○امروز قراره یه مراسمی به مناسبت روز جهانی عصای سفید برگزار کنیم.
قبل از این که مراسم برگزار بشه، توی جلسات هماهنگی، مسئولین مدام انواع تذکرات رو دادن که مبادا آهنگ شاد بذارید، مبادا بزن بکوب راه بندازید، مبادا بگو بخند تو مراسم باشه، چون محرمه و باید برنامه سنگین و رنگین برگزار بشه.
ما هم که گردنمون از مو باریکتر، گفتیم چشم و قرار هم هست که روی این چشمی که گفتیم بمونیم.
اولش خیلی شاکی شدم که یعنی چی؟ خب یه روز در سالم که به ما تعلق داره این شکلی دارن زهر مارمون میکنن.
ولی یه کم که گذشت و آتش خشم فروکش کرد، دیدم پر هم بیراه نیست. دیدم این واقعیترین مراسمی هست که به مناسبت روز جهانی عصای سفید برگزار خواهد شد.
سنگین و رنگین. بدون بزن بکوب و موسیقی شاد و خنده و شوخی.
وقتی به این موضوع رسیدم که هرچی گشتم هیچ موضوع شاد کننده ای پیدا نکردم. هیچ توجیهی برای این که جشنی به این مناسبت برگزار بشه پیدا نشد که نشد.
کجای این که من نمیتونم ببینم و این که خیلی کارها و آرزوها و خیلی چیزهای دیگه رو بابت این ندیدن از دست دادم برام شادی آور هست که بخوام به خاطرش جشن بگیرم.
جالبه که خیلیها این روز رو به ما تبریک میگن. تبریک بابت این که به خاطر ندیدنمون، حقوقمون داره توی این کشور پایمال میشه. تبریک به خاطر این که دستمون به هیچ جا بند نیست تا بخوایم به حقمون برسیم. تبریک بابت بیکارهایی که با چشمان خاموش و تاریک مثل من گوشه ی خونه هاشون نشستن و فقط دلشون به ماهی پنجاه و سه هزار تومن، بله درست خوندید. پنجاه و سه هزار تومن مستمری بهزیستی خوش هست. تازه اونم نه همه. بعضی از ماها.
خیلیها تو کوچه و خیابون ما رو که میبینن میگن شما خیلی دلتون پاکه و چیزهایی رو میبینید که ما نمیبینیم.
ما که آخرشم نفهمیدیم ما چی میبینیم که اونا نمیبینن.
اتفاقاً چاله چوله ها رو که اونا میبینن و ما نمیبینیم. پله ها رو اونا میبینن و ما نمیبینیم. هرچی که دیدنی باشه اونا میبینن و ما نمیبینیم.
من شخصاً چیزی نبوده که تا حالا دیده باشم و بتونم ادعا کنم که دیگران ندیدن.
من نه نور حقی میبینم و نه اشراق سهروردی خبری ازش تو نگاه من هست.
منم یه انسانم مثل شما بیناها.
منم خطا دارم، اشتباه دارم و گناه میکنم اونم چه جورش.
جالبه که آدمها در جامعه ی ما، تا زمانی براشون قابل احترام و خارق العاده هستی که کاری به منافعشون نداشته باشی.
اگر یه نفر تو خیابون تعریف منو کرد، چهار روز دیگه اتفاقی برم به شرکتش برای استخدام و اتفاقی اون پشت میز باشه و من جلوی میز، همه چیز تغییر میکنه و من میشم یه علیل تمام معنا که هیچ غلطی از دستش بر نمیاد.
این همون آدمیه که معتقد بود من چیزهایی میبینم که اون نمیبینه.
ولی الآن اون همه چیز میبینه و من هیچ چیزی جز بیعدالتی نمیبینم.
من باید تمام بیعدالتیها، بیفرهنگیها، بیوجدانیها رو ببینم، باید بیکاری و بیپولی بکشم، توهین بشنوم، تو جوب بیفتم، از خیلی لذتها و تفریحات محروم باشم، بعد سالی یه بار هم به خاطر تمام این نعمتهایی که تو زندگیم دارم و باید قدرشون رو بدونم جشن بگیرم و هورا بکشم که خدایا شکرت که به من چشم ندادی که الآن انقدر من بتونم سختی بکشم.
شاید اگر رضا صادقی پنج دقیقه چشماشو میبست و سعی میکرد جای من باشه، هیچ وقت نمیگفت مشکی رنگ عشقه.
روز عصای سفید، روز به رخ کشیدن بینایی بیناها برای نابیناهاست.
روزیه که بیناها به ما میگن ببینید که ما میبینیم و شما نمیبینید و چون شما نمیبینید، فقط حق دارید یک روز در سال احساس بودن کنید و احساس حضور داشته باشید.
یک روز در سال هست که از رئیس جمهور تا وکیل و وزیر از نظرشون ما میشیم بنده های خاص خدا و بقیه ی روزها دیگه نباید توقعی داشت چون اقلیتیم.
چون ششصد هفتصد هزار نفر کجا، هشتاد ملیون نفر کجا؟
اصلاً کی گفته که این جمعیت که شاید بشه اونها رو دسته جمعی سوزاند و از شرشون خلاص شدف حق دارن که حرفی هم برای گفتن داشته باشن.
همون سالی یه بارش هم کلی بهشون لطف میکنیم که یه کم آدم حسابشون میکنیم.
وقتی مدیر رسانه ی ملی مملکت، انقدر بیفرهنگه که نمیدونه رادیو فیلم چیه و چه ماهیتی داره و اون رو مثل یه آشغال از برنامه های شبکه ای که مدیرشه حذف میکنه، یعنی نابینا آدم نیست.
وقتی یه مدیر ارشد مملکت، به عصای سفید میگه چوب یعنی نابینا دیگه چی بود این وسط وبال ما شد.
وقتی کارگردانها و بازیگران صاحبنام سینما و تئاتر، میشینن و فیلم میسازن و توش دیالوگ میذارن که هی مگه کوری، یا هی چشای کورتو وا کن، دیگه چه توقعی از اون آدمی باید داشت که شاید ششم ابتداییش رو هم به زور خونده. کما این که واقعاً خیلی وقتها این بیسوادها بهتر از هزار دکتر و مهندس ما رو فهمیدن و آدم حسابمون کردن.
همه ی اینها رو گفتم که به اینجا برسم که برای اولین بار در تاریخ ایران، واقعیترین مراسم روز عصای سفید برگزار میشه. سنگین، رنگین، رسمی و البته یه جاهاییش وعده ی سر خرمن هم قراره بدن که ما مثل همیشه یه گوشمون در هست و دیگری دروازه و یه کمی هم خنده ی تلخ تو دلمون طوری که به تیریج قبای مسئول نسبتاً محترم بر نخوره.
یه مراسم واقعی که هیچ کس از ندیدنش ابراز شادی نمیکنه. حالا نیت محرم هست که هست. مهم شاد نبودن ماست که داره اتفاق میفته.
مهم اینه که من نمیبینم، نمیبینم و نمیبینم.