سلام آقا محمد رضای گرامی
مرسی که افتخار دادین و هستین به هر حال دوستان هم کمک نکنن باز من ادامه می دم منتها فرق این با اون در اینه !که اونجا داستان فقط مال منه و اینجا مال من و همه ی دوستان دوست دارم بچه ها همکاری کنن شاید به قول شما استعدادی شکفته بشه وگرنه این اولین داستان من نیست من چند تا داستان نوشتم که فقط منتظرم بازنشسته بشم و بعد چاپشون کنم و از طرف دیگه یک اثر هنری خوب و محکم می تونه در معرفی مشکلات و توانایی های نابینایان و فرهنگ برخوردشان تاثیر مثبتی بذاره پس نوشتن این اینجا تنهایی خسته و کلافه م نمی کنه برعکس اگه تنها بنویسمش اولین صفحه ش مینویسم تقدیم به تموم هم محله ای هام در محله ی نابینایان و اگر دوستان همکاری کنن که نور علی نور
**********************
تا غروب میهمانان گروهی می آمدند و گروهی می رفتند حتی زینب خانم پیرزن علیلی که با پسرش مجتبی زندگی می کردند هم بر دوش پسرش خود را برای تبریک به خانه ی آنها رسانده بود زینب خانم زنی متدین و مهربان بود موهای سفیدش روی پوست سفید و زیبایش می درخشید همه در روستا به او احترام می گذاشتند دو سال بود که زینب خانم به خاطر پیری مفرط و آرتروز شدید دیگر نمی توانست راه برود اما بسیار خوش شانس بود که تنها فرزندش مجتبی که ۴۴ ساله بود به خوبی از او مراقبت می کرد و هر جا که می خواست او را می برد .آن هم بی هیچ گله و شکایتی .مجتبی هرگز ازدواج نکرده بود .می گفتند قبل از انقلاب عاشق دختر یک سرهنگ شده بود.سرهنگ که با خانواده اش برای مدتی به آنجا آمده بود تا دوره نقاهت بیماریش را بگذراند مجتبی با اولین نگاه عاشق دختر او می شود اما سرهنگ مخالف این ازدواج بوده و هنگامی که دخترش را در حال گفتگو با مجتبی می بیند با پدر مجتبی درگیر می شود و همانجا به او شلیک می کند دختر از ترس پدر فراری می شود و مجتبی دیگر هرگز او را نمی بیند و سرانجام مجتبی که بر سر این عشق پدرش را هم از دست داده بود دیگر برای همیشه قید ازدواج را زده بود .بعضی از روستاییان می گفتند زینب خانم این قدر ها هم پیر نیست غم مجتبی و مرگ پدرش با آن وضع فجیع عامل این همه از کار افتادگی شد .
عاطفه چایی را جلوی زینب گذاشت .زینب خانم تشکر کرد ولی گفت : من چایی کمرنگ می خورم دخترم و سپس دوباره رویش را به طرف انیس کرد و گفت : انیس جان سعی کن شیر خودتو به بچت بدی هیچی واسه بچه هات بهتر از شیر خودت نیست انیس لبخندی زد و گفت درسته زینب خانوم ولی نمی دونم چرا بچه هام سیر نمیشن
زهره که یکی از بچه ها را بغل کرده بود گفت:خب زینب خانم راست می گن ولی انیس این شیر برای هر دو بچه کافی نیست باید در کنارش شیر خشک هم به آنها بدهی
عاطفه که با چایی کمرنگتر برگشته بود چایی را مقابل زینب خانم گذاشت و با تاسف سری تکان دادو گفت طفلی انیس این همه زحمت می کشه …
زهره هول کرد و گفت :خب عاطفه جان این چه حرفیه همه ی مادر و پدر ها با زحمت و خرج زیاد بچه هاشونو بزرگ می کنن عاطفه نگاهش را که برگرداند متوجه ی چشم غره ی زهره شد و فهمید که نزدیک بوده بند را آب دهد !
خندید و شتابزده گفت: خب بله منظورم همین بود ولی حق با زهره س هر بچه ای با زحمت بزرگ میشه
زینب خانم گفت : ولی انیس جان قبل از شیر خشک ببین تو ده پایین کسی نیست که تازه زایمان کرده باشه اگه هست بلکه کمکت کنه تا بچه هاتو سیر کنی
انیس چشمی گفت و به دخترش نگاه کرد : آخی جیگرم ..دختر خوشگلم می بینین زینب خانوم دخترم چه ماهه
-خدا براتون حفظش کنه زیر سایه تون بزرگ شه
شب شده بود و دیگر کسی جز خانواده ی مجید آنجا نبودند انیس جنوبی بود حمید در یکی از سفرهایش به جنوب او را که همراه عمویش به سفر رفته بود دیده و پسندیده بود پدرش فوت کرده و مادرش دوباره ازدواج کرده بود او را هم به عمویش سپرده بودند عمویش مرد خوبی بود اما حالا دیگر پیر شده بود و جز حمید و خانواده ی حمید کس دیگری نداشت .
زهره گفت :انیس قراره اسمشونو چی بذارین ؟
-نمی دونم والله باید حمید بگه
-نه عزیزم خودت هر چی صلاح می دونی و دوس داری
-وا یعنی چی .. اصلا من اسم دخترمو می ذارم و تو هم اسم پسرمونو تعیین کن
مجید دستی روی دست حمید کشید و او را متوجه نگاه زنش کرد: آها باشه ..باشه
انیس با ناباوری و مردد گفت من اسم دخترمونو میذارم بهار موافقی ؟قشنگه ؟
-آره قشنگه
تو اسم پسرمونو چی میذاری ؟
بجای حمید امیر جواب داد و گفت : بابا جوون اسم داداشم با من باشه؟
حمید با بی حوصلگی گفت : باشه پسرم
امیر گفت پس اسمشو میذاریم وحید باشه؟زهره خنده کنان گفت :حالا چرا وحید؟ امیر لبخندی زد و گفت : می خوام داداشم عینهو آقا وحید همیشه بخنده و خوشحال باشه وای بابا مامان کی این داداشم بزرگ بشه و باهاش بازی کنم؟
قطره اشکی از چشمان حمید پایین ریخت و انقدر بغض کرد که نتوانست دهانش را باز کند و جواب امیر را بدهد روز ها و شب هایی که قرار بود بهترین لحظه های عمرش باشند تبدیل به بزرگترین تراژدی زندگیش شده بودند نمی دانست چرا نمی تواند با این موضوع کنار بیاید .او همیشه مردی قوی و محکم بود کسی که همسرش برادرش و حتی همسر برادرش و خواهرانش همه به او تکیه کرده بودند نام او زبانزد خاص و عام بود ولی اکنون این گونه کمر خم کرده بود داغی بغض گلویش تا انتهای قلبش چنگ می انداخت و او را می سوزاند او فقط بخودش فکر نمی کرد او حتی به سختی سالهایی که این دو کودکش باید طی می کردند هم فکر می کرد : حمید تو رو خدا چی شده ؟ من کاری کردم حرفی زدم که ناراحتی ؟ نکنه اتفاقی افتاده و من بی خبرم ؟
ادامه دارد … .

سلام مرسی مهدیه جوون که اومدی و خواستی با من و آقای چشمه تو این راه باشی امیدوارم با کمک هم و هر کسی دیگه که دوست داره و آمادگیشو داره بتونیم یه کتاب تاثیر گذار رو بنویسیم کتابی که فقط به خاطرش گریه نکنن بلکه بفهمن واقعا نابینایی به تنهایی برابر ناتوانی و توقف نیست بفهمن که در رفتار با نا بینا نه ترحم درسته نه بی توجهی بفهمن نابینایی یه چیز عجیب و غریب نیست و بفهمن خونواده هایی که نابینا دارن و خود نابیناها چه سختی هایی دارن و با چه مشکلاتی رو به رون هستن و شاید انقدر اثرگذار بشه که خود نابینا ها هم متوجه بشن زندگی با نابینایی براشون تموم نمیشه برابر غصه و غم نمیشه اگه فقط خودشونو باور کنن اگر چه هر کسی من جمله نابیناها زندگیشون خارج از مشکلات نیست ولی همیشه میشه کاری کرد .منتظر نوشته هات در ادامه داستان هستم .
*************************
حمید نگاه پر مهرش رو بصورت همسرش دوخت .این همان چهره ی جنوبی بود که رد سالها غصه برای دوباره بچه دار شدن و امید بستن های طولانی چین و چروکی ظریف را بر آن حک کرده بود صورت گرد و ریز با خالی که بر گوشه ی لبش داشت پوستی برنزه داشت اما این تیرگی به او می آمد دهان خوش فرم و بینی ریزی داشت اما چشمانش بزرگ و مزگانی پر داشت بیشتر ازین ها سالها مهربانی و پاکی و صبوری او باعث شیفتگی حمید به همسرش شده بود حمید حتی نگران دلواپسی همسرش بود چه برسد به دانستن این که چگونه آرزوهایشان این گونه برعکس به بار نشسته اند مثل این میمانست که آرزوی چوب کنی و بجای آن تازیانه بر تو فرود آید :بیچاره بچه هام… طفلک زنم ..آخ امیر جونم آخ …زنم مثل فرشته هاست خدا حتما من یک کاری کردم که نتیجه ش این شد شاید قرار بود بچه های من سالم باشن و من کاری کردم که لیاقت دیدن خوشبختیشونو نداشتم و تقاص بدی هامو بچه هام پس دادن فکر حمید جایی میان گذشته به کنکاش رفت او حتی داشت به رفتارش با مسافران هم فکر می کرد !اما هیچ کاری نکرده بود که تقاصش انقدر بزرگ بوده باشد :خدایا بزرگیتو شکر حتما” قسمتمون همین بوده !
همه نگاهها بطرف حمید برگشتند همین که این را گفت همسرش بزحمت از جا بلند شد و خمیده خود را بطرف حمید کشاند و با صدایی لرزان گفت : حمید به خاطر خدا راستشو بگو چی به سرمون اومده که من ازش بی خبرم؟نکنه بلایی سرم اومده ؟نکنه دارم می میرم ؟ نکنه تو زبونم لال مریضی ؟چیشده حرفی بزن کم مانده بود حمید همه ی ماجرا را به انیس بگوید آخرش که چه …؟اما زهره که خواست حرف را عوض کند با عجله گفت : وای خواهر چرا از جات بلند شدی نگفتی اینجا این وقت شب حالت بد بشه باید چیکار کنیم ؟دو تا بچه داری باید بیشتر به فکر خودت باشی و با گرفتن دستش او را دوباره به رختخواب برگرداند حمید از اتاق بیرون رفت و زهره گفت نگران نباش انیس جوون آقا حمید فقط یه تصادف مختصری کرده و کمی ماشین خراب شده همین .!نگاهش به مجید افتاد که باو اخمی کرد !خواست بگوید که مگر من چه گفتم که دید انیس بدتر نگران شده و بصورت و دستش می زند که : ای وای مگه چی شده نکنه کسی مرده نکنه خودش طوریش شده !مجید مدام سعی می کرد او را آرام کند : نه زن داداش زهره گنده ش کرده وگر نه چیز مهمی نبوده خان داداش که ماشالله دیدینش سالم و سرپاس یه تصادف مختصر بوده .
-بمیرم واسه آقامون حتما دلهره ی من و بچه هاشو داشته همینه گفتم این مرد یجوریه ت نگو تصادف کرده و دلش نیومده به من چیزی بگه باید براش صدقه بدم
-بله زن داداش خدا رو شکر به خیر گذشته و خواست حرف را عوض کند و ادامه داد : زهره راستی بچه ها
-وا مرد یه جوری میگی بچه انگار چند سالشونه تازه خواهرم راحله پیششونه من که می خوام تا آخر هفته اینجا باشم می خوام مراقب انیس جوون باشم خودش تنهایی که با شیکم عمل شده نمی تونه از پس این بچه ها بر بیاد .
مجید سری تکان داد و گفت بله هر چی بیشتر بمونی بهتره راحله هم که برگرده خونه تو نگران نباش خودم پیش بچه ها هستم .
مجید و زهره دو دختر داشتند یکی ۸ ساله بنام نازنین و یکی ۶ ساله بنام زهرا بود که هر دو شبیه زهره بودند قد کوتاه و لاغر با دماغی عقابی مانند و چشمانی ریز ولی مجید شبیه حمید بود با همان چاقی و کمی کوتاهتر از حمید با این که کم مو بود ولی مثل حمید دچار طاسی جلوی سر نشده بود .
باران می بارید . انیس و بچه هایش خواب بودند امیر را هم که خوابیده بود زهره برایش جا انداخت و مجید او را در رختخوابش گذاشت . هنوز از حمید خبری نبود .باران سی آسا می بارید و دیگر نباید اجازه می داد برادرش بیرون بماند به همه جا نگاه کرد اما حمید نبود وقتی که برگشت وسط راه حمید را دید بارانی پوشیده بود اما کلاهش را سر نکرده بود تمام بدنش می لرزید و سرخی چشمانش او را می ترساند زیر بغل برادرش را گرفت و با بغض گفت : داداش تو رو خدا با خودت اینجوری نکن …مگه تو همیشه به من نمی گفتی توکلت به خدا باشه ؟چرا فکر می کنی این تقاص یه گناهه؟شاید این فقط قسمتمون بوده …نباید راضی باشیم ؟تو که دلت نمی خواست این جوری بشه ولی شده بیا قبولش کنیم فقط بچه های تو که نیستن کلی آدم تو دنیا نمی بینن و نمی شنون یا فلجن و یا..حمید حرفش را قطع کرد : مجید ..داداش خواهش می کنم بذار فکر کنم بذار کمی تنها باشم بذار بفهمم چی شدم و چی بسر خودم و بچه هام اومده خیلی سخته من نمی دونم چیکار کنم که بچه م منو ببینه من خیلی ناراحتم خیلی خیلی ناراحتم خیلی زیاد … هق هق گریه حمید بلند شد مجید به اطراف نگاهی کرد باران شدید باعث شده بود کسی آن اطراف نباشد برادرش را بغل کرد و آهسته با او گریست و اجازه داد برادرش دلش را خالی کند شاید کمی سبک تر شود وقتی بطرف خانه می رفتند هر دو ساکت بودند اما سراپا خیس .وقتی به خانه برگشتند همه خواب بودند .به آرامی وارد اتاق شدند .
فردا صبح حمید قبراغ و سرحال سر سفره نشسته بود و می خندید و دیگران را هم می خنداند مجید یک لحظه گمان کرد شاید اشتباه می کند اما صدای برادرش بود یک لحظه خوشحال فکر کرد شاید اصلا” اتفاقی نیفتاده و همه خوابی ترسناک بوده است ولی صدای گریه ی بچه ها که بلند شد چرتش پاره شد و بخود آمد بلند شد و لباسش را خواست بپوشد که دید هنوز خیس است با صدای بلندی گفت سلام داداش صبحت به خیر لباستو می پوشم مال من خیسه
-گفتن نداره که مجید جان بپوش داداش کوچیکه
مجید لبخندی زد ، فهمید حال برادرش بهتر شده است