سلام.
فکر بدی نیست.
البته در حالی که بهزیستی حق و حقوق اولیه ی هر انسان رو مثل اشتغال و مسکن و ازدواج بوسیده گذاشته کنار به نظر میرسه این قضیه براشون شبیه یه جُک باشه.
ولی به هر حال این هم نیاز نابینایان هست و باید بهش پرداخته بشه.
من فکر میکنم اگر دوستانمون در رادیو انقدر فرهنگ پخته ای داشتن که متوجه اهمیت رادیوفیلم میشدن هرگز اون رو از چارت برنامه ها حذف نمیکردن.
من توی فیسبوکم در لیست دوستانم تعداد زیادی از عوامل رادیو هستن. برای همین حدوداً دو ماه پیش یادداشتی در این مورد نوشتم که لا اقل تو همون فضای مجازی خیلی مورد استقبال خیلیاز همین رادیوییها و البته نابینایان قرار گرفت.
اون یادداشت رو گفتم بد نیست که بچه ها هم بخونن برای همین اینجا هم تو این کامنت براتون میذارمش.
یادش به خیر. فکر کنم یک سال و نیم پیش بود که توی رادیو فصلی خدا بیامرز، یه برنامه داشتیم به اسم زندگی ادامه داره که اختصاصی ویژه ی نابینایان تولید و پخش میشد.
کلی پیش خودمون کِیف میکردیم که بابا دمشون گرم، بالاخره یکی هم پیدا شد که ما رو آدم حساب کنه.
به موازات برنامه ی ما، رادیو نمایش یه پروژه ای رو به نام رادیو فیلم اجرا میکرد که فیلمهای سینمایی و سریالهای تلویزیونی رو به صورت صوتی پخش میکرد و یه نفر به عنوان گوینده صحنه های فیلم رو توضیح میداد.
توی یکی از برنامه های زندگی ادامه داره، با فرشاد آذرنیا، تهیه کننده ی این پروژه مصاحبه کردم.
اونجا گفته شد که اصلاً پروژه ی رادیو فیلم، یه پروژه ویژه ی نابینایان هست که در خارج از ایران هم داره کار میشه و ما اون رو به کشورمون آوردیم.
آذرنیا گفت که توی کشورهای دیگه، حتی فناوری خاصی توی سینماها وجود داره که نابیناها با خرید بلیطهای ویژه میتونن فیلمها رو به صورت توضیحدار دنبال کنن.
ما هم کلی تعریف و تمجید کردیم که بابا دمتون گرم، مگه داریم، مگه میشه، یه گروه بیان همینطوری یهویی بگن ما میخوایم برای نابیناها توی ایران رادیو فیلم تولید کنیم.
چه انسانهای بزرگی پیدا میشن واقعاً.
البته در این که این افراد انسانهای بزرگی هستن شکی نیست.
خیلی از همین انسانهای بزرگ که توی پروژه ی رادیو فیلم حضور داشتن، احتمالاً دارن با حساسیت این متنو میخونن ببینن من دیوانه دارم چی میگم اصلاً!
البته قطعاً وقت دوستان رادیویی که توی لیست دوستان من هستن، پرتر از اینه که بخوان نوشته ی یه آدم گمنامی که به جز یه عکس و چهارتا نوشته ی بیسر و ته شناختی ازش ندارن رو بخونن.
ولی آرزو بر جوانان، اونم از نوع گمنام و البته کور، چیز ببخشید نابیناش عیب نیست.
از پیام بازگردانی، ببخشید بازرگانی بگذریم.
با کلی عزت و احترامی که نثار فرشاد عزیز و گروهش کردیم، هر روز صبحها و بعد از ظهرها و نصفه شبهایی که بیدار بودیم، منو خیلی از نابیناهای دیگه، میشستیم و تولیدات دوستان رو گوش میکردیم و لذت میبردیم در حد تیم ملی والیبال.
حتی توی سایتهای نابینایان از جمله پر بازدیدترینشون به نام
https://gooshkon.ir
این رادیو فیلمها آماده ی دانلود برای نابیناها میشد و استقبال از این تاپیکها باور نکردنی بود.
فکر کن فیلمی که توی تلویزیون و سینما خانوادت میبینن و شاید تو خیلی ازش چیزی نفهمی، الآن مثل روز برات روشنه و از ثانیه به ثانیش لذت میبری.
مگه بیشتر از این یه نابینا از هنر سینما چی میخواد؟
اوضاع به همین خوشمزگی پیش میرفت تا این که جمیع دوستان مدیر و بالانشینان صدا و سیما عوض شدن.
همون اول بسم الله، انگار که هیچ کار مهم دیگه ای دوستان از راه رسیده نداشتن، زدن رادیو فصلی رو فرستادن هوا.
روحش شاد و یادش گرامی.
خب ما که از کار بیکار شدیم.
البته ماهی سی چهل تومن درآمد که اونم بعد از سه چهار ماه یه جا میریختن، بعد کاشف به عمل میومد که یه ماهش اشتباهی پریده و هزارتا اشتباه دیگه رو نمیشه گفت کار.
یادمه یه بار برآوردم به جای صد و بیست تومن دوازده تومن رد شد. اصلاً به قول آقای همساده داغون شدم.
بگذریم.
بعد از چند هفته، یه دفه امیر حسین سلیمانی، خبرنگار نابینای واحد مرکزی خبر رادیو ایران، خبری منتشر کرد که رادیو فیلم از چارت برنامه های رادیو نمایش حذف شد.
من فکر کنم یه نابینایی، یه جای این دنیا، یه بلایی سر خانم آبروانی یا فامیلاش آورده.
چون چنان ضربتی رادیو از وجود نابینایان و متعلقاتش کنف یکن شد که اصلاً یه وضعی!
حالا اگه جای حذف رادیو فیلمها یه چیز به درد بخوری، یه ابتکاری، خلاقیتی، چیزی رو میکردن دلمون نمیسوخت.
جای رادیو فیلمها، یه سری نمایشهای رادیویی که شخصاً هر کدوم رو پنج بار دست کم شنیده بودم پخش شد.
انقدر اینا رو پخش کردن که صداهای خیلیهاشون مشکل پیدا کرده.
اینجاش جدیه.
نمیدونم چندتا از رادیوییها دارن این متنو میخونن.
ولی اگر فقط یکیتون دارید میخونید، اگر دستتون به مدیر رادیو نمایش میرسه، بهش بگید که تویی که ادعای مدیریت داری، یه توجیه لا اقل برای حذف رادیو فیلم بیار که لا اقل یه آبی روی آتیش ریخته باشی.
در کل سه ساعت، نه چهار ساعت از بیست و چهار ساعت به رادیو فیلم اختصاص داشت.
حالا شما نمایشهای تکراریتونو توی این چهار ساعت پخش نمیکردید نمیشد؟
البته توی جامعه ای که معلولینش در حدی هستن که فحش بین مردم محسوب میشن، بیشتر از این توقع نمیشه داشت.
وقتی کور و کر و چلاق و منگل، فحش بیسواد و تحصیلکرده ها به همدیگه هست، وقتی راحت توی فیلمهای ما به هم میگن مگه کوری، مگه کری، مگه چلاقی، دیگه بیشتر از این هیچ انتظاری نداریم.
من کسی بودم که پدر رادیومو از بس شبانه روز روشن بود در آورده بودم.
انقدر عاشق رادیو بودم که تونستم حتی توش اجرا کنم.
اما این عشق و علاقه ظاهراً یه طرفه بود.
اولین بار حدود پونزده سال پیش، به طور زنده توی یه مسابقه رادیویی شرکت کردم که امیر جوشقانی مجری بود.
امیرخان مخلصیم. پیشاپیش اگه اسمتو اشتباه نوشتم ببخش.
چون توی لیستمی سلام کردمااا!
خیلی از قدیمیهای رادیو، از اون با سابقه های بالای چهل سال دارن احتمالاً میخونن این مطلبو.
واقعاً رادیو فیلم جای کیو تنگ کرده بود؟
به کی کار داشت؟
این که تولیدش از یه نمایش راحتتر هم بود که!
من خودم نمایش ضبط کردم، اتفاقاً توش افکتور هم بودم.
یه پدری ازمون در اومد که نگو.
نادیده گرفته شدن از طرف مسئولین، برای ما دیگه خاطره شده. میگن درد رو از یه حدی که بگذره دیگه حسش نمیکنی.
من، الآن دیگه حتی هفته ای یه بار هم رادیو گوش نمیکنم. سه چهار ماهی هم هست که رادیو نرفتم.
خلاصه حسابی لطف دارن به ما دوستان مدیر
بدرود.