سلام به همه ی هم محله ایهای عزیزم. حالتون خوبه؟
بچه ها چندتا نکته تو اردو راجع به مدیریتش دیدم واقعا حیفم اومد اینجا ننویسم شون.
اما نوشتن با این زبان برام سخته پس میرم سراغ مقدمه و نوشته های اتو کشیده.

از زمانی با اینجا آشنا شدم که هنوز یک وبلاگ کوچک و خودمانی بود و تنها مدیر اجازه ی انتشار پست را داشت.
آن روزها دسترسی به اینترنت زیاد در میان نابینایان فراگیر نشده بود, و بسیاری از نکات ریز و تجربه ها به سختی به دیگران انتقال می یافت.
آن وقت بود که همین مجتبی خادمی خودمان بازیهای نابینایی را منتشر کرد و عده ای از بچّه های خانه نشین را از بیکاری نجات داد.
البته شایان ذکر است این بازیها در سطحی وسیع و در ابعاد مختلف کپی, و حتی به دیگران فروخته شد!!
که از مدیر تقاضا داریم دست بخشش بر خطای خطاکاران بکشد…..

اینجا روز به روز بزرگتر شد و دوستان زیادی عضو محله شدند. حالا دیگر فقط مدیر نبود که میتوانست مطالب را انتشار دهد و اینگونه بود که این سایت بزرگترین پایگاه نابینایان ایران شد.
حالا مجتبی و عدسی و دیگر دوستان هوس اردو به سرشان زده, اردویی که همه ی شرکت کنندگان آن فقط نام یکدیگر را میدانند و کمی در دنیای مجازی با یکدیگر آشنا هستند.
سؤالاتی قبل از اردو مطرح میشود و بچّه ها در مورد اردو صحبتهای زیادی میکنند.
آیا چند نابینا میتوانند اردویی به این بزرگی برگزار کنند؟
مجتبی خادمی که مغرور است, حتما توی اردو بچّه ها را تحویل نمیگیرد.
اصلا من کسی را نمیشناسم!! آیا در اردو به من خوش میگذرد؟
اردو برگذار شد من و دوستم آنقدر عجله کردیم که از اتوبوس جا نمانیم, که هنگام رفتن سر شیر روشویی را از جا کندیم و آن را با آب باز به دوستمان سپردیم تا سر همش کند.
حس بسیار خوبی به این اردو داشتیم و دیدن بچّه ها برایمان جالب بود.
ساعت حدود 11 به اصفهان رسیدیم. دوست من با ماشینش دنبال ما آمد و ما را به نجفاباد رساند.
با عدسی واقعا بَشّاش و دیگر بچه ها احوال‌پرسی کردیم! خدایا! تصورم در مورد قیافه ی مجتبی خادمی یک چیز دیگر بود! زمین تا آسمان با قبلی فرق داشت!!! اما این تصویر را با قبلی replace کردم و نشستیم.
خاطرات اردو را که خیلی جذاب بود دیگر بچه ها تعریف کردند. اما من تنها نکاتی را که خودم دیدم برایتان مینویسم.
اول از عدسی و خانواده ی محترمش واقعا و صمیمانه تشکر میکنم که زحمات زیاد و بیدریغشان گرمای زیادی به اردوی ما بخشیده بود.
همه چیز از قبل به طور دقیق برنامه ریزی شده بود ما در پیدا کردن کفشهایمان هم دچار مشکل نشدیم. بابا عدسیه دیگه!!
و تشکری از تمام بیناها و نابیناها دارم.
و از مدیران محله هم بسیار تشکر میکنم مخصوصا مجتبی و شهروز عزیز.
این مجتبی تو اردو زحمت زیاد کشید برنامه ریزی چنین اردویی به دست جمعی از همین بچه های نابینا عمل بزرگی بود و نشان داد این حرکت میتواند تبدیل به اجتماعی بزرگتر و هدفمندتر برای پیشرفت هرچه بیشتر نابینایان شود.
مجتبی سعی میکرد با همه ی بچه ها باشد و سعی کند این اردو به همه خوش بگذرد
من خودم شاهد بودم که با چند نفر از بچه هایی که گوشه گیرتر بودند و حرف زیادی در جمع نمیزدند مدام صحبت میکرد و تا آخرین لحظه ی اردو سعی میکرد هوای آنها را داشته باشد و ساعتی از وقتش را به آنها اختصاص دهد و در یک کلام: نگذارد اردو به این افراد سخت بگذرد و آنها نیز وارد جمع شوند.
نکته ی دیگری که در این اردو بود, نظرخواهی از بچه ها بود در مواردی از بچه ها نظرخواهی میشد که میخواستیم تصمیمی بگیریم!
نکته ی دیگر اینکه: مرتب از بچه ها در مورد مظایا و معایب اردو سؤال میشد و وقتی بچه ها انتقادی میکردند مجتبی سعی میکرد به آنها جواب منطقی دهد.
برخلاف اردوهای دیگری که رفته ام, در این اردو هرکس مسئول کار خودش بود و آنقدر به بچه ها اعتماد بود که بتوانند از پس خودشان برآیند!
شاید باورتان نشود که من و عادل پرویزی در راه برگشت از چشمه ی آب شور “تنها” بخشی از راه را دویدیم!!! وای اگر بیناها بودن چه حرفها که نمیزدند!!!
تیم مدیریت خیلی خوب از پس اردو برآمد و این موفقیت بزرگی بود.
اینها را نوشتم که سعی کنیم به توانمندیهای یکدیگر اعتماد داشته باشیم و همدیگر را قبول کنیم
سعی کنیم رفاقت کنیم نه حسادت.
همه در همه چیز توانمند نیستند. باید توانمندیهای خود را روی هم جمع کنیم و باور داشته باشیم اجتماع قطرات زیاد آب باعث به وجود آمدن جویبار, رودخانه و دریا میشود!!!.

ای بابا!! چقد بده آدم انقد خشک بنویسه!!! از همتون عذر میخوام! بیروحتر از اونی شد که انتظار داشتم! ولی نمیشه دوباره ویرایش کنم. یعنی میدونید خوب الان اردیبهشته!! اونم تو شیراز!
یه بار دیگه به همتون میگم که خیلی میخوامتون!
واقعا اردوی خوبی بود باور کنید تمام امکاناتی که موجود بود در اختیار ما گذاشته بودند خخخخخ