ضمن درود فراوان و عرض ادب! خوب دوستان: من دوباره اومدم با تعریف یه خاطره که هم خنده دار است و هم کمی تا قسمتی آموزنده برای خجالتی ها و عصبانی ها و بعضی از پاستوریزه ها… خوب بهتره که از وراجی بکاهم و برم سر اصل مطلب: همانطور که میدانیم من یا چیزی نمینویسم یا اگر هم نوشتم با جزئیات کامل مینویسم، من نابینایی کارمند هستم که پدر پیری دارم که کشاورز است و بیمه نبوده و بازنشستگی ندارد و گاهی هیزمهای بسیاری را به زغال تبدیل میکند و من به کمکش میروم و برایش با قیمت مناسب بدون واسطه به مصرف کننده میفروشم، روز چهارشنبه قرار بود مقداری زغال را در بسته های دو کیلویی بسته بندی کنم و به مقازه همسایه ببرم تا بفروشد، صبح چهارشنبه دهم آذر ماه 1394 از خواب خوش برخاستم و صبحانه که نان و نیمرو با رب گوجه که خودم تولید کرده بودم را زدم به بدن مبارک، ساعت حدود 11 بود که با یک فلاکس چایی مخصوص که گیاهی بنام مرزنجوش و لیمو امانی بود و کیف دستی که شامل مبایل و شارژر بود با عصای سفید از خانه خارج شدم، در مسیر با خود گفتم اگر نانوایی میپزه برم نان بگیرم تا شب مجبور نباشم به دنبال نان بگردم، خلاصه رفتم روی نیمکت نانوایی نشستم تا نوبتم شد و نان گرفتم و حرکت کردم، من میخواستم به انبار زغال که خانه ی قدیمی مادرم است بروم، در ضمن من هم اکنون روی تخت مادرم دراز کشیده ام و با گوشی سیمبین مشغول نوشتن هستم، ادامه ی متن:عرض کوچه را گذر کردم و به سمت چپ پیچیدم و به چهارراه رسیدم، باید مستقیم دو دقیقه راه میرفتم تا به جایگاه برسم، باید از عرض کوچه ی سمت راست چهارراه عبور میکردم و مواظب میشدم تا داخل جوی گود نیفتم و کنار دیوار به راهم ادامه میدادم و پس از عبور از کنار سه تیر برق و دو درب مقازه به مقصد میرسیدم، راستی سمت چپ کوچه ی اصلی هم جوی گودی بود، موقع عبور از چهارراه سر و صدای چند ماشین و موتور کمی تمرکز مرا به هم زد، به راهم ادامه دادم، از کنار دو تیر برق سیمانی عبور کردم و فضا را عجیب حس کردم، با خود گفتم شاید درب بزرگ حیاط این خانه باز است تا مردم نذری بگیرند… از تیر برق سوم هم گذشتم و دیوار را بررسی کردم، اما از درب مقازه خبری نبود! عجب! اینجا کجاست؟ من کجا هستم؟ من موقع عبور از چهارراه به کدام سمت منحرف شده ام؟! هرچه دیوار و درب خانه ها را دستمالی و بررسی میکردم و جلو میرفتم همه برایم ناشناس بود…! بالاخره به یک کوچه رسیدم و وقتی خوب بررسی کردم متوجه شدم که کوچه ی خودمان است و من موقع عبور از چهارراه کاملا به سمت چپ منحرف شده ام و نصف راه را به سمت خانه ی خودم رفته ام، خلاصه برای راضی کردن دل خودم در کوچه پیچیدم و از آن به کوچه ی بعدی که موازی با کوچه ی اصلی خودم بود رفتم و به راهم ادامه دادم تا به جایگاه اصلی رسیدم، راستی آن فضای باز که فکر کرده بودم درب بزرگ حیات یک خانه است هم یک کوچه ی باریک بود که من از جلو آن عبور کرده بودم، دوستانی که در اردوی نجف آباد بودند شاید بهتر متوجه شوند که من چه مسیری را دور زده ام، دوستان عزیز: منحرف شدن در مسیر رفت و آمد خلاف نیست و سؤال کردن از عابران هم خلاف نیست و خجالت نداره، باور کنید من بارها از مسیر خود منحرف شده ام و یا کسی راهنماییم کرده یا خودم متوجه شدم یا از کسی پرسیده ام و اصلا خجالت نکشیده و نمیکشم، امروز من این خاطره را تعریف کردم تا همه از بیخیالی من درس بگیرند و وقتی از مسیر خود منحرف میشوند خودشان را خسته نکنند و از مردم برای پیدا کردن مسیر اصلی راهنمایی بگیرند، راستی زغالهای بسته بندی را دیشب بردم تحویل دادم، حالا هم زود تر برم یه گونی ببرم !