درود به دوستان گرامی
امیدوارم که حال و احوالتون همیشه خوب باشه و همیشه سر کِیف باشین.
ممنون که به پست قبلی من نظر دادین.
دوستان امروز داشتم به تحصیل و شرایط تقریباً دشوار نابینایان در این راه فکر می کردم.
می دونید من از حاشیه رفتن بدم میاد پس یک راست میرم سر اصل مطلب، میدونید دوستان من مخالف آموزش تلفیقی هستم و به نظر خودم برای خودم دلایل قابل قبولی هم دارم.
دوستان گرامی بنده در طول تحصیلم تقریباً تمامی آموزش های مورد استفاده برای یک دانشآموز نابینا رو پشت سر گذاشتم.
بنده در کرج به دنیا اومدم البته الآن شده استان البرز.
وقتی که خانوادم در گلشهر کرج بودن دوره ی ابتدایی رو در مدرسه ی پویا پشت سر گذاشتم. (اینجا جا داره از خانم رستمی که آموزگار دوره ی پیش دبستانی من بوده تشکر کنم و براشون آرزوی موفقیت کنم شاید ایشون من رو یادشون نیاد ولی من ایشون رو خوب یادم هستش.)
پدرم به دلیل شرایط تنفسیش مجبور شد از محل کارش که پارس گروندیک بود استعفا بده و برگشتیم به زادگاه اصلی پدر و مادرم در آذربایجان. بعدش من به مدارس تلفیقی رفتم در حالی که هیچ دانش آموز نابینا و یا بهتر بگم معلولی در استان این شرایط رو تجربه نکرده بود. اوضاع وحشتناکی داشتم کتابام دیر می رسید با بچه ها نمی تونستم کنار بیام. یادم میاد روز اولی که به مدرسه رفتم وقتی کتاب تعلیمات دینی رو باز کردم یهو احساس کردم شب شد. (باید بگم من نور رو تشخیص میدم) دانشآموزا جوری دورم رو گرفتن که نگو و نپرس.
اولش بچه ها به حالت ترحم بهم نگاه می کردن ولی کم کم سر کار گذاشتنا شروع شد تو خودکار رو خالی می کردن و توش کاغذ می زاشتن و شوت می کردن بهم منم که کور از کجا بدونم کی هستش. البته اینم بگم بچه های بینا معلمم سر کار می گذاشتن چه برسه به من. اینم باید بگم که اتفاقات سر کلاس معلمانی می افتاد که قدرت مدیریتشون کم بود وگرنه یه معلم داشتیم سر کلاسشون بچه ها جیکشونم در نمیومد.
با این حال و اوصاف سه سال رو پشت سر گذاشتم که آرزو دارم بره دیگه بر نگرده هیچوقت یادم نمیره که سال سوم راهنمایی کتاب علومم نواراش دو روز مونده به امتحان اونم امتحان نهایی به دستم رسید. ولی خداییش با جون و دل درس می خوندم و نمره هامم خوب بود و معدلم پایینتر از 17 نبود.
تا اینکه به توصیه ی یکی از دوستانم به مدرسه ی شهید مرادی تبریز رفتم که خوابگاهم داشت. درسته از خانوادم دور بودم و تا حدی باید کار هام رو خودم انجام می دادم ولی من خیلی از این 4 سال راضیم.
به چند دلیل:
1. در محیطی بودم که هرچند از طرف سال بالایی ها مورد اذیت (البته در سال اول بعدا پدر صاحب همه رو در میاوردم) قرار می گرفتم دارای اعتماد به نفس شدم و تونستم خودم رو تا حدی پیدا کنم.
2. تا حدی استقلال داشتم و معنی زندگی اجتماعی رو بهتر درک کردم.
3. خیلی از توانایی هام رو که الآن دارم مدیون اون چند سال هستم.
دوستان به عقیده ی من نظریه ای که از طرف مدیران آموزشی به عنوان ایجاد استقلال در دانشآموزان معلول یا بهتر بگم نابینا در مدارس عادی مطرح میشه دروغ بزرگی هستش که غیر قابل باور.
می دونید استقلال و قبول یک دانش آموز معلول از طرف اجتماع هیچ ربطی به مدرسه و مکان های آموزشی نداره. به نظر من دانش آموز معلول رو لوس و ضعیف النفس بار میاره. دوستان گرامی بیشتر معلمانی که من در مدارس عادی باهاشون رو به رو شدم نسبت به دانشآموزان نابینا حس ترحم داشتن و این باعث می شد که به دانش آموز نمره ای بیشتر از تلاش و سواد دانش آموز بدن. که باعث بی سواد شدن دانش آموز می شد.
برای نمونه من در دوره ی راهنمایی در درس ریاضی پایم ضعیف شد چرا چون معلم نمی تونست فرمول هارو به من توضیح بده معلم تلفیقی هم که خدا حفظش کنه من اصلً نمیدیدمش فقط کتابامو می آورد و می رفت یا تو زنگ تفریح من رو تو دفتر می دید و می پرسید درسات چطوره چی کارا می کنی و خداحافظی می کرد و می رفت وقتی هم که می گفتم تو فلان درس ریاضی مشکل دارم می گفت که به معلمت یاد میدم تا بهت توضیح بده ولی معلمم این کارو نمی تونست انجام بده چرا که با اصول تدریس به یه دانش آموز نابینا آشنایی نداشت.
و این باعث شد که الآنم تو ریاضی لنگ بزنم
من نمی خوام از خودم تعریف کنم ولی باور کنید وقتی که من الآن برای یاد دادن دانشآموز تلفیقی صرف می کنم نصف نصفش صرف من نمی شد. بزارید یه چشمه از تنبلی های این معلم به اصطلاح فوق لیسانس فلسفه ی آموزشی رو بگم دوستان وقتی من سال 1392 در آموزش و پرورش استخدام شدم ایشون دادش در اومد ای هوار ای داد ایشون تخصص آموزشی نداره روش تدریس نخونده دانش آموز رو بدبخت می کنه….. تا جایی که به والدین دانش آموزی که خودش سال قبل دبیرش بود و اون سال من قرار بود باهاش کار کنم زنگ زده بود و گفته بود به اداره نامه بنویسید و بگید که ایشون سواد نداره تا خودش برگرده بالا سر این بچه.
دوستان من وقتی بالا سر این بچه که قرار بود بره دوم ابتدایی رفتم دیدم تمام گزارشات عمل کردی که ایشون در باره ی پیشرفت های بچه نوشته دروغ هستش.
برای نمونه نوشته نام برده به خوبی با لوح حساب کار می کند ولی دانشآموز نمی تونست مهره رو درست تو لوحه جا بده. و دست چپش اصلً لمس نداشت یعنی برای تقویتش کار نکرده بود ولی من تونستم در مدت شش ماه لامسه ی بچه رو با کمک مهره هایی که روشون برجستست برگردونم. این شخص تا حالا دو بار معلم نمونه ی استان شده یکی هم نبود صداش در بیاد بگه این آقا هیچی بارش نیست تا اینکه سال 92 من پنبشون رو اساسی زدم تا جایی که الآن که دبیر تلفیقی خواهرم هستش یک ثانیه هم کم نمی تونه بزاره. ولی یه دانشآموز داشتم که سال اول و دوره ی آمادگی رو در یک مدرسه ی استثنائی گذرونده بود هم دارای جهتیابی خوبی بود هم لمس و روخوانیش خوب بود. دوستان جامعه ای اگه بخواد ما رو قبول کنه نیاز به پایه ریزی از دوره ی ابتدایی و یا مدارس نداره چرا که الآن من با گوشام میشنوم که پشت سر دانش آموزایی که من براشون تلفیقی میرم بچه ها و حتی والدین چی میگن حالا چه برسد به بعضی از معلم ها که اصلً همکاری نمی کنن. من مدیری دارم که دستم بد جور زیر ساتورش هستش ولی یه روز ازش واستون می نویسم تا بخندین. این شخص هیچی بارش نیست ولی خودش رو علامه ی دهر می دونه چون یک عده دورش هستن که یا مثل من پیمانی هستن و می ترسن نونشون آجور شه و یا چاپلوسن و برای چند نمره ارزشیابی بیشتر مجیزشو میگن. ایشون عقیده دارن دانشآموز معلول اگه تو مدرسه ی عادی درس بخونه اجتماعی میشه چجوری: فحش یاد می گیره خودش میره و میاد و…. دوستان فحش رو که هرجا حتی تو خونم میشه یاد گرفت و راجب رفت و آمد هم باید بگم که اکثر والدین به یکی از بچه های عادی میگن که بچه شون رو ببره یا بیاره و یا خودشون میرن دنبالش. نمونش خودم که تا زمانی که برم خوابگاه بابام می ترسید تنها برم بیام ولی یه روز که دو سه روز پشت سر هم تعطیلی داشتیم بابام نتونست دنبالم بیاد و من خودم اومدم و با اتوبوس برگشتم خونه. دوستان وقتی مادرم منو دم در دید قیافش دیدنی بود (حیف که من ندیدم). و الآن بیست و دو سال هستش که با عَصام دارم دنیارو به هم می ریزم و ملتی از دستم به عذابن! بعدشم دوستان استقلال یک شخص نابینا ربطی به مدرسه نداره بلکه این خود نابینا و خانوادست که باید اجازه بده بچه اش مستقل بشه. خلاصه من ترجیح میدم بچه هایی که تلفیقی هستن برن تو مدارس استثنائی درس بخونن ولی اینجوری زیر منت و ترحم بعضی از افراد سالم نباشن. باور کنین دوستای بینایی که من از طریق اجتماع و استقلال خودم و به خواسته ی خودم پیدا کردم هیچ ربطی به مدارس تلفیقی ندارن و عقیده دارم اگه تو مدارس عادی می موندم شاید خیلی ضرر می کردم.
دوستان من هدفم از قرار دادن این پست شنیدن مخالفان و موافقان این اندیشه هست و خیلی دوست دارم از تجربیات دوستان گرامی بهره مند شم.
شرمنده سر درد گرفتین از این به بعد اینجوریاست من عادت دارم که پر چونگی کنم.
به هر حال سپاس از بردبار یتون