ضمن درود فراوان و عرض ادب! اراده چیست با اراده کیست؟! دوستان عزیز-آیا تاکنون شده به موضوعی فکر کنید یا موضوعی فکرتان را مشغول کند؟! آیا تاحالا شده جرقه ای به ذهنتان بخورد و ذهنتان را مشغول کند؟! شما دوست عزیز-آره درست فهمیدی با تو هستم: در چنین مواقعی چه تصمیمی میگیری؟! خوب بریم سر اصل مطلب… فکر کنم چهارم یا پنجم فروردین بود که فکری ذهنم را مشغول کرد و برای نتیجه گیری بهتر پستی در محله زدم و در آخر پست فکرم را با دوستان به مشورت گذاشتم، بعضی از دوستان تشویقم کردند تا فکرم را عملی کنم و نتیجه را برای دوستان بنویسم، در آن هنگام با چند تا از دوستان دیگر که در محله نیستند تلفنی مشورت کردم و یکی از آنها گفت: با مسئولین شهرداری فکرت را درمیان بگذار تا آنان با تو همکاری کنند و قرار شد که یکی از آشنایان با آن مسئول صحبت کند که متأسفانه فرصت کافی نبود و نشد، عصر یکشنبه نهم ساعت 18 لباس پوشیدم و دوچرخه ی دو نفره را از منزل بیرون بردم، فرمون دوچرخه به دست چپ و عصا به دست راست قدم زنان به سمت ارگ شیخ بهایی به راه افتادم، خودم سمت خیابان و دوچرخه سمت پیاده رو قدم زنان جلو میرفتم و با عصا مواظب بودم که دوچرخه به ماشین و موتور های پارک شده ی کنار خیابان برخورد نکند، رو به روی درب ارگ رسیده بودم که یکی از مسئولین شهر مرا با نام فامیلی خطاب کرد و پس از سلام و احوال پرسی گفت: میخواهی به ارگ بروی؟ جواب دادم نه و به راهم ادامه دادم تا به خیابان بعدی رسیدم و پیچیدم و کنار خیابان به راهم ادامه دادم،چند روز پیش من فکر کرده بودم اگر با دوچرخه کنار ارگ بروم میتوانم با بعضی از جوانان شهر یا میهمان های نوروزی به دوچرخه سواری دو نفره بپردازم و آن روز با اراده ای قوی تصمیم خود را عملی کردم و حرکت کردم اما چون از قبل برنامه ریزی قانونی نشده بود یک نوع خجالت به وجودم رخنه کرد و نتوانستم فکرم را با آن مسئول در میان بگذارم و از محل دور شدم، پس از نیم ساعت پیاده روی به کوچه ای وارد شدم که پس از پنج دقیقه راه رفتن متوجه شدم این همان کوچه ای است که مرا به مقصد اصلی میرساند، راستی این را هم بگویم که بیشتر از دوازده سال بود که در این مسیر پیاده روی نکرده بودم و گاهی با اطرافیان با ماشین یا موتور این مسیر را رفته بودم، بالاخره با دو بار پیچیدن به مغازه ی ابراهیم ملکی رسیدم که قبلا برایش زغال میبردم، یکی از پسران ابراهیم کنار درب مغازه ایستاده بود: وقتی چشمش به من افتاد به سلام و احوال پرسی پرداختیم و پیشنهاد کردم تا با هم دوچرخه سواری کنیم که پذیرفت و حدود بیست دقیقه اطراف ارگ و همان مسیرهایی که پیاده روی کرده بودم به دوچرخه سواری پرداختیم، سپس به مغازه ی پدرش رفت و من دوباره با دوچرخه و عصا به راهم ادامه دادم و به نانوایی رفتم و پس از خرید نان و کنار نانوایی میوه و شیر پاکتی خریدم و داخل کارتن گذاشتم و روی ترک دوچرخه بستم و به خانه آمدم، وقتی به خانه آمدم ساعت 21 بود، من از این اتفاق نتیجه میگیرم که همیشه آنطور که ما فکر میکنیم و تصمیم میگیریم به خواسته ی خود نمیرسیم و بعضی اوقات برای رسیدن به هدف باید برنامه ریزی بهتری برای انجام آن کار داشته باشیم! نظر شما چیست؟