سلام بر شما.
باز هم تعطیلات تابستان رو به پایان است و من باید به دانشگاه بروم.
به خاطر رفتن خیلی خوشحالم اما مثل همیشه نگرانم خیلی هم نگران به این علت که رفتن من به شیراز کار آسانی نیست.
روستایی که من در آن زندگی می کنم درست است که کنار جاده اصلی قرار دارد و می توانم تقریباً هر ساعتی از شبانه روز سر جاده بروم و برای اتوبوس هایی که از این جا رد می شوند دستی بالا کنم و آن ها هم اگر جا داشتند و راننده دلش خواست که نیش ترمزی هم برای من بزند یا اگر اتفاقاً مسافری برای روستای ما داشته باشد که مجبور شود برای پیاده شدنش متوقف شود، می توانم سوار شوم و خودم را به شیراز یا شهر دلخواهم برسانم؛ اما تمام مشکلات از همین اگر ها و احتمالات شروع می شود و متأسفانه راه دیگری هم برای رفتن ندارم مخصوصاً اول سال که وسایلم زیاد هستند چون در غیر این صورت می توانم بروم مشهد و از آن جا به قول دوستم مثل یک خان در ترمینال سوار اتوبوس شوم یا از راهآهن با قطار به شیراز بروم اما حالا که این همه وسیله دارم نمی شود به مشهد بروم و بعد از آن جا به شیراز.
درست است که در این سه سالی که مسافر شیراز هستم حالا دیگر بسیاری از رانندگان را می شناسم و می توانم به شماره همراهشان زنگ بزنم و روز رفتنم را با آن ها هماهنگ کنم اما مسأله این است که آن ها همیشه سر کیف نیستند و از طرفی اوایل و اواخر تعطیلات نیز معمولاً در همان ترمینال مشهد اتوبوس ها پر می شوند و رانندگان حتی اگر بخواهند نیز نمی توانند من را سوار کنند.
یک راه دیگر هم این است که با دوستان مشهدیم که آن ها نیز در شیراز درس می خوانند هماهنگ شوم که آن ها وقتی می خواهند به شیراز بروند برای من هم بلیط بگیرند و جایم را نگه دارند و وقتی به روستای ما رسیدند من سوار شوم اما مشکل این جاست که تمام آن ها که سه نفر بیشتر نیستند همیشه با هم هماهنگ نیستند تا چه رسد به این که روز رفتنشان را با من تنظیم کنند؛ انصافاً یک بار که توانستیم با هم هماهنگ شویم خیلی آسان به شیراز رفتم اما فقط همان یک بار؛ خدا را شکر که من در تمام سال تحصیلی فقط اول و آخر ترم و عید از دانشگاه به خانه می آیم ولی خدا شاهد است که همین سه بار به اندازه چندین روز از من انرژی می گیرد؛ کلی استرس، کلی نگرانی و کلی … که جای گفتنشان این جا نیست.
محال است فراموش کنم پارسال که مجبور بودم حتماً در تاریخ خاصی شیراز باشم ولی هر چه سعی کردم نتوانستم اتوبوس گیر بیاورم و آخر مجبور شدم با ماشین باری یکی از هم روستایی ها تا یزد بروم و از آن جا با اتوبوس به شیراز رفتم؛ فکرش را بکنید ساعت پنج صبح شنبه از روستا با کامیون او راه افتادیم و ساعت شش بعد از ظهر هم به یزد رسیدیم؛ با تاکسی به ترمینال رفتم و برای نیم ساعت بعد هم بلیطی برای شیراز گرفتم ساعت دوازده شب هم به شیراز رسیدم و تا از ترمینال خودم را به خوابگاه برسانم دوی نصفه شب شده بود؛ فردا صبح ساعت هشت هم در کلاس حاضر شدم و یک نفس تا هفت شب هم مجموعاً ده واحد کلاس داشتم.
درست است که این اتفاق تا حالا فقط یک بار برای من افتاده است اما هنوز هم که به یادش می افتم خستگی را در تمام سلول های بدنم حس می کنم.
دو سال پیش هم وقتی مجبور بودم در زمانی خاص شیراز باشم و هر چه دنبال بلیط افتادم به نتیجه نرسیدم آخرش یکی از راننده ها قول داد که من را روی رکاب اتوبوس جا دهد و من هم که چاره ای نداشتم پذیرفتم و از ساعت پنج بعد از ظهر که اتوبوس به روستای ما رسید و من سوار شدم تا شانزده ساعت بعد که به شیراز رسیدیم من روی رکاب بودم و جز دو ساعت که یکی از مسافر ها دلش به حال من سوخت و جایش را با من عوض کرد تمام مسیر را به حالت خواب و بیداری روی همان رکاب مزبور گذراندم.
می دانم حتماً همه شما نیز چنین خاطرات رنجآوری را تجربه کرده اید اما قصدم از این نوشته فقط درد دلی بیش نبود و احتمالاً یادآوری خاطرات مشابه برای کسانی که این مراحل را گذرانده اند.
خیلی دوست داشتم خاطرات سفرم این قدر بد و سخت و در کل زجرآور نباشند اما چه می توان کرد!

در آخر نیز شعری از زنده یاد قیصر امینپور را تقدیمتان می کنم.
گرچه چون موج، مرا شوقِ ز خود رستن بود
موج موجِ دلِ من، تشنه ی پیوستن بود
یک دم آرام ندیدم دلِ خود را همه عمر
بس که هر لحظه به صد حادثه آبستن بود
خواستم از تو به غیر از تو نخواهم اما
خواستن ها همه موقوف توانستن بود
کاش از روز ازل هیچ نمی دانستم
که هبوط ابدم از پی دانستن بود
چشم تا باز کنم فرصت دیدار گذشت
همه ی طول سفر یک چمدان بستن بود
پینوشت:
عنوان مطلب از خواجوی کرمانی.