سلام.
خوبید؟
میگم من توپم.
اون توپ نه هاااا این توپ.
خب چطوری بگم؟
بابا من یه توپ بازی هستم که دارم باهاتون حرف میزنم.
از این توپ پلاستیکیها هستاااااااا که روش نوشته امید و شقایق و دنا و این حرفااااا.
البته من امیدم.
با شقایق هم نسبتی ندارم.
البته یه بار بچه هایی که میخواستن باهام فوتبال بازی کنن، منو با یه توپ شقایق دو لایه کردن.
جاتون خالی یه حالی دااااااد که نگو.
این شقایق ورپریده محکم منو بغل کرده بوووووود ول هم نمیکرد.
بگذریم.
آقا من اومدم اینجا دو کلمه حرف حساااااب بزنم.
چرااااا؟
واقعً چرااااا؟
این چه زندگیه که برای ما ساختید آخه؟
بابا نسل ما داره منقرض میشه خب.
یه کم به فکر ما باشید.
یه کم ما رو درک کنیییید.
بذار از قدیما یه کم بگم براتون اول:
قدیما، البته از خیلی قدیما تا همین چند سال پیشو میگم. آره میگفتم. قدیما، هفت هشت ده تا بچه ی قد و نیم قد، میدویدن میومدن دم مغازه ی سوپری، یه پولی میدادن که خیلی هم نبود انصافً. یه مشمای پلاستیکی پر از ما دم در سوپری بود.
میومدن یکی از ماها رو برمیداشتن، بعضی وقتها هم دوتا برمیداشتن. خلاصه یکیمون که میشد توپ درونی، یکیمون هم میشد لایی.
آقا با چاقو میافتادن به جون شکم ما و حالا نَبُر کِی بِبُر. خووووب که توپ بخت برگشته رو جر دادن، چیز یعنی ببخشید پاره کردن، این لبه هاش رو تا میکردن که اون یکیمون از دهنه ی اون یکی لایی رد بشه و بره تو. بعد که درست جا رفتیم، لبه ها رو میخوابوندن سر جاش.
اینطوری یه من دو لایه یعنی چیزه یه توپ دو لایه درست میکردن.
حالا محصول به دست اومده آماده ی بهره برداری بود.
اونی که پول خرید ما رو داده بود میشد رئیس و هر کس که دلش میخواست رو بازی میداد و هرکی رو هم نمیخواست شووووتش میکرد بیرون.
برای شروع بازی هم چهار تا آجر لازم بود.
دو تا برای یه گل، دو تا هم برای اون یکی گل.
هر دروازه هم به اندازه ی پنج قدم بود.
اونهایی هم که مرفهین بیدرد بودن، از این دروازه کوچکولوها داشتن که یکیش رو میذاشتن یه سر کوچه، یکی هم اون یکی سر کوچه.
خیلی وقتها هم توی زمینهای خاکی این مسابقه برگزار میشد.
خلاصه جونم براتون بگه که یار کشی شروع میشد و دوتا تیم چهار یا پنج نفره تشکیل میشد و همه چیز برای بازی آماده میشد.
تازه بدبختی من شروع میشد.
اگه توپ خوش شانسی بودم، میتونستم توی یه زمین بازی آسفالت شده مءموریتمو انجام بدم.
اگه یه کم خوش شانس بودم، میتونستم توی یه زمین بازی خاکی مشغول بشم.
اگه خیلی خوش شانس نبودم، توی یه کوچه ی آسفالت که دو طرفش جوب آب بود باید بازیچه ی دست این جغله ها میشدم.
اگر هم اصلً خوش شانس نبودم که هیچی دیگه. یه کوچه ی خاکی که دو طرفش جوب آب بود و پر از لجن در انتظارم بود.
حالا تا اینجاش که چیزی نیست. ای کاش همین بود.
یه دفه میدیدی وسط بازی، یکی چشاش چپکی میدید و هدف جا به جا میشد و من ویژژژژژ میرفتم هوا و ویژژژژ می اومدم پایین و به جای افتادن روی زمین خدا، میرفتم روی یه درخت مینشستم.
حالا بیا درستش کن.
هی با این کفشاشون و سنگ و آجر و دمپایی پاره، سماور سوخته، یخچال کهنه خریداریییییم.
نه چیز ببخشید.
یه لحظه یاد اون وانتیه افتادم که یه بار نزدیک بود زیرم کنه.
خلاصه با هرچی به دستشون میرسید ما رو مورد لطفشون قرار میدادن و حالا نزن کِی بزن.
هرچی هم میزنن این درخت نامرد ول کن ما نیست که بپریم پایین که جونمونو لا اقل از این سنگسار بچه ها نجات بدیم.
آخرش هم یکی از درخت آویزون میشد و می اومد بالا و ما رو که کلی کتک نوش جون کرده بودیم با عزت و احترام هدایت میکرد به سمت پایین.
یه وقتایی هم بر اثر دادن یک پاس اشتبااااه، من بدبخت شاتالااااپ میفتادم توی جووووب.
مثل موووش آب کشیده میشدم.
چه قدر به خاطر این قضیه من بدبخت سرماااا خوردم.
اون موقعها هم که از این آنفلوانزا با کلاسا نبود بگیریم که.
سرما که میخوردیم همینطوری دماااغمون آویزون میشد.
مثل الآن هم که از این دستمال کاغذیها نبود که.
خلاصه دوباره با چوب و هر وسیله ی بلندی منو از تو جوب میکشیدن بیرون و دوباره بازی ادااامه پیدا میکرد.
یه وقتایی هم که یه ماشینی چیزی یه گوشه پارک بووود، من یه دفه قِل میخوردم و صااااف میرفتم زیر این ماشینه.
حالا فکر کن شانست زده باشه ماشینه روغن ریزی هم داره هی روغن میچکه رو همه ی هیکلت.
دوباره می اومدن کنار ماشین رو زمین مینشستن و پاشون رو درااااز میکردن زیر ماشین تا پاشون به من برسه و بتونن منو از زیر ماشین نجاااات بدن.
این هم هیچی.

یه وقتایی دیگه دوستانمون خیلی احساس میکردن علی دایی تشریف دارن و منو شووووووت میکردن تو هوا و یه آن من تغییر مسیر میدادم و جیرییییییننننننگ.
شیشه ی محترم خانم یا آقای محترم همسایه، با فرش خونش یکی میشد.
من بدبخت هم اگر خوش شانس بودم، بعد از برخورد به شیشه و کُنفَیَکُن نمودن ایشون می افتادم دوباره توی کوچه و اگر بد شاااانس بودم که در اغلب موارد اینطور بود، می افتادم توی خونه ی طرف، و ایشون هم با یک ضربه ی چاقو به پیکر مبارک ما، خلاصه حسابمونو میرسید.
این بچه های نامردم انقدر بی معرفت بودن که در کل، به دو ثانیه نرسیده، به محض وقوع حادثه آنچنان جیم میزدن که انگاااار صد ساله از این کوچه هیییییچ آدمیزادی نگذشته.
البته پروژه ی شکستن شیشه وقتی اتفاق می افتاد که من به سمت جنوبی کوچه پروااااز میکردم.
اگه به سمت شمالی کوچه پرواااز میکردم، سر از حیاط یه خونه درمیاوردم که نمیدونم چرا در همه ی این موارد نصیب ما توپهای بیچاره این پیر زنهای محترم بودن.
یعنی یه باااار نشد ما شوووت بشیم توی حیاط یه خونه ای، یه آقایی، دختری، بچه ای، زن جوونی، پیر مرد اصلً ما رو بگیره.
همش گیر پیرزنا می افتادیم.
حالا من نمیدونم چه هیزم تری به این پیرزنا فروخته بودیم که به محض دستگیر کردن ما، با یک عدد چاقووو از ما پذیرایی میشد و جسد نیمه جانمون هم پرتااااب میشد توی کوچه.
بعدشم با صدایی سرشاااار از محبت فریاد میزدن که این دفه اگه توپتون بیفته توی حیااااط تیکه تیکش میکنم.
یکی نیست بگه نیست الآن با عزت و احترام منو گذاشتی توی یه خورجین قشنگ تحویل بچه ها دادییییی!
والله.
خلاصه با همه ی این بدبختیهااا! در اکثر مواقع بازی بچه ها به پایان نمیرسید و تیم برنده در اکثر مواقع مشخص نمیشد.
اگر هم این بلاها هیچ کدوم سرم نمیومد، خود بچه ها با هم سر یه گل که شد یا نه یا یه کرنر دعواشون میشد که حالاااا، این دلاور خطه ی مازندران، زیر یه خمو میگیرههه. کشتیگیر حریف چِقِر و بدبدن هست و کار مشکله.
چیز ببخشید. یه لحظه جَوگیر شدم.
میخواستم بگم که آخرش هم دعواشون میشد همه با هم قهر میکردن و هر کی میرفت سراغ زندگی خودش.
حالا چرا اینا رو تعریف کردم.
الآن میگم خب.
بابا یه کمی از گذشته یاد بگیرید.
شما همون بچه هایی بودید که الآن داشتم تعریفتون رو میکردمااا!
خیلیهاتون با من خاطره دارید.
پس چی شد؟

چرا دیگه توی کوچه ها بچه نیست؟
چرا دیگه شیشه ای به خاطر گل کوچیک نمیشکنه؟
چرا دیگه بالای هیچ درخت و تیر برقی یکی از ماها گیر نکرده؟
چرا دیگه توی جوبها یکی از ماها رو آب شناور نیستیم؟
چرا دیگه توی کوچه صدای بچه ها نمیاد؟
چرا دیگه هیچ پیرزنی توپ پاره شده توی کوچه پرت نمیکنه؟
بچه ها کجایید؟
پای اینترنت؟
پای تبلت؟
پای پلی استیشن؟
خب دو روز دیگه انقدر تکون نمیخوری که گرد میشی مثل یکی از ما اون وقت باید به جای راه رفتن رو زمین قِل بخوریهاااااا!
یه کم به خودتون بیایید خب.
شهرها شلوغ شده درست.
ماشینا زیاد شدن درست.
اصلً پلی استیشن بازی کنید، برید توی اینترنت چه اشکالی داره.
ولی عادلانه باشه.
ما اون زمان با این سِگا و میکرو و آتاری یک زندگی مسالمت آمیز داشتیم.
ولی این پلی استیشنهای الآن اصلً زبون توپیزاد سرشون نمیشه که!
هی این بازیهای فوتبالشون رو به رخ ما میکشن.
نمیگن که همون بازیکنایی که الآن شما توی حافظتون ذخیره کردید، یه زمانی ما اینا رو کردیم بازیکن.
والله.

اوخ.
بچه ها.
این شهروز خواب بود من اومدم لپتاپشو روشن کردم اینا رو براتون نوشتم.
الآن یه کم تکون خورد.
فکر کنم داره بیداااار میشه.
پس تا نیومده همه چیزو بفهمه بهتره من برم.
فقط این آخر یه چیزی بگم.
قدیما دوست داشتنیتر بودید. هم خودتون، هم زندگیهاتون.
اینو از من یه تیکه پلاستیک به درد نخور داشته باشید. یکدلی و صافی و سادگی رو با هیچ چیزی تو دنیا عوض نکنید.
دعواهاتون همون دعواهای بچگیتون باشه که ده دقیقه بعد میگفتید و میخندیدید.
قهرهاتون مثل اون موقعها باشه که اگه میفهمیدید کسی که باهاش قهرید، خار به پاش رفته، زمین و زمان رو به خاطرش به هم میریختید.
وااای.
جدی جدی بیداااار شد.
ما رفتیم.
الفرااااااااار.