درود بر شما دوستان عزیز.
امیدوارم حالتون خوب باشه.
اگر حال منو میپرسید که چی بگم. میتونم بگم، حال ما خوب است اما، تو باور نکن.
همونطور که از دیدن تیتر پست متوجه شدید، جشنواره ی پژواک دو، با شکست مواجه شد.
دلیلش هم این بود که تعداد کسانی که در این جشنواره شرکت کردن انقدر پایین بود که واقعاً نمیشد با این تعداد فایل، جشنواره ای در حد گرامیداشت تولد محله برگزار کرد.
من زمانی که جشنواره ی پژواک یک رو در روزهای پایانی سال قبل، با وجود عزادار بودنم برگزار کردم و در بدترین شرایط روحی به بهترین شکل ممکن به نتیجه رسوندمش، خیلیها اومدن و از جشنواره و ایده ی اون و نوع برگزاریش تعریف کردن و تشکر کردن.
دوباره توی اردوی نجفآباد که بودیم، خیلی از بچه ها از جشنواره ی پژواک به عنوان یکی از بهترین اتفاقات محله یاد کردن و کلی من رو دلگرم کردن به برگزاری دوره های بعدی این جشنواره.
همین بازخوردهای مثبتی که از این جشنواره و برگزاریش در دوره ی قبل گرفتم، منو مصمم کرد که دوره ی دوم این جشنواره رو هم در سالروز تولد گوشکن برگزار کنم.
با خودم گفتم که برای محله و اهالیش، در کنار عید نوروز، مهمترین عید و جشن و شادی، شاید تولد گوشکن باشه. پس لابد موقعیت خیلی خوبیه که بتونم دوره ی دوم پژواک رو برگزار کنم.
این شد که برای برگزاری دوره ی دوم جشنواره ی پژواک، وارد عمل شدم و پست مربوطه رو زدم و تبلیغات وسیعی هم در اسکایپ، فیسبوک، لاین و سه گروه ایمیلی پرمخاطب نابینایان انجام دادم.
منطقاً این اقدامات باید جواب میداد و با توجه به بازخوردهایی که از دوره ی قبل گرفته بودم، هیچ احتمالی برای شکست جشنواره وجود نداشت.
اما همه چیز، همیشه اونطور که ما میخوایم پیش نمیره.
من فکر همه جا رو کرده بودم و حساب همه چیز رو کرده بودم به جز یک مسأله.
اون مسأله این بود که در این محله، تعدادی از بچه ها، فقط مشوق هستن و تعاریفشون رو نباید به حساب حمایتشون گذاشت، به خصوص اگر حمایتشون باعث بشه کمی حریم خصوصیشون دچار تزلزل بشه.
همین غفلت من، باعث شد که خطر شکست رو حس کنم.
روزهای اول با خودم گفتم که جامعه ی ما ایرانی جماعت، جامعه ی دقیقه ی نودی هست و قطعاً خیلی از بچه ها روز آخر میان و فایلهاشون رو میفرستن.
با همین خیال باطل، روزها رو گذروندم و به دوازده شب سیزده مرداد که لحظه ی آخر فرصت مقرر شده برای شرکت در جشنواره بود رسیدم.
تعداد آثار رسیده، فقط شانزده اثر. تعداد آثار مجاز برای شرکت در مسابقه، سیزده اثر.
نشستم با خودم حساب کتاب کردم ببینم مشکل کجاست؟
دوتا نظریه به ذهنم رسید. اولیش این بود که شاید به خاطر این که فاصله ی دو جشنواره کمتر از پنج ماه بوده، خیلیها براشون تکراری شده و نخواستن دوباره شرکت کنن. بعد به خودم جواب دادم که بابا تولد گوشکن کم مناسبتی نیست! بچه ها نه به خاطر جشنواره، به خاطر محله هم شده میومدن یه تبریک خشک و خالی هم شده میگفتن. پس پیش خودم این نظریه رو تا حد زیادی رد کردم و درصد کمی از علل شکست رو براش در نظر گرفتم.
بعد به این نتیجه رسیدم که شاید یه عده اصلاً دوست ندارن صداشون پخش بشه. میخوان مجازی بمونن و فقط با نوشته هاشون شناخته بشن. بعد با خودم گفتم که اگر حتی اینطور هم باشه، بالاخره از بین سیصد و خورده ای عضو سایت، صد نفرشونم این شکلی راحت باشن، صد نفرشونم اصلاً دیگه این طرفا نیان، توی اون صد نفر باقی مونده، پنجاهتاشون هم حال نداشته باشن فایل بفرستن، بالاخره یه چهل پنجاه نفری توی این همه آدم پیدا میشه که پخش شدن صداش براش مهم نباشه و اینجا هم سر بزنه و حال هم داشته باشه فایل بفرسته.
پس نظریه ی دوم هم نمیتونه دلیل اصلی باشه.
دیگه داشتم هنگ میکردم که پس چرا نشد که بشه، که یه دفعه یه جرقه در ذهنم زده شد.
توی این یکی دو ماه اخیر، یه مروری در عملکردم توی محله انجام دادم.
دیدم، پروژه ی نوار قصه ها با فروغ کمتر داره پیش میره. به جز چند نفر پای ثابت، دیگه چندان طرفداری نداره. حالا درسته که ده ماه بدون کوچکترین بینظمی منتشر شده. ولی بالاخره هر چیزی زیادیش شاید دل رو بزنه. خب اینطور شد که گفتم همینهایی که مونده رو میزنم و تمومش میکنم که سی مرداد میشه آخرین قسمتش.
بعد رسیدم به پست غایبها. دیدم از صد نفر اسمی که اونجا توی اون پست نوشتم، ده نفر حالا یا دوتا بالاتر یا کمتر، اومدن و حضورشون رو اعلام کردن. پس اون پروژه هم شکست خورده محسوب میشه چون حد اقل نیمی از اون افراد باید میومدن که من به هدفم یعنی دوباره دور هم جمع شدن بچه ها برسم.
اینطوری که نشد هیچ، تازه این طرف و اون طرف هم گفته شد و نوشته شد که آره، مدیرای گوشکن خودشون با برخوردشون و رفتارهاشون کاربرها رو از سایت فراری دادن، حالا پرچم سفید دست گرفتن برای منحرف کردن افکار عمومی پست غایبها رو زدن که بگن مثلاً ما به یادتونیم.
از طرفی دیدم که پستهای جانبخشی به اشیاء که یه زمانی هر کدومش یه قطار کامنت زیرش میرفت، دیگه مثل قبل طرفدار نداره.
وقتی اینها رو گذاشتم کنار هم و وقتی دیدم که دوستای صمیمی خودم هم حتی حاضر نشدن توی جشنواره شرکت کنن، به این نتیجه ی اخلاقی رسیدم که این محله یه خصلت دیگه هم داره و اون خصلت، طلب خلاقیته.
یعنی اینجا اگر بتونی هر روز حرف تازه داشته باشی، ایده ی تازه داشته باشی، فکر تازه داشته باشی، میتونی موفق باشی. اگر این ویژگی رو نداشته باشی، خلاقترها و خوشفکرترها میان و شکستت میدن و تو میمونی و حوضت.
به طوری که دوستای صمیمیت هم دیگه کاری به کارت ندارن.
تازه من هم که کلی از این آدمهای حاشیه دار بودم و در کل کسی چندان مایل به متصل بودن سر من به تنم نبود.
پس نتیجه ای که گرفتم رو با خودم مرور کردم.
شهروز. تو کسی هستی که از وقتی مدیر شدی، هوا برت داشت و فکر کردی خبریه. پس هی با اینو اون جر و بحث کردی و تصمیماتی گرفتی که اغلب اشتباه بود و باعث شدی که محله اعتبارش زیر سؤال بره. تو کسی هستی که مقبولیت خودت رو بعد از مدیر شدنت بین بچه ها و دوستانت از دست دادی و چوب بیتدبیریهای خودت رو خوردی. این که روزی چند ساعت برای اینجا وقت بذاری و بهش رسیدگی کنی، این که ایمیلهای بچه ها رو در حد اکثر یکی دو ساعت جواب دادی، این که در تمام شبانه روز هر کس بهت زنگ زده جوابش رو دادی مگر مواقع خیلی خاص، همه و همه وظیفت بوده پس منتش رو سر بقیه نذار. پس مدیر شدی برای چی؟ برای همین کارها دیگه!
ولی مدیریت فقط اینها نیست. مدیریت سیاست میخواد که تو نداری، درایت میخواد که تو نداری، هوش بالا میخواد که تو نداری، پس نتیجش میشه این که تو میایی با همه ی این یه تریلی کمبودهات مدیر بزرگترین سایت نابینایان ایران میشی و بیتعارف گند میزنی.
یه جشنواره با اعتباری که نداری برگزار میکنی و اعتبار سایت، مجتبی و بقیه ی مدیرها رو زیر سؤال میبری و باعث میشی که اون کسایی که فایل فرستادن شاید ساعتها زحمتشون به باد بره و هیچ گرفته بشه.
وقتی این حرفها رو به خودم زدم، هیچ جواب و توجیه قانع کننده ای براشون پیدا نکردم و فهمیدم که زدم به هدف. شکست جشنواره، کلیدش از چند ماه پیش خورد. از زمانی که عده ای از وجود باندها گفتن و کسانی که سر طناب رو یه طرف دیگه میکشن و از مدیرانی صحبت شد که با بی احترامی به قدیمیهای محل باعث شدن خیلیها اینجا رو ترک کنن.
وقتی حسابی سنگامو با خودم وا کندَم، به این نتیجه رسیدم که باید کاری کرد.
فکر کردم چی کار کنم چی کار نکنم، گفتم بهتره اینجا رو به اهلش بسپارم و برم همون بیرون گود. پیش همونهایی که بالاتر گفتم فقط دوست دارن تشویق کنن و خیلی مایل به مشارکتها نیستن. با خودم گفتم، من که یکشنبه میرم مسافرت و ده روز هم نیستم. بعدش هم برمیگردم و میبینم که آب از آب تکون نخورده و همه چی آرومه و همه هم خیلی خوشحالن. منم بعد از سفرم میام، مثل قبل یه وقتایی پستی میدم و یه وقتایی هم کامنتی و در عوض اینجا یه مدیر کاردان و درست و حسابی جای من میاره و کلی پیشرفت میکنه.
لایحه رو بردم به شورای عقل و قلب و وجدانم و با اکثریت آراء تصویبش کردم.
پس خیال همه ی قدیمیها و جدیدیها راحت که من سر طناب رو ول کردم و دیگه نمیکشمش و قراره برم شیپور بردارم برم روی سکوها و انقدر بزنم تا خفه شم.
در انتها میخوام به احترام کسانی که در جشنواره شرکت کردن، فایلهاشون رو براتون با ذکر اسمشون بذارم.
یه معذرتخواهی بلند و بالا هم از مجتبی دارم که شکست این جشنواره کلی ضربه به خودش و سایتش زد و حسابی اعتبار خودش و محله از این بابت زیر سؤال رفت.
مسئولیت این شکست مستقیماً با شخص بنده هست و این رو با کمال میل میپذیرم.
یه تشکر و یه عذرخواهی هم از کسانی که در این دوره ی جشنواره شرکت کردن دارم.
هیچی به جز شرمندگی برای شما ندارم و سرم جلوتون پایینه که به خاطر من سختی کشیدید، فایل ضبط کردید، ادیت کردید، میکس کردید، نوشتید، خوندید و کلی کار دیگه ولی این شکلی بینتیجه موند.
قبل از لینک دانلود، اسامی شرکت کننده ها رو با هم میبینیم:

اکبر غفارزاده، جواد ایزدی، حسین آگاهی، خانم کاظمیان و خانم امیدی، رضا انصاری فرد، رهگذر، طاها، علی اکبر حاتمی، فاطمه جوادیان، لنا، لیلا عظیمی، محمدهادی احمدی، مریم شیبانی، میلاد، وحید خورشیدی.

از بین این شانزده اثر سیزدهتاش واجد شرایط برای حضور در مسابقه بود و سه تاش هم نه. فایل محمدهادی و رهگذر از زمان مجاز بالاتر بود و فایل خانم جوادیان هم چون صدای خودشون در اون نبود در بخش مسابقه قرار نگرفت. ولی واقعاً کار ایشون عالی بود و کلی کیف کردیم. از اون کارهای مجتبی پسند بود خخخ.
سطح فایلها واقعاً بالا بود و اگر رقابت انجام میشد واقعاً کار انتخاب بین این کارهای با کیفیت خیلی سخت میشد. توصیه میکنم شنیدن این فایلها رو از دست ندید.
شانزده اثر خلاقانه و عالی براتون آماده کردم.

اینجا جا داره تا از عباس کاظمی، هممحله ای بامعرفت و گلمون و همچنین امیر سلامی عزیز، هم مدرسه ای قدیمی خودم و سردبیر ماهنامه ی علم و فرهنگ که به خط بریل برای نابینایان چاپ میشه نهایت تشکر رو داشته باشم که برای تأمین هزینه های برگزاری جشنواره و پرداخت جوایز به ما اعلام آمادگی کردن. همین که پا پیش گذاشتید، یه دنیا ارزش داره و یه دنیا هم سپاس و سپاس و سپاس.

اما بریم سراغ لینک دانلود.
شما میتونید تمامی شانزده فایل ارسال شده برای جشنواره ی شکست خورده ی پژواک دو رو با حجم تقریبی چهل مگابایت از
اینجا
دانلود کنید.
در آخر هم جا داره که از همه ی عزیزان تشکر کنم که در این شش ماه اخیر من رو در قامت مدیر این سایت تحمل کردن. اگر توهینی از طرف من به شما شد، اگر از من رنجیدید، اگر از دستم حرص خوردید، اگر به هر دلیلی باید از شما معذرت بخوام، این کار رو میکنم و بابت همه چیز پوزش میخوام.
اگر به خاطر من و مدیریت ضعیفم رفتید، لطفاً برگردید. من هم یه کاربر شدم مثل خودتون و قرار دور هم به هممون خوش بگذره.
همینجا هم از همه ی بچه های مدیر و ویرایشگر تشکر میکنم که نهایت همکاری رو با من داشتن و از مجتبی هم تشکر میکنم که حتی زمانی که اشتباه کردم حمایتم کرد و کنارم بود. از این به بعد هم برای تیم مدیریت فعلی و آینده ی محله موفقیت روز افزون رو آرزو میکنم. مطمئناً پتانسیل این محله بیشتر از اینهاست و میتونه به جاهای خیلی بهتری برسه.
بچه ها محله رو تنها نذارید. به خصوص الآن که به شما احتیاج داره. اثاث کشی محله به حمایت شما احتیاج داره. پس برید به پست مشارکت و در حد توانتون نه بیشتر، از محله ی خودتون حمایت کنید.
این شعر هم در انتها تقدیم به شما:

اگه دستم به جدایی برسه،
اونو از خاطره ها خط می زنم.
از دل تنگِ تمومه آدما،
از شب و روز خدا خط می زنم.
اگه دستم برسه به آسمون،
با ستاره ها قیامت میکنم.
نمیذارم کسی عاشق نباشه،
ماهو بین همه قسمت میکنم.
وقتی گاهی مَنو دل تنها میشیم،
حرفهای نگفتنی رو میشه دید.
میشه تو سکوتِ بین ما دوتا،
خیلی از ندیدنی ها رو شنید.
قصه جدایی ما آدما،
قصه دوری ماست از خودمون.
دوری مَنو تو از لحظه ی عشق،
قصه ی سادگیِ گمشدمون.

تو جشن تولد منتظرتونم. اونجا همدیگه رو میبینیم و کلی خوش میگذرونیم.
پس تا اون موقع، مواظب خودتون و خوبیهاتون باشید.
بدرود.