بعله.حسرت میخورم وقتی که.
دیگر چیزی برای خوردن نیست. به چه میخندی. باور کن. حسرت خوردن که ربطی به این ماه ندارد.
وقتی که همه چیز دست به دست هم داده که من حسرت بخورم چرا نه. نوش جانم. گوارای وجودم. چه مزه ای دارد این حسرت.
چرا حسرت نخورم وقتی که تخصص دارم. ولی کار ندارم. موقعیت دارم. ولی هرگز تا به حال, هیچ بهره ای نبرده ام. بگذریم باز هم یقه ی اوهام را گرفتم. شرمسارم.
وقتی که مرا به هیچ می انگارند. انگار منی نیست. به دنبال خودم میگردم. اگر مرا پیدا کردید, به اطلاعم برسانید.
راستی این قدر حسرت خورده ام. که اشتهایم کور که نه, نابینا شده است. کور, واژه ی مناسبی نبود. شرمنده.
پس بگذار حسرت بخورم. وقتی که دنیا, با من سر جنگ دارد. یا شاید هم سر من, جنگ با او را دارد.
وقتی که. میدانم چه شده. ولی دیگران اصرار دارند که من نمیدانم. یا درک نمیکنم. مهم نیست. من فعلاً حسرت بخورم, تا ببینم چه میشود.
دانایی, و توانایی خودم را فقط خودم میدانم و بس. شاید هم نادانی, و ناتوانی مرا دیگران میدانند و بس. هیچ معلوم نیست. خدا میداند.
ابزاری شده ام در دست مردم, تا درست را از غلط, خوب را از بد تشخیص دهند. آری. مختارم. ولی هیچ اختیاری از خود ندارم.
مگر میشود حسرت نخورد, وقتی که, برای اثبات موجودیتت, مجبور باشی به هر دری بزنی. چه برسد به کارهای دیگر که مجالی برای بیان آنها نیست.
پس باز هم میگویم: حسرت میخورم. وقتی که, مجبورم ول بگردم تا بیکار نباشم. حسرت میخورم, تا از گرسنگی تلف نشوم.
مجبورم بیش از حد بخوابم, تا متوجه گذر زمان نشوم. که اگر متوجه شوم, مجبورم بیشترر حسرت بخورم.
یا این قدر با دوستان حرف بزنم, تا دیگر حرفی برای گفتن نباشد. و شاید هم دنیای مجازی.
به من خورده نگیر دوست عزیز. حالو روز مرا فقط خودم میدانم و بس. اگر خودم هم ندانستم, تعجب نکن.
تو بگو. وقتی امیدی نیست که بخواهم نایش را داشته باشم. چرا حسرت نخورم؟ هام. بگو: این معما نیست. یک واقعیت دردناکست.
پس بارها, و بارها حسرت میخورم. وقتی که, پول دارم. ولی نمیتوانم شمارششان کنم. برای اینکه, فکر میکنم که پول دارم. جالبست؟ مگر نه.
وقتی که, همه چیز دارم و هیچ چیز ندارم. حسرت خوردن, همه چیز منست. پس تا دارمش, بگذار بخورمش. شاید بعدها, دیگر همین هم برای خوردن نباشد.
آری. ظاهری جذاب و آراسته دارم. ولی ترسناک به نظر میرسم. تو هیچ میدانی چرا؟.
پند و موعظه نکن. کار من از اینها گذشته است. اینجا مرکز مشاوره نیست. از علمت در جای دیگر استفاده کن.
فقط اگر خواندی, تو هم بگو: از چه حسرت میخوری. بگو: شاید نتوانم درکت کنم, ولی یقین داشته باش, ترکت نمیکنم.
هیچ هدفی ندارم که به اهدافم برسم. نایی ندارم که بخواهم دنبال امیدش بگردم. قبول دارم, فورمول پیچیده ایست.
هم سنو سالهایم, چه میکنند, من چه میکنم. دوستانم, اطرافیانم, همه و همه, فقط حسرت خوردن مرا به نظاره نشسته اند.
با این اوصاف, چرا حسرت نخورم.  وقتی که, در دنیای به این بزرگی, یک وجب جا هم برای من پیدا نمیشود. البته پیدا میشود. ولی بعد از مرگم. تازه مطمئن نیستم, پیدا بشود.
شاید تو بگویی: چون میگذرد, غمی نیست. ولی من هم میگویم: تا بگذرد, کمی نیست.
وقتی که, زندانیم در آزادیه دنیا. چرا حسرت نخورم؟ آری. گاهی وقتها دلم, برای خودم تنگ میشود. البته, گاهی وقتها که نه, همیشه دلم برای خودم تنگ میشود. برای دلتنگی, برای حسرت خوردنم.
دقیقاً مثل الآن, که دارم مینویسم. نوشتنی که تنها دلخوشیه منست, تا شاید شما بپسندید, یا کامنتی بگذارید. گفتم: که, شاید.
در آخر هم حسرت باید خورد, وقتی که این دل نوشته, فقط یک دل نوشته هست و بس. وقتی که, حسرت خوردن, فقط حسرت خوردنست.
وقتی که, شما با تردید وارد این پست شدید. وقتی که, حسرت خوردنتان را با ما, به اشتراک نمیگذارید. وقتی که, دیگر چیزی برای نوشتن, به ذهنم خطور نمیکند.
و, وقتی که شما, فکر میکنید, این نوشته ی دل منست, بدون اینکه فکر کنید ممکنست حرفهای دل دیگران باشد. شما چی؟. حسرت میخورید. وقتی که, یا نه؟,