چی دارین
میگین؟
با تعجب پرسید: پس چی شده؟ چرا داد می زدی؟
نشستم. لحاف را دورم پیچیدم و در حالی که دندانهایم از سرما بهم می خورد، گفتم: من
داد نزدم. من اصلاً خواب نبودم.
چشمش به لباسهای من افتاد و گفت: اوه خدای من! دیگه چیزی نبود بپوشی؟! می خوای
لباسای منم بپوش!
با بیچارگی نالیدم: نه. ولی میشه یه پتوی اضافه برام بگیرین؟ دارم از سرما میمیرم.
ــ ــ پاشو بریم درمونگاه. تب داری.
ــ ــ من نمی تونم از جام تکون بخورم.
ــ ــ منم نمی تونم کولت کنم. پس بهتره خودت از جات بلند شی.
ــ ــ نمی خوام برم درمونگاه. من فقط یه پتو می خوام.
ــ ــ کوچولوی لجباز بهت میگم پاشو بگو چشم. نمی خوام جنازتو تحویل مادرت بدم.
لرزان نالیدم: شما که نباید منو تحویل مامانم بدین. مجید رو پیدا کنم رفع زحمت می
کنم.
با اخم گفت: حالا هرچی. پاشو بریم.
به زحمت برخاستم و گفتم: آمپول نمی زنم.
ــ ــ با اون کولی بازی ای که تو دیشب در آوردی، نه… خودم سفارش می کنم بهت آمپول
نده. امشب اصلاً حالشو ندارم.
ــ ــ اوه مرسی! پس میام.
به سختی از جایم برخاستم. هرچه میشد پوشیده بودم. دو سه تا بلوز و پولور و کتی که
آقای رئوفی خریده بود و کاپشنم! همینطور هم کلاه بافتنی هم روسری و هم کلاهی که
آقای رئوفی خریده بود.
آقای رئوفی نگاهی به سر و وضعم انداخت و پرسید: تو چرا نمیری برای مسابقه ی ملکه ی
زیبایی ثبت نام کنی؟
نگاهی به صورت سرخ و ملتهبم توی آینه انداختم و گفتم: چون همون اول میگن احتیاجی
نیست شرکت کنی. مدال امسال مال تو. بعد بقیه غصه می خورن. می دونین که!
ــ ــ تو مریضی هم از زبون کم نمیاری. بشین تو هال، من لباس عوض کنم بریم. نخوابی
ها! دیگه نمی تونم بیدارت کنم.
کشان کشان خودم را به هال رساندم. داشتم هنوز می لرزیدم که آقای رئوفی از کت پیژامه
به کت شلوار تغییر لباس داد و در حالی که پالتوی شیکش را می پوشید، از اتاق بیرون
آمد و گفت: بریم.
نالیدم: سردمه…
ــ ــ پاشو. اگه یه کمی از این لباسا کم کنی زودتر تبت میاد پایین.
ــ ــ وای نه. حرفشم نزنین.
باهم بیرون رفتیم. آقای رئوفی از رسپشن آدرس درمانگاه را پرسید و راه افتادیم. کمی
بعد جلوی درمانگاه پیاده شدیم. دکتر جوانش را از خواب پراندیم که حسابی اخلاقش عسلی
شد! شاید هم خودش ذاتاً خوش اخلاق بود؛ یا این که از قیافه ی شال و کلاه پیچ من
خوشش نیامد. هرچه بود اصلاً دلش نمی خواست مرا معاینه کند یا نسخه ای برایم بپیچد.
هر جمله ای که می گفتیم یک غری میزد.
اول که کلی دعوا کرد که با این تب چرا اینقدر لباس پوشیده ام؛ و مجبورم کرد با یک
لا بلوز و شلوار و روسری بنشینم. داشتم از سرما می مردم و به این فکر می کردم که
چرا وقتی آقای رئوفی با آن ملایمت تذکر داد که کمتر بپوشم به حرفش گوش نکردم!
بعد گیر داده بود که چه نسبتی باهم داریم. آقای رئوفی گفت که داییم است. اما دکتر
دست برنمی داشت. تا این که آقای رئوفی با آن لحن سرد و خطرناکش پرسید: ببخشید آقا
شما پزشکین یا مفتش؟ خواهرزاده ی من داره تو تب می سوزه. به کارتون برسین لطفاً.
دکتر غر و لندی کرد و به طرف من برگشت. با اخم گفت: برو رو تخت دراز بکش.
به زحمت برخاستم و روی تخت دراز کشیدم. گوش و گلویم را معاینه کرد و گفت: لوزه هاش
متورمه. یه آمپول امشب بهش می زنم، یکی هم فردا، بعدیش…
نالیدم: نه… آقای دایی بهش بگین نه…
آقای رئوفی دستش را روی تخت، بالای سرم گذاشت و از دکتر پرسید: میشه با آنتی بیوتیک
خوردنی درمانش کرد؟
دکتر با تمسخر به من نگاه کرد و گفت: وای چه تی تیش! از آمپول می ترسه؟ بچه نازنازی
واسه چی با مامانت نیومدی؟
آقای رئوفی گفت: آقای دکتر… خواهش می کنم.
نگفت مردک احمق مؤدب باش؛ ولی لحنش همان معنی را می داد! دکتر نیم نگاهی به او
انداخت و عصبانی گفت: با کپسول خیلی ضعیف تر میشه و مریضیش بیشتر طول می کشه. دیگه
خود دانید.
ملتمسانه گفتم: اشکال نداره. پای خودم. کپسول بدین.
آقای رئوفی هم گفت: کپسول بدین.
داروخانه اش هم همانجا بود. داروها را برداشت و با یک لیوان آب روی میز گذاشت. با
همان لحن طلبکارش گفت: یکیشو الآن بخور. مسکّن هم بخور تبت بیاد پایین.
آقای رئوفی داروها را گرفت و بعد از این که دو تا از ورقها را باز کرد، مسکّن و
آنتی بیوتیک را دستم داد. نگاهی به بسته ی توی دستش انداختم و با خنده ای بی رمق
پرسیدم: چرا کپسولاش فضایین؟
آقای رئوفی ابرویی بالا برد و پرسید: فضایی؟
ــ ــ جلدش همچین آلمینیوم براقه، انگار رباته!
پوزخندی زد و گفت: چی بگم.
دکتر گفت: قرصاتو خوردی مرخصی.
از جا برخاستم. سرم گیج رفت و نزدیک بود زمین بخورم که آقای رئوفی زیر بغلم را گرفت
و گفت: دراز بکش.
دکتر گفت: اینجا نه. ببرینش تو اتاق بیماران. آقا شما نمونی تو اتاق.
تلوتلو خوران به تنها اتاق بیماران رفتم. یک دختر جوان روی تخت دراز کشیده بود و
توی دستش سرم داشت. سلام کردم، بیحال جوابم را داد.
آقای رئوفی رو به در، طوری که کاملاً در دیدم باشد، روی صندلی نشست.
چراغ اتاق کم نور بود اما من خوابم نمی برد. تختش خیلی ناراحت بود. نگاهی به دختر
کناری انداختم و پرسیدم: تو برای چی اینجایی؟
مچ چسب خورده اش را نشان داد و گفت: به خاطر عشقم.
ــ ــ چیکار کرده که می خواستی خودتو بکشی؟!!
ــ ــ هیچی. هیچ کاری نکرد. اومدن خواستگاریم، وایساد نگاه کرد. قرار بود فردا عقدم
باشه.
کمی حساب کتاب کردم و گفتم: عقد منم همین روزا بود. گمونم پس فردا!
با تعجب پرسید: تو هم می خواستی خودتو بکشی؟
ــ ــ اوه نه بابا اینقدرا دیوونه نیستم! من فرار کردم!
دختر با بغض گفت: ولی من که نمی تونستم فرار کنم. تازه کجا برم؟ بهشتم بدون عشقم
جهنمه!
متفکرانه گفتم: این خیلی قشنگ و رمانتیکه. ولی مطمئنی که اون عشقی که به خاطرش رگتو
زدی، ارزش این فداکاری رو داره؟ اون که حتی حاضر نشد بیاد خواستگاریت؟
ــ ــ موضوع این نیست. اون واقعاً عاشقمه. ولی از بابام می ترسه. خب بابام واقعاً
ترسم داره. می تونه کله پاش کنه.
لب برچیدم و پرسیدم: بابات هرکوله؟ راستی اسم خودت چیه؟
ــ ــ اسمم فریباس. بابامم نه… می دونی… بابام خیلی مهربونه. خیلی دوستم داره.
ولی اگه بفهمه عاشق مجیدم منو می کشه.
روی تخت نشستم و پرسیدم: عاشق کی؟
ــ ــ عاشق مجید.
آب دهانم را به سختی قورت دادم و سعی کردم حالت صورتم عوض نشود. با تردید پرسیدم:
این عاشق سینه چاکت… چند سالشه؟
فریبا نگاهی آرزومند به سقف انداخت. آهی کشید و گفت: نوزده سالشه. یکی از مشکلات
منم همینه. بابام میگه بچه است. تو نونوایی کار می کنه. به نظر من یه کار خیلی
شرافتمنده. ولی به نظر بابام خوب نیست. چون پولدار نیست.
نفسم را به آرامی بیرون دادم. حتماً اشتباه می کردم. مجیدِ من خیلی درسخوان بود.
محال بود درسش را ادامه نداده باشد.
فریبا شروع به تعریف کردن از مجید کرد. اول از قد و بالا و جوانمردی اش می گفت، بعد
هم فامیل و پدر و مادر و خواهر و برادرش. اسم همه را برد. خودش بود! کم کم می
خواستم گوشهایم را بگیرم و بخواهم دیگر چیزی نگوید. اما مگر ول می کرد؟ تازه یک گوش
شنوا پیدا کرده بود و دلش می خواست تا خود صبح حرف بزند!
از مجید می گفت و از تمام روزهای عاشقی اش و من کم کم شک می کردم که عشقش مجیدیست
که من به دنبالش هزار و پانصد کیلومتر راه آمده ام! از بس که رفتارهای هر دوشان
احمقانه و منفعل بود! هر دو نشسته بودند و دست رو دست گذاشته بودند، بلکه آسمان
سوراخ شود و یک ناجی از آن بالا پایین بیفتد و آن دو بهم برسند! مهمترین حرکتی که
تا بحال انجام داده بودند، همین خودکشی فریباخانم بود!
اه! حوصله ام سر رفت. داشت حالم از مجید بهم می خورد. مرد هم اینقدر بی جربزه؟!!
هنوز یک ساعت نشده بود که از جایم برخاستم و گفتم: وسط کلامت معذرت می خوام. من
باید برم هتل. آقای داییم خسته شدن رو این صندلیهای سفت. از قول من به اون آقا
مجیدت بگو مردونگی عزیزم میمیرم برات نیست. اگه دوستت داره مثل آدم بیاد خواستگاری
و پای عواقبشم وایسه.
ــ ــ تو خیلی بیرحمی! چطور دلت میاد درباره ی مجید اینجوری حرف بزنی؟ مجید خیلی
پاک و مهربونه. اگه بابام اذیتش کنه من میمیرم.
نگاهی به چسب روی دستش انداختم و گفتم: آره می بینم که پیش دستی کردی. شب بخیر.
فریبا نالید: ممنون که به حرفام گوش دادی.
از اتاق بیرون آمدم. آقای رئوفی جلو آمد و پرسید: بهتری؟
نفس عمیقی کشیدم و گفتم: خیلی بهترم! اصلاً عجیب خوبم!
باهم از درمانگاه بیرون آمدیم. پرسیدم: شنیدین دختره هم اتاقیم چی میگفت؟
در حالی که درهای ماشین را باز می کرد، گفت: نه. فاصله زیاد بود، منم گوش نمی دادم.
ــ ــ یکسره حرف میزد!
ــ ــ آره اینو متوجه شدم. چه کرده بود این مسکّن که تو اصلاً حرف نمی زدی!
خندیدم و گفتم: نخیر. حرفاش قوی تر از مسکّن بود.
ــ ــ اوه پس هیپنوتیزمت کرد!
پشت فرمان نشست. کمربندش را بست و با لبخند نگاهم کرد.
دلخور گفتم: نخیر هیپنوتیزمم نکرد. می گفت…
اما وقتی نگاهم به آن لبخند گرم رسید، دلخوری را فراموش کردم. رو گرداندم. در حالی
که از پنجره بیرون را نگاه می کردم، گفتم: احمقانه بود. خیلی احمقانه. به خاطر مجید
رگشو زده بود.
ــ ــ به خاطر مجید؟!
نگاهش کردم و متفکرانه گفتم: آره به خاطر مجید. همبازی بچگیهام. مسخره نیست؟
ــ ــ نمی دونم. امیدوارم دلت خیلی نشکسته باشه.
ــ ــ شما از اولشم می دونستین.
ــ ــ چی رو می دونستم؟
ــ ــ این که همه چی مسخره بازیه.
ــ ــ هیچکس از آینده خبر نداره. منم همینطور.
ــ ــ ولی هربار حرفش میشد یه جوری نگام می کردین که انگار می دونین محاله بهش
برسم. حتی نذاشتین تنها بیام اینجا.
ــ ــ فکرشو بکن اگه تنها اومده بودی… اونم دیروز که جاده بسته بود.
ــ ــ لطف کردین که باهام اومدین. خیلی بهم لطف کردین.
ــ ــ میشه تمومش کنی؟ امشب رو خوب استراحت کن. فردا باید برگردیم.
آهی کشیدم و بقیه ی راه را سکوت کردم. تقریباً خواب بودم. به زحمت خودم را به اتاقم
رساندم و

ابرویی بالا انداختم و گفتم: این بلندترین سخنرانی ای بود که تا حالا از شما شنیدم.
خنده ی کوتاهی کرد و گفت: من یه وکیلم. باید بتونم خیلی بیشتر و مسلط تر از این حرف
بزنم.
لبخندی زدم و گفتم: البته. و شما کمکم کردین. گمونم روزی هزار بار به خودتون می
گفتین، کاش اصلاً تو ایستگاه آشنایی نداده بودین.
سری به نفی تکان داد و گفت: حتی یک لحظه هم پشیمون نشدم.
ــ ــ ولی من خیلی اذیتتون کردم!
ــ ــ خیلی بیشتر از این حرفا دوستت دارم.
ــ ــ اینو میدونم.
خندان نگاهم کرد و پرسید: می دونی؟
در حالی که تاب نگاهش را نداشتم، سر به زیر انداختم؛ لب برچیدم و گفتم: البته. ولی
این جنسش فرق می کنه.
ــ ــ اینه جواب چشم پاکی من؟
ــ ــ اگه دوستم داشتین زودتر می گفتین. قبل از این که مجید رو ببینم. ممکن بود
مجید واقعاً خوب باشه. اون وقت شما به همین راحتی میذاشتین برم پیشش؟
ــ ــ پروژه ی پیدا کردن مجیدت اینقدر خنده دار بود که فقط با یک معجزه میشد به
وصال برسه. فکر می کردی مجید تو خونشون منتظره و تو در می زنی و میری تو. تقریباً
غیرممکن بود. ولی باید می دیدی که باورت بشه.
ــ ــ شما درست میگین. ولی بازم ممکن بود معجزه اتفاق بیفته. اون وقت شما چکار می
کردین؟
بدون لبخند گفت: برات آرزوی خوشبختی می کردم. چکار باید می کردم؟ من در مقابل عشق
رؤیاییت شانسی نداشتم.
با عصبانیت گفتم: چی دارین میگین؟ شما چه دخلی به مجید دارین آخه؟! حتی اون وقتی که
فقط یه رؤیا بود و فکر می کردم بهش می رسم، شما خیلی بالاتر از رؤیا بودین. کاملاً
خارج از تصور من. همین الآنشم از سر من زیادین. و من بازم نمی فهمم چرا…
بی حال شدم. رو گرداندم و از شیشه به بیرون چشم دوختم.
ــ ــ جوجو تو خسته نشدی از این بحث؟ باید امضاء بدم که دوستت دارم؟ سندی به نامت
کنم؟ یا…
به طرفش چرخیدم. اما سر برنداشتم. چشمهایم تر بودند. به دستهایش روی فرمان خیره شدم
و گفتم: من هیچی نمی خوام. خودتون… فقط خودتون…
با لبخند گفت: خیلی خب آروم بگیر و از مناظر اطراف لذت ببر. هی ببین چی اونجاست!
قبل از این که متوجه شوم چه می گوید، ترمز کرد و کمربندش را باز کرد. کنار یک دکه ی
چوبی در دل جاده ی سرسبز توقف کرده بود. پرسید: پیاده میشی؟
ــ ــ نه. حال ندارم کفش بپوشم.
ــ ــ باشه. الآن برمی گردم.
چشم به او دوختم که روی برگهای زرد و سرخی که زمین را فرش کرده بودند، پا می گذاشت
و می رفت. خیلی بیشتر از اوج آرزوهایم…
سرم را عقب بردم و چشمهایم را بستم. چند دقیقه بعد، در را که باز کرد، سر برداشتم و
چشمهایم را باز کردم. یک کیسه ی بزرگ پر از خوراکیهای مجاز! روی پایم گذاشت. بعد با
لبخند یک بسته بزرگ پفک هم روی کیسه گذاشت و گفت: چکاااااار بکنم؟!
خنده ام گرفت. با شوق بسته را باز کردم و گفتم: گمونم شما تو عمرتون پفک نخوردین.
فقط نشستین هی از این مقالات سلامتی خوندین و نچ نه کردین.
ــ ــ اگه این تنها چیزیه که شور و شوق تو رو برمی گردونه… باشه. من دیگه هیچی
نمیگم.
ــ ــ مرسی!
چهارزانو نشستم. یک پاکت آبمیوه را با نی سوراخ کردم و جلوی لبهایش گرفتم.
ــ ــ نکن بچه. حواسم پرت میشه.
ــ ــ فقط یه قلپ.
جرعه ای نوشید و سرش را عقب کشید. خودم هم جرعه ای نوشیدم و پرسیدم: هیچی نمیگین؟
ــ ــ چی بگم؟
ــ ــ جوجوووو… از اون نی من خورده بودم!
خندید. پاکت را از دستم گرفت و جرعه ی دیگری نوشید. با شوق خندیدم. یک دانه ی پفک
را به زور به خوردش دادم و گفتم: باید بخورین!
پاکت آبمیوه را پس داد و گفت: باشه. می خورم. ولی جان من بذار حواسمو جمع کنم!
تصادف می کنیم.
ــ ــ نه… تصادف نمی کنیم. فقط به پرواز نمی رسیم.
ــ ــ خیلی ذوق نکن. من شده با عاقد تلفنی حرف بزنم، نمیذارم این مراسم بهم بخوره.
ــ ــ خدایا روح گراهام بل رو شاد کن!
با خنده گفت: نکن جوجو.
ــ ــ من؟ من چکار کردم؟
ــ ــ تو؟ هیچی فدات بشم. فقط رو صندلی معلق نمی زنی! آروم بگیر. آبمیوتو بخور.
پاکت خالی را تکان دادم و گفتم: این که تموم شد.
به کیسه اشاره کرد و گفت: ده تا بود. یکی دیگه باز کن.
خندیدم. مشغول جستجو توی کیسه شدم. چهار تا پاکت برداشتم و در حالی که فکر می کردم
کدام طعم را انتخاب کنم، پرسیدم: خانوادتون از انتخابتون ناراحت نشدن؟!
ــ ــ ناراحت؟ نه. چرا ناراحت بشن؟
ــ ــ آخه اینم مثل رؤیاهای منه! شما امروز بهشون گفتین من امشب می خوام با جوجه
عروسی کنم، اونام گفتن اِه چه خوب؟!! به همین راحتی؟
ــ ــ نه دقیقاً به همین راحتی. پریروز بعد از این که از رستوران برگشتیم، مهرنوش
تماس گرفت که چی شد و اینا. بهش گفتم اون که هیچی، ولی در مورد یه نفر دیگه دارم
فکر می کنم.
ــ ــ خیلی بدجنسین! به همه گفتین غیر از من!
ــ ــ من که اسمی ازت نبردم! با مامانتم همین دیروز در این مورد صحبت کردم. اونم
چون یه حرفی پیش اومد.
ــ ــ لابد دوباره نگران شده بود که حالا که اصلان پریده منو کجا آب کنه که با پسر
ناپدریم همخونه نشیم.
ــ ــ اینقدر خشن نباش.
ــ ــ موضوع همین بود، مگه نه؟
ــ ــ آره، ولی مهم نیست. من به هرحال ازت خواستگاری می کردم.
ــ ــ مامان خودتون چی گفت؟
ــ ــ مامانم؟ هیچی فقط خندید و گفت خدا رو شکر جوجه ات بالاخره بزرگ شد. واِلا تو
صد سال مجرّد می موندی.
ــ ــ واقعاً؟ یعنی منتظر من بودین؟
ــ ــ نه دقیقاً. ولی این همیشه شوخی مامانم بود. می گفت کیان مهر منتظر جوجشه.
لبخندی زدم و پرسیدم: باباتون چی؟
ــ ــ اون که معمولاً اهل ابراز احساسات نیست. فقط تبریک گفت و دعای خیر و اینا…
بعدم که ازش خواهش کردم که اگه بشه امشب عقد کنیم، گفت همه چی رو ردیف می کنه. یکی
از دوستاش عاقده و بقیه ی برنامه هام که خیلی سخت نبود. می مونه مهرداد داداش
کوچیکم که عصری بهش زنگ زدم، کلی غر زد که الآن چه جوری باید خودمو برسونم خونه؟
گفتم من که شمالم دارم میام، از یزد که کاری نداره، یه ماشین بگیر برو. دیگه اونم
قراره برسه. دیگه کسی نبود ازش اجازه بگیرم
ــ ــ مهرنوش خانم چی گفت؟
ــ ــ مهرنوش ظهر داشتم میومدم خودش زنگ زد. مامان بهش گفته بود. اونم هرچی از دهنش
دراومد بارم کرد. نه به خاطر انتخابم. به خاطر عجله ام برای عقدکنون! منم خیلی
مستدل و وکیلانه! آرومش کردم و کارایی که باید برام می کرد رو براش ردیف کردم و
توضیح دادم بیشتر از اینا بهم مدیونه
غش غش خندیدم و گفتم: خیلی بدجنسین! مگه براش چکار کرده بودین که اینقدر مدیون بود؟
ــ ــ کی بدجنسه؟ من؟! من به این خوبی! بار سنگین نگرانیمو از رو دوشش برداشتم. از
امشب می تونه سر راحت زمین بذاره و از فردا بگرده دنبال زن برای مهرداد. البته اگه
به مهرنوش باشه، از همین امشب شروع می کنه.
خندیدم. یک آبمیوه و یک پاکت مغز آفتابگردان شور باز کردم و گفتم: آخ جون منم حاضرم
همکاری کنم! چند تا دوست خوبم دارم که می تونم پیشنهاد بدم.
ــ ــ نه بابا. مهرداد منتظر تو و مهرنوش نمیمونه! چیزی که نمیگه. ولی آب زیرکاه تر
از این حرفاست. اگه تا حالا یه نم کرده برای خودش دست و پا نکرده باشه، من اسممو
عوض می کنم.
ــ ــ نه حیفه! اسمتون خیلی خوشگله!
ــ ــ جداً؟ پس چرا به اسم صدام نمی کنی؟
ــ ــ خوشگل هست. ولی خیلی سخته!
ــ ــ نازی! مثل وروره جادو حرف می زنی، سه سیلاب اسم من سخته؟
ــ ــ حالا دیگه… هی… گفتم دوستام… ببینین…
ــ ــ حرفو عوض نکن. من اسم دارم.
ــ ــ خب مگه من گفتم اسم ندارین؟
ــ ــ خب اسم من چیه؟
ــ ــ خودتون که بهتر از من می دونین. ولی ببینین..
ــ ــ با وجودی که مشتاقم، ولی نمی تونم دائم به تو نگاه کنم که. هی میگه ببینین.
کنترل ماشینو از دست میدم. ضمناً از حالا اول هر جمله باید اسممو بگی تا بذارم حرف
بزنی.
ــ ــ خیلی…
حرفم را قطع کرد و با تاکید گفت: اسمم!
ــ ــ نخیر اسم نیستین! بدجنسین!
ــ ــ این جمله ات خیلی تکراری بود. اسمم رو فراموش کردی. حالا باید ده بار برای
جریمه تکرارش کنی.
ــ ــ اهه آقای کیان مهر خان، اصلاً شما رانندگی تونو بکنین. منم دیگه هیچی نمیگم.
هان ولی میگم.
ــ ــ می دونم که میگی. اسم من اینقدر پیشوند و پسوند نداره. همینا رو می خوای بگی
که سخت میشه. ساده بگو.
ــ ــ آخه شما یه پیرمردین!
ــ ــ جوجه می خورمتا!
ــ ــ خیلی خب. کیان مهر خالی. حالا اگه گذاشتین بگم.
ــ ــ بگو. من سراپا گوشم.
ــ ــ نخیر نصفشم چشمین. هی میگین بذار من جلومو ببینم.
ــ ــ درسته. حالا یه بار دیگه.
ــ ــ چی یه بار دیگه؟
ــ ــ اسمم.
ــ ــ نخیرم! اصلاً یادم رفت چی می خواستم بگم.
ــ ــ عجله ای نیست. فکراتو بکن یادت میاد. ولی اسم من یادت نره.
ــ ــ اسم شما یادم نمیره آقای کیان مهر خان خالی!
ــ ــ یاللعجب! آقای کیان مهر خان کم بود، یه خالیم بهش اضافه شد!
معترضانه نالیدم: خب کیان مهــــــر..
ــ ــ ای جان کیان مهر. بگو.
ــ ــ دوستم…
ــ ــ می خوای دوستاتو دعوت کنی برای امشب؟
گوشی اش را از توی جیبش درآورد و به طرفم گرفت. گوشی را گرفتم و گفتم: نه نمی خوام
دوستامو دعوت کنم. یعنی فقط یکیشونه. کیان مهـــــر؟
ــ ــ جونم؟
ــ ــ یکی از دوستام آرایشگره. قرار بود برای امشب آرایشم کنه. بگم بیاد؟
چند لحظه نگاهم کرد. بعد طوری که انگار به سختی دل می کند، رو گرداند و چشم به جاده
دوخت. آرام گفت: مهرنوش از یه آرایشگر حرفه ای وقت گرفته.
لب برچیدم و گفتم: و حتماً سلیقه ی فوق العاده پسند شما اجازه نمیده که یه آماتور
منو آرایش کنه. ولی کیان مهــــــــر…
این بار دیگر حسابی با ناله صدایش کردم. خندید و گفت: داری راه میفتی. باشه. بهش
زنگ بزن.
ــ ــ مرسی!
با خوشحالی موبایلش را روشن کردم. رمز داشت. به طرفش گرفتم و گفتم: رمزش لطفاً کیان
مهر!
خندید. رمز را زد. گفتم: حالا اینقدر میگم کیان مهر تا از این همه اصرار پشیمون
بشین!
ــ ــ تو می خوای منو دور بزنی جوجه؟ نه بابا! بگرد تا بگردیم. تازه هنوز دوم شخص
مفرد مونده!
در حالی که شماره می گرفتم، گفتم: جوجه دور زدنم بلده. بعله. ما اینیم جناب کیان
مهر.
ــ ــ مواظب باش درسته خورده نشی!
خندیدم. نیلوفر جواب داد. با تردید پرسید: بله؟
ــ ــ کف چهار دست پات نعله! علیک سلام!
ــ ــ ای کوفت! کجایی تو؟ نمیگی نصف جون شدم؟ یه خبر می دادی می مردی؟
ــ ــ یواش! اول جواب سلام منو بده.
ــ ــ نخیر. اول تو بگو کدوم گوری هستی؟
ــ ــ هی یه کمی لطیفتر جانم. این گوشی اصلاً به این الفاظ رکیک عادت نداره. الآن
سنکوپ می کنه.
ــ ــ الهی صاحبش سنکوپ بکنه این همه منو دق نده.
ــ ــ خدا نکنه! صاحب این کجا بوده که تو رو دق بده؟
ــ ــ من چه می دونم؟ مگه مال خودت نیست؟ اون یکی شمارت که همش خاموشه.
ــ ــ خب اون خاموشه، دلیل این نیست که این مال منه.
ــ ــ مال هرکی هست، تو رو جون مادرت بگو الآن کجایی؟
ــ ــ رو زمین خدا. چه فرقی می کنه؟ ببین امشب چکاره ای؟
ــ ــ چار روز منو کاشته، حالا امشب چکاره ای؟ چه می دونم. برنامه ای ندارم.
ــ ــ قراره منو آرایش کنی.
ــ ــ تو رو؟ صد سال سیاه! عمراً برات قدم از قدم بردارم.
ــ ــ باشه. مهم نیست. منو بگو پیشنهاد یه آرایشگر حرفه ای رو رد کردم و گفتم فقط
نیلوفر جون.
ــ ــ ای نمیری! مگه تو فرار نکردی که این مجلس رو بهم بزنی؟
ــ ــ خب الآن که نمی خوام با اصلان عروسی کنم. بیا اینجایی که میگم.
روی دهنی را گرفتم و پرسیدم: آدرستون چیه کیــــان مهـــر؟
عمد داشتم حروف را بکشم که اذیت کنم. کیان مهر هم خندید و نشانی را گفت. برای
نیلوفر تکرار کردم و پرسیدم: میای که؟
ــ ــ چاره ایم دارم؟
ــ ــ نخیر اصلاً. بگم ساعت چند؟
کیان مهر گفت: امیدوارم هفت و نیم خونه باشیم.
ــ ــ هفت و نیم اونجا باش.
نیلوفر با بیچارگی گفت: باشه. ولی نمی خوای بگی الآن کجایی؟ این شماره ی کیه آخه؟
ــ ــ الآن جاده چالوسم، اینم گوشی نامزدمه.
نیلوفر که معلوم بود باور نکرده است، با دلخوری گفت: خیلی خب. نمی خوای بگی نگو. شب
میام ببینم زنده ای یا مرده.
ــ ــ مرسی! منتظرتم. بووووس!
ــ ــ خیلی خب دیگه خودتو لوس نکن. خدافظ.
ــ ــ خدافس!
خندیدم و قطع کردم. کیان مهر گفت: به اندازه ی پنج شیش نفر از دوستات جا داریم. اگه
می خوای دعوت کن.
ــ ــ اوممم پنج شیش نفر… با نیلوفر از همه صمیمیترم که گفتم. بقیه هم نمی
دونم… کی رو بگم کیان مهر؟
ــ ــ من هیچ نظری ندارم.
ــ ــ اوممم… شمام دوستاتونو دعوت کردین؟
ــ ــ دو سه تا از فامیل. یکیشم بهروز بود که با کلی تاسف گفت نمی تونه بیاد.
ــ ــ هوم. باش.
بالاخره صمیمیترین دوستانم را انتخاب کردم و با کمی ارفاق، هفت نفر را دعوت کردم که
همه هم قبول کردند. خیلی خوشحال شدم.
بالاخره در آخرین لحظات به فرودگاه مهرآباد رسیدیم. ماشین را پارک کردیم و تقریباً
تا سالن دویدیم. بهروز به استقبالمان آمد. در حالی که با عجله سلام و علیک می کرد،
ما را به طرف گیت مخصوص پروازمان هدایت کرد. بارها را تحویل دادیم و پرواز بسته شد.
کیان مهر نفسی به راحتی کشید و گفت: دستت درد نکنه. انشااللهدامادیت جبران کنم.
بهروز نگاهی به من انداخت و گفت: ولی من هنوزم باورم نمیشه! خیلی نامردی که نامزدتو
جای یه پسر به ما قالب کردی. من و مامانمو بگو! چقدر ساده بودیم.
کیان مهر با بزرگواری لبخند زد و پرسید: مامانت بلیت گیرش اومد؟
ــ ــ آره. به لطف شما با پرواز قبلی رفت. ولی کیان مهر محاله عقدکنونم دعوتت کنم!
یعنی که چی گذاشتی عدل وسط این پروژه ی عظیم شرکت ما که روز جمعه هم تعطیل نداریم،
دستپاچه داری عقد می کنی؟! این همه صبر کردی دو هفته دیگه هم روش
ــ ــ این همه صبر کردم، کاسه هه لبریز شد. قبول نداری؟
ــ ــ نخیر.
ــ ــ باید بریم. دیر شد. خیلی ممنون از محبتت. اینم سؤییچ ماشینت. شرمنده وقت نشد
بدم کارواش اقلاً تمیز تحویلت بدم.
ــ ــ تو که فقط به فکر شست و شو باش! عروس خانم این نوبرونه ی ما مبارکتون باشه.
به پای هم پیر شین.
خندیدم و تشکر کردم. کیان مهر هم خداحافظی گرمی با او کرد و با هم به طرف سالن
ترانزیت رفتیم. اینقدر دیر شده بود که توی سالن ترانزیت هم اصلاً معطل نشدیم و به
سرعت برای سوار شدن به هواپیما راهی شدیم.
با خوشحالی گفتم: از انتظار تو سالن نفسم می گیره. میگم کیان مهر.. چی میشه همیشه
همینقدر دیر برسیم؟
ــ ــ هیچی. نفس من بند میاد. کلی تو راه حرص خوردم که اگه نرسیم چی میشه!
شانه ای بالا انداختم و گفتم: ولی تو راه خیلی به من خوش گذشت.
خندید و گفت: خوشحالم.
توی هواپیما با شوق پرسیدم: میشه کنار پنجره بنشینم؟
نگاهی به حروف روی کارتهای پرواز انداخت و گفت: نه. وسطیم.
با ناراحتی گفتم: ولی من می خوام کنار پنجره بشینم. کیان مهر خواهش می کنم.
نیم نگاهی به من انداخت. از آن نگاههای خندان که شرمنده ام می کرد. سر بزیر انداختم
و نفس عمیقی کشیدم. به خودم یادآوری کردم که خودش اصرار داشته که به اسم کوچک صدایش
کنم. نگاهم روی کف هواپیما مانده بود و با نوک پنجه داشتم بازی می کردم. حسابی دمغ
شده بودم. فقط آن کفشهای خوشگلم که کیان مهر خریده بود در آن لحظه باعث دلگرمی
بودند!
کیان مهر داشت با مهماندار حرف می زد. گوش نمی دادم. حدس زدم که مهماندار دارد
راهنمایی می کند که زودتر ردیفمان را پیدا کنیم. ردیف آخر یک آقای میانسال با موهای
کم پشت از روی صندلی اش که کنار پنجره بود، برخاست و به من لبخند زد. عرض راهروی
باریک را رد شد و صندلی بعدی نشست. با آهی جانسوز به پنجره نگاه کردم.
کیان مهر گفت: بشین.
ــ ــ کجا؟
ــ ــ رو سر من!
پوزخند تلخی زدم و گفتم: چند روزی هست رو سرتونم.
به صندلی کنار پنجره اشاره کرد و گفت: بشین دیگه.
ــ ــ آخ جون! اینجا بشینم؟
از ترس این که جوابم منفی باشد، سریع نشستم و کمربندم را هم بستم. لبخندی زد و
کنارم نشست. نگاهی به کناریش که با فاصله ی راهرو، روی صندلی بعدی نشسته بود،
انداخت و تشکر کرد.
توضیح داد: جامون دو طرف راهرو بود. از اون آقا خواهش کردم جاش رو با تو عوض کنه.
ــ ــ وای چه آقای مهربونی!!
و با خوشحالی خم شدم تا مرد را یک بار دیگر ببینم. اما کیان مهر از بین لبهایی که
تقریباً بسته بودند، غرید: بشین جوجه!
خندیدم و سرم را به پشتی کوبیدم. بعد به بیرون خیره شدم. هواپیما با کمی تاخیر راه
افتاد. کیان مهر مرتب ساعتش را نگاه می کرد.
به آرامی گفتم: ساعت رو نگاه کنین زودتر نمی رسیم.
سری به تایید تکان داد. باز گفتم: تازه تو هواپیما مرحوم گراهام بلم نمی تونه کاری
براتون بکنه.
ــ ــ به همین خیال باش. من مردم، موندم، امشب تو رو عقد می کنم.
شانه ای بالا انداختم و خندیدم.
ناصحانه گفت: ببین اگه نگران نیستی، اقلاً یه کمی تظاهر کن داری جوش می زنی.
ــ ــ شما به اندازه ی دو سه نفر دارین جوش می زنین. گمونم کافی باشه.
ــ ــ یعنی هیچ فرقی برات نمی کنه؟
ــ ــ خب چرا! ولی فکر نمی کنم نگرانیم چیزی رو عوض کنه.
ــ ــ این حرفیه که من همیشه میزنم. ولی این بار نمی تونم بهش عمل کنم.
ــ ــ ولی ظاهرتون اصلاً نشون نمیده. یعنی من اگه نمی شناختمتون نمی فهمیدم.
ــ ــ جای شکرش باقیه.
ــ ــ سعی کنین یه کمی بخوابین. خسته شدین تو راه…
ــ ــ خواب نمیرم.
ــ ــ نه. ولی آروم باشین و چشماتونو ببندین.
ــ ــ باشه.
باورم نمیشد. ولی به توصیه ام عمل کرد. سرش را عقب داد و چشمهایش را بست. نگاهش
کردم و فکر کردم هیچوقت در زندگی کسی را به این اندازه دوست نداشته ام.
هواپیما که نشست، دلم لرزید. نگاهی به کیان مهر انداختم. ردیف آخر بودیم. اولین نفر
پیاده شدیم و از در عقب بیرون رفتیم. یک آقایی که نمی شناختم، جلو آمد و گفت: خوش
اومدین.
با کیان مهر روبو سی کرد و به من تبریک و خوشامد گفت. کیان مهر که گیجی مرا دید،
معرفی کرد: آقافرهاد شوهر مهرنوش هستن.
همان موقع فرهاد گوشی اش زنگ زد و با عذرخواهی کمی از ما فاصله گرفت.
ابروهایم را بالا بردم و گفتم: آهان! من فقط روز عروسیشون دیده بودمشون. اونم هزار
سال پیش بود.
ــ ــ این واحد هزار ساله ی تو دقیقاً چه بُعد زمانی رو تعریف می کنه؟
ــ ــ نمی دونم. سؤالای سخت سخت می پرسین!
بارهایمان را که گرفتیم راه افتادیم. وقتی که جلوی آن در آشنای چوبی رسیدیم، ناگهان
خاطرات به ذهنم هجوم آوردند. وارد راهرو شدیم. صدای هلهله و خوشامد، فضا را پر کرده
بود. اولین نفر مامان بود که محکم در آغوشم کشید و گفت: خدا رو شکر که حالت خوبه.
بعد هم مادر کیان مهر که گفت: خوش اومدی عروس گلم.
خنده ام گرفت. یاد آن روزها افتادم که کنارم می نشست و سربسرم می گذاشت. در حالی که
من به شدت مشغول نقاشی با خودکارهای رنگی کیان مهر بودم، می پرسید: چی میکشی عروس
طلا؟
ته خودکار را می جویدم و می گفتم: من جواهرم.
کیان مهر آن طرفم می نشست و می گفت: نخیر تو جوجه ای. جوجه ی خودمی. جوجه طلایی.
مامان از آن طرف اتاق به تندی می گفت: جواهر خودکار رو نجو. خراب میشه.
و کیان مهر لبخندی می زد و با مهر اشاره می کرد اشکال نداره…
ازدحام جمعیت اجازه نداد، بیش از آن به رؤیاهایم بپردازم. کت و کلاهم را گرفتند و
به حمام رانده شدم. جملات متعجب و متاسفی درباره ی کوتاهی موهایم شنیدم، اما فرصتی
برای جواب نشد. به سرعت دوش گرفتم و با پولیور و شلوار جین بیرون آمدم. توی اتاق
مهمان که درش توی همان راهروی دم در باز میشد، روی تخت چند دست لباس شب بود. مهرنوش
دستم را گرفت. لباسها رو نشانم داد و پرسید: از کدوم خوشت میاد؟
نگاهم روی لباسها چرخید. نیلوفر گفت: آبی بهت میاد.
نگاهم روی لباس ساتن آبی که بالاتنه اش سنگ دوزی شده بود، ماند. اما سری به نفی
تکان دادم و گفتم: نه.
نیلوفر با ناراحتی گفت: زود باش دیگه انتخاب کن. ساعت هشت و نیمه! مهمونا یک ساعته
که اینجان. عاقدم هست.
مهرنوش پرسید: قرمز دوست داری؟
پیراهن قرمز بالاتنه اش حریر پلیسه بود با دامن ساتن. بازهم سری به نفی تکان دادم.
مهرنوش لباسهای آبی و قرمز را برداشت و گفت: خب. اونایی که نمی خوای بگو. انتخاب
ساده تر میشه.
رفت که آنها را تو کمد آویزان کند. نیلوفر دستی زیر پیراهن س*بز زد و پرسید: این
چی؟ اصلاً لباس عقد باید س#بز باشه. به خاطر بخت و اینا…
پوزخندی زدم و گفتم: من بختمو پیدا کردم. اینم خوشرنگ نیست.
ــ ــ اَه تو رو خدا جواهر! اینقدر سخت نگیر.
مهرنوش با لبخند پیراهن س@بز را هم برداشت و گفت: عروسه و نازش. بذار راحت باشه.
نیلوفر آهی کشید و گفت: اگه بهش سواری بدین بیچاره میشین.
ابروهایم بالا پرید: نیلو!!!
ــ ــ نیلو و مرض! انتخاب کن دیگه.
نگاهم بین سه لباس نقره ای و صورتی و سفید عروسی چرخید. بالاخره هم لباس سفید که
طرحش از همه جذابتر بود را برداشتم. ساتن کلفت سفید بود. بالاتنه اش یک طرفش چند
پیلی می خورد و یک طرف دامنش هم گلهای حرید و مروارید دوخته شده بود. یک جفت دستکش
بلند هم داشت. دستی به پیلیهای بالاتنه کشیدم.
نیلوفر عجولانه پرسید: همین خوبه؟
لب برچیدم و پرسیدم: آخه روز عقده. زشت نیست سفید بپوشم؟
مهرنوش دلجویانه گفت: نه. چرا زشت باشه؟
با ناراحتی پرسیدم: نمیگن چقدر هوله؟
مهرنوش با مهربانی لبخند زد و گفت: اونی که هوله شاه دوماده.
نیلوفر هم گفت: نجنبی غیابی عقدت می کنه.
شانه ای بالا انداختم و گفتم: بهتر!
نیلوفر کف دستش را به پیشانی اش کوبید و گفت: خدایا این چقدر خونسرده!
خندیدم. با مهرنوش کمکم کردند که لباس را بپوشم و جلوی آینه ایستادم. باورم نمیشد
که این عروس لطیف من باشم! لبخندی زدم و آرام گفتم: خوبه.
نیلوفر تقریباً داد زد: خوبه؟ فوق العاده اس! اصلاً هیچکدوم به شیکی این یکی
نبودند. و البته فقط رو تن تو به این قشنگی میشینه. خیلی خب زود باش. یه پارچه به
من بدین. فرصت نیست لباس عوض کنه. یه پیش بندی، پارچه ای چیزی بندازین دور شونه هاش
که لباسش کثیف نشه. من سریع آرایش کنم ببینم چی میشه.
مهرنوش پارچه ی نرمی دور شانه هایم پیچید و به دقت لباس را پوشاند. تا نیلوفر داشت
آرایش می کرد، مهرنوش ناخنهای دستها و پاهایم را لاک زد و یک جفت کفش طلایی پایم
کرد. توضیح داد: دوستم فقط همین یه جفت کفش مجلسی رو اندازه ی تو داشت.
لبخندی زدم و گفتم: خوبه.
نیلوفر روی صورتم خم شد و گفت: از خداتم باشه. چشماتو ببند.
چشمهایم را بستم. چقدر خوابم می آمد! نیلوفر مشغول سایه زدن و خم چشم کشیدن بود و
من فکر می کردم کاش میشد دراز بکشم و خُرپف!
کارش را ظرف ده دقیقه تمام کرد. موهای کوتاهم را با ژل فرفری کرد و یک تاج زیبای
نقره ای روی سرم گذاشت. مهرنوش یک چادر سفید با گلهای کمرنگ گلبهی و آبی روی سرم
انداخت و گفت: خب عزیزم. بریم.
به آرامی از جا برخاستم. با آن کفشهای پاشنه ده سانتیمتری به زحمت می توانستم
تعادلم را حفظ کنم. به سختی قدمی به جلو برداشتم. مهرنوش دستم را گرفت. شانه ی
نیلوفر را هم گرفتم و آرام آرام به اتاق پذیرایی رفتم. لرزان پیش رفتم و روی مبل
بالای اتاق کنار کیان مهر نشستم. از جمعیت هول کرده بودم. سرم پایین بود و هیچکس را
نمی دیدم.
سروصدای ریزریز خندیدن دوستانم برایم مایه ی دلگرمی بود. دوستانم توری روی سرمان
گرفتند و عاقد شروع کرد: دوشیزه ی مکرمه….
سردم بود. دستهای یخزده ام را بهم فشردم. چقدر خوابم می آمد!
بچه ها یک صدا گفتند: عروس رفته گل بچینه.
فکر کردم: گل بچینم؟ تو این سرما؟ الآن فقط یه لحاف گرم میخوام.
عاقد دوباره پرسید و بچه ها این بار بلندتر داد زدند: عروس رفته گلاب بیاره.
فکر کردم: کاش اینقدر خوابم نمی آمد. اگر سر حالتر بودم کلی به این سروصدای بچه ها
می خندیدم. کاش جوراب داشتم! پاهام گرم میشد. نه راستی بدون جوراب بهتر می تونم این
کفشهای وحشتناک رو حمل کنم. تازه جوراب نازک چندان گرم هم نیست. چه بانمک میشد اگه
جوراب گرم زیر این پیراهن مجلسی بپوشم!
عاقد گفت: برای بار سوم می پرسم. عروس خانم وکیلم؟
سر بلند کردم. اینجور وقتها چه می گفتند؟ یادم نمی آمد.
عاقد باز پرسید: وکیلم؟
ساده گفتم: بله.
بعد با دلخوری فکر کردم: باید می گفتم: با اجازه ی بزرگترها!
از گوشه ی چشم نگاهی به کیان مهر انداختم. لبخندی از سر آسودگی بر لبش نشسته بود.
دوباره سر بزیر انداختم. عاقد خطبه ی عقد را جاری کرد و رفت. عموی بزرگم پیش آمد و
دستم را توی دست کیان مهر گذاشت. دستش را محکم فشردم. دلم می خواست تا ابد نگهش
دارم. دستم را به دست دیگرش داد و دست آزادش را دور کمرم انداخت. مست عشق نگاهش
کردم.
بقیه ی مجلس منهای خمیازه های گاه و بیگاه من، خیلی خوش گذشت. مردها توی هال رفتند
و ما توی پذیرایی ماندیم و دوستانم هر شلوغ کاری که می توانستند برای گرم کردن جشن
کوچکم کردند.
پدر شوهرم برای شام به یک رستوران سفارش چلوکباب دادند. اینقدر خسته و خواب آلود
بودم که نتوانستم بخورم. بقیه هم گذاشتند به حساب حجب و حیای عروسی 😀
شب از نیمه گذشته بود که مهمانها کم کم رفتند. فقط مامان مانده بود و آقاحمید و
جاوید، و خانواده ی کیان مهر. توی هال روی آن مبلهای نرمی که تمام بچگی ام در آرزوی
فرصتی بودم تا حسابی رویشان بالا و پایین بپرم، نشستیم. کنار کیان مهر نشسته بودم و
به سختی چشمهایم باز میشدند.
مامان گفت: بریم دیگه. جواهر داری خواب میری.
سرم پایین افتاد. خواب خواب بودم. کیان مهر دست دور شانه هایم انداخت و آرام گفت:
الآن خواب میری. پاشو آرایشتو پاک کن.
مهرنوش گفت: چکارش داری بابا؟ بذار هرجور راحته بخوابه.
ــ ــ نه. این آشغالا معلوم نیست چی هستن، شب تا صبح رو پوستش بمونن؟ پاشو جوجه.
نالیدم: صورتمو بشورم، خوابم می پره.
ــ ــ بمبم بترکه، خواب تو نمی پره. نگران نباش.
ــ ــ اذیت نکنین.
مامان دوباره گفت: جواهر پاشو بریم.
کیان مهر با ملایمت گفت: این راه نمیاد با تو. بذار باشه.
ــ ــ اوای نه نمیشه!
ــ ــ من فردا صبح کَت بسته تحویلت میدم. ولی الآن بخوای ببریش باید کولش کنی. این
دو قدمم راه نمیره.
سرم روی شانه ی کیان مهر افتاد. کمی کنار کشید و غرید: مهرنوش تو رو خدا بیا اینا
رو پاک کن.
مهرنوش گفت: اوا مامانم اینا! کتت کثیف شد؟ نعیمه جون این داماده شما دارین؟
به زحمت سر برداشتم و خواب آلود پرسیدم: مگه چشه؟
کیان مهر گفت: هیچی عزیزم. تو بخواب!
مامان از جا برخاست و با ناراحتی گفت: نمیشه که بمونه.
کیان مهر بعد از این که مطمئن شد نمیفتم، از کنارم برخاست و گفت: می ترسی از زیر
جشن عروسی شونه خالی کنم؟ نگران نباش.
مامان دوباره گفت: نه ولی…
خواب آلود فکر کردم: کیان مهر فقط چهار سال از مامان کوچیکتره! چه خنده دار!
مادرشوهر و پدرشوهرم مشغول وساطت شدند. می گفتند ظلم است که با وضع خسته و خواب
آلوده مرا ببرند. بالاخره هم مامان رضایت داد. به زحمت سر پا ایستادم. در آغوشم
گرفت و اشک ریزان خداحافظی کرد. جاوید فقط لحظه ای دستم را فشرد و بعد هم با
آقاحمید رفتند.
مهرنوش با پنبه و شیرپاک کن کنارم نشست. کیان مهر صورتم را نگه داشته بود و او غرغر
کنان پاک می کرد.
ــ ــ کیان خیلی بدجنسی! چرا نمیذاری بخوابه؟ اون از اون وضع که مثل گلوله این همه
راه آوردیش، این از وسواسی بازیات. ولش کن!
بقیه هم نظرشان همین بود. ولی بالاخره کیان مهر حرفش را به کرسی نشاند و تا آرایشم
کامل پاک نشد، ول نکرد. بعد روی دست بلندم کرد و در حالی که نیمه بیهوش بودم، از
پله ها بالا رفت. داشتم فکر می کردم کاش می گذاشت روی همان مبل نرم بخوابم. اما به
اتاقش رفت و مرا آرام روی تخت گذاشت.
به سرعت خودم را گلوله کردم و خواستم بخوابم که گفت: جوجه پاشو لباستو عوض کن.
چشم بسته غرغرکنان گفتم: لابد باید مسواکم بزنم!
ــ ــ اگه بزنی که خیلی بهتره. ولی به هرحال با این لباس نمیشه بخوابی.
ــ ــ بذار خراب شه. خواهش می کنم.
خنده ی کوتاهی کرد. در حالی که موهایم را نوازش می کرد، به نرمی گفت: لباستو عوض کن
راحت بخواب. پاشو. کمکت می کنم.
راست نشستم و اخم آلود گفتم: نخیر کمک نمی خوام. اگه نرین بیرون، عوض نمی کنم.
ــ ــ خیلی خب. چرا می زنی؟! اگه برم عوض می کنی؟ نیام ببینم با همین خوابیدی!
ــ ــ چشم. عوض می کنم.
از ترس این که برگردد، همین که در بسته شد، با آخرین سرعتی که تن خسته ام اجازه
میداد، لباسی را که برایم روی تخت گذاشته بود پوشیدم و لباس سفیدم را وسط اتاق که
حتی یک پرز هم روی قالی شیری رنگش نبود، پرت کردم.
دوباره دراز کشیدم و تا خود صبح به این عالم نبودم. صبح روز بعد با صدای زمزمه ی
آوازش از خواب پریدم. داشتم فکر می کردم الآن کجا هستم که ناگهان به خاطر آوردم.
چشم باز کردم. تخت کنار دیوار بود. دستی به کاغذ دیواری کشیدم و با خوشی خواب آلوده
ای به زمزمه اش گوش دادم. صدای تلق و تلوقی باعث شد بالاخره غلتی بزنم. اول چشمم به
کف اتاق افتاد و یادم آمد که شب قبل لباسم را آنجا انداخته بودم که الآن نبود. بعد
هم نگاهم بالا آمد و تا جلوی آینه ی اتاق رسید. داشت موهایش را شانه میزد که همان
موقع کارش تمام شد. شانه را جلوی آینه توی یک لیوان سفالی گذاشت و از جا برخاست. رو
به من کرد و با لبخند گفت: سلام.
خواب آلوده گفتم: سلام. خوبین؟
لب تخت نشست. به موهای آشفته ام چنگ زد و گفت: از این بهتر نمیشم.
نالیدم: نکنین. درد می کنه. شکسته.
ــ ــ هرکی با موی ژل زده بخوابه از این بهتر نمیشه. پاشو. مامانت گفته نهار بریم
اونجا.
ــ ــ حالا کو تا نهار؟
ــ ــ ساعت دوازده و ربعه.
ــ ــ اذیت نکنین.
نگاهم روی ساعت دیواری ماند. واقعاً دوازده و ربع بود. نیم خیز شدم. ساعت رومیزی
کنار تختش هم دوازده و ربع بود! دستش را کشیدم و ساعت مچی اش را نگاه کردم. بیحال
روی تخت افتادم و پرسیدم: چرا بیدارم نکردین؟
دستم را کشید و گفت: یه کمی رحم و مروتم حالیمه. حالا پاشو که مهربونی منم اندازه
داره.
نشستم. سرم را روی شانه اش گذاشتم و بوی آشنای ادوکلنش را به مشام کشیدم. صورتم را
به گردنش مالیدم. با ملایمت گفت: پاشو جوجو تا درسته قورتت ندادم.
خندیدم. از جا برخاستم و آماده شدم. پایین رفتیم. با پدر و مادرش خداحافظی کردیم و
به حیاط رفتیم. همین در اتاق پشت سرمان بسته شد، آه بلندی کشیدم.
کیان مهر متعجب پرسید: چی شده؟
ــ ــ کاشکی هنوز هشت سالم بود.
با حالتی گرفته و استفهام آمیز نگاهم کرد.
چشمانم برقی زد و گفتم: آخه آرزو به دل موندم رو مبلای هالتون نپریدم! الآنم اگه
بپرم که خراب میشن. اون موقع کوشولو بودم.
آهی از سر آسودگی کشید و گفت: نه خراب نمیشن. این مبلا امتحانشونو پس دادن. هر چقدر
دلت می خواد روشون بپر. فوق فوقش خرابم بشن، اشکال نداره بعد از چهل سال عوضشون می
کنن.
با شوق پرسیدم: واقعاً می تونم؟
ــ ــ آره می تونی. ولی ترجیحاً وقتی مامان بابا خونه نباشن.
بلند خندیدم. چشمم به تاب کنار حیاط افتاد و جیغ کشیدم: آخ جون این هنوزم اینجاست!
دستم را کشید و گفت: آره سر جاشه. خیالت راحت. بیا بریم. فرصت بسیاره. هروقت دلت
خواست بازی کن.
ــ ــ فقط یه کم! مامان می تونه چند دقیقه دیگه هم صبر کنه. خواهش می کنم.
ــ ــ ببین این تاب از اینجا تکون نمی خوره. عصر بیا بازی. بذار روز اولی بدقول
نشیم.
ــ ــ کــــیان مــــهر!
با تاسف سری تکان داد و گفت: گوشای منم که مخملی! فقط پنج دقیقه. بیشتر شد می زنمت
زیر بغلم، میریم ها!
به ساعت پشت دستش نگاه کرد و گفت: بشین.
با شوق خندیدم. گونه اش را بو-سیدم و گفتم: متشکرم!
بعد به طرف تاب پرواز کردم و نشستم. با بیشترین سرعتی که میشد مشغول تاب خوردن شدم.
بعد از پنج دقیقه از بس گفت بریم، با بی میلی دل کندم و به طرف گاراژ رفتیم.
با خوشحالی گفتم: ماشینتون از مال آقابهروز خیلی خوشگلتره!
ــ ــ ماشین بهروز یه ده تایی از مال من قیمتش بیشتره، ولی منم همینو ترجیح میدم.
ــ ــ مهم خوشگلیشه.
ــ ــ مهم جوجشه.
خندیدم. بالاخره راه افتادیم. چشمهایم را بستم و فکر کردم: حتی بهترین رؤیاهایم
اینقدر زیبا نبوده اند.
کیان مهر پرسید: دوست داری عروسیت چه جوری باشه؟
چشمهایم را باز کردم و گیج نگاهش کردم. بالاخره گفتم: نمی دونم. تا حالا بهش فکر
نکردم.
ــ ــ خب بهش فکر کن.
ــ ــ اومممم… دوست دارم عروسیم تو باغ باشه.
ــ ــ باشه. دیگه؟
ــ ــ ولی نمیشه که. هوا سرده!
ــ ــ عزیز دلم منم فردا نمی تونم عروسی بگیرم! هنوز باید خونه پیدا کنیم. مبله
کنیم و کلی کارای دیگه. البته یه خونه دارم. ولی تو یکی از شهرکای اطرافه. راهش به
خونه ی بابام و آقاحمید خیلی دوره. اگه بتونم بفروشم یکی این اطراف بخرم یا یه
همچین چیزی…
ــ ــ واقعیتهای مزخرف زندگی.
ــ ــ تو خودتو درگیر نکن.
ــ ــ تمام مشنگیاش مال من، تمام مسئولیتاش مال شما. زندگی مشترک یعنی همین دیگه!
لپم را کشید و گفت: من این زندگی مشترک رو دوست دارم.
هنوز ننشسته بودیم که مامان نهار کشید و سر میز رفتیم. با خوشحالی گفتم: وای دلم
برای خورش قیمه هات تنگ شده بود!
جاوید گفت: یه جوری میگه انگار این چند روز آقای رئوفی بهش گشنگی داده!
خندیدم. مامان چشم غرّه ای به جاوید رفت و گفت: اه این چه طرز حرف زدنه؟
جاوید شانه ای بالا انداخت و گفت: مگه دروغ میگم؟ اصلاً آقای رئوفی شما هیچوقت موفق
شدی این خندق بلا رو سیر کنی؟
مامان دوباره غرّید: جاوید!
بدون دلخوری گفتم: حالا نه این که تو هیچی نمی خوری؟ اگه راست میگی امروز نهار نخور
ببینم نیم ساعت طاقت میاری؟
جاوید بدون معطلی از سر سفره برخاست. آقاحمید با ملایمت گفت: دست بردارین بچه ها.
حداقل رعایت مهمون رو بکنین. بشین جاویدجان.
مامان هم کلافه آهی کشید و به جاوید اشاره کرد بنشیند. جاوید کمی پابپا کرد و
بالاخره نشست. آقاحمید کفگیر را برداشت و به کیان مهر گفت: بفرمایید خواهش می
کنم…
همه مشغول خوردن شدند. مامان از برنامه ی فروش زمین پرسید و کیان مهر برایش توضیح
داد که کارش چطور پیش رفته است.
جاوید پرسید: جواهرم باید امضاء می کرد؟
برای لحظه ای رنگم پرید. کیان مهر اما با خونسردی جواب داد: اگر می کرد بهتر بود.
ولی چون سرمای سختی خورده بود، وکالتشو به عهده گرفتم و به جاش امضاء کردم.
ــ ــ این که طوریش نیس. سرومرو گنده اس!
کیان مهر آهی کشید و با لحنی که کسی جز من منظورش را نفهمید، گفت: بله خدا رو شکر.
الآن خیلی بهتره.
شرمنده سر بزیر انداختم.
بعد از نهار با جاوید مشغول جمع کردن میز شدیم. مامان و آقا حمید و کیان مهر هنوز
داشتند دور میز حرف می زدند. تمام مدتی که می رفتم و می آمدم، چشم از کیان مهر
برنمی داشتم. اینقدر که وقتی داشتم نان را توی یخچال می گذاشتم و تمام حواسم به هال
بود، صدای جاوید در آمد: نترس بابا سرجاشه!
گیج نگاهش کردم و پرسیدم: چی سرجاشه؟
ــ ــ شوهر محترمت. البته اگه میدونست چه اشتباهی کرده تو رو گرفته الآن اینجا
نبود!
ــ ــ اگه یه بار دیگه به شوهر من توهین کنی کشتمت!
ــ ــ خیلی خب بابا جوش نیار! اینو باش! انگار نوبرشو آورده. گمونم پاک یادت رفته
یه روزی برادری هم داشتی.
خواستم بروم، اما در نگاهش چیزی بود که ایستادم. بدون حرف به چشمانش خیره شدم. بر
خلاف کنایه هایش، نگاهش گرفته و غمگین بود. بعد از چند لحظه بالاخره رو گرداند و
نگاهی توی هال انداخت. به سردی گفت: برو بشین. شوهرجونت نگرانته.
قدمی پیش گذاشتم. لبخندی عذرخواهانه به کیان مهر زدم و دوباره به جاوید نگاه کردم.
جاوید با اخم گفت: خب چته دیگه؟ برو.
زیر لب گفتم: جاوید تو هنوزم برادر منی.
ــ ــ بیخیال…
همین که روی مبل کنار کیان مهر نشستم، مامان گفت: یه چند تا چایی بیار بعد راحت
بشین.
ــ ــ من همین الآنم راحتم ها!
ــ ــ پاشو مادرجون.
از جا برخاستم. با تنبلی به آشپزخانه رفتم و چای ریختم. بعد مثل همیشه غرغرکنان
گفتم: جاویـــد… بیا چایی رو ببر.
جاوید بر خلاف قبل بدون حرفی آمد و برد. دوباره نشستم. اما حوصله ی آن همه بحث جدی
را نداشتم. آقاحمید باز یک گوش مفت گیر آورده بود و داشت زمین و زمان را تفسیر می
کرد. مامان هم ظاهراً به بحث علاقمند بود و خوشرویی مؤدبانه ی کیان مهر هم دلیل
خوبی برای طولانی شدن بحثشان بود.
حوصله ام سر رفت. از جا برخاستم و به اتاقم رفتم. نگاهم دور اتاق چرخید. هیچ حسی
نداشتم. مامان کمی اتاق را مرتب کرده بود، اما اکثر وسایلم دست نخورده مانده بودند.
کشوی بالای میز آینه ام را باز کردم. یادداشتی را که برای مامان گذاشته بودم، ندیده
بود. آن را ریز ریز کردم و توی سطل ریختم. دست توی جیب شلوار جینم بردم. کارت
شناسایی جاوید را درآوردم و توی کشویم گذاشتم. بلند صدایش زدم. جاوید با بی حوصلگی
توی قاب در ایستاد و پرسید: چی میگی؟
کارتش را به طرفش گرفتم و گفتم: این تو کشوی من بود.
آن را گرفت و لحظه ای نگاه کرد. بعد با تعجب پرسید: چرا زودتر نمیگی؟
با کمی عذاب وجدان گفتم: چون الآن دیدم.
نگاهی به کشوی نیمه بازم انداخت و گفت: عجبی هم نیست. شتر با بارش اون تو گم میشه.
مامان از پیدا شدن کارت ملّی جاوید خیلی خوشحال شد. او هم به اتاقم آمد و با شوق
پرسید: کجا بود؟
کشوی نیمه باز را بستم و گفتم: تو کشو.
ــ ــ خدا رو شکر. خدا رو شکر… راستی کیان مهر میگه امشب خونه ی عمه اش مهمونین.
چی می خوای بپوشی؟
ــ ــ خونه ی عمه اش؟ یعنی کی؟
ــ ــ یعنی عمه اش! مریم خانم.
شانه ای بالا انداختم و گفتم: نمی شناسم.
ــ ــ چطور نمیشناسی؟ دختر عمه ی منه دیگه. دیشبم اونجا بود. با دخترش و عروسش.
ــ ــ اتفاقاً دخترش مجرد نبود؟ خاطرخواه کیان مهر؟
ــ ــ چی داری میگی؟
ــ ــ خب معمولاً اینجوریه. دخترخاله ای، دختر عمه ای، دختر همکار بابایی… بعدم
آدم رو دعوت می کنن ببینن عروس دوماد باهم خوبن یا نه؟
ــ ــ این چرت و پرتا چیه میگی؟
در کمدم را باز کرد و با اخم لباسهایم را پس و پیش کرد.
کیان مهر توی قاب در ایستاد و با لبخند گفت: نگران نباش. دخترعمه ی من ده سال پیش
ازدواج کرده و عمه جان فقط نگران بود که نتونه قبل از رفتن مامان و بابا دعوتمون
کنه که اینقدر عجله کرده.
قدمی تو گذاشت و گفت: یه مهمونی خودمونیه. خبری نیست.
مامان پرسید: راستی کی مسافرن؟
پرسیدم: مگه مسافرن؟
ــ ــ آره. بالاخره بلیتشون اوکی شد. همین سه شنبه. یکشنبه میرن تهران. بابا یکی دو
روز کار داره.
پرسیدم: بعد کجا میرن؟
ــ ــ آلمان. دیدن خاله ام.
ــ ــ خاله تون که دیشب اونجا بود.
در واقع تنها مهمان ناشناسی بود که به خاطرم می آمد. آن هم چون خودش جلو آمد و
توضیح داد که خاله ی کیان مهر است.
ــ ــ خاله ی کوچیکم آلمانه. خاله بهار.
مامان یک پیراهن قهوه ای روشن که با ملیله های سبز و شیری تزئین شده بود را به طرفم
گرفت و پرسید: این خوبه؟
نگاهم دور اتاق چرخید و فکر کردم: الآن کیان مهر پس میفته!
مامان دوباره پرسید: همینو می پوشی؟
ــ ــ میشم عین یه ظرف حلوا با تزئین خلال پسته و بادوم!
کیان مهر خندید و شانه ام را فشرد. نگاهش کردم و فکر کردم: عاشق آن دندانهای ردیف و
سفیدم.
مامان اما نخندید. بی حوصله سری تکان داد و گفت: این پیرهن خیلی مجلسی و قشنگه.
لب تختم نشستم و بدون جواب لب برچیدم. کیان مهر جلو آمد و گفت: بذار ببینم دیگه چی
داره.
به کمدم که رسید، داشتم از خجالت آب می شدم. سر بزیر انداختم.
مامان هم گفت: بایدم خجالت بکشی با این کمد بهم ریخته ات! من که زورم بهش نرسید.
کیان مهر تو یه چیزی بهش بگو.
کیان مهر بدون جواب یک بلوز شسته ولی گلوله را از کف کمد برداشت. بازش کرد و چند
لحظه نگاهش کرد. یک بلوز سفید مجلسی با دکمه های مرواریدی بود. آن را به طرفم گرفت
و گفت: اینو اتوش کن. از پشت اتو کن برق نیفته.
زیر لب گفتم: چشم.
یک دامن صورتی هم پیدا کرد که با وجود این که تمیز و آویزان بود، اما آن هم خیلی
چروک بود. دامن را هم روی دستم انداخت و باهم از اتاق بیرون آمدیم.
از اتو کردن متنفرم! اما این را نگفتم. اتو را به برق زدم و با دلخوری مشغول شدم.
داشتم فکر می کردم کاش آن پیراهن قهوه ای را قبول کرده بودم. حداقل ژرسه بود و دیگر
اتو نمی خواست!
بلوز را اتو کردم و روی دسته ی در آویختم. کیان مهر سری بهم زد. یادآوری کرد: دامن
رو هم از پشت اتو کن. برق میفته.
آه بلندی کشیدم و لباس را پشت و رو کردم. کیان مهر لبخندی زد و نگاهی به بلوزم
انداخت. آن را به طرفم گرفت و گفت: آستیناش رو فراموش کردی.
با دلخوری گفتم: نخیر فراموش نکردم. ترسیدم برق بیفته زیاد فشار نیاوردم.
ــ ــ یه پارچه بنداز روش. کمی هم پارچه رو نم کن. اینا رو که من نباید بگم.
ــ ــ نه نباید بگین. اصلاً نمیشه من نیام؟ نمی شناسمشون.
ــ ــ مهمونی به مناسبت ورود تو به خانواده اس. پاگشات کردن.
ــ ــ بدم میاد از این که عروس باشم.
ــ ــ تو عروس نیستی، فقط جوجوی منی.
ــ ــ پس واسه چی باید پاگشا بشم؟
ــ ــ اصلاً ولش کن. مهمونی برای خداحافظی از مامان بابامه. نه این که سفرشونه
طولانیه از اون لحاظ. من و تو هم دعوت شدیم.
ــ ــ بقیه که اینجوری فکر نمی کنن.
ــ ــ من اصلاً از دم در به همه اولتیماتوم میدم هرکی بهت نگاه کنه، حسابشو می رسم.
خوبه؟
خنده ام گرفت و جواب ندادم. بعد هم می خواستم اتو را از برق بکشم که دوباره گیر داد
این قسمتش صاف نشده، و آن طرفش هنوز چروک است! بیچاره شدم تا رضایت داد. بعد هم به
حمام تبعید شدم چون هنوز موهای ژل زده ی شکسته ام شسته نشده بودند. بعد از مدتها
وقت کافی داشتم و بدون عجله از سر حوصله حمام کردم. اینقدر خودم را سابیدم که تنم
می سوخت. می ترسیدم بعد از حمام هم نوک انگشتش را روی پوستم بکشد و بگوید هنوز تمیز
نشده ام!
اما به خیر گذشت و حرفی نزد. جلوی آینه نشستم و موهایم را خشک کردم. صورتم را کرم
زدم و جورابهایم را پوشیدم. کیان مهر که روی تختم دراز کشیده بود، گفت: زیاد وقت
نداریم. من قبل از رفتن یکی دو جا کار دارم. آرایشتو بکن بریم.
ــ ــ چکار کنم؟!
ــ ــ چرا اینجوری نگام می کنی؟ تو عمرت آرایش نکردی؟
با بیحالی نگاهی به لوازم آرایش پراکنده ی جلوی آینه ام انداختم و گفتم: اگه آرایش
کنم که شما هزار تا غر می زنین. کمرنگ شد، پررنگ شد، این بهت نمیاد، اون ….
خندید. نشست و پرسید: من خیلی بدجنسم؟
ــ ــ اینو که هزاربار گفته بودم.
ــ ــ میخوای بری پیش دوستت آرایشت کنه؟
با خوشحالی گفتم: آره.
به نیلوفر زنگ زدم. روز جمعه بود و رفته بودند پیک نیک. تازه از بیرون شهر رسیده
بودند. خسته بود. ولی به اصرار من رضایت داد که آرایشم کند.
جلوی در خانه ی نیلوفر از ماشین پیاده شدم. کیان مهر نگاهی به ساعت انداخت و گفت:
یه کاری برام پیش اومده. دو ساعتی طول میکشه. بعدش میام دنبالت. اگه مشکلی بود زنگ
بزن.
ــ ــ چشم.
با نیلوفر گفتیم و خندیدیم. یک آرایش ملیح دخترانه برایم کرد؛ چون نمی خواستم مثل
تازه عروسها باشم. بعد هم کلی درباره ی اصول کارش برایم کلاس آموزشی گذاشت و بعد از
دو ساعت می خواست بهم دیپلم آرایشگری هم بدهد 🙂
کیان مهر سر دو ساعت رسید و سوار شدم. اول چانه ام را گرفت و زیر نور چراغ ماشین
بررسی کرد و بالاخره رای مثبتش صادر شد.
توی ماشین گفتم: ولی جدی اگه بخوان هی نگام کنن و هی بگن عروس خانم، من نیستم ها!
اعصاب ندارم.
کیان مهر نگاهم کرد و خندید. ولی جوابی نداد. فقط دستم را گرفت و به رانندگی اش
ادامه داد.
اخم آلود گفتم: هی آقا تصادف می کنیم.
ــ ــ هی خانم اگه اینقدر وول نخوری من حواسم هست.
خندیدم و دستش را فشردم. سرم را عقب بردم و چشمهایم را بستم. برای آرامش و زیبایی
این لحظه ها خدا را شکر کردم.
ــ ــ بازم خوابیدی؟
چشم باز کردم و با لبخند گفتم: نه.
بالاخره رسیدیم. کیان مهر زنگ زد. یک نفر پرسید: کیه؟
ــ ــ کیان مهرم.
صدای هیجان زده ای تقریباً جیغ زد: اومدن!
و به دنبال آن در باز شد.
قدمی عقب رفتم و گفتم: بهشون بگو اینجوری نکنن. من نمی خوام.
دستم را گرفت و به دنبالش کشید. با خوشرویی گفت: ای بابا از چی می ترسی؟ نمی خورنت
که!!
در توی ساختمان باز میشد. هنوز دو قدم وارد نشده بودیم که عده ای با سر و صدا و
هلهله و دود اسفند و آینه قرآن به استقبالمان آمدند. نفسم گرفت. یک لحظه ترس برم
داشت. دستم را از دست کیان مهر بیرون کشیدم و دوان دوان به طرف ماشینش برگشتم.
او هم به سرعت به دنبالم آمد و قبل از این که خیلی دور بشوم، بازویم را گرفت و
پرسید: چکار می کنی؟
چند نفر به دنبالمان از خانه خارج شده بودند. با ناراحتی نگاهشان کردم و گفتم: من
نمی تونم. بهتون گفتم که.
نفس عمیقی کشید. به آرامی بازویم را رها کرد و گفت: همینجا وایسا. میرم باهاشون حرف
می زنم. این تن بمیره فرار نکن. خواهش می کنم.
سری به تایید تکان دادم و به زحمت نفسی کشیدم.
شوهر عمه اش جلو آمد و پرسید: چی شده باباجون؟
کیان مهر پیش رفت و همه را به طرف خانه راند و آرام برایشان توضیح داد. بعد برگشت و
دوباره دستم را گرفت. دستش را فشردم و با ترس راه افتادم.
ــ ــ چرا اینقدر می لرزی جوجه؟ کسی کاری به کارت نداره. گفتم به استقبالم نیان.
همه برگشتن تو اتاق. نه کسی برات سوت می کشه نه دست می زنن. نترس. هیچ خبری نیست.
نفسی کشیدم و سعی کردم گریه نکنم. وارد شدیم. همانطور که گفته بود، فقط عمه و
شوهرعمه اش دم در بودند. آن هم کاملاً ساده و بدون سر و صدا. هنوز بوی اسفند می
آمد، ولی منقلش آن دور و بر نبود. عمه