به نام خدایی که  همیشه مواظب نابیناها هست.
سلااااام به همه ی دوستان خوب و محترم و صبور  خودم
خوب و خوش و سلامتین انشا الله؟
چه خبرااااااا؟
من اومدم جلسه ی ششم جهتیابی رو با حضور شماها برگزار کنم.
چیه اینطوری نگام میکنین؟
چییییییی؟
بلند تر بگین خب؟
آهااااان! دیر میام. همه چی رو فراموش کردین؟ خب عیبی نداره که روی اسمم که اینتر بزنین همه ی نوشته های  من  براتون لیست میشه.
چییییی؟
من چرا زود زود نمیام؟
خب راستشو بخواین من توی نوشتن یه خورده زیادی تنبلم. اصلا و ابدا اهل نوشتن نیستم.
برای همین همش تنبلیم میشه تا کلاسهای جهتیابی رو بنویسم.
میدونم بابا! میدونم خییییییییییلیییییی شرمندم به خدا.
به جون خودم فکر کنم درست بشو هم نباشم. خخخخ
نگران نباشین.
در آخر یه فایل از همه ی مباحث برای دانلود میذارم که راحت باشین.
خب حالا بریم سراغ بحث امروز مون.

مانعی که در پیاده روها مإموریت  داغون شدن نابینایان  رو داره:
در پیاده رو های خیابون های بزرگ و اصلی بعضی وقتها که همینطور که خوش خوشان داریم میریم اگه بد عصا بزنیم، یه هویی یه چیزی محکم  به پامون برخورد میکنه.  خوب که نگاهش میکنیم میبینیم یه میله ای هست که از زمین سبز شده.
این میله ها معمولا سرو کوچه های فرعی داخل پیاده رو ها نصب میشن تا موتورها و بعضی اوقات اتومبیلهای سواری توی پیاده رو نیان.
با فاصله ی یک قدمی  از همدیگه در عرض پیاده رو قرار گرفتن. بعضیها قد بلندی دارن و تا یک یا بیشتر میرسه، بعضیها هم در حد نیم متر هستن.
شکلشون هم شبیه  حرف u  انگلیسی هست.  واضحتر بگم یه میله ای رو در نظر بگیرین که خم شده و دو سرش داخل زمین فرو رفته. بعضیها هم شبیه همون میله  هست که صاف ایستاده.
یه مدلش هم که تازگیها دیدم، شبیه یه توپ بزرگ هست. از توپ گلبال هم بزرگتره که چسبیده به زمین.
وقتی عصا میزنیم فاصله ی  قرار گرفتن عصا به سمت چپ و راست  نباید از  دوتا عرض شونه بیشتر بشه. تا  انشا الله تصادفی صورت نگیره.

پله برقی:
همینطور که میدونید از پله برقی در اکثر اماکن شلوغ، پر رفت و آمد و چند طبقه مثل پاساژهای بزرگ،  اماکن تفریحی و مذهبی و بزرگ راه ها استفاده میشه.
تو خیابونها قبل پله برقی معمولا یک یا دوتا پله هست که باید بریم بالا بعد دو سه قدم به  جلوی پله برقی که سطح زیر پا جنسش فرق میکنه میرسیم.
اگه یکم با پا ضربه بزنیم متوجه تغییر صدای کف زمین میشیم. یه جنس فلزی داره.
حالا یک قدم برمیداریم و با عصا لمس میکنیم که قشنگ نزدیک لبه ی پله  و کنار دیواره ی اونجا قرار بگیریم.
حالا با دست  سعی میکنیم نرده ی کنار پله برقی رو پیدا کنیم و ازش کمک بگیریم.
بعدش هم  که آهسته یک پا رو روی پله های در حال حرکت میذاریم و پشت سر اون خیلی زود پای بعدی رو کنارش قرار میدیم.
خب حالا مثلا روی پله هستیم و داریم با هم حرف میزنیم. خب   اگه به صداها توجه کنیم متوجه میشیم که  کلی اومدیم بالا و ارتفاع زیاد شده.
چند ثانیه یی بیشتر طول نمیکشه. حالا همینطور که دستمون روی نرده ی کنار پله ها قرار داره و با ما در حرکت هست، یواش یواش نرده هم صاف میشه و  متوجه میشیم که دیگه آخرشه بیاین پایین، نوک پاها رو رو به سمت بالا یکم میبریم تا به لبه ی انتهایی پله برقی گیر نکنه.
خب خب پله سواری بسه دیگه بیاین پایین. خخخخخ
خیلی راحت بود. نبینم کسی بترسه هااااااااا! خخخخ
تو پاساژها و اماکن دیگه هم به همین صورت با تغییر جنس زمین زیر پا از دو قدمی پله، متوجه اون میشیم.
فقط یه چیزی: دوستان قبل از استفاده از پله برقی  مطمئن بشین که  اون پله برقیی که نزدیک شماست به همون سمتی میره که شما میخواین. یه وقتی برعکس نرین. خخخخ
بعدشم خب برین مگه چی میشه. فوقش از همون راهی که اومدین تِلِک ِتِلک عصا زنان برمیگردین. هههه

آسانسور:
آسانسور دیگه این دنگو فنگا رو نداره. کافیه  از یکی بپرسین که کجاست و بریم رو به روش و دنبال دکمه ی کنار اون بگردیم.
من خودم اکثرا از پله برقی بیشتر خوشم مییاد. ولی خب همه جا که پله برقی نمیذارن.
اکثر آسانسورهایی که من ازشون استفاده کردم دکمه ی اونها سمت راست قرار داره. یه دکمه ی پهنی هست. اونو که بزنیم مییاد جایی که هستیم.
وقتی هم که مییاد، اگه گویا باشه و طبقات رو اعلام کنه، از صدای اعلامش متوجه اومدنش میشیم. در غیر این صورت من حد اقل نمیدونم چطوری باید فهمید که اومده.
ولی خب بیشتر آسانسورها گویا هستن و آهنگ هم پخش میشه.
یه نکته: آسانسورهایی که در زیرگذرها تعبیه شدن، دوتا در داره. از در ورودی که وارد میشیم همینطور که داخل اون ایستادیم، در خروجی رو به روی در ورودی یا سمت چپ یا راست قرار داره که خودش وقتی که ایستاد باز میشه.
برای رفتن به طبقه ی مورد نظر هم دکمه های داخل رو پیدا میکنیم که معمولا یا سمت چپ هستن و یا سمت راست. بعضیها به خط بریل شماره طبقات رو روش نوشته.  تعداد دکمه ها هم بسته به تعداد طبقات کم و زیاد میشن. دوتا دکمه ی اضافه هم داره که راستش من خودمم نمیدونم فلسفه ی وجودشون چی هست. هر کس میدونه توی کامنتهای همین پست بهم بگه.

خخخخ یه خاطره از خودم بگم براتون:
یه روز با دوستم توی دانشگاه مشغول تحقیقات بودیم. دوستم به من گفت برو خوابگاه ما از اتاقم یه وسیله ای رو بیار. کلید اتاقشو گرفتم و رفتم.
ساختمون خوابگاهشون 5 طبقه بود و اتاق اون هم طبقه ی پنجم بود.
سوار آسانسور شدم. چند نفر هم همزمان با من  سوار شدن.
آسانسور که راه افتاد هر کسی طبقه ای که میخواست رو زد و منتظر شدیم. اونا هر کدوم توی یه طبقه پیاده شدن. من تنها شدم. از قضا این خانم محترمی که طبقات رو اعلام میکرد هم غیب شده بود.
خلاصه من با خودم گفتم خب اینا که سه نفر بودن هر کدوم که توی یک طبقه  خواسته باشن برن، بعدی حتما چهارم هست و من باید بعد چهارم پیاده شم. همین کارو کردم.
پیاده شدم. رفتم به سمت اتاق. دستگیره ی در اتاق رو دادم پایین. در باز بود. یه در زدم و صدایی نیومد با خودم گفتم خب باز این بشر حواسپرت فراموش کرده درو ببنده. همینطور خوش خوشان کفشامو در آوردم و وارد شدم. دو قدم که نرفته بودم خوردم به یه تخت.
وای خدای من این دیگه چیه؟ عجب حوصله ای داره که همش دکوراسیون تغییر میده.  یکم بیشتر که رفتم جلو  خخخخ فهمیدم که اتاق دوستم نیست.
بدو بدو اومدم بیرون و کفشامو پوشیدمو  میخواستم درو ببندم که یکی هراسون  و مضطرب سمتم اومد.
وای خدا بیچاره اونقد ترسیده بود که نگییییین. من بیشتر از اون استرسم گرفت. بهم گفت توی اتاق من چی کار میکنی؟ منم بهش عصامو نشون دادم و گفتم که  طبقه رو اشتباهی اومدم.
آخه همه ی طبقات  خیلی شبیه هم بود     .
بیچاره بدجوری شوک بهش وارد شده بود.
منم دوتا پا داشتم  عصا هم پای سومم شده بود، بدو بدو رفتم سمت پله ها تا برم طبقه ی پنجم.

خب دیگه برای این جلسه فکر کنم کافی باشه. بحث بعدی رو انشا الله شنبه هفته ی دیگه منتشر میکنم.
زمانش رو گفتم که  دیگه نشه که دیر بیام.
اگه سؤالی داشتین یا مباحث این جلسه مبهم بود، بیاین توی کامنتا بهم بگین.
ممنون از همراهیتون.
تا شنبه ی آینده بای.