به نام خداوند جان آفرین.
عزیزان! امیدوارم سلام امروز بنده را که با دنیایی از طراوت به حضور پُرسُرورِتان تقدیم میشود، پذیرا باشید.
بله! 9 سال پیش در چنین روزی یعنی هفتم اسفندماه 84 اولین گل در بوستان زندگی ما رویید و اکنون افتخار آن را دارم که میزبان محله ی با صفای گوش کن (هرچند به صورت مجازی) در جشن نهمین سال تولدش باشم. از آنجا که تولد فاطمه با فراز و نشیبهای زیادی همراه بود، تصمیم گرفتم تا به عنوان جشن تولد دخترم در این محله ضمن برگزاری یک مسابقه ی شعر به بیان خاطرات آن زمان بپردازم.
از این که پست بسیار طولانی شده عذر خواهی میکنم.
قبل از هر چیز بیان مسابقه:
اندکی بعد از تولد فاطمه جان، اقدام به سرودن شعری در حال و هوای تولدش کردم که متاسفانه تا کنون ناتمام مانده، مسابقه ای که قصد برگزاری آن را دارم نیز به همین امر مربوط است، در خاتمه ی این پست و پس از بیان خاطراتم شعر ناتمامی را که گفتم می نویسم و اگر دوستان بتوانند آن را تکمیل کنند، یا شعری بسرایند که وصف حال خاطراتی که در زیر بیان می شوند باشد، به دو تن از عزیزانی که زیباترین شعر را بسرایند، به هر کدام مبلغ 50 هزار تومان به عنوان هدیه ای ناقابل به رسم ادب و قدردانی تقدیم خواهد شد.
در خاتمه ی این بخش و قبل از بیان خاطرات از دوستان شرکت کننده در مسابقه خواهشمندم آثار خود را به آدرس پست الکترونیکی این جانب a_a_hatami@yahoo.com ارسال فرمایند. ضمناً مهلت ارسال آثار تا پایان فروردین ماه 94 است و نتیجه را هم انشا الله در همین سایت اعلام می کنم.
و اما بیان خاطرات:
در اواسط بارداری همسرم در دیماه 84 بود، چون ایشان از طرف دکتر از هر گونه مسافرت منع شده بودند، تصمیم گرفتم تا با کاروان مجردی که از طرف اداره عازم مشهد مقدس بود به زیارت بروم. البته این قسمت خود پستی جداگانه می طلبد که آن را در این جا خلاصه می کنم. پس از مستقر شدن در اقامتگاه مشهد و تلفن به منزل متوجه شدم که حال خانمم بد شده و او را به بیمارستان برده اند، تمام مدتی را که من مشهد بودم او در بیمارستان بود و البته نزدیک به 24 ساعت اول را تقریباً بی هوش بود.
در همان شب اول تصمیم گرفتم که بر گردم اما خبرهایی که از اصفهان میرسید حاکی از لطف خدا و امام هشتم و به هوش آمدن خانمم بود.
از آن به بعد مراقبتهای پزشکی از خانمم بیشتر شد تا این که در 5 اسفند که دوباره حالشان بد شده بود، برای سومین بار به بیمارستان مهرگان اصفهان رفتیم. روز بعد دکتر نامه ای را به من داد که باید آن را نزد یک فوق تخصص نوزادان میبُردم. آخر از نظر دکتر معالج همسرم بچه زنده نمی ماند، و این نامه را هم جهت مشورت به آن پزشک نوزادان نوشته بود. فوق تخصص مذکور به ما امید داد که با تدابیری انشا الله فرزند ما زنده می ماند و جواب را به دست من داد تا آن را به بیمارستان ببرم.
صبح روز بعد خانمم با یک دستگاه آمبولانس به بیمارستان شهید بهشتی اصفهان منتقل شد که آن موقع امکانات نگهداری از بچه های نارس را داشت. بالاخره دخترم ساعت یک و نیم بعد از ظهر در کمال ناباوری همه به دنیا آمد اما امید چندانی به زنده بودن او نبود. کودک ما نه 7 ماهه بلکه شش ماه و نیمه با وزن 870 گرم به دنیا آمده بود و وضعیت جسمانی مطلوبی نداشت.
تازه بعد از گذشت چند روز وزنش به 750 گرم رسید، واقعاً کمتر کسی بود که به زنده ماندنش امید داشته باشد.
حدوداً 3 روز از تولدش میگذشت که او را عقیقه کردیم.
وقتی 4 روزه بود به من اجازه دادند که از نزدیک دخترم را ببینم. بعد از شستن دستهایم با آب گرم و صابون و خشک کردن آنها وارد بخش N I c u شدم، پرستار درب قفسه ای که مربوط به دستگاه انکیباتور بود را باز کرد و من دستم را داخل دستگاه بردم، بد نیست بدانید که بچه ها در این شرایط هیچ لباسی به جز مای بیبی ندارند، ابتدا چند استخوان فوق العاده ظریف را لمس کردم که با فاصله ی منظمی از هم قرار دارند. فکر کردم که انگشتان دخترم را لمس کرده ام ولی وقتی برای تایید پرسیدم، گفتند که اینجا قفسه ی سینه اش است، باور کنید که استخوانها بی شباهت به انگشتان نوزاد نبود و این بود اولین دیدار من با دخترم که بیش از دو دقیقه طول نکشید.
ما تا 20 روز حتی شناسنامه اش را هم نگرفته بودیم و بعد از 20 روز هم به توصیه ی پزشک شناسنامه اش را گرفتیم، دکتر می گفت: در این موقعیت اگر خدای ناکرده فوت هم بکند شما به شناسنامه اش برای کارهای اداری نیاز دارید. این بود که در آخرین روز های سال شناسنامه و دفترچه ی بیمه اش را گرفتم.
خانواده ی همسرم تا یک ماه از آوردن وسایلی که برای سیسمونی تهیه کرده بودند خودداری می کردند و حق داشتند، چون خدای ناکرده اگر فاطمه زنده نمی ماند، دیدن آن وسایل فقط موجب افسردگی بیشتر همسرم بود.
یادم هست زمانی که عفونت تمام خونش را گرفته بود، دکتر یک آنتی بیوتیک تجویز کرد و گفت این آخرین و قویترین دارویی است که من برای رفع عفونت خون بچه هایی در این شرایط می شناسم و اگر افاقه نکند دیگر کاری از دست ما ساخته نیست.
تغذیه ی فاطمه هم به این صورت بود که ابتدا لوله ای از بینیش وارد معده اش شده بود، شیر را هر 2 ساعت یک بار و خیلی آرام آرام از طریق این لوله وارد معده می کردند که به این کار گاواژ می گویند. میزان شیر هم از نیم سیسی هر دو ساعت شروع شده بود و در صورت هضم هر روز نیم سیسی اضافه میشد. ما معمولاً روزی 2 بار برای بردن شیر و سر زدن به او به بیمارستان می رفتیم و گاهاً لازم میشد که روزی 4 بار به بیمارستان برویم، این مساله موجب شده بود تا همسرم هم بسیار ضعیف و ناتوان شود.
نوروز 85 هر روز ما در بیمارستان بودیم حتی یکی از خانمهای نگهبان که از انتظامات بیمارستان بود وقتی 13 فروردین ما را آنجا دید گفت: سیزده به در آمدید پیش دخترتان؟!.
وقتی پزشک معالج دخترمان تغییر کرد و شرایطی پیش آمد که تشخیص دادیم ماندن بیشتر دخترمان در بیمارستان به صلاح او نیست، با مشورت با پزشک فوق تخصص نوزادان و استخاره تصمیم گرفتیم که او را با رضایت کتبی مرخص کنیم و به خانه بیاوریم. این در حالی بود که فاطمه فقط 940 گرم وزن داشت و تغذیه اش هم هنوز باید به روش گاواژ و لاواژ انجام می شد.
از چند روز قبل از ترخیصش به فکر یافتن یک پرستار مجرب بودیم تا کارهای لازم را برای گاواژش به ما یاد بدهد، بار دیگر لطف خدا شامل حال ما شد و یک پرستار خوب و با تجربه را پس از جستجوی زیاد یافتیم، خانم کاظمی و همسرشان آقای یزدانی که انسانهای بسیار دلسوز و شریفی بودند و واقعاً به ما لطف داشتند.
یادم هست در یک نیمه شب ساعت 3 که متوجه شدیم فاطمه لوله ی معده اش را بیرون کشیده به آنها تلفن زدیم و ایشان در نهایت ایثار بلافاصله برای تعویض لوله ی تغذیه به منزل ما آمدند. خیلی وقتها وقتی برای سرکشی به وضعیت دخترم و تعویض لوله ی تغذیه می آمدند، بچه هایشان از خستگی در ماشین خوابشان رفته بود. یک بار هم متوجه شدم با وجود این که یکی از بچه ها سرم وصلش بود، او را در ماشین خوابانده و برای کمک به ما آمده بودند. هیچ گاه نمیتوانم لطف این زوج محترم و از خود گذشته را فراموش کنم.
اولین شبی که کودک را به خانه آورده بودیم، هنگام گاواژ شدن شروع به سکسکه کرد و بعداً فهمیدیم که این دو کار با دفعش نیز همزمان شده است. این سه موضوع همزمان باعث شد تا تنفسش دچار مشکل شود و سیاه شود. پرستار هم آن موقع نبود. به او تلفن کردیم گفت: بزنید کف پایش تا گریه کند وگرنه ممکن است بمیرد. هیچکس دلش نمیآمد به کف پای بچه ای به این ریزی بزند و خانمم با شجاعت تمام ضرباتی شدید کف پای فاطمه زد که باعث شد گریه کند و به وسیله ی گریه مشکل تنفسش حل شد و حالش جا آمد و بار دیگر از مرگ نجات پیدا کرد.
همسرم و بعضی از بستگان نزدیک مانند مادرم و دختر باجناقم و یکی از خواهر های خانمم، کار گاواژ و لاواژ را یاد گرفتند و روزهای اول، هر کس سعی می کرد در حد توانش به ما کمک کند اما اکثراً کم می آوردند و بعد از چند بار گاواژ به علت اضطراب و حساسیت بالایی که برای این کار لازم بود، کم میآوردند و می رفتند. نهایتاً این خانمم بود که تمام کارها را انجام میداد و بقیه معمولاً حتی از بغل کردن بچه ای به این کوچکی وحشت داشتند چه برسد به این که در انجام کارهایش به ما کمک کنند.
یک روز از بس که همسرم شب قبل برای انجام کارهای کودک بیدار مانده بود و در روز هم نتوانسته بود استراحت کند، حالش به قدری بد شد که به افرادی که کار گاواژ را بلد بودند زنگ زدم و یادم نیست که کدامیک از آنها آمدند تا خانمم توانست کمی استراحت کند. البته اواخر خودم هم کار گاواژ و لاواژ را یاد گرفته بودم و گاهی آن را انجام میدادم. مهارت من و خانمم همه ی پزشکان و پرستارهایی که ما را میشناختند را متحیر ساخته بود.
و این سختی ها همه گذشت و تنها یاد و خاطره اش در ذهن ما مانده است. اکنون فاطمه ی عزیز ما در کلاس سوم ابتدایی مشغول به تحصیل است و چند وقت پیش هم به یاری خدا جشن تکلیف خوبی برای او گرفتیم.
این هم از شعر ناتمام من:
بیا ای کودک نیکو سرشتم! بخوان آنچه ز مولودت نوشتم!.
از آن دم کامدی ناگه به دنیا! نبودت هیچ سان امّید فردا.
ز سستی چون پری بر باد بودی، به وزن 870 بودی.
نبودش هیچ کس امّید هستت! ولیکن لطف حق بگرفت دستت.
بدان که مهر ایزد یاورت بود! که بانوی عزیزم مادرت بود.
به نازت پرورید آن نیک کردار! خداوندش بود هردم نگهدار.
از دوستانی که این شعر را تکمیل میکنند یا به سرودن شعر جدید می پردازند، خواهشمندم که مطالب گفته شده در بخش خاطرات را در شعر حتی المقدور در نظر بگیرند و اگر سوالی درباره ی آوردن اسم اشخاص در شعر هست با ایمیل با بنده در تماس باشند.
ببخشید که این پست خیلی طولانی شد. حالا بفرمایید تولد و از خودتون هر جور که دوست دارید پذیرایی کنید.