هم محله ای های خوبم سلام. حال و احوالتون چطوره؟خوبید؟خوشید؟سلامتید؟امیدوارم بگید عالی هستم.

راستش می خواستم به تبعیت از پندآموزهای ترانه عزیزم این نوشته را با عنوان پندآموز 4 نامگذاری کنم اما فکر کردم شاید سلسله نوشته های این دوست عزیز رو به هم بریزه و ادبیات نوشتاری ما با هم یکی نباشه. اما من با همون هدف این پست رو می نویسم.

چشمانش از حدقه بیرون زده بود. به تندی و بی هیچ اندیشه ای واژه ها را بدون هیچ ترتیب خاصی بر زبان می راند. فریاد می زد! نفرین می کرد و گاه نزدیک بود همگان را در سیلاب خشم آگین خود غرق سازد. انتظار همراهی داشت. انتظار داشت همه تأییدش کنند. می خواست نفرین های مداومش با آمین های عمیق توأم شود. لحظه ها سپری می شدند و او همچنان هم خود را و هم دنیای اطراف خود را آشفته ساخته بود.

این چند جمله توصیف کوتاهی از رفتار آدماییه که این روزا نمی دونم چرا وقتی عصبانی هستن ,فکر می کنن تمام کائنات باید باهاشون همراه بشه و حرفاشونو تصدیق کنه. بعدش هم که خشمشون فروکش می کنه , خیلی راحت می گن “ببخشید” و انتظار دارند همه اونها را ببخشند. کاش می شد راهی برای این رفتار که فکر می کنم نوعی بیماری هست پیدا کرد.

وقتی عصبانی هستی مراقب تک تک واژه ها و جملاتی که به زبون می آری باش!

وقتی عصبانی هستی چیزی ننویس چون پیام تو از ذهن اونی که آزارش دادی پاک نخواهد شد!

وقتی دلت از کسی پره و نمی دونی چطوری بهش بگی یه واسطه بفرست تا دلخوریت رو بهش منتقل کنه!

کلمه “ببخشید” همیشه مرهم زخمی که بر دل کسی نشوندی نخواهد بود!

وقتی به واسطه قدرتی که داری اجازه تخریب هویت یک انسان را به خود می دهی ,کلمه ببخشید هویت به هم ریخته اون انسان را هرگز بر نخواهد گرداند!

وقتی خشم سراپای وجودت را فرا گرفته………اندکی با خود خلوت کن و بیندیش که همه مثل تو انسان اند.

دوستای خوبم اینا جملاتی بود که می خواستم به آدمای عصبانی که این روزا سر هر چیز بی اهمیتی دل یکدیگر را می شکنند بگم. دلم می خواد اگر کسی روش خاصی برای کنترل و مهار خشم می دونه تو کامنت ها بگه. اینکه وقتی کسی خیلی ناراحته چطوری می شه آرومش کرد و مانع شد که خشمش رو سر همه خالی کنه؟

موفق باشید.