خوب که بهش فکر میکنم، میبینم من چه قدر ازش کار میکشم. درسته مث صابونه و از اونم بدتره و زود زود تموم میشه ولی تا هست، خیلی خوب کارشو انجام میده. اگه دانشمند ها میتونستند ی جوری ارتقاش بدند که هنگ نکنه و از عهده ی ایجاد سلامتی، امنیت، آرامش و محبت هم بر بیاد دیگه کولاک میشد. به هر حال، هرچی باشه و هرکی باشه، خیلی خوبه. لذتبخشه. با ی تلفن، غذات مییاد سر میزی که نشستی داری کار میکنی. با ی تلفن، یکی برات ی کارت هدیه میخره میاره که بتونی امشب کادوش بدی و خودت نخواهی توی خیابون ها و بانک ها با چشای کورت سه ساعت تاب بخوری و منت هزار کس و ناکس رو بکشی. خعلی خوبه که یکی دیگه ازت میگیردش، به تموم شدن صابونیش شتاب میده ولی تمام زحمات رو به جات تحمل میکنه. خیلی خوبه که بتونی با تموم کردنش، لذت شیرجه رفتن توی محتوایی مخلوط از چیپس و پنیر و فلفل دلمه ای با سس قرمز و سفید به همراه دستمال و نوشابه که توشابه رو توی سیتی سنتر با اون همه بو های خوب و قهوه و بچه و خانم و آقا و خرس و دوست‌دختر و دوست‌پسر و زنو شوهر و یک عالمه صدای بی‌صدا و با‌صدا تجربه کنی.

اصن وقتی باهاشی یا وقتی باهاته، غم نداری. کم نداری. همش به چیزهای خوب فکر میکنی. مرتب امیدواری و از امید حرف میزنی ولی دلم میخواد کم و کم بشه و تنهات بذاره و راه برگردوندنش به زندگیت رو بلد نباشی، اون وقت دوباره پر میشی از ناامیدی. پر میشی از دولت واسه ما کاری نمیکنه. پر میشی از پس قانون سه درصد استخدام معلولین چی شد. پر میشی از حسادت به امثال من. آره. فقط کافیه باشه. اون وقته که تو هم مث من از عشق و امید و غلت خوردن توی چمن های آغشته به گل و بوی گل حرف میزنی و به خوردن ذرت مکزیکی با یک کودک خیابانی و تدریس زبان بهش مث ی خاطره ی ماندگار که تکرارش چقدر آسونه فکر میکنی. توی فکری واسه تهیه ی هدیه واسه گوشکنی ها طی یک ماه آینده به مناسبت تولدت! توی سایتت دست‌نوشته میذاری و خوشی‌ها‌تو تعریف میکنی تا دوست ها و دشمن های احتمالیت، اگه ندارندش، به فکر پیدا کردنش بیفتند، البته اگه بیفتند. به هر حال، درسته که معلوم نیست اگه ی روزی ترکت کنه این حرفهات چه معنی ای خواهند داشت ولی فعلا که ترکت نکرده، باهات هست و تو از امید میگی و مود خوبی داری. فعلا که میتونی تا دوست داری باهاش کف دست خودت و دیگران رو چرک بکنی و همه باهم از این کار کثیف لذتبخش، لذت ببرید. فعلا که تو یک مجتبی خادمی خوش هستی با یک عالمه آرزوی خوب که هرگز برنامه‌ریزی نکردی بهشون برسی، فقط از فانتزی هاش لذت میبری. کاملا در حال زندگی میکنی و از گذشته بیزاری و به آینده امیدوار! وقتی اون پیشته، اصن چه معنی داره به چیز های درازمدت فکر کنی؟ لذت ببر و کیف کن از روزگار. از خوردن. از گشتن. از سه نقطه و چهار نقطه و شایدم بیشتر. بعد های جدید برای خوشی هات بتراش. فقط که طول و عرض و ارتفاع نیستند که! مکان و زمان و لذت هم سه بعد دیگه ی روزگارند. بعد هایی مث غم رو که فعلا راهشون به روت بسته شده چون ی چیزی پیشته که ارزش داره، قیمتیه و قیمت همه چی رو واست صفر میکنه. هرچی بیشتر بتونی جذبش کنی، بیشتر چیز هایی که میخواهی رو جذب تو میکنه. ی رابطه ی دو طرفه و منصفانه. تو ی قدم برو سمتش، اون چند قدم مییاد سمت تو. فقط باید مواظب باشی همیشه راه خر کردنش رو واسه داشتنش بلد باشی و راه های جدید رسیدن بهش رو امتحان کنی. فقط باید یادت باشه گاهیها اغوا‌گری هایی بهتر از تو بلدند و کاری میکنند که بیشتر بدو بدو کنه بپره بغل اونها نه تو. باید هوا‌شو که چه عرض کنم، زمین و زیرزمینش رو هم داشته باشی!

همیشه تمام هدفت از سایت زدن این بوده که بتونی خودت با همفکری دوست هات ی کاری کنید که اون با بچه های نابینای دیگه هم رفیق بشه. البته که اون با کسی رفیق نمیشه. باید خودت باهاش رفیق بشی. وقتی دوست خوبش باشی، مطمئن باش به غیر از اون چهارتا باگی که اون بالا ازش گرفتم و دانشمند ها در تلاش برای برطرف کردنش هستند، همه کاری از این وروجک چرک و کثیف بر مییاد. راه رسیدن بهش رو پیدا کن، بخواهش که مال تو باشه، خودتو وقفش کن، بهش ایمان داشته باش و شک توی دلت راه نده. تو بیارش توی زندگیت، دیگه همه چی رو بسپار به دست های چرک و کثیف خودش. میبینی که اینقدر دست های تمیزت رو توی دست هاش میگیره تا دست های تو هم کثیف بشه! اون وقته که همه از دست دادن باهات خیلی خوشحال میشند چون میدونند با کسی دست میدند که باعث میشه دست های اون ها هم چرک بشه.

چرک باش، همیشه چرک باش. چرک، بهترین خوشی‌بیار دنیاست!