حالا از توی دوش آمده ام بیرون و سرم را کمی با حوله مالش داده ام. طبق رسم خودم در پاییز و زمستان، معمولا مو‌هام را روی بخاری یا زیر سشوار می‌گیرم. این دفعه، نوبت بخاریست. یک موجود فلزی تنها که فقط وظیفه ی گرم کردن دارد. توی کله‌ام ها می‌کند. هرچه گوشش را بیشتر می‌پیچانم، بیشتر ها میکند. هااااا

همیشه از اینکه روی مو های در حال ریزشم که کودکان نیز می‌دوستند‌شان دست بکشم و لختی و نرمی و ولو بودن مو هام را حس کنم، لذت می‌برم. وقتی توی مو‌هام شانه می‌کشم و به همان شکلی که باید بشود می‌شود، کیف می‌کنم. اما چه سود که یکی دو روز دیگر، با مو‌هایی چرب، پر‌شوره و پر‌پوسته روبرو‌ام. انگار که مو‌هام نیاز به پوشک یا ایزی‌لایف داشته باشند! افتضاح در حد مرگ. دکتر هم که گفته از این شامپو های خارجکی جیب‌خالی‌کن مصرف نکنم. می‌گوید سدف دارم. می‌گوید خوب بشو نیستم. خوب من که چیزی حالیم نمی‌شود که این سدف‌های من کجا هستند و چطور می‌شود مروارید‌ها‌شان را درآورد فروخت پولدار شد. فقط می‌دانم ای کاش راهی بود از شر این سدف ها که کاری جز ریختن چلغوز چرب در مو‌های من برایشان نمانده خلاص بشوم! احساس می‌کنم حالا که قراردادم روبه اتمام است، بهتر آن است من و سدف‌هام باهم دنبال کار برویم. اگر مشکل بیکاری در کشورمان بیداد نمی‌کرد، شاید اکنون این سدف‌های من برای خودشان کسب و کاری به هم زده بودند و نکبت‌مالی مو‌های من از یادشان می‌رفت! شاید سدف‌هام از لحاظ مالی پشتیبانم می‌شدند. باهم یک مؤسسه ی زبان می‌زدیم و بیا و ببین! اما حیف…

خیلی دردسر بزرگیست که بروی مسافرتی جایی بدانی یک هفته از دوش خبری نیست و بدانی باید مو‌هات چرب و کثیف باشد و همه ببینند و حس خوبی به تو نداشته باشند. بشر همیشه ابزار هایش را از روی نیازش اختراع کرده است. نیاز من این است که باید یک دوش شارژی کوچک قابل حمل اختراع و طراحی شود که خودش با یک پودری چیزی آب تولید کند و با یک بار شارژ، اندازه ی یک هفته که بتوانی کله ی چربت را شستشو کنی آب داشته باشد!

درک که نمی‌کنید! خیلی وقت‌ها آدم کله ی سحر خوابش می‌آید و از طرفی می‌بیند کله‌اش چرب است و مجبور است از خواب نازش خداحافظی کند برود توی دوش. دیر رفتن سر کار که شوخی بر‌نمی‌دارد! به هر حال، امیدوارم روزی دوش شارژی واقعا ساخته شود. امیدوارم.