سلامی چو بوی خوش آشنایی.

سلام به دوستانی که من با بودن در کنار شون با دنیای دیگری آشنا شدم.
دنیایی که در طول عمر پنجاه ساله خودم با اون کاملا غریبه بودم،
و تا الآن چیزهایی رو که میدیدم با چشم ظاهری خودم میدیدم و هرگز با چشم دل ندیده بودم.

بله، من سیاوش شهبازی و یا به قول بعضی از دوستان شما (کاپیتان شهبازی) هستم.

شاید این اولین و آخرین نوشته من باشه که اینجا مینویسم، چون خیلی اهل اینترنت بازی و اینجور چیزا نیستم.
البته دوست دارم ارتباط بیشتری باهاتون داشته باشم که اگه تنها راهش همین باشه شاید یه تجدید نظری در علایقم بکنم.

یه دل نوشته کوچولو دارم که امیدوارم بخونید و تحمل کنید.

من محبت و همدلی رو در کنار شماها به یک سبک دیگری احساس کردم که دریچه تازه ای رو برای من گشود، این دیدگاه تازه دید من رو به دنیای اطرافم به شکلی نشون میده که دنیا رو بطور دیگه و از ابعاد جدیدی میبینم.

بچه ها، راستش من وقتی با شماها هستم هرگز احساس غریبگی نمیکنم.

من مسافرتهای زیادی با افراد بینا از جمله همکاران و خانواده رفتم، ولی هرگز اینقدر که صمیمیت و راحتی رو با شما احساس کردم با هم سفرهای قبلیم نکردم.

یه دو سه سفر با چند نفر از دوستان شما هم داشتم که از بهترین سفرها و خاطرات زندگی من محسوب میشه.

دوستانی مانند امیر سرمدی، شهروز حسینی، اشکان آذر ماسوله، مسعود ملایی، فرهاد جعفری، طاها، مجتبی خادمی، خانم جوادیان، خانم مظاهری، عمو حسین، آقای حاتمی، آقای صابری و خیلیهای دیگه که اسم شونو یادم رفته.
من به آشنایی با اونها افتخار میکنم و از دوست و باجناق عزیزم آقای مهرداد چشمه که شماها به نام محمدرضا چشمه اون رو میشناسید تشکر میکنم و همیشه بخاطر اینکه باعث شد من با شماها و جامعه قشنگ و دوست داشتنی شما آشنا بشم همیشه بهش مدیونم.

من با اینکه مدت زیادی نیست که با دوستان خوبی مثل شما آشنا شدم، خاطرات زیادی برام به یادگار مونده از جمله اون ناهار بریونی در سی و سه پل و زحمتی که به آقای عدسی دادیم که شماره کارت بانکش رو هم هنوز یادمه ولی قول میدم که به هیچکس نگم.
داستان انتقام گیری از اون بستنی فروش بی انصاف که خانم مظاهری رو ناراحت کرده بود. و زحمتی که ما در اونجا به عمو حسین دادیم.
خاطرات باغ در اون شب زیبا و اون طوطی سخنگو.
خاطرات خور خورهای آقا جعفر در شمال که از لالایی دایناسور هم زیباتر بود خخخ.
سفر به ماسوله و حضور در منزل خانم معلولی که درس استقامت و انگیزه رو به من داد، من یاد گرفتم که در هر شرایطی که انسان باشه، خواستن توانستنه و شعار ما میتوانیم در اینجور ملاقاتها برای آدمها تبیین میشه.
همچنین حضور در منزل نابینای توانا خانم جوادیان، که بدون اغراق بگم اصولی تر و با نظم تر از خیلی خانمهای عادی زندگی میکنه که باید بهشون تبریک بگم.
و خیلی خاطرات دیگه که مجال گفتن شون نیست.

دو سفر کوتاه در کرج هم داشتیم که اولیش حضور در باغ حیوانات مهندس نوری بود که هنوز زخم گاز گرفتگی اون میمون ناقلا و شیطون اذیتم میکنه و همیشه در حال خارش هست.
و همچنین سفر آخر و قل خوردنهای امیر در برف و شوخیهای شهروز و مهرداد با امیر و غیره.

خلاصه دوستان نابینای من، همه این حرفا رو زدم که بهتون بگم که من به ظاهر بینا مثل خیلیها از آدمای دیگه فقط میبینم و درکم از دیدهام فقط در حد دیدنم هست، من برف رو میبینم، ولی احساسی رو که امیر توی برف داشت هرگز تجربه نکرده بودم، من دریا رو میدیدم، ولی دیدهای من در مسافرت شمال همراه با احساس کردن تراوت و پاکی و حال و هوای دریا بود من این بار صدای دریا رو هم شنیدم، باور کنید تا اون موقع خیلی به صدای زیبای دریا توجه نکرده بودم.

من در مقابل شما مثل فردی هستم که غذارو فقط میخورم که زنده بمونم و هیچ مزه ای احساس نمیکنم و لذتی از غزا خوردن نمیبرم، ولی شماها از لقمه لقمه غذایی که میخورید لذت میبرید و به قول معروف حال میکنید.

دوستان، من از شما میخوام که هرگز از نابینایی خودتون رنج نکشید و غمی به دلتون راه ندید.
اینو منی دارم بهتون میگم که بینا هستم و تازه فهمیدم که نابینا بودم و تازه دارم بینایی واقعی رو تجربه میکنم، که این رو هم مدیون دوستی و آشنایی با شما هستم.

ببخشید که سر تونو درد آوردم، من باید احساس خودم رو میگفتم چون فکر میکنم اینجوری با شما یک رنگ تر میشم و شاید شما منو راحتتر به جمع صمیمی خود تون بپذیرید.

دیگر زیاده عرضی نیست، امیدوارم که شما منو بعنوان یه دوست خوب بپذیرید و منم همیشه افتخار دوستی با شما رو داشته باشم.

ارادتمند همیشگی شما کاپیتان شهبازی.
خدا نگهدار.