سلام دوست خوبم
ممنونم از این همه لطفتون
۱- من قبلا در جایی جواب خیلی کاملی به این سوال دادم. اگر اجازه بدید همون جواب رو این جا میذارم.
جالب است بدانید که هیچ وقت نگفتم: «چرا من؟» البته آن اوایل یک بار خواستم این را بگویم ولی بعد که خوب فکر کردم دیدم اگر من نه، پس لابد یکی دیگر. اما آن یکی دیگر هم خواهد گفت چرا من و این روند چرا من گفتن ها مثل دومینویی بی حاصل ادامه خواهد یافت و هیچگاه به جوابی نخواهد رسید. پایه ی دنیا بر تضادهاست و هیچ چیز مطلق نیست. ضد، معنای خود را از نقیض خود می گیرد و نقیض بدون ضد معنایی ندارد. پس باید غم باشد تا شادی معنا پیدا کند. تا نفرت نباشد، عشق معنا نمی یابد. بدون بیماری، مفهوم سلامتی موجود نمی شود. پس به این نتیجه رسیدم که جمله ی «چرا من؟» ناسنجیده ترین حرفی است که فردی در شرایط من می تواند بر زبان آورد و از تصور اینکه بخواهم در پی پاسخ این سوال باشم به من احساس بُله بودن دست می داد.
البته این بدان معنا نیست که من این واقعه را به راحتی پذیرفتم. درک این واقعیت و قبول زندگی اینچنینی کار ساده ای نبود و چهار سال طول کشید تا به ثُبات برسم و کاملا مسئله را هضم کنم. در این میان، یافتن توانایی در استفاده از کامپیوتر و ورودم به دنیای مجازی و در پی آن آشنا شدن با دوستان هم مشکل، نقش مهمی در بهبود شرایط من داشت. با ورود به دنیای مجازی مانند این بود که پیله ی درخودماندگی ام شکافته شود و به دنیایی که هر چند مجازی، اما همچون دنیای واقع، زندگی در آن جاری بود قدم بگذارم.
اما مسئله ی ایمان و رابطه ام با پروردگار خیلی بغرنج تر از این حرف ها بود. این مسئله ای بود درونی که باید خودم به تنهایی آن را حل می کردم. در واقع جنگی بود تمام عیار و به زعم من کاملا نابرابر و تحمیلی، میان من و پروردگاری که دیگر نمی شناختمش و حتی در مرحله ای دیگر نمی خواستمش!
می دانید، یادم می آید در کتاب تعلیمات دینی راهنمایی جمله ای بود که رابطه ی خدا و بنده را به یک ریسمان تشبیه می کرد و به اصطلاح می گفت: «حبل متین الهی» حال اگر رابطه ی انسان و پروردگار را ریسمانی در نظر بگیریم، برای فردی در شرایط من این ریسمان به کِش تبدیل می شود! بطوری که رابطه خدا و بنده مدام در حال نوسان و دور شدن و نزدیک شدن قرار می گیرد. گاهی انسان آن قدر از او فاصله می گیرد که اگر در چشم دلش، قویترین لنزهای دوربین را هم کار بگذاری باز هم اثری از خدا نمی بیند؛ و گاه آنقدر بنده و پروردگار به هم نزدیک می شوند، که با هم یکی شده و به هیچ طریق قابل تمییز دادن نمی باشند… فقط مهم این است که این کش پاره نشود…
پس از کشمکش های بسیار! عاقبت فهمیدم که نه خدا سردار جنگ است و نه من جنگ زده و ستم دیده. به یاد آوردم که در روزهای قبل از حادثه من مصرانه طالب کشف حقیقت خدا بودم، و این همان راهی بود که به حقیقت او ختم می شد. و باز برمی گردیم به تضاد ها؛ که عشق حقیقی به او، تنها از نهاد نفرت برمی خیزد. و این او بود که مظلومانه این بی مهری را تاب آورد…
ولی اینکه چطور سرانجام توانستم در مورد شرایطم به درک و ثبات برسم باید بگویم که این زمانی محقق شد که شروع کردم از اندک توانایی هایم بهره ای هر چند ناچیز ببرم و به زندگی خود ــ که آن را به نوعی زندگی انگلی تشبیه می کردم، به نوعی همزیستی نامسالمت آمیز با اطرافیانم که شیره ی جانشان را مکیده، آن ها را تحلیل برده تا خودم به معضلی بغرنج تر تبدیل گردم ــ قدری معنای انسانی ببخشم. برای نِیل به این مقصود، ابتدا امکانات و توانایی هایم را سنجیدم. می دانستم که دانشگاه رفتن و ادامه ی تحصیل در رشته ای که سابقا می خواندم برایم امکان پذیر نبود. پس به تنها کار ممکنی پرداختم که به جز توانایی ذهنی نسبی نیاز به هیچ چیز دیگری نداشت؛ یعنی مطالعه ی کتاب و زبان انگلیسی. به تدریج با افزایش توانایی های جسمی، فعالیت هایم را هم گسترش دادم، شروع به نوشتن و تقویت قلمم کردم، و دانشم را در زبان انگلیسی به حدی رساندم که وقتی پدرم پس از دو سال دوندگی رضایت دانشگاه سابقم را مبنی بر تغییر رشته ی من از مهندسی صنایع غذایی به مترجمی زبان انگلیسی و همچنین تحصیل غیرحضوری در منزل جلب کردند؛ با کسب بالاترین نمرات در دروسی که بصورت آزمایشی به من داده بودند، بی هیچ چون و چرایی با ادامه ی تحصیلم موافقت شد.
از آن روز که تصمیم گرفتم دیگر مغلوب شرایط نباشم و برای دوباره ایستادن بجنگم، تمام تلاش هایم در جهت دستیابی به این هدف بوده است که “انسان بمیرم!” اینکه در زمانی که زندگی ام به پایان می رسد، در لحظات احتضار، وقتی به آنچه پشت سر گذرانده ام نگاه می کنم احساس رضایت داشته باشم و با غرور بگویم که همه ی تلاشم را کردم، کوتاهی نکردم و دیگر از این بهتر نمی شد و بیش از این از دستم بر نمی آمد. که مثل یک انسان واقعی تا آخرین لحظه ایستادم و تاب آوردم. که زندگی اگرچه درمانده ام کرد، ولی نتوانست مغلوبم سازد. این که با رضایت، لبخند و اطمینان، و در یک کلام در آرامش کتاب زندگی ام را ببندم…
و اکنون شعار من این است:
دست از طلب ندارم، تا کام من برآید…
………………………………..
۲- بله. سال دوم دبیرستان سه دختر نابینا در کلاسمون بودن. در یک خوابگاه شبانه روزی نزدیک مدرسه زندگی می کردن. فقط سه ماه موندن، چون هیچ امکاناتی براشون نبود. همه ی درس ها کتاب بریل نداشتن. روی نیمکت جا نبود که دستگاه تایپ شون رو بذارن. معلم ها ازشون درس نمی پرسیدن. اصلا کسی شاگرد حسابشون نمی کرد. دوست زیادی هم نداشتن، اما… همه خیلی دوست شون داشتن. چون خیلی مهربون، با ادب، و خانوم بودن. یک آرامش خاصی به آدم می دادن. ولی چون متفاوت بودن، بچه ها نمی دونستن باید چه طور باهاشون ارتباط برقرار کنن. من هم همین طور. خیلی دلم می خواست باهاشون صمیمی بشم، اما نمی دونم چرا هیچ کاری نمی کردم.
……………………..
۳- ابزار من مثل یک دستکش هست. در واقع همون آتل هست که وقتی کسی مچ اش آسیب می بینه، می بنده. این آتل مچ ام رو ثابت نگه می داره. بعد، من یک انگشت اشاره ام رو داخل چیزی مثل انگشت دونه قرار می دم و با چسبی که به انگشت دونه وصله، انگشت رو می کشم و می چسبونم به آتل. و با همون یک انگشت تایپ می کنم.
باز هم ممنونم از محبت تون. و از آشنایی تون خوشحالم.