حالا، حالا، دیمبل دیشدن، دیمبل دیشدن.

جونی جونُم یار جوُنم ، بیا دردت به جونُم، شب مهتاب سی تو آواز میخونُم.

دیری دیری ری ری ری، حالا ، حالا، آآآآآآآآ.

خب بسه، خانوما حجاباتونا رعایت کنید، آقایونم بیایید جلو بشینید حواسم بهتون باشه.

خب بحث چی بود؟ به کجا رسیدیم جلسه قبل؟ کی بلده؟ خب خدا را شکر که ما داشتیم گِل لقد میکردیم دو جلسه، خخخخخخخخ، باشه.

از دوره ی پارینه سنگی شروع کردیم و قرار بود به جایی برسیم که نرسیدیم آخرش، هنوز اول راهیم و فکرم نمیکنم با این همت کج و کوله ی من و عمر کوتاهی که دوستان برام در نظر گرفتن بتونیم به دوره ی معاصر برسیم، داشتم فک میکردم که چه کنم؟ بیام سر عیلامیها؟؟ یا از هخامنشیان بگم؟ یا از اقوام اولیه ی ساکن فلات ایران؟ همین طور ذهنم قاراشمیش میرف که دیدم بهتره یه جلسه ای رو پرانتز باز کنیم و راجع به صفات مشترک اقوام نخستین یا اولیه هم با هم به صحبت بشینیم، شاید به نظرتون خیلی عجیب بیاد ولی هنر اقوام بَدَوی تأثیر خیلی زیادی روی هنر مدرن گذاشته.

بزارید راحت حرف بزنیم و کلاسمون را ریلکس برگزار کنیم.

پاشید، پاشید بریم بیرون بشینیم زیر سایه ی گنبد مسجد شاه اصفهان، اونجا صفاش بیشتره! بچا مسیرتون خورد اومدین اصفان نرید فقط میدون نقش جهان و چل ستون و سی و سه پل، برید جاهایی که هیشکی ندیده و نمیره، یکی از این جاها کوچه پس کوچه های پشت میدون نقش جهانه،خیلی صفا دارن خداییش! پل خواجو خوبه، ولی پل چوبی یه چیز دیگه س! عالی قاپو قشنگه ولی بازار مس گرا حال دیگه ای داره! خصوصاً برای شما دوستان نابینا که میتونید اونجا صنایع دستی اصفهان رو لمس کنید از نزدیک.

خب پیام بازرگانی بسه بریم سر تاریخ هنر ایران و جهان.

خب رفقا، اقوام بدوی یک سری صفات مشترک دارند همه شون از دم، که یه چن تاییشا براتون اینجا ردیف میکنم.

1-شیء مقدس: تقریباً همه ی ادیان ابتدایی و بهتره بگیم آیینهای ابتدایی یک حس احترامی داشتند به یک مکان  یا شیء مخصوص، اونها اعتقاد داشتند که این شی یا مکان یک نیروی فوق طبیعی داره، یه قدرت، یه منشأ خیر یا برکت یا حتی شر ،خب در ایران عزیز ما احترام به آب، گندم، نان، و خورشید بخاطر اعتقاد به ایزد بانوی آب جایگاه ویژه ای داشته.

2- احترام به مانا: مانا یعنی نیروی حیاتی دینامیزم، این اعتقاد بیشتر مال هندوها و مراکشیها و آفریقاست، اینها معتقدند که یک قدرت نامعلومی در یک شیء موجوده که شبیه یه نیروی مافوق طبیعیه، که به وسیله ی اشخاص مشخص و معینی اون نیرو در وجود اشیاء زنده و متحرک ظاهر میشه و دارای این خاصیته که میشه اون را از اشیاء جامد به افراد جاندار منتقلش کرد،

3- سِحر و جادو جمبل: سِحر به کارای عجیب و غریبی گفته میشده که آدمیزاد میتونسته با دمیدن و تکرار بعضی کلمات یا انجام بعضی کارا، قوای فوق العاده عظیم جهان رو به نفع خودش قبضه کنه، مثل شِمنیزم که یکی از طریقه های سِحره و مقصود از اون تصرف در قوای روحی و غیبی جهانه که به معنی جادو پزشک و حکیم و جن گیره، یا خدااااااااا، خخخخخخخخخ.

خب بزارید از کتاب جان بایر ناس یه مثال خوب از شمنیزم برادون بیارم: «جادو پزشکِ یکی از قبایلِ سرخپوستِ آمریکا، به نام قبیله ی سیه پا، وقتی این هنر را در مورد یک بیمار معمول میداشت، خود را به مضحکترین پوششی که به ذهن میگنجد در آورده بود: نیم تنه ای از پوست خرس زرد پوشیده که پوست سر آن به عنوان ماسکی چهره ی جادوگر را فرا گرفته بود. بر روی آن نیز پوست انواع درندگان را به خود آویخته بود تا مظهری از یک جادوگر قبیله ای وحشی را جلوه گر کند. علاوه بر این، پوست افعی و وزغ و موش صحرایی و صدف حلزون و منقار و دُمهای انواع پرندگان و سُمهای گوزن و بزکوهی و بال و یال و دُم و شاخ و سُم هر پرنده و چرنده و خزنده و شنا کننده ای را زیب پیکر کرده بود. آنگاه عصای جادوگری به دست، با نعره های ناموزون و جست و خیزهای عجیب و رَماننده و خُرناسهای ترسناک و غرشهای مَهیب و دندان قُروچه های خرس آسا بر روح شریر نهیب میزد که بدن بیمار را ترک کند،» جان بایر ناس. تاریخ جامع ادیان. ترجمه علی اصغر حکمت. ص 16

4- تابو: شخص رئیس گروه یا شیخ و بزرگ قبیله تا وقتی که قدرت را در دست داشت، غالباً تابو به حساب میومد، و ملت اعتقاد داشتند که یک نیروی غیبی و فوق بشری داره که دست زدن به بدن، لباس یا اسباب وسیله هاش یا حتی جای پاش

خطرناک بوده و اگر کسی چنین گناهی میکرده جونش در معرض خطر بوده و باید با عمل خاصی اون رو جبران میکرده، یه جورایی کفاره باید پس میداده مادر مُرده، تابو فقط منحصر به رییس قبیله نبوده، سربازها قبل از نبرد یا بعد از نبرد، شکارچیها و ماهیگیرا و جسد میت و یا لمس کردن آدمکشها و قاتلا و مادر طفل شیر خوار و یه عالمه مورد دیگه که من الان یادم نیس، همه تابو حساب میشده، میدونم که حواستون هست که الانم خیلی از این تابوها توی زندگیای ما انسانهای پست مدرن وجود داره.

5- آداب تصفیه و تطهیر: اگر کسی بر خلاف قاعده و قانون، رسم تابو رو میشکسته آلوده و نجس میشده، یه جورایی تولد، مرگ، خون ریختن، به قول دوستان جنازه کردن و خونین و مالین شدن و تماس با اشخاص تابو همه موجب نجاست و پلیدی میشدند، حالا چیکار بایس میکردن؟ باید یک سری عملیاتی رو انجام میدادن تا اون روان پلید که وارد بدن یارو یا یه مکان خاص شده بوده خارج شه، خب در اقوام مختلف این قضیه فرق میکرده، مثلاً: روزه میگرفتند، مو میتراشیدند، ناخن میگرفتند، خودشون رو روی خاک مینداختن یا جلوی دود وایمیسادن و ورد میخوندن یا از بین آتیش میدویدند یا بالاخره بعضیاشون به عقلشون میرسیده که خودشونا بشورن، خخخخخخخخ، البته با خون،خخخخخ، یا اینکه یک بخشی از بدنشون رو زخم میکردند تا خونشون جاری بشه و روح پلید ازشون خارج شه.

خسته شدم یه چار پنج تا دیگه ام موند که میذارم برا جلسه بعد.

راستی یکی از هنرهای اصیل ایرانی هم که بسیار بهش پایبندیم از دیر باز تا کنون طَرَب و الکی خوش بودنه، که کلاً دوسش میداریم همه جوره، خخخخخخخ.

حالا حالا:

جونی جونُم یار جونُم ، بیا دردت به جونُم

شب مهتاب لب دریا سی تو آواز میخونُم

حالا، حالا، دیمبل دیشدن، دیمبل دیشدن، دیمبل دیشدن، دیمبل دیشدن،

اووووووه.

توی شرجی، توی گرما، ما میرُم کنار دریا.

منتظر به رات میشینُم تا قیامت حالا حالا.

وای و واویلا به روزُم، باز به دریا چش میدوزُم.

بقیه ی این شعر کلاسیک رو هم برای تکلیف جلسه بعد بجورید بیارید سر کلاس، تایپ شده بیارید، سؤالی داشتید ساعت مشاوره بیایید دفترم.

خوش باشید دوستان.

راستی برای مطالعه بیشتر میتونید به همون کتاب تاریخ جامع ادیان مراجعه نمایید، کتاب خوبیه، اگر گویا نشده بگید تا بگیم گویاش کنن خب، ای بابا.

راسی یه چیز دیگه ام هس که باید بابتش عذرخواهی کنم، بنده ی سرا پا عذر و تقصیر قرار بود روز جهانی عصای سفید نمایشگاهی داشته باشم برای دوستان نابینا، خب راسیاتش من تابستون اوضاع جسمی و روحیم یه هو بهم ریخت و هنوزم بهم ریخته س، از سی تا تابلو فقط شونزده تا تابلو آماده شد و من حسابی شرمنده ی دوستان شدم، این نمایشگا دیر و زود داره ولی سوخت و سوز نداره، نمیدونم کی برگزارش میکنم، راسیاتش گفتم دیگه پیش پیش حرفی نزنم بهتره، پس همچنان توکل بخدا سیر میکنیم ببینیم چی پیش میاد؛ شماهام بیکار نشینید برای جسم و روح این بدبخ دعا کنید بلکه شفا بیگیره.

دیگه خدافسدون.