خیلی کوچیک که بودم، یادمه همیشه وقتی میومدیم خونت، اول از همه، از توی ماشین میپریدیم توی مغازت. بستنی کیم، پفک، شیر کاکائو، نوشابه شیشه ای، کیک، هر چی میخواستیم برمیداشتیم. تو و ننه هم دوتا خوراکی میذاشتید روش و بهمون میدادید. یه دخل یادمه جلوی در مغازت بود که روش یه ظرف مستطیل بود که توش پر از پیراشکی بود که روش رو با مشما پوشونده بودی. همیشه وقتی میومدم تو مغازه، یکی از این پیراشکیها بهم میدادی. پشت دخلت، یه سطل دردار خیلی بزرگ بود که همیشه روی اون مینشستی و ازش به عنوان صندلی استفاده میکردی. شبها توی خونت همه جمع میشدیم. دو تا عموهام اونجا زندگی میکردن و خونه ی عمه هم نزدیک بود. خونت همیشه جذاب بود. زمستون ها یه چراغ نفتی روشن بود که همیشه میترسیدی من برم بخورم بهش و بسوزم که هیچ وقت این اتفاق نیفتاد. یه اتاقک توی خونت بود که کمد رختخوابات اونجا بود. یادمه یه بار رفتم اون تو که مثل همیشه با پسر عموهام بازی کنم که نمیدونم چی شد که کیسه ی شکر از بالای کمد کله پا شد روم. سر تا پا شِکَر شدم. زن عَموم برد منو توی زیرزمین خونت که توی حیاط بود و اون جا حمام خونت بود شُست. خونت یه کولر داشت که تابستونها همیشه خراب بود. یه تلویزیون سیاه سفید داشتی که سیمش دوشاخه هم نداشت و سر سیم رو میکردن توی پریز تا کار کنه. باز هم همش نگران بودی که یه وقت دستم بهش نخوره برق منو بگیره. یه تلفن سه دقیقه ای هم دم در مغازت داشتی که باعث تعجب من بود و برام جالب بود که چه طوری کار میکنه. از این گردونه ای ها که باید پنج تومنی میذاشتیم توش، بعد شماره رو میگرفتیم و وقتی اون طرف گوشی رو برداشتن، یه دکمه میزدیم که پول توی قلک بیفته و صدای ما بره اون طرف خط. خیلی وقتها شبهایی که اونجا بودیم از این ماکارونی صدفی ها از مغازت میاوردی و ننه درست میکرد و همه میخوردیم. همیشه مراقب بودی یه وقت نسوزم، برق منو نگیره، از پله نیفتم، کسی اذیتم نکنه.
رو به روی خونه یه مسجد بود که همیشه موقع نماز، در مغازه رو همینطوری بدون قفل کردن میبستی و میرفتی نماز و برمیگشتی. چه دزدیها که از مغازت توی همین وقتها نشد.
اون موقعها وانتهای میوه فروش وقتی میرسیدن جلوی مغازت، جلوشونو میگرفتی و میرفتی توی وانت و با صدای بلند میوه هاشون رو میفروختی:
بدو بدو پرتقال، پرتقال آی پرتقال.
هر وقت هم که میومدی خونمون یا همه میرفتیم خونه ی عمه یا عموهام، همیشه تو و ننه برای من دست پر میومدید. یادمه بیشتر وقتا برام رنگارنگ و آدامس خروس میاوردید و میگفتید قایم کنم که بچه های دیگه نبینن. همیشه هم هرجا میرفتیم عجله داشتی زودتر برگردی خونه چون قرار بود صبح زود برات ماشین شیر بیاد. ئقتایی که شیر برات میومد دم مغازت غلغله میشد. همه ی زنهای محل صف میکشیدن و تو مدام باهاشون درگیر میشدی.
بزرگتر که شدم تو رفتی مکه. وقتی برگشتی، پشت سرت یه کیلومتر صف اهالی محل بود. یادمه توی یه حسینیه شام دادی که قاسم آقا برات مرغ درست کرد. برای من یه قمقمه آب زمزم آورده بودی. قمقمشو تا همین چند سال پیش داشتم که توی اسباب کشی گمش کردم.
یه کم بزرگتر شدم. ننه ما رو تنها گذاشت. خونت یه کم سوت و کور شد. همه ی بچه ها بزرگتر شدیم و دیگه قدرت بچگیمون نمیتونست ما رو دور هم جمع کنه.
بچه هات سر هر چیز الکی با هم اختلاف پیدا کردن. سر هر چیزی باهات اختلاف پیدا کردن.
قرار شد دوباره ازدواج کنی و کردی.
یه کم دوباره شرایط بهتر شد. حالا جای اون تلویزیون سیاه سفید، یه تلویزیون رنگی چهارده اینچ که از مکه آورده بودی نشسته بود. چراغ نفتی هم جاش رو به بخاری گازی داده بود. ولی هنوز خونت پشتی داشت و من پشتیهاتو با هیچ مبلی عوض نمیکردم. همیشه وقتی مینشستم، بشقاب پر از میوه و شیرینی جلوم بود و با اصرار به خوردم میدادیشون.
باز هم بزرگتر شدیم. چیزی که داشت ما رو به کابوس تنهای میکشوند. نوه هات خیلیهاشون ازدواج کردن. بقیه هم انقدر سرشون رو شلوغ کردن که کسی دیگه یاد بابا رمضون نمیفتاد. نهایتً ظهر روز اول عید همه میومدیم دور هم جمع میشدیم و بعد از ظهرش هم با هم میرفتیم سر خاک ننه و میرفت تا سال بعد.
آدم بزرگا ما رو قاطی بازی هاشون کردن. دلهای سیاهی که هیچوقت نفهمیدن شاید هنوز یکی هست که میتونه دلش برای بابا رمضونش تنگ شده باشه. دلهای سیاهی که به جز خودشون و خودخواهی شون چیزی ندیدن. همه ی اشتباهاتشون رو گردن تو انداختن. دیگه مغازت رو دادی اجاره. دیگه از پیراشکی و پفک و کیک و نوشابه شیشه ای و آدامس توپی و یخمک و بستنی دوقلو و آدامس پولکی خبری نبود. تو مریض شدی. آدم بزرگا حتی وقتی مریض شدی نیومدن ببیننت. بچه ها رو هم نیاوردن ببیننت.

حالا امروز شد. تو امروز برای همیشه رفتی. دیگه توی اون خونه زندگی نیست. دیگه وانتیها با سرعت از جلوی خونت رد میشن. دیگه کامیون شیر نمیاد دم در مغازت.
نگران نباش. جایی که رفتی خیلی بهتر از اینجاست. برای رفتنت گریه نمیکنم. برای موندن خودم گریه میکنم. بهت به خاطر رفتنت تبریک میگم. تو هم به خاطر موندن من بهم تسلیت بگو. موندن توی دنیایی که قانونش بیقانونی، عدالتش بیعدالتی، وجدانش بی وجدانی، اخلاقش بی اخلاقیه تسلیت هم داره. شاید نتونم بیام باهات خداحافظی کنم. آخرین باری که دیدمت انقدر ازش گذشته که یادم نیست کِی بوده. حتی عید امسال خونت نیومدیم. به خاطر چی؟ به خاطر آدم بزرگا. اونایی که فقط ادعای بزرگی دارن. فقط ادعا، ادعا، ادعا. نگاه تاریک ولی بارونیم نمیذاره بیام برای خاکسپاریت. چون میدونم ممکنه نگران بشی که نکنه گم بشم، نکنه بیفتم چیزیم بشه، نکنه …

برای خاکسپاری ننه هم نیومدم. مدرسه بودم آخه.
اونجا، به ننه سلام برسون. بگو جاش خیلی خالی بود. جای تو هم از این به بعد خالیه. لا اقل آدم بزرگا دیگه یه بهانه دارن که به خاطرش عیدها نیان خونت. چون تو نیستی. رفتی سفر. فقط کاش باز هم عجله نمیکردی. مگه اونجا هم ماشین شیر قرار بود بیاد که عجله داشتی برای رفتن. شاید هم دلت برای ننه تنگ شده بود میخواستی زود بری پیشش کلک!
دیگه نگران من نباش. نگران یه آدم حق نشناس که حتی سالی یه بار هم بهت سر نزد نباش. میبینی، من بزرگ شدم. چیزی که تو میخواستی ولی من نه. حالا دیگه مواظب خودم هستم. نه میسوزم، نه برق منو میگیره، نه از پله میفتم. فقط خیلیها اذیتم میکنن که مهم نیست. پوستم کلفت شده. تو فقط آروم بخواب. حقته بعد از یه عمر زحمت، یه عمر دویدن، یه عمر کار کردن راحت بخوابی.
راحت بخواب بابا رمضونم.