سلام بر دوستان هم محله ای عزیز و سلام بر والدین محترم و مسئولیت پذیری که این جلسات رو دنبال می کنند.

می خوام از ی تکنیک به نام تجربه ی شخصی استفاده کنم و به منظور افزایش آگاهی والدین از پیامدهای نوع نگاهی که به مشکل بینایی فرزندشون دارند و همین طور برای کمک به کوچولوهای کم بینای دلبندم که زندگیشون تحت الشعاع این نگاه و پذیرش والدین قرار می گیره و بعضی وقتها آسیبهای جبران نا پذیری می بینند که دیگه نمی شه کاریش کرد، تجربه ی شخصی خودم رو بنویسم و تصمیم گیری رو به خود شما والدین محترم بسپارم تا اینکه فکر کنید می خواهید چه برخوردی با شرایط کودکتون داشته باشید.

از وقتی 5-6 ساله بودم,والدینم متوجه ضعف بینایی من شدند. به چشم‍پزشک مراجعه کردند و اونم برام عینک نوشت و گفت که RP هست و چشمش مشکل شبکیه داره و نمی شه هیچ کاریش کرد.

یادم هست که پدرم هیچ وقت پذیرش مشکل بینایی من رو نداشت و همیشه می گفت که تو فقط ی کم چشات ضعیف هست و مشکل اصلی اینجاست که تو حواست رو جمع نمی کنی و سر به هوا هستی. اگه بیشتر دقت کنی,بالا و پایین های خیابونها رو زودتر و بهتر تشخیص میدی.

تا دیپلم رو بینایی و در مدارس بینایی درس خوندم. اصلاً نمی دونستم مدارسی هست که بچه هایی مثل من میتونن اونجا درس بخونند و خط بریل رو یاد بگیرند تا کمتر به چشمشون فشار بیاد و از باقیمانده ی بیناییشون در زندگی شخصی و برای دیدن محیط اطرافشون استفادش کنند نه اینکه فقط برای درس خوندن تمومش کنند، بره پی کارش.

زمانی که می خواستم کنکور شرکت کنم خواهر بزرگم به پدرم گفت که باید توی بهزیستی براش پرونده تشکیل بدیم تا اینکه روز کنکور کسی رو بفرستند که براش سوالها رو بخونه. آخه هم ریزند و هم زیادند و خودش نمی تونه از پسشون بر بیاد و زمان کم می آره. پدرم عصبانی شد و یک قشقرقی به راه انداخت که اون سرش نا پیدا. که تو چه جوری این حرف رو می زنی. هیچ پیش خودت فکر کردی این توی بهزیستی پرونده داشته باشه دیگه هیچکس باهاش ازدواج نمی کنه. تو می خوای به دخترم انگ بزنی؟ همون سال یعنی سال 78 پدرم فوت کرد و من سال بعدش با همه ی اندوهی که به خاطر از دست دادنش داشتم,در دانشگاه پذیرفته شدم اما متاسفانه بازم کتابهامو بینایی خوندم. با وجودی که دکتر گفته بود نباید به چشمش فشار بیاد وگرنه زودتر بیناییش رو از دست میده. دیگه برام سخت بود بخوام بریل بخونم و بنویسم و نمی فهمیدم بیناییش رو از دست میده یعنی چه؟

سال 83 مادرم رو هم از دست دادم. فقط چند ماه بعد از اینکه لیسانسم رو گرفتم. چون آخرین فرزند خانواده بودم,تنها شدم و چون دوست نداشتم خونه ی خواهر و برادرم باشم,تصمیم گرفتم تنها زندگی کنم. ی دختر 22 ساله که هیچی از آموزشهای نابینایی نمی دونه و پذیرش مشکل بیناییش رو هم نداره.

بیناییم نسبت به گذشته کمتر شده بود. برای کار خونه مشکلی نداشتم اما از جهتیابی و عصا و بیرون رفتن مستقل، خبری نبود.

کم کم با انجمن نابینایی شهرمون آشنا شدم و چیزهای زیادی رو از بعضی از دوستان نابینای شهرمون یاد گرفتم. سال 86 شاغل شدم و سال 87 ازدواج کردم و در ضمن با عصای سفید هم آشنا شدم و همیشه همراهم بود.

تصمیم گرفتم کم بینای مستقلی باشم و تقریباً هم شدم. اما برای یک چیز دیر شده بود. اونم چشمام؛ یک روز صبح که از خواب بیدار شدم که برم سر کار,متوجه شدم که نمی بینم یک پرده ی سفید رنگ جلوی چشمم افتاده بود که دیگه حاضر نبود به هیچ وجه کنار بره. اون اومده بود تا برای همیشه مهمون ناخونده ی چشمام باشه و بین من و دیدنیهای دنیا فاصله بندازه.

امروز که تقریباً 7 سال از این اتفاق می گذره دیگه باهاش کنار اومدم. هر چند که بعضی وقتها دلم خیلی برای همه ی چیزهایی که می‍دیدم تنگ می شه. شاید اگه والدین آگاهی داشتم این اتفاق برام دیرتر پیش می اومد و روند تحلیل رفتن بیناییم اینقدر سرعت نمی‍گرفت. این در حالی هست که خیلی از کسانی که مشکل شبکیه داشتند و از همون اول خط بریل رو یاد گرفتند,الان یا بیناییشون تغیر خاصی نداشته و یا اینکه روندش خیلی آهسته بوده. این همه رو گفتم و خستتون کردم تا بگم؛

مامان و بابا های گل و مهربون حالا دیگه تصمیم با شماست که چطور به مشکل بینایی فرزندتون نگاه کنید و چه آینده ای رو براش رقم بزنید. میدونم که شما جزو فهیم ترین والدین دنیایید و سعی می کنید با افزایش آگاهیتون بهترین معلم برای فرزند نازنینتون باشید و بهش کمک کنید تا با آرامش بیشتر و اعتماد به نفس بالا تر بتونه آینده ی خوبی رو برای خودش رقم بزنه.

به امید اون روز