چشماتو خوب باز کن. همه جا رو کامل بر انداز کن.
چهره ی مادر رو دقیق به خاطر بسپار. به صورت برادرت خوب نگاه کن. این آخرین ساعاته که میتونی مو های جوگندمی پدر رو ببینی. رنگ سبز گلدان خونه رو خوب به خاطر بسپار. زیبایی های طبیعت را به هم چنین.
این آخرین ساعاته. آخرین دقایق. آخرین ثانیه ها. شاید دلت برای دیدنی های این دنیا تنگ بشه. پس خوب نگاه کن.
از فردا همه جا تاریک میشه. سیاهِ سیاه. از فردا، اون درختی که کناره خونتون همیشه تو بهار و اردیبهشت گل صورتی و قرمز میده، با اون درخت پشت خونتون که گل های یاس بنفش میده، دیگه برای تو فرقی ندارن. فرقی ندارن چون،،،،،،،، ،،،،،،، ،،، …،،،، چون،،،،،،،،،،، ،،،،،،،،، .،.،،،،
،،،،، ،،،،، ،،،،، چون!!!!
ای خداااااا. چرا بیناییم رو در یک شب از من گرفتی.
چراااااا.
آره دقیقا در یک شب.
امشب، سالروز اون شبِ لعنتی و سیاهه.
تا 31 اردیبهشت 1382، دنیا خیییلی قشنگ تر بود.
اما از اول خرداد اون سال دیگه همه جا تاریک شد.
یادش بخیر.
وقتی ابر های سیاه میومدن تو آسمون و نوید یه بارون رگباری رو میدادن، میرفتم پشت بوم و حرکت اون ابر سیاه رو نگاه میکردم تا از سمت مغرب آروم آروم بیان جلو و به بالای سر من برسن. وقتی دونه های بارون رو زمین میریخت، آسفالت کف خیابون تیکه تیکه خیس میشد.
اون روزایی که ابرا با خورشید قایم موشک بازیشون میگرفت چقدر قشنگ بود. مینشستم پشت پنجره، و دنبال بازی ابرا با خورشیدو نگاه میکردم.
یادش بخیر.
روز ها و شب هایی که برف میومد و سپیدی برف کم کم رو ماشینا، چمنا و خاکا رو سفیدپوش میکرد، چه منظره بینظیری شکل میگرفت. چقدر لذت بخش بود صبح هایی که در زمستون از خواب بلند میشدم و میدیدم همه جا سفید شده و دونه های برف، رقص کنان از کنار نور چراغا خودشون رو به کف خیابون میرسونن.
اون درخت کاج دمه خونمون چقدر خوشگل میشد وقتی روش برف مینشست.
یادش بخیر.
هر وقت میخواستیم بریم شمال، از جاده هراز که رد میشدیم، قله دماوند که روش در تابستون هم رگه رگه هنوز سفید بود، چه عظمت و شکوهی داشت. یادمه وقتی میرسیدیم به شهر بابل یا بابلسر، از دور چشم چشم میکردیم که دریا رو ببینیم. گاهی رنگ آبی دریا، لا به لای خونه ها گم میشد. وقتی هم که از راه دور خودشو بهمون نشون میداد، با ذوق و شوق داد میزدیم: دریا، دریاااا.
چقدر زیبا بود در شب. وقتی قرص نور ماه، میفتاد تو آب دریا و اونو روشن میکرد. چقدر زیبا بود وقتی تو شب، دریا موج داشت و جلوی آب، سفیدی موج ها میرقصیدن. فقط کسایی که الان بینایی دارن یا قبلا داشتن میفهمن من چی میگم. فقط اونا میفهمن که وقتی غروب میشد، و خورشید میرفت اون گوشه موشه ها و رنگ نارنجی خودشو پخش میکرد تو آب دریا، چه صحنه بینظیری رقم میخورد.
بچه ها. باید دیده باشین تا بدونید میوه ها چقدر قشنگن. مثلا کیوی، توش خیییلی خوشگله. گل ها هم همینطور. عااااشق گل یاس و مریم بودم. تو همین اردیبهشت و خرداد، دوبار به دشت لار که در این موقع از سال پر از گل شقایق میشه، سفر کردم. اما زیبایی این مناظر پر از گل قبل از سال 82 کجا و یک بارم که سال 92 رفتم اونجا. کجا.
اونایی که میگن اشکال نداره شما نمیبینید. بجاش محیط رو تصور کنید فرقی نمیکنه، یک دروغه. یک دروغ محض.
اصلا زیبایی های طبیعت وقتی که بینایی داشته باشی، یه چیز دیگست. اینو کسی میگه که 13 سالو 4 ماه از عمرشو بینایی خوبی داشته و 12 سال از عمرش رو هم فقط درک نور بوده.
دوست ندارم به موفقیت هایی که تا به حال صرفا به خاطر نابینا بودنم بهشون رسیدم اشاره کنم و اونارو توجیح یا مرهمی برای نابینا شدنم قرار بدم.
چون در سالروز اون شب سیاه، دلم واسه همه ی این خاطرات تنگ شده.
دلم برای اون درخت دمه خونمون که گل های صورتی و قرمز میداد تنگ شده.
12 ساله که دیگه چهره پدر و مادرم رو ندیدم. فکر کنم مو های جوگندمی پدرم بیشترش سفید شده باشه.
دلم برای زیبایی غروب دریا، منظره سفید برف، ابر های سفید و سیاه، گل های خوشگل بهار، دوچرخه سواری، فوتبال بازی کردن با بچه های محل، نقاشی کشیدن، چهره دوستان هم مدرسه ای، میوه های رنگارنگ، و برای تمامی دیدنی های این دنیا تنگ شده.
بچه های محله که هنوز کم بینا یا نیمه بینا هستین. قدر این نعمت بزرگ رو بدونید.
دیگه نیازی نیست چشماتو باز کنی و همه جا رو خوب بر انداز کنی.
الان 12 ساله که دیگه نیازی نیست.
پایان، سحرگاه اول خرداد 1394. 12 سال پس از سپری شدن اون شب لعنتی و سیاه..