به نام خدا سلام دوستان.

خوبید؟

خوشید؟

انشا الله هر  جا که هستید, روزگار بر وفق مراد باشد.

خواستم باهاتون یه کم صحبت کنم, از آنجا که چیزی برای گفتن نداشتم, از سختی های خودم, و این زندگی که بیشتر به مردگی شباهت داره براتون میگم.

اینجانب, محمود داوودی یا همون روجیار در یه روز سرد زمستان64 پا به این دنیا گذاشتم

اما چشمانم, هرگز باز نشد

در یه روستا از آخرین روستاهای کردستان به نام, ناو

از آنجا که والدینم بیسواد بودن, و برای فرزند نابیناشون جز دلسوزی کاری از دستشون ساخته نبود,

به همین مهر و محبتی که خداوند در درون هر پدر و مادری نهاده بسنده کردند.

ما نیز در همان شور و حال بچگی سِیر میکردیم تا اینکه دوستانم به مدرسه رفتند.

ابتدا این تفاوتها را زیاد احساس نمیکردم.

البته دوست داشتم من هم به مدرسه برم, یادمه وقتی برادرم را برای کلاس اول ثبت نام کردند مادرم به مدیر مدرسه گفت:

نمیشه ایشون را هم ثبت نام کنید؟ حافظش خوبه

مدیر گفت: نمیشه ایشون باید بره شهر اونجا میتونه درس بخونه

ما هم تو حال خودمون بودیم و بعد از آن هم هیچ وقت این قضیه پیگیری نشد.

من دوستام همه بینا بودن همیشه سعی میکردم پیش آنها کم نیارم. با آنها فوتبال بازی میکردم معمولا دروازه بان بودم. با آنها به کوه و گردش میرفتم خلاصه سعی میکردم ازآنها کم نیارم. اما آنچه مرا عاجز کرده بود, درس خواندن دوستام بود. که هیچ وقت نتونستم راهش را پیدا کنم. بتدریج متوجه میشدم که مبارزه را نمیتونم ادامه بدم .

این برمیگرده به اون روزهایی که دوستام به کلاس هفتم و هشتم رسیده بودند.

مثلا: صحبت کردن یا خواندن یه زبان دیگه

دوستام فارسی صحبت میکردند من یا اصلا متوجه نمیشدم یا خیلی کم میفهمیدم برام سنگین بود که هم سن و سال خودم یه ویژگی را داراست که من از آن عاجزم

البته من میدونستم نابینا هستم اما نمیخواستم کم بیارم

خیلی دوست داشتم بتونم این نقص یعنی عقب ماندگی را جبران کنم اما نمیدونستم از چه راهی باید وارد شم.

به زبان انگلیسی هم علاقه داشتم وقتی دوستام یا برادرم کتاب زبانشان را میخواندند, با این زبان آشنا شدم

بعضا به رادیو هم گوش میدادم.

همه هم میگفتند: نابینا ها حافظه ی خوبی دارند قرآن را حفظ کن!!!!!!

به قرآن هم زیاد علاقه داشتم اما کسی نبود راه را برام هموار کنه

خلاصه آنچه در این میان میسوخت, عمر ما بودو بس

همانطور که گفتم سعی میکردم کم نیارم, طولی نکشید که تسلیم شدم و به خودم گفتم: این در بازشدنی نیست

هیچ وقت هم نمیتونستم نه پیش دوستان, و نه پیش خانواده از مشکلاتم یا آرزو هام بگویم همش را در این دلم خفه میکردم.

میگفتم: وقتی کسی نمیتونه کاری برام انجام بده, چرا مشکلم را بگم اون را هم نارهت کنم.

بعد از  اینکه به تدریج در مبارزه ام با دوستان داشتم کم میاوردم, دلیلی جز نابینایی نیافتم .

نابینایی

نابینا باشی تو روستا های کردستان هم باشی که راه ترقی برای بیناهاشم مشکله.

اینجا بود که گفتم: بشین و خود را اذیت مکن مگه نمیدونی نمیبینی!!!!!! روزگارمان شد حرص خوردن

دیگه خیلی از درس و مدرسه و اینها بدم می اومد .اصلا دوست نداشتم کسی پیش من از درس و کلاس صحبتی به میان بیاره.

دوستانم به دبیرستان رسیدند از آنجا که در روستا تا سوم راهنمایی بیشتر نبود, باید به شهر میرفتند.

و من تنهاتر میشدم و به دنبال دوستان کوچکتری میگشتم.اونها هم بعضا از بامن بودن پرهیز کرده میگفتند: ما درس داریم وای از این سخن چقدر دلم میگرفت.

خلاصه سر دوستان را به درد نیارم, رسیدم به سن16 سالگی اما فقط جسمم رشد کرده بود و بس

حتی دست چپ و راست خودم را هم نمیشناختم

متوجه شدم یکی از نابینایان روستا که یه دختر هم بوده, دست به یه ابتکاری زده از بد زیستی نوار گرفته و 20 جزء از قرآن رو حفظ کرده

ما هم فرصت را غنیمت شمردیم و یه نوار از او گرفتیم و الهی به امید تو

راستی عضو بد زیستی هم بودیم. کارش این بود, هر یکی دو سال یه بار خبر میداد بچه ها را بیارید. میخواست بدونه کسی از ما نمرده, که این پول مفتی را به خانواده ها نده.اونها هم هممونو تو یه ماشین میریختند و آقایون بد زیستی بعد از اطلاع یافتن از زنده بودن ما, دوباره با همان ماشین ما را بر میگردوندن. چه کار بزرگی!!

19سالم بود قرآن را تمام کردم باز هم بیکار شدم

خیلی خوشحال بودم که یه چیزی برای گفتن دارم اما از اون شور و شوق دوران نوجوانی نمانده بود.

اما این علافی دیری نپایید همون سال بر اثر یه سرماخوردگی شنوایی را هم از دست دادم,

و برای درمان به شهر آمدم. از آنجا که من قبلاً شطرنج بازی میکردم, به پسر خالم که در شهر بودند گفتم: یه نامه برام بنویس بدیم به بد زیستی که من به شطرنج علاقه دارم اگه مسابقاتی بود ما هم هستیم.

گفتند: چرا نامه حال که خودت اومدی شهر, باهم میریم بد زیستی

رفتیم مستقیم پیش رئیس اون هم اتاقی را معرفی کرد و رفتیم پیش اون, تلفنچی بود که بعدا فهمیدم که نابینا بوده

او گفت: ساعت3 یا 4 بیارش فلان جا. اونجا که رفتیم انجمن نابینایان بود.

وای خدا نیاره اون روزو همه نابینا بودن اما هیچ کدام مثل من نبودن .همه صحبت میکردن من که همه را متوجه نمیشدم اما یکی در مورد دانشگاه, یکی در مورد ازدواج یکی خانه, وامهای چند میلیونی نمیدونم کامپیوتر و گوشی و اینها.

هرگز فراموش نمیکنم اون روزو

چه میگن آخه نابینا و اینها!!!!!!!!!!!!!!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

اونجا از بس که در تعجب بودم, اصلا نمیدونستم چکار باید بکنم.

گفتند: تو راهی جز درس خواندن نداری .

آخه چه جوری!!!!!!!!!!!! تو این سن؟

راهی جز این به نظرمان نمیرسه از آنجا که نابینای مطلق هم هستی.

گفتم: باید فکر کنم با دوستم رفتم وای هر قدمی که بر میداشتیم و از آنجا دور میشدیم احساس خوبی بهم دست میداد.

گفتم: میرم روستا من تو این سن چطور درس بخوانم!!!.

ولی شوهر خواهرم گفت: باید درس بخوانید من شده کارهای خودم را رها کنم برای کمک به تو این کار را خواهم کرد.

واقعا هم چنین کرد اجرشان با الله

از من اصرار از خونوادم انکار , بالاخره آنها موفق شدند و ما هم در سن 20 سالگی مدرسه ای شدیم.مثل بچه ی آدم

از اینی که وقت گذاشتید پست مرا خواندید, کمال تشکر را دارم