سلام. ضمن تشکر از شما به خاطر انتخاب این مطلب. بعضی اوقات افراد از همین ضرب المثل ها جهت اعمال فشار استفاده میکنند و حتی آن ها را در مواردی که کاربرد هم ندارد استفاده میکنند. اگر مقاومت کنی و جواب بدهی طرف یه عذرخواهی صوری میکند. نه اینکه قانع شده باشد بلکه فقط برای فصل قضیه. اگر طرف پررو باشد که باز تکرار میکند. من در یک مورد دهان را باز کردم و هر آنچه شایسته ی او بود گفتم. اما همه جا نمیشود درگیری ایجاد کرد که اتهام هوچیگری هم افزوده خواهد شد. البته بزرگان ادب ما هم از این اشعار دارند که یک نمونه ی آن را جناب آقای آگاهی اشاره فرمودند. یک جا مولوی میگوید: “کور از خلقان طمع دارد ز جهل، من ز تو، کز توست هر دشوار سهل. تو که بینایی ز کورانم مدار، دایرم بر گرد لطفت ای مدار. این استاد در جایی دیگر میفرمایند:”
گر نه بینایان بدندی و شهان, جمله کوران مرده اندی در جهان. نه ز کوران کشت آید نه درود. نه عمارت نه تجارتها و سود
” سعدی، استاد سخن هم در باب دوم گلستان (اگر اشتباه نکنم) حکایت چهل و چهارم میفرمایند:”
آورده اند که فقیهی دختری داشت به غایت زشت به جای زنان رسیده و با وجود جهاز و نعمت کسی در مناکحت او رغبت نمینمود

زشت باشد دیبقى و دیبا

که بود بر عروس نازیبا

فی الجمله بحکم ضرورت عقد نکاحش با ضریری ببستند. آورده اند که حکیمی در آن تاریخ از سر ندیب آمده بود که دیده نابینا روشن همی‌کرد فقیه را گفتند داماد را چرا
علاج نکنی گفت ترسم که بینا شود و دخترم را طلاق دهد شوی زن زشت روی نابینا به.

” خلاصه هرکه رسیده از هنر شاعریش و یا شور عرفانیش سود جسته و از ما نگون بخت تر یافت ننموده است.در تاریخ هم یا به ما ترحم شده (شاهرخ نابینا) یا از نابینایی ما سو استفاده شده (عقیل) البته من یه نگاه اجمالی به فرهنگ دهخدا کردم کور را همان نابینا و اعمی معنا نموده بود. البته استادان حقوق محله بهتر میدانند که قانون گذار هم ما را رها نکرده و در ماده ی ۳۴۷ قانون مدنی ما را مورد الطاف خود قرار داده که مجال بحث در این مقال نیست. نکته ی آخر اینکه، من با یکی از دوستان بحث میکردیم به این نتیجه رسیدیم که افراد بینا هم از واژه ی “کور” متنفرند یعنی به کارگیری این واژه آنها را هم میآزارد.