سلام و مرسی آقای چشمه
*************
کار دیگه ای نمی شد انجام داد جز انتظار و امید بستن به گذر زمان گاهی گذر زمان بهتر از هر داروی شفابخشی دردامونو تسکین می ده همین طور که روی کوچه ی سنگلاخی قدم بر می داشتم گذشته و حال و آینده را هم قدم می زدم و وقتی آقا وحید به من سلام کرد انگار مرا از خوابی سنگین بیدار کرده بود.در حالی که جوابش را می دادم از کنارش گذشتم و از گوشه ی چم دیدم که تچ نچ کنان سری از روی تاسف تکان می داد.حال ما هیچ خوب نبود و هنوز بچه ها بزرگ نشده کوله باری از مشکلات اطراف ما رو فرا گرفته بودند من شاهد گریه ها و اشک های گاه و بی گاه انیس نیز بودم من درد امیر رو حس می کردم من تلو تلو خوردن ها و تعادل بهم خوردنای دو جگرگوشه مو می دیدم من حتی خودم هم حال درستی نداشتم عصبانی و ناراحت بودم ولی از کی ؟به دنبال آرامش گذشته بودم … .
-آقا حمید ..آقا حمید سلام حالتون خوبه ؟
قباد دوست چندین و چند ساله ام بود مردی سی و سه ساله با موهای وزوزی و ابروها وسبیل های پر پشت و صورتی گرد و متوسط الاندام .او در انبار ترمینال کار می کرد و و بیشتر ملاقات ما در ترمینال بود تا در ده .قباد و زنش بچه دار نمی شدن .
دستم رو جلو بردم تا باهاش دست بدم : خوبم قباد جان تو خوبی؟خانومت چطورن ؟
-همه خوبیم ممنون خواستم بهت خبر بدم علی نمی تونه بره تهران .حاج مهدی خواست از تو بپرسم ببینم تو می تونی جای اون مسافرا رو برسونی؟
-چرا مگه علی مشکلی داره؟
-بله مادرش فوت کرده و برگشته تبریز .به ما هم خبر داد یکی رو جاش بذاریم گفتم اول به تو بگم
-خدا رحمتش کنه باشه مشکلی نیست حالا ساعت حرکت کی هست؟
-امشب ساعت ۱۱
-باشه به عباس می گم که ماشین رو آماده کنه
قباد با خوشحالی گفت : پس من به حاج مهدی خبر می دم .ممنون آقا حمید
دستمو بلند کردم : قربانت
می خواستم امروز پسرمو با خودم ببرم ولی بهتره کمی صبر کنم بله بهتره تا سفر بعدی صبر کنم توجه زیاد بهش ممکن بود خودش مشکل زا باشه تازه هنوز مدرسه ش هم تعطیل نشده به خونه برگشتم تا به انیس خبر بدم ولی وقتی انیس رو در اون حال دیدم سر جام میخکوب شدم . انیس که در مقابل ما کمتر با بچه ها ور می رفت داشت یه چیزایی رو براشون تکرار می کرد یه توپ کوچیک تو دستش بود اونو دست بچه ها می ذاشت و دست دیگه شونو روی توپ می کشید و ازشون می خواست تکرار کنن توپ !بچه ها هم تکرار می کردن .شاید تو زندگیم صحنه ای ازین زیباتر رو ندیده بودم .خیلی خوشحال بودم بعد از مدتها تازه امروز حس می کردم که هنوز هم میشه خوشحال بود و خندید . من هم به آرامی پیش تر رفتم و مدادی رو بلند کردم و و به دست بهار دادم و گفتم بهار جوون بگو مداد !انیس که تازه منو دیده بود اشک تو چشماش حلقه زد و آروم و با بغض گفت : بهار جوون بگو مداد !چند دقیقه بعد صدای خنده و شادی من و انیس و بچه ها تو خونه پیچیده بود هم بازی می کردیم و هم تفریح تا این که بچه ها خسته شدن و خوابیدند .
-انیس من امشب باید برم به عباس هم زنگ زدم ماشینو آماده کنه تو هم لباسامو اتو کن نمی خواد غذا هم درست کنی فقط واسه خودت و بچه ها امیر هم نمیاد .
-چرا مگه امیر کجاست
-هیچی گذاشتم خونه ی داداشم بمونه بهتره یه مدت از اینجا دور باشه واسه خودش و ما و بچه ها این طور بهتره .
انیس هم که کم طاقتی های امیر رو دیده بود اعتراضی نکرد و به سراغ لباس های من رفت و میز اتو رو با اتو روی زمین گذاشت و در حالی که با دقت چروک لباس ها رو می گرفت گفت : نمی خوام گله کنم ولی حمید ببین موندنمون اینجا چقدر بچه ها و خودمونو اذیت می کنه به فرض که امیر هم یه مدت دور باشه آخرش که چی دوباره بر می گرده و اش همون اش و کاسه همون کاسه .نابینایی بچه ها که فقط واسه یکی دو روز و یکی دو ماه نیست که .
-انیس باز که شروع کردی گفتم که همین جا می مونیم و جایی هم نمی ریم
انیس با نارضایتی سری تکان داد و لباس ها رو اتو کرد من هم رفتم گوشیمو بیارم تا به عباس تذکرای لازمو بدم .وقتی از خونه بیرون می امدم به انیس سپردم مواظب خودش و بچه ها باشه .انیس مثل همیشه دنبالم اب پاشید و دعای همیشگی رو خوند .سوار یکی از ماشین های گذری شدم به شهر که رسیدم خودمو به ترمینال رسوندم .حاج مهدی که رییس تعاونی هفت بود عینکش رو روی چشماش بالا پایین می کرد تا نوشته ی روی برگه رو چک کنه .با شنیدن سلام من سرشو بلند کرد .
-به به سلام اقا حمید دیگه یه تعاونی هفته و یه آقا حمید شما رو نداشتیم کلی کارمون لنگ می موند
-اختیار دارین چه حرفیه وظیفه س
ساعت تقریبا” یازده بود که مسافرا سوار شده بودن و منتظر یکی از مسافرا بودم که بلیط گرفته ولی نرسیده بود .صدای غر غر دو سه تا مسافر هم بلند شده بود که آقا چرا حرکت نمی کنید .خواستم جواب بدم که مسافر ی هن و هن کنان از راه رسید و گفت شانس آوردم ببخشید که دیر رسیدم .منم گفتم عباس ساک خانومو بذار تو ماشین و جاشو نشونش بده عباس مثل همیشه کارشو سریع انجام داد و گفت دیگه بریم آقا !

نگران و وحشت زده به طرف در برگشتم و از خونه خارج شدم ولی نه باید به حمام و دستشویی سری می زدم شاید بچه ها رو برده باشه حمومشون کنه ولی اونجا هم نبودن دیگه مطمئن شدم اتفاقی افتاده و دوان دوان در حالی که صدای قلبم و نفس هام در هم آمیخته بودند خودمو به خونه ی مجید رسوندم محکم در می زدم در فاصله ی خونه م تا خونه ی مجید هر اتفاق وحشتناکی رو که می تونست اتفاق بیفته رو در نظر آورده بودم مجید سراسیمه در رو باز کرد و وحشتزده پرسید چی شده داداش؟با صدای خفه ای گفتم: انیس و بچه ها
-انیس و بچه ها چی شدن؟
-نیستن مجید و خونه به هم ریخته س
مجید نگران با صورتی برافروخته دستشو بطرف قفسه فلزی کوچک کنار در برد که جا کفشی خونه به حساب میومد و با صدای بلند گفت : زهره من با داداشم میرم تو خونه بمون و مواظب امیر و بچه ها باش زهره که داشت روسری رو روی سرش مرتب می کرد به طرف ما اومد و سلام کرد و ماجرا را پرسید ولی مجید به جای من جواب داد: زهره جان حالا چه وقت سوال جوابه ؟بعدا” که برگشتیم همه چی رو برات تعریف می کنیم .زهره نگران و مردد سری تکان داد و و چشمی گفت و در را بست .
مجید اول پیشنهاد داد به خونه ی زینب خانم بریم که انیس گاهی به اونجا سر می زد و رفتیم ولی زینب خانوم هیچ خبری از انیس نداشت ولی از مجتبی خواست کمک کنه تا انیس و بچه ها رو پیدا کنیم بعد به طرف خونه ی وحید رفتیم کمی با راضیه زن وحید هم رابطه داشتیم ولی اونا هم هیچ خبری از انیس و بچه ها نداشتن کم کم بخاطر پرس و جوهای ما همه ی اهالی متوجه ماجرا شدن و شروع کردن به صحبت کردن و حدس هاشون بیشتر از همه درباره ی دوقلوها بود !اکثرا” می گفتن شاید دوقلوها از خونه بیرون رفتن و چون جایی رو ندیدن گم شدن و انیس هم حتما” دنبالشون رفته و شاید پیداشون نکره یا که پیدا کرده و تو جنگل گم شدن شایدم یه جا پاش لیز خورده و افتاده .
صحبتای اهالی کم کم روی من هم اثر کرد و با مجید و مردم گروه گروه به طرف جنگل رفتیم ولی هر چی گشتیم کمتر ردی پیدا کردیم نه از انیس خبری شد و نه از بچه ها ! با صدای بلند اسمشونو صدا می کردیم اما هیچ کسجواب نداد نه زنم نه بچه ها !
شب شده بود و جایی رو نمی شد دید مجبور شدیم برگردیم نفت چراغامون هم به ته رسیده بود و روشنایی هم همراهمون نبود بغض کرده بودم :یعنی چه اتفاقی براشون افتاده؟یعنی زن و بچه م کجان؟دیگه کجا باید دنبالشون می گشتم؟مجید دستی روی شونه م گذاشت : داداش به خدا دلم روشنه امیدت به خدا باشه
-نکنه گرفتار حیوونای جنگل شده باشن
حاج احمد که موذن ده هم بود گفت : بد به دلت نیار بنده ی خدا …
وحید حرف حاج احمد و قطع کرد و گفت :تازه یه زن و دو تا بچه ی کور مگه چقدر می تونن ازینجا دور بشن ؟حاج احمد و من و مجید نگاهمون خیره به طرف وحید برگشت و اون لکنت کنان گفت :ب …ببخشید ..من ..منظوری نداشتم
مجتبی که تا این لحظه ساکت مونده بود آهسته گفت : چرا دوباره به خونه نمیری شاید برگشتن خونه این بار نگاهها به طرف مجتبی برگشت حق با اون بود چرا به ذهن خودم نرسیده بود من که انباری رو هم نرفته بودم شاید اونجا باشن از مردم خواهش کردم که برگردن و من و حاج احمد و مجید به طرف خونه به راه افتادیم صدایی وسط راه پشت سرمون شنیدم این مجتبی بود که دنبالمون میومد کمی آهسته تر رفتیم تا اون هم به ما برسه وقتی به در خونه رسیدیم اول بطرف انباری رفتم ولی اونجا هم کسی نبود به طرف خونه برگشتم و یا الله گویان وارد شدیم به امید این که اونا اونجا باشن ولی باز هم خبری نبود

بعد ازون ماجرا انیس قول داد که دیگه واقعا” نابینایی بچه ها رو قبول کنه بهش گفته بودم و قانعش کردم که بهتره انرژیمونو به جای رفتن پیش دکتر های متعدد که بی فایده هم بود بذاریم روی آموزش و بزرگ کردنشون خیلی مهم بود که بچه هامون بتونن سر پای خودشون وایسن و تا جایی که امکان داره مستقل باشن اون شب خیلی دیر خوابم برد .به یاد صحبت های مردم بودم که گم شدن انیس رو هم به بچه ها و نابینایی شون ربط می دادن انگار این نوع توجیه کردن آسان بود و باور کردنش هم آسانتر .مردم همیشه این طور هستند راحت ترین دلایل رو برای صحبت و فکر شون انتخاب می کنن : بچه ها خوشحالم که فعلا” کوچکتر از این هستید که این صحبت ها و استدلال های به ظاهر دوستانه دل کوچیکتونو خراش بده .خدایا خودت کمک کن که بتونم ازین بچه ها به خوبی مراقبت کنم خدایا به انیس هم کمک کن که با این درد کنار بیاد سرم رو به طرف انیس برگردوندم از خستگی که به خاطر دوندگی تو اون روز عایدش شده بود خیلی زود خوابش برده بود .نور مهتاب از پنجره ی کوچیک آبی رنگمون به روی صورتش می ریخت و من شرمنده در دل ازش عذرخواهی می کردم : عزیزم معلومه که برای تو که یه مادری پذیرفتن این درد خیلی سخته …خدایا خودت به انیس و به امیرم و به من صبر بده …خدایا خودت کمک کن کمکمون کن تا باز بلند شیم
دو سال دیگه به سرعت برق و باد گذشت و حالا دیگه هر کدوم به نوعی با این ماجرا کنار آمده بودیم در طی این دو سال ما تونستیم خیلی کارا و چیزا به بچه هامون یاد بدیم دیگه سفره های ما پر از آب و غذای ریخته نبود انیس با معین کردن جای هر چیز و تعیین یک جای خاص سر سفره تونسته بود موقعیت هر چیزی رو به بچه ها یاد بده و این برای ما قدم بزرگی بود در طی این دوسال امیر به خاطر سفر با من خیلی آرومتر شده بود اگر چه هنوز نتونسته بود ارتباط خیلی خوبی با وحید و بهار برقرار کنه به هر حال اون امسال بخاطر بالاتر رفتن مقطع تحصیلی ش به مدرسه ای شبانه روزی در روستای مجاور می رفت و باز هم فرصت داشت تا به تدریج بهتر با این وضعیت کنار بیاد من هم بدون این که با انیس و بچه ها مطرح کنم خانه ای در شهر رو خریده بودم به خوبی می دونستم تو روستا هیچ گونه امکاناتی برای یه بچه ی نا بینا نیست ولی خب با گفتنش شاید مجبور می شدم زودتر ازین جا برم و من واقعا” دلبسته ی روستا بودم .تازه برادرم مجید هم اینجا بود .

بازم یه مشکل تازه !راستش دیگه رغبت نمی کردم خونه برم و ببینم چه اتفاقی افتاده بارها تو این چهار سال و نیم انواع مشکلات را تجربه کرده بودم پدر بودم وظیفه داشتم بیشتر از این ها رو هم تحمل کنم ولی خب یک اوقاتی پیش میومد که کاسه ی صبرم هم لبریز بشه و موقتا” بی خیال بشم !
ولی امروز از صبح اون حس مسولیت پذیری باز هم در من تحریک شده بود و علی رغم میلم وارد خونه شدم باورم نمی شد دست وحید کوچولوی من سوخته بود و اون به شدت گریه می کرد و بهار هم مثل ابر بهار اشک می ریخت با دستپاچگی به طرف انیس رفتم که داشت روی دست بچه روغن می ریخت چی کار داری می کنی انیس ؟ چی شده ؟ وقتی انیس صورتش رو برگردوند چشماش بیشتر شبیه کاسه ی خون بودن دست وحید رو نشون داد و گفت ببین بچه ها با وحید چی کار کردن ؟می خوای هنوزم اینجا بمونی ؟می خوای تا کی من و بچه ها اینجا رو تحمل کنیم ؟ها ؟تو که مرتب اینجا نیستی این ماییم که هستیم و باید همه چی رو تحمل کنیم دیگه به جونم رسیده به خدا اگه بیفتم بمیرم تعجب نکن دارم دق می کنم همین که اینا این جوری این برام بس نیست ؟آخه تا کی دندون رو جیگر بذارم ؟با اعصابی خورد و حیرت زده از این که چه اتفاقی افتاده که انیس رو این قدر عصبانی کرده گفتم : فعلا” اولین کاری که باید بکنیم اینه که بچه ها رو ببریم دکتر ببینه بهار هم آسیب دیده ؟انیس دماغشو بالا کشید و گریه کنان گفت : نه وایسا برم چادرمو بردارم
-دفترچه شو یادت نره
زود با چادری که سرش کرده بود برگشت دفترچه رو هم که لای یک نایلون بود داخل کیف کوچکش گذاشت و من هم وحید رو بغل کردم و اونم دست بهار رو گرفت و از خونه بیرون رفتیم و سریع خودمونو به جاده رسوندیم وقتی به شهر رسیدیم کرایه رو حساب کردیم و با یک تاکسی دیگه خودمونو به یک درمانگاه رسوندیم بخاطر وضعیت وحید و سن و سالش قبول کردن که اونو زودتر ببینن دکتر از پرستار کمک خواست و شروع به تمیز کردن محل سوختگی ها و پماد زدن اونها .بیچاره پسرم از درد زیاد به خودش می پیچید و من و مادرش با چه زحمتی نگهش داشته بودیم . قضیه هر چی که بود شاید واقعا” حق با انیس بود و من باید زودتر دست دو تا بچه مو می گرفتم و ازونجا می رفتیم .
بعد از پانسمان دست وحید از درمانگاه بیرون زدیم باید دل بچه ها رو شاد می کردم و کاری می کردم اتفاقی رو که هنوز نمی دونستم چی بود و نتیجه ی ناخوشایندی براشون داشت رو از ذهن بچه هام پاک کنم وارد مغازه کفش فروشی شدیم و براشون کفش نو خریدم اونا هم با ذوق لمسشون کردن و بعد هم اونا رو پاشون کردن به انیس هم گفتم جفتی برای خودش انتخاب کنه بعد اونا رو به یه رستوران بردم و بعد به طرف ده حرکت کردیم .
شب که به خونه رسیدیم بچه ها از خستگی خوابشون برده بود اونا رو به اتاقشون بردیم و از انیس خواستم که برام همه چی رو تعریف کنه

ترسی که گذر زمان اونو مثل پتکی محکم به سرم می کوبه گذشت زمان که بعضی اوقات مرهمی برای درده حالا برای من احساسی آمیخته از اشک و ناباوری و پذیرش غم غربت و بی همدمی شده هنوز با گذشت ۶ سال از تولد بچه ها از شوک بیرون نیومدم ولی یاری خدا و دستان حمید تکیه گاهی بودن برام تا نیفتم و حالا من ، انیس یک باره تنها ترین زن روی زمین شدم با رفتن حمید تو این سحر گاه دلپذیر! که بارون به همه چی رنگ طراوت داده من هم زمان غم بی پدری و بی مادری رو با تموم وجودم حس می کنم انگار تازه یتیم و یسیر شدم من حتی از داداش مجید هم می ترسم و نمی دونم کی این آشنایی هم رنگ غربت می گیره من از همه چی می ترسم حمید و نمی دونم چرا تو آروم زیر خاکی و من با این همه وحشت هنوز بوی زندگی می دم ؟موهام روی شونه هام ریختن به مردمی که تسلیت می گن خیره می شم یعنی این منم که بیوه شدم؟قلبم به تندی می زنه و وقتی به زحمت تشکر می کنم از این باور کردن های خودم هم حیرت می کنم !حسی تو انگشتام نیستن تا دستایی که منو بغل می کنن رو بگیرم ولی اصلا” نگران نمیشم برای خودم بی تفاوت شدم نمی دونم چرا زندگی این جوریه فقط چند روز پیش بود که داشتیم برنامه می ریختیم با هم بریم سفر حمید ، دستات رو شونه م بودن و بهم امید می دادی که می ریم شهر و همه چی درست میشه داغی گلوم بیشتر میشه و صدای داد و بیداد می شنوم: مامان ، مامان جوون بابام…بابام کوووووووووووو؟صدای فریادهای امیرمه ماماننننننن بیا دیگه این عوضیا دارن می گن بابام مرده به خدا همشونو می زنم لت و پارشون می کنم کسی حق نداره به بابای من بد بگه به زحمت و با کمک زهره خودمو می رسونم بیرون طفلک بچه م رو چند نفر گرفتنش ولی از پسش بر نمیان اشکام می ریزن : خب منم حمیدمو می خوام اونم باباشو دست خودمون که نیست ما نمی تونیم بی حمید زنده بمونیم و زندگی کنیم که مردم به گریه افتادن من و امیر هم همو بغل کردیم و به تلخی گریه می کنیم به همین راحتی!امیر هم باورش شد که دیگه بابا نداره !میون جمعیت نشستیم و یه دفه امیر بلند میشه و با بچه ها بر می گرده بهار تو یه دستشه و دست وحید رو هم با دست دیگه ش گرفته اونام گریه می کنن و من می بینم که پسرم چطور ظرف چند دقیقه به بلوغ می رسه ! نمی دونم چرا اون لحظه هیچی به اندازه ی این کار امیر دلگرمم نکرد یه باره کمی امید بارید و من دیدم هنوز زنده م و میشه با این درد بزرگ هم زندگی کرد.

اینو کجای دلم بذارم ؟خدایا آدم هست قد من بد شانس ؟!!!!!مگه یه آدم دیگه چقدر می تونه بد بیاره تنها خوشبختی من بودن با حمید بود تموم سالهایی که با اون بودم خوشبخت بودم و خودم اون طور که باید و شاید اینو نفهمیده بودم حاضر بودم تموم زندگیمو بدم و به یه ساعت از اون دوران برگردم : شاید مردم راست می گن این بچه ها از همون اول با خودشون بد بیاری آوردن !
شوکه شدم !یخ کردم !: آخه به تو هم می گن مادر انیس ؟!خجالت بکش !نمی دونم چرا مسیر خونه انقدرطولانی بود یا که من به سرعت هر چی توپ و تشر بود بار خودم کردم ؟طفلک بچه هام !خدایا تو هم منو ببخش خب اعصابم خورد بود و یه دفعه جوش آوردم اصلا” همه ش تقصیر اون مردک نفهمه !ببین کی واسه ما آدم شده ؟!!!!تا حالا انگاری لال مونی گرفته باشه زبون به دهن نداشت به ما که رسید آسمون تپید !نه!بهترین چاره اینه بذارم برم …اوووووووه کی می خواد جلو دهن مردمو بگیره .منو ببخش داداش مجید ولی دیگه چاره ای نیست .به خونه که رسیدم خیلی عصبی بودم با این که کاری تو خونه نداشتم تموم خونه رو باز آب و جارو کردم امیر و بچه ها خواب بودن تو اتاق : چقدر خوشحالم که امیر با بچه ها کنار میاد کاش حمید هم می تونست اینا رو ببینه یک هفته بعد با امیر سری به خونه ی جدید زدیم خالی ولی تمیز بود با این حال نظافت کردم خونه تو یه کوچه ی قشنگ و تو یه شهرک تر و تمیز و باصفا بود که کمی از بازار و قسمت مرکزی شهر فاصله داشت تقریبا” به دریا نزدیک بودیم از دور می شد تو پنجره ش دریا رو دید و صدای موج ها رو شنید موج هایی که بی امان به صخره های روشن کنار ساحل می خوردن خونه خیلی بزرگ بود و دو قسمت مجزا داشت اگه داداش مجید راضی بشه چقدر خوبه که بیان اینجا یک قسمت از خونه شامل یه هال کوچیک و دو تا اتاق بزرگ بود و یه آشپزخونه انتهای هال بود می رفتی تو حیاط همون چسبیده به در حموم و دستشویی بود و چند قدم که می رفتی اون رف دو تا اتاق و یه آشپزخونه و باز حموم دستشویی که هر دو تو یه اتاق تعبیه شده بودن .عزممو جزم کردم که این بار داداش مجید رو راضی می کنم پس باید حسابی به خونه برسم اصلا” شاید حمید با همین نیت همچین خونه ای خریده.قبل از این که برم قفل در رو هم عوض کردم با امیر به ترمینال رفتیم آقا قباد برامون ماشین گرفت و راهی روستا شدیم پیاده که شدیم مجتبی رو دیدیم مادرش رو کول گرفته بود مجبور شدم همراه پسرم به زینب خانوم سلام بدم مجتبی حتی سرشو بلند نکرد پس تونسته بودم تا حدودی ادبش کنم زینب خانوم خواست خونه ش برم خواستم بهونه بیارم که زهره رسید و پرسید کجا بودی ؟تا سلام کردم و جواب دادم که حالا بعدا” می گم اونا رفته بودن

ولی چاره ای نبود باید می رفتم و رفتم و با دیدن زینب خانوم با اون چهره ی نورانی و همیشه صمیمیش دلم کمی آروم گرفت سلام کردم و زینب خانوم جوابمو داد و مجتبی درست مثل قبل ها هیچی نگفت : وای چه سیلی خوبی !دیگه فکر نمی کردم یه سیلی انقدر بتونه معجزه کنه!راستش وقتی عشق منو با قبلیش مقایسه کرده بود ترسیدم اگه حرفش راست می بود که کلا” فاتحه م خونده بود هر چی باشه مجتبی سالها به خاطر اون این همه تغییر کرده و مثل یه شبح شده بود شایدم سایه !پوزخندی زدم و صدای زینب خانوم باعث شد هول بشم و به سرفه ی بدی بیفتم که در یک چشم بر هم زدن مجتبی یا لیوانی آب روبه روم ظاهر شد !نمی شد لیوان رو رد کنم زینب خانوم تجربه دیده بود و فورا” می فهمید و باید چجوری توضیح می دادم که پسرت دیوونه تر از قیبل شده و چرا من !
زینب خانوم نگران نگام می کرد پس سعی کردم حواسمو جمع کنم و وقتی پرسید چرا اومدم ماجرای بچه هام و خونه ی شهر رو گفتم خیالم هم راحت بود که مجتبی دیگه بیرون رفته و تا مدتی بر نمی گرده هر روز این ساعت می رفت الوار رو می فروخت و حتی اگر هم می خواست نمی تونست بمونه زینب خانم هم که عمرا” آدم دهن لقی نبود : باشه دخترم من یه طوری با مجید صجبت می کنم اون هیچ وقت رومو زمین نمی ندازه خیالت راحت باشه بچه های تو لازمه برن ولی تو خودت چیزی به اون نگو من از طرف خودم حرف می زنم و طوری می گم که اصلا” شک نکنه که از تو چیزی شنیدم .
برعکس زمان اومدنم نقس راحتی کشیدم اگه داداش مجید حرف زینب خانومو زمین نزنه رفتنمون فطعی می شد داشت بارون می گرفت اونم عجب بارونی!بچه هایی که بیرون بودن رو از دور می دیدم که با عجله سمت خونه هاشون می دویدن اونم با جیغ و داد فراوون !روستا خلوت بود البته ساعت نماز هم بود : برم زود بچه ها رو از زهره جون بگیرم با خودم فکر کردم حتما” اون بنده ی خداها رو تا حالا حسابی اذیت کردن !
-خواهش می کنم از این جا نرو
به اطرافم نگاه کردم کسی نبود ولی مطمئنم اینو با گوشای خودم شنیدم از ترسم به حالت دویدن افتادم و با رسیدن به در خونه ی داداش مجید نفسی تازه کشیدم : وای عزیزای مادر چقدر دلم تنگتون بود
هفته ی بعد وقتی شنیدم نصیحت های زینب خانم و اصرار زهره کار خودشو کرده از خوشحالی نزدیک بود پر دربیارم ما آماده می شدیم بریم تا زندگی تازه ای رو شروع کنیم : عشقم حمیدم جای تو خیلی خالیه !
پایان فصل دوم