درود بر شما دوستان عزیز.
امیدوارم حالتون خوب باشه.

پنجشنبه، دوازده شهریور نود و چهار:

ساعت حدوداً یک ربع به سه بود که از خونه زدم بیرون.
ساعت سه با بچه ها توی میدان آزادی قرار داشتم.
سر ساعت سه اونجا بودم و تا همدیگه رو پیدا کنیم، دیگه سه و ربع شده بود.
من، امیر، تبسم، مهدی و شبنم. مهدی دوست قدیمی امیر از زمان مدرسه هست و شبنم هم خانمش هست. مهدی نابینا و شبنم کمبینا هست.
خلاصه دور هم جمع شدیم و قرار بود که با مینیبوس راهی امامزاده داوود بشیم.
منتها دیدیم مینیبوسی که میخواستیم باهاش بریم فقط یه مسافر توش هست و نهایتاً با ما میشیم شش نفر و معلوم نبود تا کِی باید صبر میکردیم تا پر بشه و راه بیفته.
تازه تا مقابل حرم هم بالا نمیره و ایستگاه پایانیش خیلی پایینتر از حرم هست و باید مسافت زیادی رو پیاده از یه شیب تند با کلی ساک و بار و بندیل بالا میرفتیم. در حالی که سه تامون هم نابینا بودیم و شبنم هم توی آفتاب خیلی خوب نمیدید و عملاً تنها راهنمای ما تبسم بود.
این شد که یکی از ماشینهای مسافربری رو انتخاب کردیم و باهاش نفری هشت هزار تومن طی کردیم و دیدیم که قیمتش نفری سه هزار تومن فقط با مینیبوس فرق میکنه.
این شد که تصمیم گرفتیم با ماشین بریم.
کلی ساک و وسایل داشتیم که گذاشتیم صندوق عقب ماشین که پراید هم بود و من، امیر، تبسم و شبنم هم نشستیم عقب و مهدی هم جلو نشست.
حرم امامزاده داوود روی ارتفاعات شمال غرب تهران و ارتفاع حدوداً دو هزار و پونصد متری قرار داره که از طریق یه جاده ی پیچ در پیچ باید به اونجا رفت که اکثراً هم سر بالایی هست.
حالا شبنم به این راننده ی بیچاره گیر داده که شما چون پنج نفر سوار کردی باید از ما همون کرایه ی چهار نفر رو بگیری.
حالا هی طرف میگه بابا خب ماشین سنگینتر شده کلی بار هم دارید خب اینا چی میشه مگه قبول میکرد خخخ.
یه کم رفتیم شبنم گیر داده که اگه آهنگ نذاری شش تومن بیشتر نمیدیم خخخ.
راننده ی بیچاره هم ضبطشو روشن کرد. وسط راه بودیم که یه دفه یه صدای عطسه از جلو اومد. یه دفه شبنم که فکر کرده بود مهدی عطسه کرده گفت: کی بود؟
راننده هم گفت که من بودم آقای راننده خخخ.
خلاصه تا برسیم اونجا، شبنم بلایی به روز راننده آورد که خدا نصیب گرگ بیابون نکنه.
راننده ما رو تا مقابل حرم بالا برد و خودش هم از طریق کسی که میشناخت اونجا برامون یه اتاق با قیمت خوب کرایه کرد.
اتاقی که بعداً خودمون دیدیم که مشابهش رو به همه هفتاد یا هشتاد اجاره میداد به ما پنجاه تومن داد.
مسافرخونه روی یه تپه بنا شده بود که فقط برای رسیدن به طبقه ی اولش باید سیتا پله رو بالا میرفتیم.
به طوری که اول چندتا پله میرفتیم بالا، بعد دست چپ چندتا پله میرفتیم بالا، بعد کامل به سمت راست دور میزدیم مثل این که بخوایم یه طبقه بریم بالا دوباره چندتا پله میرفتیم بالا، بعد نود درجه به چپ میپیچیدیم و هفت هشت تا دیگه پله میرفتیم بالا و در نهایت مجدداً کامل به سمت چپ دور میزدیم و سه تا پله میرفتیم بالا. حالا باید میپیچیدیم سمت راست و وارد یه راهرو میشدیم که سمت راستش سرویس بود و سمت چپش هم به بالکن میخورد.
سمت چپ که وارد بالکن میشدیم، باید میپیچیدیم سمت راست و در طول بالکن حرکت میکردیم و اولین در سمت راست میشد در اتاق ما.
چون در اون بالکن به جز اتاق ما اتاق دیگه ای نبود، عملاً سرویسی که کنار اتاق بود و مثلاً مشترک بود اختصاصی شد برای ما.
اتاق هم خیلی معمولی بود.
یه اتاق اندازه ی یه فرش دوازده متری که کفش هم یه موکت و فرش پهن شده بود با دیوارهای سیمانی. یه لامپ هم به سقف آویزون بود. همین.
در اتاق دو لنگه بود و پنجره های اتاق به صورت کوچک بالای در بودن.
وسایل رو کنار دیوار اتاق گذاشتیم و نشستیم وخیلی زود با پیکنیک کوچولویی که من آورده بودم چای درست کردیم و خوردیم.
کمی که استراحت کردیم، برای زیارت و گردش از اتاق بیرون اومدیم.
از پله هایی که توضیح دادم پایین اومدیم. باید بگم که تمام مسیر پله ها تقریباً بدون نرده بود و اگر مراقب نبودیم از کنار به پایین سقوط میکردیم.
خلاصه به خیابان اصلی امامزاده رسیدیم و کمی به سمت راست رفتیم و به در حرم رسیدیم که سمت چپمون بود و وارد حیاط حرم شدیم.
حیاط خیلی بزرگی که تقریباً مثل صحنهای حرم امام رضا هست و فرقش اینه که این فرش نداره.
ولی این اجازه رو به مردم میدن که توی این حیاط چادر بزنن و اگر میخوان ساعاتی و حتی شب رو اونجا اقامت کنن.
رفتیم به سمت ساختمان حرم و تبسم و شبنم چادرزیارت از جایگاه مخصوص برداشتن و ما رو دم در قسمت آقایان رسوندن و خودشون رفتن.
ما هم کفشهامون رو توی کیسه نایلون گذاشتیم و وارد حرم شدیم.
از در که وارد میشی باید به سمت چپ بپیچی. کمی که رفتیم از یه در رد شدیم و وارد سالن بزرگتری شدیم.
اونجا با کمک یکی از کسانی که اونجا بود مهر گرفتیم و نماز خوندیم و بعد برای زیارت به صحن اصلی رفتیم.
برای رفتن به صحن اصلی باید همون مسیری که اومده بودیم رو ادامه میدادیم تا بعد از رد شدن از یه در دیگه به صحن اصلی و زریح امامزاده داوود برسیم.
همه ی این کارها حدود بیست دقیقه انجام شد و همونطور که رفته بودیم برگشتیم به داخل حیاط و منتظر خانمها شدیم.
اونجا دو سه تا پسر نوجوون اومدن و خواستن کمکمون کنن که براشون توضیح دادیم که منتظر کسی هستیم.
اونا هم نه گذاشتن و نه برداشتن گفتن ایشالا که شفا میگیرید و خوب میشید.
البته منظورشون نابیناییمون بود.
کمی بعد تبسم و شبنم هم اومدن و همگی دسته جمعی با هم وایستادیم و با کمک یه خانمی که اونجا بود عکس گرفتیم.
منتها من همینجا با شهامت اعلااام میکنم که خانمی که از ما عکس گرفت، عکسهاش اصلاً خوب در نیومد و به قول تبسم کج و کوله شده و مناسب نیست. برای همین نمیتونم اینجا بذارمش.
ولی برای این که با فضای داخل حیاط حرم و منظره ی گنبد حرم آشنا بشید عکسی که خودم تکی انداختم یعنی تبسم ازم انداخت رو براتون میذارم.
بازم دم عکاس خودمون گرم.
اینم عکسم.
در حین عکس گرفتن، من و امیر که حسابی تو کف عصای چرخدار مهدی که از خارج براش فرستاده شده بود بودیم، یه لحظه از بچه ها جدا شدیم و نقشه کشیدیم که عصا رو بپیچونیم و یه هفته در میون مشترک ازش استفاده کنیم.
اینا رو در گوشی با هم هماهنگ کردیم منتها نمیدونم این مهدی از فاصله ی چند متری چه طوری شنید که وقتی رفتم پیشش گفت حالا دیگه یه هفته تو عصا رو استفاده کنی یه هفته امیر هاااان?
اینجا بود که متوجه شدم گوش مهدی چه قدر تیزه خخخ.
لامسب حواست نباشه دست آدم رو میبره بس که تیزه خخخ.
ولی عجب عصایی بووود.
انصافاً هیچ نیرویی لازم نداره که بخوای فشاری بهش بیاری.
مث بنز واسه خودش رو زمین جلو میره و فقط تو باید این طرف اون طرفش کنی که بتونی جلوی پاتو بررسی کنی.
بعد از مراسم عکس اندازون، من و امیر به پاتوق همیشگی امیر یعنی سرویس بهداشتی رفتیم و بعد از اون از حرم برای گردش خارج شدیم.
محیط اونجا شبیه به بازارهای قدیمی هست.
یه خیابون باریک که پر از آدمه و در دو طرف همینطور مغازه هایی به شکل حجره های قدیمی و سنتی وجود داره که جلوشون از ویترین و این چیزا خبری نیست و هر چیزی که فکرشو بکنید میتونید توی این مسیر که به جلو حرکت میکنید پیدا کنید. البته اینم بگم که خیابون با یه شیب ملایمی که یه جاهایی تند میشد به سمت بالا میره.
در بین راه هم قدم به قدم رستوران و کبابی و سفره خونه با چای و قلیون و بستنی و فالوده هست که قیمتهاشون هم خیلی پایینتر از خود تهران هست.
کمی که بالا رفتیم مهدی و شبنم برامون بستنی قیفی گرفتن و ما رو مهمون کردن.
یه مقدار که جلوتر رفتیم، به دریاچه ی کوچکی رسیدیم که چندتا قایقم توش بود که ظاهراً کرایه ای بودن.
یه شهر بازی کوچولو هم داره که مال گروه سنی الف هست خخخ.
کمی که بالاتر رفتیم متوجه شدیم که یه جایی هست که لباس محلی میپوشن و روی اسب میشینن و عکس میندازن که برای بچه ها جالب بود و قرار شد که فردا بیان اینجا عکس بندازن.
کمی جلوتر به بساط یه بلالی رسیدیم و ازش بلال خریدیم و خوردیم که انصافاً بلالهاش خوب بودن.
یه کم که جلوتر رفتیم یه رستوران دیدیم که اسمش شبهای کابل بود و اتفاقاً اهنگ افغانی هم گذاشته بود که مشخص بود مخصوص افغانیها هست و احتمالاً غذاهای مخصوص افغانستان رو میشد اونجا پیدا کرد.
یه ذره دیگه که بالا رفتیم دیگه همه جا تاریک شد. داشتیم با هم حرف میزدیم که دیگه بالا نریم که تاریک شده و این چیزا که یه دفه یه آقاهه با صدای بلند از توی یه مغازه بود یا یه همچین چیزی گفت بییییست و پنج تا نمیدونم چیچی که هر چهارتامون یکی سه متر پریدیم هوا.
طرف هم ما روئ دید ترسیدیم خودش هم کلی هل کرده بود خخخ.
خلاصه کلی به این اتفاق خندیدیم و طرف گفت که بالاتر خبری نیست و ما هم دور زدیم و برگشتیم به سمت اتاقمون.
به اتاق رفتیم و بساط شام رو که کالباس بود آماده کردیم که البته تبسم و شبنم همه ی کارها رو کردن.
بعد از شام هم دور هم نشستیم و گفتیم و خندیدیم و نسکافه و بیسکویت و میوه و تخمه و پفک خوردیم.
دیگه تا بخوابیم ساعت نزدیک سه شده بود.

جمعه، سیزده شهریور نود و چهار:

در خواب ناز کم کم فرو میرفتیم که یه دفه دیدیم یه صدایی بلند داره میگه یاهاهاهاهاهاهاااا امان اماااااااااااا اااا اااا اااان حبیییییب من.
از خواب پریدیم و در پی کشف منبع صدا بر آمدیم که فهمیدیم این صدای بلندگوی امامزاده هست که زده رادیو پیام برای ازان صبح.
منتها یه ده دقیقه ای زود این کار رو کرده و ما این شکلی یاد قهوه خونه ی مشت قنبر افتادیم نصفه شبی. این اتفاق و کمی هم سردی هوا باعث شد عملاً دیگه نتونیم بخوابیم و کم کم بیدار شدیم.
صبحانه رو با چای و بیسکویت و کمی نون و کالباسی که از شب قبل مونده بود گذروندیم.
بعدش کمی نشستیم و در حین خوردن تخمه از هر دری حرف زدیم و بعدش هم بلند شدیم تا بریم یه دوری بزنیم.
رفتیم در بین راه کنجد عسلی و چندتا چیز دیگه برای خودمون و خانواده هامون خریدیم و رفتیم به سمت قسمتی که میخواستیم با لباس محلی روی اسب عکس بندازیم.
اونجا امیر و تبسم و مهدی و شبنم با اسب عکس انداختن که چون چاپی هست نمیشه اینجا گذاشت. ولی با همون لباسای محلی یه عکس چهار نفره انداختن که براتون میذارم.
اینم عکس بچه ها
منم چون تک بودم و انگیزه ی کافی نداشتم لباس نپوشیده و در نتیجه عکس هم ننداختم خخخ.
هعیی روزگااار خخخ.
عکس رو گرفتیم و به سمت رستورانی که نشون کرده بودیم برای ناهار رفتیم و روی یکی از تختهاش نشستیم و غذا سفارش دادیم که کوبیده و جوجه بود.
اینم یه عکس از سفره ی ناهارمون.
بعدش هم چون دیگه داشتیم به ساعت تحویل اتاق نزدیک میشدیم رفتیم و وسایلمون رو جمع کردیم و اتاق رو تحویل دادیم و برای برگشتن به سمت خونه به راه افتادیم.
این بار باید مسیر زیادی رو به سمت پایین میرفتیم تا به ایستگاه تاکسیها برسیم. ولی وقتی رفتیم متوجه شدیم که تاکسی نیست و باید خیلی پایینتر بریم تا به ایستگاه مینیبوس برسیم و با مینیبوس برگردیم. کلی هم بار و ساک داشتیم که واقعاً کار رو سخت میکرد. به خصوص که باید به صورت قطاری و به هم پیوسته حرکت میکردیم چون فقط یه راهنما داشتیم.
جاده هم باریک بود و ترافیک سنگین هم بود و مدام باید از بین ماشینها که خیلیهاشون هم اتوبوسها و مینیبوسهای کاروانهای زیارتی بودن میگذشتیم. خلاصه چنان بلایی سرمون اومد که من یه چیزی میگم شما یه چیزی میشنوید.
حتی یه بار از یکی پرسیدیم که این ایستگاه کجاست و طرف هم که احتمالاً اصفهانی بود گفت زیاد اومدید و باید برگردید بالا.
ما کنار جاده وایستادیم تا تبسم برگرده و محل دقیق ایستگاه رو پیدا کنه و دوباره بیاد دنبالمون.
تبسم رفت بالا و برگشت و گفت که اونجانبود و پرسیده گفتن باید بازم بریم پایینتر. دوباره تنهایی رفت پایین و جای دقیق ایستگاه رو پیدا کرد و اومد دنبالمون.
بالاخره بعد از بدبختیهای زیاد به مینیبوسها رسیدیم و دیدیم که صف بسیار طولانی هم براش بسته شده و از مینیبوس هم خبری نیست.
در نا امیدی مطلق به سر میبردیم که دیدیم سه چهارتا مینیبوس پشت سر هم اومدن و مسافرها رو سوار کردن که دقیقاً مینیبوس آخر به ما رسید و سوار شدیم و به سمت تهران حرکت کردیم.
ساعت هفت به میدان آزادی رسیدیم و از همدیگه خداحافظی کردیم و من به سمت خونه برگشتم.

اینجا جا داره که یه تشکر ویژه از تبسم بابت زحمتهایی که توی این دو روز کشید داشته باشیم که هم توی راهنمایی ما اذیت شد و هم در انجام کارها.
از شبنم هم تشکر میکنیم که تا حدی که میتونست به تبسم برای انجام کارها کمک کرد.
از خودمون سه تا یعنی من و امیر و مهدی هم که وظیفه ی خطیر و سخت خوردن و خوابیدن رو بر عهده داشتیم نهایت تشکر رو دارم خخخ.
بچه ها مهدی و شبنم قراره هم محله ای ما بشن و کلی قراره با این زوج دوست داشتنی بهمون خوش بگذره.
خلاصه این که به ما تو این دو روز خوش گذشت و خواستیم که در این خوشی ما شریک باشید.
شما هم از این برنامه ها بذارید و خاطراتتون رو برامون بنویسید.
مواظب خودتون و خوبیهاتون باشید.
بدرود.