ضمن درود فراوان و عرض ادب! از چهارشنبه تا حالا بر من چه گذشت؟! بیش از یک ماه پیش که به روستا رفته بودم پدرم گفت: چاه زغال آماده ی فروش است و باید هفته ی آینده بیایی و زغالها را از چاه بیرون بکشی و ببری بفروشی، چهارشنبه ای که قرار بود به روستا بروم آقای سرمدی پست هواشناسی زده بود و اعلام بارندگی کرده بود، من هم به امید بارندگی از رفتن به روستا منصرف شدم، اما بارندگی نشد و سرم بی کلاه ماند، من باید یک عصر چهارشنبه به روستا میرفتم تا بتوانم پنجشنبه و جمعه کار کنم، هفته ها گذشت تا بالاخره تصمیم گرفتم چهارشنبه ی گذشته به روستا بروم، سه شنبه شب میهمان داشتیم و موفق نشدم ادامه ی یه سریال را بگوشم که ساعت هفت صبح تا ساعت هشت سریال را گوشیدم سپس با آژانس به اداره با 40 دقیقه تاخیر رسیدم، ساعت 12 پیش رئیس رفتم و برای دو ساعت و روز پنجشنبه را مرخصی گرفتم، ساعت دوازده و نیم خواهرم با پیکان مرا به خانه برد و یک ساعت بعد به اتفاق دو خواهر و دو کودک با پیکان به سمت روستا حرکت کردیم، وقتی به تیران رسیدیم پیشنهاد بستنی دادم و خواهرانم گفتند: موقع برگشت: که جواب دادم موقع برگشت من نیستم و همگی خندیدیم، چون قرار بود مرا ببرند روستا و برگردند ولی فراموش کرده بودند، بالاخره خواهرم که رانندگی میکرد پیاده شد و به اون سمت خیابان رفت و با چند بستنی کاسه ای برگشت و حرکت کردیم تا به بستنی قیفی فروشی رسیدیم و دوباره رفت و با سه بستنی قیفی برگشت، من شکمو دو تا بستنی قیفی لیسیدم و محمد کوچولو با مادرش یک بستنی قیفی خوردند، جاتون خالی اردوی خوبی بود، حدود ساعت پانزده به روستا رسیدیم، پدر در خانه نبود، وسایل را پیاده کردیم و به باغ پیش پدر رفتیم که مشغول جارو کردن برگ برای گوسفندان بود، خواهران مقداری شلغم کندند، سپس پدر با موتور به خانه برگشت و ما به خانه ی عمه رفتیم و زیر کرسی برقی لمیدیم و با گز و میوه پذیرایی شدیم، پس از نیم ساعت به خانه آمدیم و ساعت 17 خواهران به سمت شهر حرکت کردند، من آن شب سر درد گرفتم و سرفه پدرم را در آورد، روز پنجشنبه تا ظهر زیر کرسی آتشی پدر خوابیدم تا حالم بهتر شد، ساعت 14 پدر درب چاه را باز کرد و من لباس مخصوص پوشیدم و وارد چاه شدم و چهار گونی زغال پر کردم و پدر بالا کشید، سپس هفت کُنده ی نیم سوخته را به طناب بستم و پدر بالا کشید، خیلی خسته شدم و به پدر غرغر کردم که چرا این بار خوب زغال درست نکرده و اینقدر نیم سوخته داره و از چاه بیرون آمدم، سپس لباسهای سیاه زغالی را کنار حمام ریختم و به حمام رفتم که آبش سرد بود که فقط دست و پاهایم را با صابون شستم و لباس پوشیدم و زیر کرسی لمیدم و حسابی غر زدم که اون از چاه نیم سوز کرده ات این هم از آبگرمکن روشن کردنت که درجه را خوب نچرخوندی و آب سرد بود، راستی حق یه پدر 75 ساله اینه که اینقدر غر بشنوه؟! آن شب هم به خوبی سپری شد، صبح جمعه دوباره لباس عوض کردم و با یه بطری آب و سه گوشی موبایل و مقداری خوردنی ساعت ده صبح به چاه وارد شدم و پر کردن گونی ها را شروع کردم و پدر ساعتی یکبار کنار چاه می آمد و گونی ها را یکی یکی بالا میکشید، حالا کمی از شکل چاه بگویم: درب ورودی چاه قُطری حدود هشتاد سانت دارد و ارتفاع آن بیشتر از سه متر است و قُطر کف چاه حدود سه متر میباشد، این چاه شبیه به قیف بستنی وارونه است، پدر برای درست کردن زغال-اول هیزم های کاملا خشک را به قطعه های کوچک بین نیم متر تا یک و نیم متر آماده میکند، سپس کلفت ترها را کنار هم قرار میدهد و نازک ترها را کنار هم، برای روشن کردن چاه اول مقداری شاخه های بسیار نازک را آتش میزند و وارد چاه میکند، سپس به آتش شعله ور در چاه شاخه اضافه میکند و پس از چند دقیقه شروع به دسته های چوب به کلفتی مچ دست ریختن در چاه میکند تا شعله خاموش شود و دود فراوان از چاه خارج شود، آنقدر از این دسته هیزم داخل چاه میریزد تا چاه پر شود و با دود بسوزد و چاه خالی یا به عبارتی نشست کند و دوباره دسته های کلفت تر به کلفتی قوزک پا را داخلش میریزد و سری بعد کُنده های کلفت تر را داخلش میریزد، بهترین زغال زغالی است که هیزمش کاملا خشک شده باشد و چاه آتش نگرفته باشد و فقط با دود سوخته باشد، خوب بریم سر کار خودمان: جمعه تا ساعت 17 داخل چاه بودم و با موبایل آهنگ گوش میکردم و گونی پر میکردم و گونی های پر شده را یکی یکی بغل میکردم و می ایستادم و بالای سر میبردم تا پدر بالا بکشد، وزن هر گونی بین پانزده تا سی کیلو بود، روز جمعه 23 گونی زغال و دو گونی خاک زغال بالا دادم و کار تمام نشد، خسته و کوفته از چاه خارج شدم و به حمام رفتم، دوباره پدر خرابکاری کرده بود، آب گرم بود ولی زود سرد شد و من خود را گربه شوری کردم و با حوله زیر کرسی خزیدم سپس لباس پوشیدم، قرار بود یه وانتی من و زغالها را به شهر ببرد که بد قولی کرد و ما تا ساعت 22 انتظار کشیدیم و بیخیال شدیم و خوابیدیم، راستی آن شب از ساعت 18 تا 23 دست درد سختی گرفتم و حسابی نالیدم و گریه کردم و زیر کرسی میغلتیدم و از درد کتف به خود میپیچیدم، بالاخره با خوردن قرص استامینوفن دردم کاهش یافت و خوابیدم، آهان انتظار-بدقولی-درد کتف خیلی حال داد،خخخخخ، ساعت هشت صبح به اداره زنگیدم و اعلام بیماری کردم و مرخصی شنبه را اوکی کردم، ساعت نُه دوباره لباس سیاه پوشیدم و به چاه رفتم و کار را تمام کردم و پنج گونی زغال و یک گونی خاک زغال بالا دادم و دوباره به حمام رفتم، البته این بار خودم آبگرمکن را تا درجه آخر روشن کرده بودم، آبگرمکن برقی شصت لیتری خیلی باحال بود، قبل از رفتن به چاه با پسر عمه تلفنی هماهنگ کردم و ساعت سیزده با وانتش زغالها رو بار زدیم و به شهر آمدیم، گونی ها را در دالان خانه ی مادر پیاده کردیم و پس از رفتن پسر عمه مطبخ قدیمی مادر را آماده کردم، سپس گونی های زغال را آنجا انبار کردم تا روز های آینده یکی یکی تحویل سفارش دهندگان و متقاضیان دهم و پولش را به پدر بدهم، این را هم بگویم: افراد بینا برای بیرون آوردن زغال از چاه بیشتر آسیب میبینند و گَرد زغال تنفس میکنند چون با چشم کار میکنند، ولی من اصلا گَرد زغال نمیخورم چون با دست کار میکنم و موقع وارد شدن به چاه سر و صورتم را با لباس میپوشانم و لباسها مانند فیلتر عمل میکنند، این بود سرگذشت این چهار روز من و کار با زغال و سیاه کاری و زغال فروشی، موفق باشید!