چه شبی بود داشتم از خانه عمو به سمت منزل می آمدم منی که همیشه از تاریکی می ترسیدم همون کسی که با هزار امید در خانه عمویم رفته بودم و بدونه جواب و با چشمان گریان در راه برگشت بودم آره یه نوجوان 13 ساله که جز محبت و غم چیزی بارش نبود با تمامی وجود با خدا حرف می زدم خدا مهربونم من رو کمک کن دلم رو رها کن چرا و هزاران چرا خدا یه کاری کن مشکله رفع شه خدا من چیکار می کنم اگه این طوری بشه اگه نشه چی مگه نمی گویند از ته دل بخواه تا خودت هم بدهی خب من دارم از ته دلم صدایت می کنم لرزش دلم رو به خوبی احساس می کنم هر بار که اسمت رو صدا می کنم آب از چشام می ریزه آخه مگه بند هم آمده خدا دلم میشکنه ها خدا می دونی که خیلی دوستت دارم تو تنها کسی هستی که می تونی کمکم کنی توی خونه کسی نبود رفتم  خانه عمو جز دختر عمویم کسی نبود اون هم یه جواب سر بالا داد چرا همه فکر می کنند من بچه هستم چرا همه چیز رو به من نمی گویند خدا کمکم کن چه خاکی توی سرم بریزم آره داشتم این حرفها رو توی دلم می گفتم انگار یادم رفته بود که از تاریکی می ترسم می دونی فکر کنم تا به حال خدا رو این قدر نزدیک ندیده بودم ها آره همون که تو گفتی این قدر نزدیک حسش نکرده بودم می دونی شب شد همه هم دیر خانه آمدن مادرم و برادرام همه در هم بر هم بودیم شب رو هم به زور خوابیدیم فردا صبح که شد حول وهوش ساعت ده بود یه عده زن سیاه پوش ریختن خانه و جیق و داد زدند تنها صدایی که بلندتر از همه به گوش می رسید صدای مادرم بود انگار داشت خودش رو می زد و گریه می کرد وای خدا چی شد مگه من نذر نگفته بودم مگه من باهات حرف نزده بودم چرا یعنی من دیگه بابا ندارم