ضمن درود فراوان و عرض ادب! یه روزی بود و یه روزگاری، جوانی در این دنیا زندگی میکرد و طبیعت را دوست داشت و با طبیعت زنده بود و زندگی میکرد، این جوان قصه ی ما کم بینا بود و با گروهی از نابینایان در اصفهان زندگی میکرد،جوان ناکام در ظاهر صاده لوح بود ولی اجازه نمیداد که دوستانش از اخلاقش سو استفاده کنند، این جوان به آسانی با همه دوست میشد و شریک شادی و مشکلات دوستانش میشد، روزی با فردی دوست شد که از نظر سنی حدود پنج سال از خودش بزرگ تر بود و تحصیلاتش نیز دو دوره بالا تر بود، مسئولین نگران بودند که رفتار های آقای تحصیل کرده روی این جوان تإثیر بگذارد و جوان قصه ی ما را مانند خودش کند، برای همین شخصیت جوان تحصیل کرده را زیر سؤال میبردند که رابطه اش را با جوان کم سواد قطع کند، اما تلاش مسئولین نتیجه نداد و دو جوان همچنان با هم دوست بودند و به تفریح میپرداختند، مدتی گذشت تا جوان بزرگ تر شاغل شد و چند ماه بعد نفر دوم نیز شاغل شد، اولی در دیار غربت و دومی در دیار خود کنار خانواده، یکی دو سال گذشت و اولی ازدواج کرد و دومی را به خانه اش دعوت کرد و همچنان رفت و آمد ها ادامه داشت، چند سال بعد جوان به ظاهر ساده لوح هم ازدواج کرد و کم کم متوجه شد که دوستش تغییر کرده و مثل اینکه با ادامه ی دوستی موافق نیست،وی دوستش را خیلی دوست داشت و نمیخواست او را از دست دهد و به همین دلیل چند بار که رابطه ها ضعیف شده بود با بی شخصیت کردن خودش دوباره رابطه را قوی میکرد، اوایل دوستی آقای تحصیل کرده با پدر و مادرش میانه ی خوبی نداشت و همیشه بدگویی مادرش را میکرد، متإسفانه روزی مادر فلانی سکته کرد و به دنیای دیگری سفر کرد و آقای ساده لوح در مراسم عذا داری مادر دوستش شرکت نکرد و همین موضوع باعث شد که رابطه دوباره تا بیشتر از یک سال قطع شود و هرچه به خانه ی دوستش زنگ میزد خانم و بچه هایش صحبت میکردند اما خودش صحبت نمیکرد، بالاخره پس از مدتی سکوت شکسته شد و دوباره رابطه صمیمی شد و تا مدتها ادامه داشت، بارها پیش آمده بود که دوستم کارهایی را به من واگذار میکرد و من با سختی بسیار مشکلش را حل میکردم، از گرفتن شیر خشک از بهزیستی شهرستان برای نوزادانش و فرستادن آن به محل زندگیش یا با نام دوستم به چشم پزشکی بروم و گواهی نابینایی بگیرم و به دست مددکارش برسانم تا مشکلاتش را حل کنند، من واقعا ساده لوح بودم که اینطور جان فدای دوست میکردم، روزی مشکلی را با من درمیان گذاشت که دوستی را به وی معرفی کردم و با آن دوست به خانه اش سفر کردیم و مشکلش را حل نمودیم، این دوست تحصیل کرده زبانی تیز و برنده داشت و روزی انتظار داشت که من بیش از توانم جان فدایش کنم و من هم مانند خودش رفتار کردم و با زبان تیز نیشش زدم، من برای اولین بار اینطور دوستم را نیش میزدم که دو ماه بعد از دوست دیگری شنیدم که ناراحت شده و دیگر نمیخواهد رابطه اش را با من ادامه دهد، من به دوستم پاسخ دادم آن چند بار بی دلیل قطع رابطه میکرد و اکنون من خوشحالم که توانستم مانند خودش نیش بزنم و قطع رابطه اشکالی نداره، در آن زمان تازه نقطه ضعف دوستم را پیدا کرده بودم و هر چند روز یک بار آن حرف نیش دار را برایش پیامک میکردم، یک سال و نیم گذشت و من فقط پیامک میدادم و پاسخی دریافت نمیکردم، روزی با یکی از دوستان قدیمی تماس گرفتم و در این تماس از هر دری سخنی بود که جویای حال دوست قهرو شدم که متوجه شدم تمام مزاحمت های تلفنی خود و خانواده اش را بر گردن من بدبخت انداخته است و آنقدر عصبانی است که اعلام کرده پیامکهای مرا نخوانده پاک میکند، یک روز عصر تصمیم گرفتم که با وی تماس بگیرم و تماس گرفتم و صحبت کردیم، او میگفت: تو چقدر بدبخت شدی که خانواده ات جرإت ندارند پیغام های مرا به تو برسانند و میخواست مرا فردی جانی جلوه دهد که گفتم: انسان زنده وکیل وصی نمیخواهد: تو اگر حرفی داشتی چرا به خودم نگفتی؟ و آنقدر چرب زبانی کرد و مرا ناجور جلوه داد که خداحافظی کردم و با تک تک افراد درجه اول خانواده تماس گرفتم و متوجه شدم که به چه کسی پیغام میداده و من از خانواده ام بسیار تشکر کردم که پیغام را نرسانده بودند و در جوابش حرف خوبی زده بودند، که برای دوستی شما ما واسطه نبودیم حالا هم اگه تو دوست نداری با برادر ما رابطه داشته باشی بجای اینکه به ما زنگ بزنی یک بار به خودش زنگ بزن و به خودش بگو که دوست نداری رابطه داشته باشی، هزاران بار شکر که چنین خانواده ی فهیمی دارم که به بعضی از انسان های خودخواه جواب کوبنده میدهند، کسی که دوست ندارد با من دوستیش را ادامه دهد بجای اینکه یک بار به خودم بگوید چند بار به خانواده ام گفته و جواب کوبنده دریافت کرده و به نظر خودش مرا بی شخصیت کرده، من نمیدانم به تحصیلات دوستانم بنگرم یا به شخصیتشان که من و خانواده ام را بی سواد میدانند و خودشان را با سواد و با شخصیت، دوستان عزیز من دیر فهم هستم اما نفهم نیستم، اکنون چند سال است که این دوست گرامی دیگر با من کاری ندارد و در صحبتهایش مرا محکوم کرد که قبلا تو تماس میگرفتی و صحبت میکردیم و میگوید: تو نخواستی رابطه را ادامه دهی چون تو تماس نگرفتی، حالا من میپرسم مگر دوستی یک طرفه فایده و دوام دارد که من با چنین دوستانی تماس بگیرم؟! راستی من یک تجربه ی دیگه هم دارم:افرادی که با من دوست میشوند مرا یا برای پولم دوست دارند یا برای نادانیم دوست دارند و اگر با آنان تماس نگیرم با من تماس نمیگیرند و در آخر هم مرا محکوم میکنند، من منتظر نظر دوستان عزیز در مورد چگونگی دوست یابی و چگونگی دوست شناسی و چگونگی دوست نگه داری خودم هستم، با تشکر فراوان.