سلام بر سرور مردان عالم، سلام بر مهدی زهرا،
سلام بر یوسف زهرا،
آقا جان در این کنعان کسی بیدار نیست،
خوابمان بردست،
تمام دلخوشیم اینست که دعامان میکنی،
هیچ کس انگار مشتاق دیدار نیست،
من که عاشق نیستم، زحمتت دادم، مرا ببخش،
باز هم بار گناهانم مرا زد بر زمین،
توبه و بد قولی من که همین یک بار نیست،
من بینوایم، بی کسم
همنشینی کریمان با فقیران آر نیست،
این دل ویرانه را آباد کن یا ابن الحسن،
دست من خالیست میدانم ولی
با کریمان کارها دشوار نیست،
هفته به هفته میگذرد با خیال تو آقا، پس لا اقل به حرمت زهرای کوثر بیا؛
آقا جان دلتنگم؛ دل بیقرارم را جز تو قراری نیست،
آقا جان تنهایم، جز تو مرا امیدوار نیست، امشب بر کدامین حرم کلبه سبزی آقا؛
مرا هم دعایم کن، نیگاهم کن خستم، خستگیم را کسی محرم اسرار نیست؛
آقا مرا اصرار، ولی جان فاطمه انکارم نکن؛ برایم دعا دعا دعا
سلام آقای ضیایی فر، از این پست پر برکت شما بسیار سپاس،
برای دوست شما آقای رحمانی هم آرزوی توفیق روز افزون دارم،
داغ دلم تازه شد، ی روزی منم میخواستم مداح اهل بیت شم، اما دنیا چنان بال و پرم بگرفت؛ که انگار نه انگار؛
گویا غفلتم رخصت توفیقم را گرفت؛

تقویم ، شرمسار هزاران نیامدن
یک بار آمدن وَ پس از آن نیامدن
این قصه مال توست بیا مهربانترین
کاری بکن چقدر به میدان نیامدن
این خانه ی پر از گلِ پژمرده هم هنوز
عادت نکرده است به مهمان نیامدن
باران بدونِ آمدنش نیست بی گمان
مرگ است در تصور باران ، نیامدن
اما تو با نیامدنت نیز حاضری
کم نیست از تو چیزی ازین سان نیامدن
اشیاء خانه جمله ی تاریکِ رفتن اند:
آیینه ، عکس ، پنجره ، گلدان ، نیامدن