سلام یاسمین.
اگر درست یادم مونده باشه اون کسی که از دردناکی سالگرد ها گفته بود من بودم.
بله سالگرد ها واقعا دردناکن. لحظه وقوع گیجیم و مات و مشغول و نمی فهمیم چی شد. ولی توی سالگرد ها، سالگرد هایی که شلوغی ها رفتن، مشغولیت ها تموم شدن، گیجی ها دیگه نیستن و غبار حاصل از اون اتفاق دیگه خوابیده و ویرانی بدون غبار، بدون حجاب و بدون پوشش پیداست، تازه می فهمیم چی شده! وای خدا که چه دردی داره این فهمیدن!
از دست دادن ها همیشه برای من سنگین تر از تحملم بودن. به خصوص از دست دادن عزیز. این حس رو می فهمم. این حال رو می شناسم. جنس این دلتنگی رو می دونم. خیلی اذیت می کنه. درمونش دیگه نیست ولی خدا، خدا که هست. ازش کمک بگیر. خودت رو امشب بسپار بهش. بگو دلداریت بده. بگو هوات رو داشته باشه. بگو امشب کنارت باشه. هست. رد نمی کنه. حمدی که خواسته بودی پیش از نوشتن این نوشته واسه دوست از دست رفتهت فرستادم. امیدوارم روحش الان و برای همیشه راحت و آرام باشه. دلت که تنگش شد به خاطر بیار که اون اگر بود دلش به دلتنگیت رضا نمی داد. حرف زیاده و چه فایده از اینهمه گفتن؟ خودت تمامش رو از بری. پس روح عزیز از دست رفتهت شاد و دل خودت در پناه آرامشی به رنگ خدا.