والا چی بنویسم؟
خوب خیلی ها نظر دادید و برنامه هاتون رو نوشتید، ی چند تایی هم راه حل خواستید.
منم دقیقا مث شما.
حرفها و تجربیاتم رو نوشتم.
من در قالب پست نوشتم، شما در قالب کامنت نوشتید.
همون هایی که توی پستم نوشتم و مادر بزرگمهر تأکید کرد رو باید انجام بدیم به اضافه ی ی سری نکات ریز و درشت دیگه تا با برنامه بشیم.
اولا باید از روز قبل، واسه فردا‌مون هدف تعیین کنیم.
حتی بشینیم روی ی کاغذ بریل یا توی کامپیوتر، هدف های فردا رو شماره‌بندی کنیم و بنویسیم.
مسخره کردن هم نداره. کسی حق نداره من و شما که میخواهیم برنامه داشته باشیم رو مسخره کنه.
اصن بگذارید مسخره کنه تا بترکه!
بعد از اینکه اهداف صبح تا شب فردا رو نوشتید، باید واسه اینکه به موقع بیدار بشید، زنگ ساعت تنظیم کنید. البته ممکنه زنگ رو خاموش کنید بخوابید، واسه جلوگیری از این کار، من ی کاری میکنم. من توی مبایلم، چهار تا زنگ تنظیم میکنم. مثلا اگه قراره ساعت شش بیدار بشم، یکی واسه پنجو نیم تنظیم میکنم، یکی واسه شش، یکی واسه شش و سی دقیقه، یکی هم واسه هفت ربع کم.
اینطوری، هرچه قدر هم قضیه رو پشت گوش بندازم، مبایلم زنگ میزنه و هی بیدارم میکنه. هی میخوابم، هی بیدارم میکنه. مبایل، حواسش هست که من نخوابم.
راستی، من ی کار دیگه هم میکنم. من کارهای مهمی که قراره فردا انجام بدم رو به صورت ی فایل صوتی یک دقیقه ای با صدای بلند ضبط میکنم و فایل صوتی ای که ضبط کردم رو میذارم به جای آهنگ زنگم.
صبح که میشه، مبایلم بهم میگه: “آی مجتبی، بلند شو، امروز باید بری بانک، ی ترجمه هم داری که اگه انجام ندی، دیر میشه. هم بدقول میشی، هم پول گیرت نمییاد و هم ترجمه های بعدی رو دیگه به تو نمیدند. مجتبی، داری بی برنامه میشی، از خواب پاشو.”
فکر نکنید من اینها رو توی اینترنت خوندم یا از کتاب روانشناسی فلان و بهمان واسه شما مینویسم. فکر نکنید اینها ساخته و پرداخته ی تخیلم هستند که بهتون قالب میکنم. من واقعا چون آدم ضعیفی هستم، با این ترفندها، خودمو توی برنامه‌ریزی، جلو نگه میدارم.
خوب. پس ما تا حالا، دو تا کار کردیم.
یکی اینکه روز قبلی واسه فردا هدف گذاشتیم و دوکی اینکه زنگ تنظیم کردیم و بیدار شدیم.
حالا باید وقتی فردا میرسه، هدف هایی که دیروز نوشتیم رو دونه دونه بخونیم و تا یکیشو انجام ندادیم خیال‌مون راحت نشه.
وقتی یکی از کار هایی که دیروز نوشتیم رو انجام دادیم، تازه باید به این فکر بیفتیم که بریم سراغ بعدیش.
به نظر من، اگه ما حتی کاری واسه انجام دادن نداریم، به کار های داوطلبانه رو بیاریم تا واسه خودمون کار بتراشیم. اینطوری، حتی شاید این وسط ها ی شغلی هم واسه ما ها پیدا شد.
مثلا بریم کمک یکی از اعضای خانواده توی کار هاش کمکش کنیم. بریم توی پارک با باغبان صحبت کنیم. بریم توی یکی از انجمن های نابینایی کمک اعضا کنیم. بریم بهزیستی ی سری بزنیم. اصن بریم با اتوبوس از این طرف شهر به اون طرف شهر تا خسته بشیم. حس بیکار نبودن، آدم رو از افسردگی میکشه بیرون.
ی چیزی هم بگم: تا خود من و تو نخواهیم، هیچ کس نمیتونه ما رو در مورد انجام کاری وادار کنه یا ما رو از انجام کاری منصرف کنه.
اگه خودت نخواستی که به حرف های من گوش کنی، اگه خودت هدف هات رو ننوشتی، اگه خودت کتاب مطالعه نکردی، اگه خودت سه چهارتا زنگ واسه فردا و فردا و فردا هات تنظیم نکردی، اگه خودت واسه خودت کار نتراشیدی، مطمئن باش که خودت دوست نداری پیشرفت کنی. خودت داری به بخت خودت لگد میزنی. دیگه اگه با حرف هایی که زدم ببینم خودت نجنبیدی، مطمئن میشم که الکی میگی که از بی‌برنامگی خسته شدی. کسی که خودش نره جلو، کسی که واسه خودش مایه نذاره، معلومه که نه تنها از تنبلی خوشش مییاد بلکه از این کارش هیچ پشیمون هم نیست.
اگه خودت واسه خودت کار تراشیدی و به زور هم که شده خودتو وادار به انجام کار های مختلف کردی، اگه به زور از خونه زدی بیرون، اگه مطالعه کردی، مطمئن باش خودت خواستی که پیشرفت کنی و پیشرفت میکنی. کسی که خودش قدم برمیداره، میره جلو، غیر ممکن هست که بعد از مدتی، همون جایی که قبلا ایستاده بود باشه. وقتی پا هات تکون میخورند و رو به جلو راه میری، غیر ممکنه که سر جات باشی. غیر ممکن.
ی راه دیگه هم هست. اینکه یکی باشه به من و شما زور بگه. یعنی ی شلاق برداره و هر ی ثانیه که توی نوشتن اهدافت درنگ کردی، همچین با شلاق بزنه توی سرت که خون از دماغت بزنه بیرون. هر یک ثانیه ای که در تنظیم زنگ ساعتت تعلل کردی، همچین بزنه توی صورتت که ی طرفش ی بادمجان کبود و کج و ماوج سبز بشه. هر ی کاری که واسه خودت نتراشیدی و هر ی دقیقه ای که اضافی خوابیدی، همچین با ی چوب بیاره توی دنده هات که سه ماه واسه شکستگی دنده هات، بیمارستان بستری بشی.
من حاضرم بیام خونه ی هر کودوم از شما که خواستید و نقش اون فرد شلاق به دست رو بازی کنم. فقط در نظر داشته باشید و ی لحظه بهش فکر کنید که چه خوب میشه اگه خودمون خودمون رو به صورت درونی با ی شلاق ذهنی بزنیم، چه خوب میشه اگه کسی غیر از ما مبصر ما نباشه، واقعا چه خوب میشه که کسی غیر از خودت به تو امر و نحی نکنه!
من مرض نداشتم این همه نوشتم ها، من وقتم رو از سر راه نیاوردم که دارم مینویسم. هر وقت دیدید که تجربیات من به درد شما نمیخوره، بگید تا وقت خودمو هدر ندم و الکی ننویسم. در هر حال، بلند بشید، این حرف ها که نمیتونم و انگیزه ندارم و تو که درک نمیکنی و سختمه رو بگذارید کنار و شروع کنید. اینها همش سوسول بازیه.