خانه
جستجو
Close this search box.
جستجو

تشویق کودک نابینا توسط والدین جهت استفاده از عصا و استقلال. چه بکنیم؟ چه نکنیم؟ بخش پایانی

پدر ها و مادر ها، درود سوم ما را در مقاله ی باید ها و نباید های تشویق کودک نابینا به استفاده از عصا، پذیرا باشید. تا به حال، شش نکته ی مهم و کلیدی را برای استفاده ی بهتر کودک دلبندتان از عصا گفتیم. در بخش سوم و پایانی این مقاله، چند نکته ی کلیدی دیگر را نیز متذکر می شویم.

یادگیری شیوه ی عصا زدن توسط شما، تأکید بر استفاده ی کودک از عصا در همه جا، عدم پیشگویی موانعی که عصا تشخیص می دهد توسط شما، جلوگیری از شمارش قدم ها توسط فرزندتان، خجالت نکشیدن در استفاده از عصا و آموزش نحوه جاسازی عصا به فرزند توسط شما، شش نکته ای بودند که تا به حال به آنها اشاره کردیم. جهت مطالعه ی مفصل بحث به بخش اول و بخش دوم همین مقاله مراجعه کنید. چنانچه شما که این مقاله را مطالعه می‌کنید دانش‌آموز هستید یا دانش‌آموزانی را می‌شناسید که خودشان یا والدین‌شان به این مقاله احتیاج دارند، حتما این مقاله را به دست ایشان برسانید.

در ادامه، از فرزندتان انتظار داشته باشید زمانی که از عصا استفاده می کند، کار های روزمره ی مناسب سنش را انجام دهد. مثلا باید بتواند انواع درب ها را برای خودش و برای دیگران باز کند، به شما در حمل خرید ها کمک کند، همپای شما در خیابان، قدم بزند یا بدود، بتواند قبل از اینکه شما چیزی به او بگویید لحظه ی عبور از خیابان را تشخیص بدهد، زمانی که شما در اتومبیل، منتظر هستید، از مغازه های محل، شیر و نان بخرد، با دوستانش یا به تنهایی برای رفتن به یک مرکز خرید یا برای شرکت در فعالیت های مدرسه، تاکسی یا اتوبوس بگیرد و خلاصه اینکه بتواند تمام کار هایی که همسالان بینایش انجام می دهند را انجام دهد. اگر فرزندتان یاد بگیرد در حالی که با یک دستش عصا را گرفته با دست دیگرش چیز دیگری حمل کند یا کار های دیگر را انجام دهد، یک مهارت ارزشمند برای تمام عمرش کسب کرده است.

فرزند کم‌بینای‌تان را به استفاده از آموزش های جهتیابی که با چشم‌بند انجام می شوند ترغیب کنید. فراگیری رفت و آمد با چشم‌بند، مزایایی دارد. اول از همه، اگر سعی بر این باشد که به باقیمانده ی بینایی تکیه نشود، یادگیری و اعتماد به مهارت ها سریعتر و آسانتر خواهد بود. در ثانی، وقتی فرد بداند که حتی بدون استفاده از بینایی می تواند به صورت کارآمد و ایمن سفر کند، اعتماد به نفسش افزایش مییابد. در نهایت پس از آن که فرزند نوجوان شما ترفند های غیر بصری را یاد گرفت، می تواند در شرایطی که همیشه از کمبود بیناییش می‌ترسیده، با ترکیب بیناییش با ترفند هایی که یاد گرفته، مطمئن، امن و کارآمد سفر کند. هشدار: مقدار کمی از آموزش با چشم‌بند زیر نظر مربی ای که رغبتی به انجام این کار ندارد یا آشکارا با این ایده مخالف است، نه تنها ترس و ناامنی رفت و آمد را کاهش نمی دهد بلکه موجب افزایش آن نیز می شود. در این مواقع، به برنامه های آموزشی تابستانه ای بیندیشید که با مربیانی با تجربه و رویکرد مثبت در یک دوره ی زمانی، آموزشی مداوم را فراهم می کنند.

اجازه ندهید صرفا به این علت که فرزندتان نمی تواند مهارت خاصی را به خوبی انجام دهد، آموزشش فرسایشی شود. مادری با این پیشفرض که آموزش مقدماتی عصا زدن به پسر هفت ساله اش کوتاه خواهد بود و آموزش اصلی به زودی شروع می شود، برای آموزش فرزندش رضایت داد ولی وقتی متوجه شد پس از گذشت چند هفته هیچ پیشرفتی حاصل نشده، نگران شد. او با معلم بچه، تماس گرفت. معلم اصرار داشت که تا بچه مفاهیم و مهارت هایی که یاد گرفته را عملا به کار نبرد نمیتواند آموزش را به جلو ببرد. مادر با پسرش صحبت کرد و دریافت که بچه آنقدر از کل قضیه ناراضی بوده که عمدا کار ها را نادرست انجام می داده تا کلاس هایش را قدری برای خودش جذاب کند. پر واضح است که مادر بچه به سرعت اوضاع را سر و سامان داد و بچه در عرض یک هفته عصایش را به دست گرفت.

در مورد استفاده از شیوه های راهنمایی مبتنی بر چشم (که توسط فرد بینا انجام می شود)، خوب فکر کنید و تنها مواقعی که ضرورت ایجاب می کند، او را راهنمایی کنید. بله. – شاید اکنون — این سریعترین راه باشد ولی آیا با خود اندیشیده اید این موضوع، در طول زمان، تا چه اندازه بر پیشرفت فرزندتان تأثیر می گزارد؟ البته که اگر خودتان بند کفش هایش را ببندید، اسباب‌بازی هایش را جمع کنید، رختخوابش را آن‌کارد کنید، لباس هایش را بپوشانید و ظرف هایش را بشویید، برای شما بسیار سریعتر است ولی بالاخره در جایی باید این کار را خاتمه دهید و در طول روز، زمان هایی را به او اختصاص دهید و به او اجازه دهید تا بتواند نحوه ی انجام این امور را خود یاد بگیرد. این مسئله در مورد عصای سفید نیز صدق می کند. اگر قرار است فرزند شما مهارت و اعتماد به نفس برای به کار گیری عصا در تمام موقعیت های مختلف رفت و آمد را به خوبی یاد بگیرد، به تمرین نیاز دارد و می تواند این کار را با کمک گرفتن از یک شخص بینا انجام دهد. زمانی که کسی فرزندتان را راهنمایی می کند، اصرار داشته باشید فرزندتان عصایش را با خود داشته باشد و مثل زمانی که کسی با او نیست با اندکی تغییر در نحوه ی گرفتن عصا، از آن استفاده کند. این کار، باعث می شود حتی زمانی که بچه توسط کسی راهنمایی می شود، باز هم خودش به مسیر، احاطه داشته باشد.

پایان.

ترجمه مجتبی خادمی ور‌نام‌خواستی.

منبع

۷ دیدگاه دربارهٔ «تشویق کودک نابینا توسط والدین جهت استفاده از عصا و استقلال. چه بکنیم؟ چه نکنیم؟ بخش پایانی»

درود و سپاس از مدیر محترم به خاطر مقالاتی که واقعا مفید هستن.
در مورد استفاده از عصا خواستم بگم که شما نوشته بودید حتی زمانی که فرد نابینا با یک فرد بینا هم هست باز هم عصای خود را کنار نگذارد و این در حالی است که من همیشه شاهد این هستم که حتی معلمان با سابقه نابینایان، وقتی در مسیری با ما که نابیناییم همراه می شوند بلافاصله از ما می خواهند که عصای خود را جمع کنیم.
نکته دوم این که وقتی دو نفر نابینا با یکدیگر همراه می شوند، همواره یکی عصا استفاده می کند و دیگری عصا را کنار می گذارد و به نظر من این اصلا خوب نیست و ضریب امنیت فرد بی عصا را پایین می آورد و همینطور آرامش فردی که عصا می زند را بر هم می زند. این هم باوری است که همیشه همه نابینایان در خصوص آن با من به شدت مخالفند.
طبق این مقاله چطور وقتی فرد نابینا با فرد بینا همراه است هم باید عصا داشته باشد آن وقت وقتی دو نابینا با هم هستند یکی ترجیح می دهد که سلامتی خودش را به خطر بیاندازد و به اتکا عصای دیگری حرکت کند؟
ببخشید طولانی شد.

سلام به مدیر خوب محله
اینجاست که یادم میاد هنوز برای بزرگمهر عصا تهیه نکردم و باید زودتر تهیه کنم تا زودتر در این زمینه هم استقلال پیدا کنه دوست دارم زودتر بخرم و بیام اینجا اشکالاتم رو بپرسم یا توی یک گزارش جداگانه بنویسم. پیروز باشید

دیدگاهتان را بنویسید