درود به همه

دلم خیلی واستون تنگ شده بود و هی گفتم ی پادکستی چیزی آماده کنم ولی صوتی نگذاشتم که همه بتونند استفاده کنند و کسی معطل دانلود واسه با خبر شدن از حالم نشه.

از هزار جا میشه نوشت و اینقدر اتفاقات از 15 شهریور تا همین امروز توی این یک ماهه واسم افتاده که اگه بخوام بنویسم‌شون هفتاد من کتاب میشه. اینقدر واسه پیدا کردن ی شغل حدود یک سال این در و اون در زدم و اینقدر واسه پیدا کردن خونه و گرفتن وام واسه پول پیشش سگدو زدم و اینقدر الان زندگی تک نفره چالش داره که هرچی بخوام بنویسم غمنامه میشه. البته این مقاومتم در برابر سختی ها داره ی مرد خودساخته ی عالی ازم میسازه. دقیقا همون چیزی که من میخوام ولی کلا سختی هاش هم کم نیستند.

خبری ازم نبوده توی این چند وقته چون مرتب از این طرف به اون طرف خونه به دوش بودم و کامپیوترم پیشم نبود یا اگه بود اینترنت نداشت و هزار تا دردسر. ی برنامه ای میخواستم باهم بسازیم که از عید پارسال توی ذهنم بوده اجراییش کنیم که هنوز گرفتاری ها اجازه ندادند بهم که شروعش کنیم ولی دوست دارم راجع بهش ی پست درست و حسابی بزنم بگم میخوام چی کار کنیم و ی چهارتا هم محلی مدبر کار رو دست بگیرید تا برنامه ای که میگم رو ببریم جلو. در واقع ی گاه نامه یا ی هفته نامه ی صوتی میخواهیم درست کنیم که همه چی توش باشه و منحصر به فرد باشه. ی برنامه ی صوتی عالی که توش چیز های غیر تکراری و جذاب مربوط به نابینایان باشه. ی چیز جالب و طنز و توپ. به موقع راجع بهش صحبت می کنم.

الان شیفت کاریم از چهار بعد از ظهر تا دوازده شب هستش که بعد از ظهر ها رو کاملا ازم گرفته و فعلا فقط صبح ها آزادم. تازه توی فکرم صبح ها هم برم ی جایی کار کنم که لذت ببرم از پولش و از زندگی. میخوام اگه شد، بعد از اینکه هر ماه، تمام حقوقم خرج زندگی و وام و قسط و اجاره و رفت و آمد شد، اگه تهش چیزی موند، پسانداز کنم. دارم یاد می گیرم که آدم بشم و ی کمی لذت‌جوییم رو بخوابونم تا اوضاعم شاید زودتر ردیف بشه.

توی ی شهرکی زندگی می کنم که همه چی داره و همه جاش نزدیک به همه. از سوپر بگیر تا میوه و گوشت و نانوایی و موارد دیگه. بدی ای که داره اینه که مث نروژ میمونه. خیلی دنج و توپه. انگاری با استاندارد های اروپا ساخته باشندش. همه ساکت، همه آروم، کسی کاری به کارت نداره، کلا ریلکسند. شولوغی توی این شهر نیست و ب ی کالای نایاب تبدیل شده. خوراک آدم های با تیپ هنری، خوراک افراد مسن، خوراک کسایی که توی محل زندگی به آرامش و به تمرکز نیاز مبرم دارند. اما من. من نه. من خوشم نمییاد دوروبرم خلوت باشه. ی حس غیر جالب‌ناکی هست که نمیدونم بگم چیه.

راستی خدا پدر و مادر محمود هژبری رو زنده زنده بیامرزه که این دات واکر رو به من داد. کلا همه جای شهرک رو علامت زدم و هر وقت بین جدول ها وسط چمنا گم میشم، نقطه ی مورد نظرمو انتخاب می کنم و با ماهواره و قطب‌نما راهنمایی میشم که چند متر به چه جهتی برم تا به مقصدم برسم. همین امروز کلی نجاتبخشم شد. این نرم افزار، تا حالا بیش از دویست سیصد مرتبه واسه مسیریابی توی این شش ماهه کمکم بوده و توی اتوبوس، تاکسی یا پیاده نگذاشته مسیری که نباید برم رو برم. قبلا که این برنامه رو نداشتم هم همه جا می رفتم ولی معطلی و خطام زیاد بود، حالا خیلی بهینه‌تر و بهتر شده. کلا حالشو می برم شدید! نیازم هم به ببین ها کمتر شده. خیلی کمتر.

یکی از بچه ها کمکم کرد ی پلوپز بخرم که واسه غذا پختن دست به دامن اجاق گاز به اون بزرگی نشم! دمش گرم. توی همین شما هم محلی هاست. همون که لباس صورتی پوشیده. ایول. نمیدونم چطوری ازش تشکر کنم. واقعا کارمو راه انداخت. من خود به خود همه چیم با هم جور شد. از شغل و خونه و وام بگیر تا وسایل خونه و رفت و آمد و ی زندگی متوسط. انگاری که ی یکی اون بالا باشه همه چی رو ردیف کنه. ی همچین طور هایی. حالا باید کار با پلوپز رو هم خودم یاد بگیرم و هم صوتی به شما ها یاد بدم. خخخ. منو که میشناسید! سرم درد میکنه واسه این مسخره بازی ها.

خیلی خوشحالم که دانش آموز ها دارند یکی یکی اینجا زیاد میشند. خوشحالم که بزرگتر ها هم افتادند به فکر تهیه ی مطالب ارزشمند. مهدی نوروز‌بیگی از دانش آموز های فعال، باهوش و کار‌درستی هست که واقعا از کار هاش لذت می برم. مرتضی مصدق از با تجربه هایی هست که با پست های آموزشی و آمپولیش سطح محتوای محله رو داره بالا میبره و تمام شما های دیگه ای که دارید پست میدید و من فقط از دو گروه کوچکولو ها و بزرگتر ها یکی ی نمونه اسم بردم که بگم حواسم به زحمت های شما برای هرچه بهتر شدن اینجا هست و میدونم که همه ی شما چقدر لطف دارید وقت میذارید و چراغ های اینجا رو چنان روشن نگه داشتید و چنان نور لامپ های اینجا زیاد و خیره کننده هستش که نور بخش هایی از شهر های بغلی رو هم ما داریم تأمین می کنیم!

خودمم قراره پست بذارم، پادکست بذارم، اردو بذارم، ولی نه همین لحظه و ساعت بلکه پله پله. منتظرم توی شغلم تثبیت بشم، یکی دو تا حقوق اولیه رو بگیرم بدهکاری هام رو صاف کنم و اون وقت بچسبم به اینجا، بچسبم به درس و بچسبم به پول جمع کردن. البته آدم هرچی به چیز های بیشتری بچسبه هم بدی داره هم خوبی. بدیش اینه که تا بیایی خودتو از اینها رها کنی و آزاد بشی طول میکشه و خوبیشم اینه که چون به چیز های زیادی چسبیدی، پرت نمیشی پایین. هواتو دارند.

فعلا جایی که من هستم اینترنت ای دی اس ال نداره و امکانات فنیش نیست. حتی اینترنت نسل سه ی تلفن همراه هم نیست. من با اینترنت نسل دوی نفتی توجی اینجا مییام و خیلی گرونه و سختمه ولی چه کنم که نمیتونم از اینجا دل بکنم.

دیگه خودم حس می کنم زیادی شد. وراجی تا همینجاش هم واسم زیاد بود. میرم تا بعد دوباره توی یکی دیگه از این کوچه ها همو ببینیم.
کیف کنید، برقصید و لذت ببرید از زندگی!

همیشه همینجا بمونید. آخه من غیر از اینجا کجا دیگه میتونم هم محلی های به این خوبی رو ببینم؟!