نامه ی دنیا به زمین

سلام زمین.
حالت چه طوره؟
اگر تو هم میخوای حال منو بدونی، بدون که خوب نیستم. من، دنیا، دنیای بیکران، الان خوب نیستم و همش تقصیر توئه.
این نامه رو بهت نوشتم که بهت بگم ازت دلخورم بدجور.
من، دنیای به این بزرگی، با کلی کهکشان و منظومه و ستاره و سیاره، از پس همشون بر اومدم به جز تو.
تو، یه سیاره ی کوچیک در مقابل این همه بزرگی من، منو عاجز کردی از دست خودت.
تو، روی خاک خودت این همه موجود زنده داری. درخت، گل، بوته، علف، حیوانات و البته آدمیزاد.
این آخری بدجوری امونمو بریده.
من، دنیای بیکران، جهان گسترده، گیتی پهناور، از دست این موجود دوپا که تو پرورشش میدی، تو بزرگش میکنی، تو حمایتش میکنی به ستوه اومدم.
این آدمیزاد، منو کرده اسیر و برده ی خودش.
هرچی بد و بیراه میتونه بهم میگه. هر کاری که از نظرش درست باشه از تدبیر خودش بوده و هر بلایی سرش میاد میندازه گردن من. از نظر اون من بی ارزشم. ولی باز هم به خاطر من هر کاری میکنه.
آخه چرا من؟ من کِی گفتم همدیگه رو بکشن این آدما؟
من کِی گفتم به هم دروغ بگن؟
من کِی گفتم به خاطر خودشون دیگری رو تحقیر کنن؟
دلم از تو و آدمهات گرفته زمین.
حالم از دستت خوب نیست.
هیچ معلوم هست داری چی کار میکنی؟
معلوم هست روی خاک تو داره چی میگذره؟
من چرا باید مسئول گناهان ساکنان تو باشم؟
مگه تو مال همه ی آدمهایی که روی خاکت زندگی میکنن نیستی؟ پس به چه حقی به خودت اجازه دادی تا هرچی داری رو بدی به یه عده و بقیه هیچی نداشته باشن؟
تو برای گرسنگی آدمهات و کودکانت، برای بیپولی خیلی از آدمهات، برای همه ی ناملایمی هایی که داره روی خاکت اتفاق میفته مسئولی و موظفی به من جواب بدی.
پس ساکت نباش و به محض رسیدن این نامه به دستت، جوابمو برام بفرست.
بنویس من کجای قانونم نوشته بودم که میشه کشت، میشه دل شکست، میشه نامردی کرد، میشه خون ریخت و ظلم کرد، میشه یه کودک رو کتک زد، میشه خیلی کارهای دیگه کرد و آخرش هم همه رو انداخت گردن دنیا یعنی من بدبخت؟
بنویس پس تو چی کاره ای این وسط که ساکت موندی تا روی خاک تو هر کاری میخوان میکنن؟ وقتی خون میریزه روی خاکت چه حسی داری؟ وقتی قطره ی اشک یه کودک روی خاکت میفته چرا ساکتی پس؟
این پول چیه که بین آدمها راه افتاده هر کاری دلش میخواد میکنه، هر دستوری میخواد بهشون میده و اونها هم بدون چون و چرا اجرا میکنن؟
این پول چیه که به خاطرش، جنگ میشه، خونریزی میشه، دروغ گفته میشه، زندگیها سیاه میشه و تو هیچ به هیچ.
سرتو انداختی پایین و فقط عین فرفره دور خودت و خورشیدت میچرخی انگار خیلی کار بزرگی کردی.
تو سیاره ی نیم وجبی با اون آدمهایی که روی خاکت داری، من، دنیای به این بزرگی رو بردی زیر سؤال؟
مگه تو کی هستی؟
مگه آدمهات کی هستن؟
اگر اراده کنم تو یک ثانیه چنان منفجرت میکنم که انگار هیچوقت نبودی.
آدمهاتو چنان نابود میکنم که حتی خودشونم دیگه یادشون نیاد که یه زمانی بودن.
بادی که برات نامه ی من رو آورده، همونجا منتظر میمونه تا جواب نامه ی من رو بنویسی و بهم بدی.
تکلیف ما رو روشن کن.
بالاخره از پس این انسان برمیایی یا نه؟
نکنه تو هم همرنگ اونها شدی؟
به خاطر منافع خودت با آدمها همدست شدی؟
چی به تو میرسه از این که یه بچه از گرسنگی جون بده؟
چی به تو میرسه وقتی یه پدر جلوی بچه هاش میشکنه؟
چی به تو میرسه وقتی یه مادر زجر کشیدن بچه هاشو میبینه و مجبوره ساکت باشه؟
اینها جوابهایی هست که باید به من بدی.
جوابمو بده تا ببینم تو در چه حالی؟
من از این شرایط راضی نیستم.
من بی ارزش نیستم. من پوچ نیستم. من یه دنیا هستم. یه دنیای بزرگ.
اینو به آدمهات بگو که خوب یادشون بمونه. خوب یادشون بمونه که اگر عذاب میکشن، اگر اذیت میشن، اگر کشته میشن، اگر میشکنن، تقصیر همنوع خودشونه نه من.
من کارهای مهمتری دارم که این مسخره بازیها توش هیچی نیست.
جواب نامه ی منو بده به دست همین بادی که فرستادم پیشت.
منتظرم.
امضا، دنیا.