سلام بر عباس عزیزم رفیق شفیق و دوست دوست داشتنی ی من مهم این نیست که دیگران در مورد آرزوهای ما چی فکر میکنند بلکه مهم اینه که ما خودمون برای آرزوهامون ارزش قایل بشیم و برای دست یافتن به اونها تلاش کنیم چیزی رو که برای تو و دوستانم میگم و چندبار دیگه هم گفتم و شاید توی این سایت یا جاهای دیگه گفتم و دوستان هم دیده باشند من از بچگی به تعمیرات و برق و کارهای فنی بدجور علاقه داشتم انقدر که سوزن و میخ و سیم و هر چیز فلزی که میشد توی پریز برق فرو کرد و برق آدم رو بگیره رو هر وقت پیدا میکردم توی پریز فرو میکردم تا برق منو بگیره و بفهمم این که میگن برق آدم رو میگیره یعنی چه از بچگی هر رادیو و گرامافون و بعدها که ضبط صوت اومد هر وقت چشم پدر و مادر رو دور میدیدم بازشون میکردم و سعی میکردم شکل و فرم قطعاتشون رو بشناسم خیلیهاشون رو هم خراب میکردم تا سال پنجاهو شیش که با یکی از پسرهای همسایه دوست شدم پدر ایشون مهندس مخابرات ارتش بود و خِبِره ی الکترونیک و پسر هم از پدر خیلی چیزها یاد گرفته بود دو سال تابستونها از خونه ی هر کدوم به نوبت با چند راهی برق به کوچه میکشیدیم و زیر اندازی پهن میکردیم و مینشستیم به ساخت برد های مختلف الکترونیکی روزی که کسی هنوز زنگهای بلبلی رو نمیشناخت ما اون رو ساختیم روی تخته نقشه ی یه رادیو رو میکشیدیم و محل اتصال هر قطعه با قطعات دیگه رو میخ میکوبیدیم و بعد از چند دقیقه که قطعات رو سر جاشون محکم میکردیم باتری رو وصل میکردیم و صدای رادیو در می اومد خدا میدونه که چه عشقی میکردیم یا یه بار یه برد بیسیم رو ساختیم که نهکیلومتر برد داشت و توی نقشه آمده بود باید با اجازه ی وزارت کشور تولید شود و در حال تست بودیم من توی خونه و دوتا دوست دیگه ام تقریبا دو کیلومتر دورتر یادم رفت بگم من و دوستم که شروع به کار کردیم یکی دیگه از بچه های محل هم علاقهمند شد و به ما پیوست خلاصه اون وقت که داشتیم دستگاه رو تست میکردیم سال پنجاهو هفت بود و اواسط سال و حکومت نظامی و جمع دو نفر ممنوع در حال تست اومدن و بچه ها رو گرفتن قبل از دستگیری اونا دستگاه رو که توی یه قوطی کبریت جا میگرفت رو شکستند و توی جوی آب کنار خیابون ریختند و مدرکی دست کسی ندادند وگرنه هم من و هم اونا معلوم نبود چی به سرمون می اومد بعد از چند ساعت پدر دوستم که گفتم نظامی بود بچه ها رو آزاد کرد تا خرداد پنجاهو نه که بین امتحانات به آموزشگاه نابینایی که دوره ی ابتدایی رو اونجا گذرونده بودم رفتم چون دلم برای اون محیط تنگ شده بود و دوست داشتم با معلمم یه مشورتی در مورد هدفم بکنم ایشون نابینا بود توی آموزش و پرورش استثنایی استخدام بود نوازنده بود و ساز تخصصیش سنتور بود و خودش استاد خودش بود لازم نیست که بگم این ساز سازی نیست که یه نابینا بتونه راحت یاد بگیره ایشون خیلی سازهای دیگه رو هم مینواخت و شیرین هم مینواخت برای همین توی رادیو هم استخدام بود وقتی براش گفتم که من میخوام توی رشته ی الکترونیک ادامه ی تحصیل بدم و اگر برای ما جایی میشناسند که بتونم به رشته ی مورد علاقم بپردازم حتی اگر خارج از کشور باشه این جوابو بهم داد که آقا نابینا رو چه به این حرفها نابینا باید بشینه توی خونه و دولت بهش یه حقوقی بده تا زندگیشو اداره کنه این حرف خیلی برام سنگین اومد جواب داشتم که بدم ولی ملاحظه ی بزرگی و معلم بودنش رو کردم و چیزی نگفتم و ناراحت برگشتم اون سال بدترین معدل رو توی کارنامه ام دیدم یعنی سیزده و هفتاد و پنج صدم قبول شدم ولی با این معدل وقتی هم که امتحانات تمام شد دیگه نرفتم سراغ دوستانم تا چند روزی که گذشت و از من خبری نشد خودشون اومدن سراغم گفتند مگه قرارمون یادت رفته گفتم نه گفتند پس چرا نمیایی کارمون رو شروع کنیم گفتم چه فایده ای داره و ماجرای معلم و اون حرفها رو تعریف کردم بهنام همون دوست عزیزم که از اون خیلی از کارهای الکترونیک رو یاد گرفتم بهم گفت چرا بهش نگفتی خودش چرا ننشسته توی خونه و منتظر حقوق دولت نشده گفتم ملاحظه ی بزرگی و معلم بودنش رو کردم اون گفت حالا که اتفاقی نیفتاده ما کار میکنیم و دنبال جایی برای ادامه ی تحصیلت هم میگردیم اگر بود که چه بهتر اگر هم نبود همین طوری ادامه میدیم تا تو هر چی رو که لازمه و من بلدم رو یاد بگیری تا حالا مگه کم چیز یاد گرفتی پس استعدادش رو داری علاقه هم که داری پس دیگه مشکلی نیست اما جنگ لعنتی بینمون رو جدایی انداخت و هر کدوممون رو یه طرف پرتاب کرد ولی من به تنهایی ادامه دادم و الان از خودم تعریف نباشه تعمیرکار خبره و با سابقه ای در رشته ی الکترونیک هستم برق کاری ی ساختمان و همین طور لوله کشی ی آب و فاضلاب ساختمان رو انجام میدم تعمیرات لوازم گاز سوز رو انجام میدم کاملا به تعمیرات ماشینهای تحریر نابینایی مسلط هستم چند سالی هم هست که تعمیرات سخت افزاری ی کامپیوتر رو انجام میدم توی اهواز و اصفهان و تهران و کرج بیشتر فروشنده های قطعات الکترونیک منو میشناسند این همه سر تو و دوستان عزیزم رو درد اوردم که بگم برای انسان هیچ چیز دست نیافتنی نیست و اینو راست میگی دوست یک دل و یک رنگ واقعا یکی از نعمتهای بزرگ خداوند است که امیدوارم تو و همه ازش برخوردار باشند از صمیم قلب از خدا میخوام به آرزوهای زیبات برسی و اگر قابل بدونی منو یکی از کمترین و کوچیکترین دوستانت به حساب بیاور هنوز اون روزهای اردو توی روستا و توی پارک سیوسه پل رو فراموش نکردم اون قدم زدنها رو و هرگز هم فراموش نمیکنم هنوز هم اون اذیتهایی رو که روز آخر شدی رو از یاد نبردم امیدوارم بازم بتونم از نزدیک ببینمت و بازم بهمون خوش بگذره راستی من تا چند روز دیگه میام تهران و کرج اگر شد سعی میکنم پیدات کنم و کمی باهم باشیم شرمنده از این که این همه کامنتم طول کشید به اندازه ی تمام پست و کامنتهایش بلکم بیشتر شادی ی همیشگیت آرزوی منه