ضمن درود فراوان و عرض ادب! هرچه بیشتر در محله میچرخم و مطلب میخوانم خاطرات کودکی خود را بیشتر به یاد می آورم، حالا یکی از آن خاطرات را برایتان تعریف میکنم و انتظارم از خوانندگان عزیز این است که برداشت خود یا نتیجه را برایم بنویسند، کلاس چهارم ابتدایی بودم که متوجه شدیم که منم مانند خواهرم مشکل بینایی داشته ام و تا آن موقع کسی متوجه نشده است، روزی معلم که آقای شریفی نام داشت برای نوشتن انشا موضوع خاصی نداد و گفت: برای هفته ی آینده هر کی در هر مورد که دوست دارد انشایی بنویسد و به کلاس بیاورد، من کتاب داستانی داشتم که زندگی نامه ی استاد مراد بود، من با همفکری خواهرم موضوع این کتاب که استاد مراد بود را موضوع انشا قرار دادم و به جای اینکه خلاصه ی داستان را بنویسم، از روی ساده لوحی و کودکی و نادانی کتاب را رونویسی کردم و به مدرسه رفتم، زنگ انشا بچه ها یکی یکی نوبت میگرفتند و به وسط کلاس میرفتند و انشای خود را میخواندند و از معلم نمره میگرفتند، چندتا از بچه ها انشای مرا دیدند و از معلم خواستند که من بروم و انشای خود را بخوانم، بالاخره نوبتم رسید و به وسط کلاس کنار میز معلم رفتم و رو به دانش آموزان ایستادم و اینطور شروع به خواندن انشای خود کردم: استاد مراد، من استاد مراد هستم، من یک زن و دو فرزند دارم، اسم زن من زیور است، ناگهان صدای خنده ی بچه ها در کلاس پیچید و ولوله ای برپا شد، ادامه… من مکانیک هستم، و کلاس منفجر شد از خنده ی بچه ها… عرق سردی کردم و سرم گیج میرفت که با صدای معلم به خودم آمدم که گفت: کافیه برو بشین، رفتم سر جایم نشستم و معلم در مورد موضوع انشا برای بچه ها صحبت کرد و گفت: همیشه داستان که میخوانید خلاصه اش را بنویسید و نتیجه گیری کنید تا مانند ایشان با مشکل مواجه نشوید، اما کو گوش شنوا! زنگ استراحت در حیاط مدرسه بچه ها مرا دوره کردند و مسخره میکردند و میگفتند: زیور-زیور-زیور کجاست؟! پس از تعطیلی مدرسه از کنارم عبور میکردند و مشتی لگدی چکی میزدند و میگفتند: استاد مراد زیور کجاست؟! خلاصه مدتها شده بودم مضحکه ی بچه های مدرسه و محله و کوچه و خیابان، سالها از این ماجرا گذشته بود و بعضی اوقات نوجوانی بی فرهنگ پیدا میشد و مرا با همان کنایه ها میهمان میکرد و روح و روانم را می آزرد، سالها از این ماجرا گذشته بود که به عنوان نیروی کمکی در کتابخانه ی نابینایان اصفهان کریستوفل قدیم مشغول بودم و کتابها را مرتب میکردم که به کتابی به خط بریل رسیدم به نام استاد مراد… بی اختیار چند صفحه از کتاب را خواندم و دوباره عرق سردی صورتم را گرفت و خاطرات تلخ دوران دانش آموزی برایم زنده شد و مرا حدود ده روز افسرده کرد، حتی کارم به جایی رسیده بود که دیگر به خانه نمیرفتم و در خوابگاه میخوابیدم و اگر زورگویی مربی شبانه روزی نبود شاید از تختم هم پایین نمی آمدم و غذا هم نمیخوردم، بگذریم دوستان عزیز-بلاهایی سر من آمده است که مرا نسبت به مشکلات بیخیال و سنگدل کرده است، این خاطره ای که تعریف کردم یکی از کوچکترین بلاهایی است که بر سر بنده نازل شده است! پس از هر سربالایی سرازیری هست، من سربالایی های زندگی را طی کرده ام و اکنون در سرازیری زندگی قدم گذاشته ام و مشغول خوش گذرانی هستم!.