نمیدونم چی بگم… من نابینا نیستم ولی اکثر دوستام نابینان، خیلی وقتا این منم که از اونها کم میارم، بسکی بچه های باحال و فرهیخته ای ین… منم فکر می کنم تنها راه فرهنگ سازی، رسانه است… اگر یه روزی به یه مقام و منصبی رسیدم، حتما رسیدگی خواهم کرد…بمن رأی بدین خخخخخخخ
الآن وقت شوخی نیست؟ببخشید
هر کس در حد توان خودش و در حد بضاعت خودش باید تلاش کنه. من که دارم تلاش میکنم….شماهام بیکار نشینید…
ا

سلام آقای خادمی! بله این فرهنگ بدی هست. متأسفانه بعضی خانواده ها وقتی در دوران جنینی یک کودک میفهمند که نابیناست جنین رو سقطش میکنند. حال نمیدانند که این نابینا چه بسا در آینده نابغه بزرگی میشه.
در ضمن آقای خادمی من با نام کاربری و رمز که میام تو سایت میگه نام کاربری و رمز اشتباه هست چون قبلا خودتون بهم رمز رو دادید
از طرفی چون با گوشی هستم حروف و عدد برام سخته. نام کاربریم mojtaba6439 هست. اگه امکانش هست یه رمز که با عدد خالی باشه بهم بدید
حتی شناسنامه ام هم تکمیل کردم اما نمیدونم چی شده لطفا کمکم کنید

سلام. مجتبی من پست تو رو خیلی خیلی دوست داشتم و شاید جزو اولین افرادی بودم که پست رو خوندم اما نمیتونستم نظر بدم. یعنی هر کاری میکردم چیزی به نظرم نمیرسید.
الآن که صبحه و فکرم یه کمی باز وقتی دقت میکنم میبینم که چقده از این کلمه ی فرهنگ و فقرش بدم میاد.
بدم میاد.
بدم میاد.
همه هر کاری میکنند، نابینا رو آدم حساب نمیکنند، باهاشون بدرفتاری میکنند، به خاطر بودنشون به جون هم میافتن، از هم طلاق میگیرند، نابینا رو میذارن تو مراکز نگهداری البته اگه منصف باشند، و، و، و، …………. اون وقت ما باید اینجا بنشینیم و فقط از فرهنگ و فقرش حرف بزنیم. به نظرت این فرهنگ این روزا توجیهی برای ما آدما و کارامون نیست؟؟؟؟؟
به نظر من که همینه. یعنی ما آدما داریم هر کار بدی رو انجام میدیم و مینویسیم به حساب فرهنگ و البته فقر آن.
نهایتاً این جمله ی تبسم رو هزاران بار بیشتر از هزاران بارها لایک میکنم که نوشته بود:
ما هر کاری کنیم و به هر دری که بزنیم و به هرجایی که برسیم، نابیناییم. هرقدر که عادی و معمولی و مستقل زندگی کنیم بازم یه یه جا یا جاهایی نابینایی رو به
رخمون میکشن… عقل مردم در چششونه و فکر میکنن ما که چشم نداریم عقل نداریم خخخ
**
باز هم مرسی از پست.

باشه نمیگم روشن دل. تسلیم

نمیدونم چرا باز اومدم این پست تلخ تو رو خوندم مجتبی خادمی….بذار منم یه نظر کارشناسانه بدم!!! تو نابینا به دنیا اومدی، من زن، یکی دیگه ناشنوا، اون یکی بی زبون!!! همه محکومیم یه جور بدبختی رو تحمل کنیم…نگو زن بودن معلولیت نیست! همونطور که من الآن نمیتونم مشکلات یک نابینا رو درک کنم، توام نمی تونی مشکلات یک زن رو تو این جامعه ی بی فرهنگ و جهان سومی درک کنی…
اما من یک ماهیه که بشدت دارم خوش می گذرونم و خوشبختم…چطوری؟ داستان از اینجا شروع شد که رفتم چشم پزشکی، دکتر برام عینک نوشت…بعد ازم یه سری سؤال پرسید، وقتی جواب دادم یه هو نگران شد و باز سؤالات بیشتر پرسید، منشیش هم که تو اتاق بود قیافش دگرگون شد… در آخر دکتر برام ام آر آی نوشت…ومن دوزاریم افتاد…من مشکوک بودم به تومور مغزی…اولش جا خوردم! ولی این جا خوردنه فقط چند لحظه طول کشید، بعدش اینقدر خوشحال شدم که دلم می خواست تمام مسیر را تا خونه برقصم…ولی خوب، عقلم بهم نهیب زد که هی ی ی…دخترررر…شؤونات اسلامی رو رعایت کن آخر عمری….
مجتبی، ممدرضا،کاظمیان،پریسیما،مرضیه و بقیه ی برو بچه ها خوشحال باشین، چون قرار نیس این زندگی مزخرف رو تا ابد تحمل کنید، دیر یا زود می میریم و راحت…. به معنای واقعی یه کلمه…
بجای زنجموره کردن و متهم کردن این و اون بزنید دنده بی خیالی مثل من…خوش بگذرونید و الکی الکی شاد باشین…امتحان کنید، فکر مرگ شادی آوره، حداقل برای من که اینطور بوده! آرامشی دارم که نگو! تازه از همیشه پرکارتر شدم…روزی ده دوازده ساعت کار می کنم و باز فکر میکنم کم کار کردم…می دونم که این اصلا راه حل درستی نیست!!! ولی روی من که خیلی تأثیر خوبی داشته…
راستی من نرفتم ام آر آی، چرا؟ چون ترسیدم حدس دکتر اشتباه بوده باشه و کنف شم….

سلام
همه از جایگاهی که هستیم به قضیه نگاه کردن اون اشخاص بینایی هم که اومدن کامنت گذاشتن باز هم ای بگی نگی دل سوزانه به ماجرا نگاه کردن و نوشتن اما من میخوام یه لحظه خودم نباشم و بینا بشم تا به قضیه یه جور دیگه نگاه کنم.
هرچند آقای خادمی اوج بدبختی رو توی تیتر آوردن ولی خب این بدبختی یه واقعیت تلخ هست اینو گفتم که بگم: اگر ما هم بینا بودیم همینجور ممکن بود برخورد کنیم ای بسا بدتر از این هم واکنش نشون میدادیم.اصلا چرا راه دور میریم مای نابینا چقدر میتونیم معلولهای دیگه رو که نوع معلولیتشون چیز دیگه هست درک کنیم؟ اصلا چقدر شناخت نسبت به اونا و مشکلاتشون داریم؟ اگه بهمون بر بخورن آیا واقعا اون برخوردی رو داریم که ازمون انتظار میره یا همونی هستیم که اغلب جامعه راجع به خودمون هستن؟
من که توی یه موقعیت قرار گرفتم و متاسفانه با شکست خودم مواجه شدم: توی خوابگاه دختری بود که پاش مشکل داشت و دنبال اتاقی میگشت که یکی از تختهای پایینش خالی باشه وقتی اتاق ما اومد اگرچه هم اتاقیهام نمیخواستن تختهای خودشون رو بدن ولی من که خودم نوع دیگری از معلولیت رو داشتم اگر درک درستی از مشکل او برایم حاصل میبود باید قبول میکردم تخت بالا رو انتخاب کنم تا هم اون رو درک کرده باشم هم انتظارم از جامعه ای که من در اون هستم انتظار موجهی جلوه کنه.
من اونو درک نکردم همون طوری که بیناها تعدادشون کمه نابینا و نیاز و تواناییشونو درک کنن.
اغلب پیش میاد که خواست خود فرد و خویشتن دوستی اجازه انتخاب درست رو نمیده و ما اونی رو انتخاب میکنیم که به نفع خودمون باشه و مشکلات کمتری رو برامون رقم بزنه همونطور که یه بینا در مواجهه با فرزند نابیناش ترجیح میده اونو نداشته باشه تا زندگی بیشتر به کامش باشه.

سلام بر نویسنده محترم پست و مدیر وب سایت, این صحبتها دقیقا درست و صادق بوده و هست و گویی خودمان منظورم جماعت هم نوع است که برای یافتن درمان این درد فرهنگی چاره ای بیندیشیم, چند روز پیش زوجی به همراه یک کودک حدودا ۵ ساله به من رجوع کردند. پدر به هیچ وجه حاضر نبود بپذیرد دختر بچه اش معلولیت بینایی دارد و حتی ابراز می نمود چه دلیلی دارد ما بفهمیم مشکل فرزندمان چیست, مادر که تعامل خوبی نشان می داد, در مقابل سرسختی همسر, به ناچار سکوت می نمود و دختر بچه آنها نیز که به تاثیر از واکنشهای نابجای پدر پر و بال شکسته و افسرده و بدور از هیجانات کودکان هم سن و سالش نشان می داد, همگی گویای این حقیقت تلخ بودند, که پدر این فرزند کم بینا را به قولی سرجهازی همسر و پدیده ای ناخوشایند می دانست که صحبتهای من و توجیه و تفسیر و ارائه طریقهایم در او اثر نمی نمود نهایتا با کلی دلیل و منطق و معرفی به همکاران مربوطه آنها را متقاعد کردم فرزندشان را به مرکز توکل ببرند تا از نزدیک با بسیاری حقایق روبرو شده و شاید آتشی در وجود پدر شعله ور شود و این افکار پوسیده را از ذهنش بیرون نماید و پس از رفتن آنها به حال کودک بسیار تاسف خوردم و به حال مادر که مطمئنم روزی صد بر این پدر بر سر او می کوبد که بچه ات چرا باید درست نبیند و ما با این بچه و در فامیل و جلوی دوستان چه کنیم, گرچه دختر بچه بسیار دوست داشتنی می نمود و بعد هم به حال خودمان تاسف خوردم که همچنین در چنین فرهنگی دست به گریبان هستیم, آری خودمان باید برای درمان چاره ای بیندیشیم.