سلام بچه ها.
حالتون چطوره؟
چند وقتی بود که دلم میخواست یه متن احساسی که از خودم باشه توی محله بذارم. آخه من یه وقتایی یه چیزکی مینویسم. چند شب پیش یه متن خطاب به مادرم نوشتم و تصمیم گرفتم بذارم اینجا اما نمیدونم چرا پشیمون شدم.
امروز این متن رو نوشتم تا کمی آروم شم. بعد تصمیم گرفتم اینجام بذارمش.
من یه، نمیشه بهش گفت مجموعه، پس بهش میگم یه پوشه توی لپتاپم دارم به اسم، سلام زیبا، این متن اسمش هست سلام زیبا 44، پس از عددش تعجب نکنید.
توی نوشته هام هیچ وقت سعی نمیکنم ادبی و قشنگ بنویسم تنها چیزی که برام مهمه اینه که حرف قلبمو بنویسم تا کمی سبک شم.
پس تقدیم به شما.
سلام زیبا (44)
سلام زیبا. امروز دوباره هوا اینجا برفیه برفی است. میدانی عجیبتر از تمام اینها چیست زیبا؟ جنگی بی پایان بین خورشید و دانه دانه های برف در جریان است و زمین نظاره گر، قطره قطره اشکهای سرما را در خود میریزد و دم نمیزند و این نبرد همچنان برپاست. و من امروز قدم در برف نهادم زیبا، با چشمهایی که دیگر برف را هم سیاه میدید. راستی زیبا، آخرین باری که برف را دیدم کی بود؟ از آخرین باری که دیدگانم از سفیدی برف، تنگ شد و چشم را سایه بان کردم، چند خورشید میگذرد؟ تو یادت هست زیبا؟ از آخرین باری که با اشتیاق به آدمک برفی خیره شدم و غرق در رؤیای کودکی، آهی پر از شوق و دلتنگی کشیدم، چند کهکشان میگذرد؟ چرا چیزی در خاطرم نیست زیبا؟ مرا چه شده؟ چرا هرچه تلاش میکنم تنها درد است که در لوح حافظه ام نقش میبندد؟ چرا یادم نیست خندیدن چه طعمی داشت؟ چرا مزه اشتیاق از زیر زبانم فرار کرده و تنها تلخی است که چاشنی تمام لحظاتم شده؟ مرا چه شده زیبا؟
تا به حال آدمک برفی سیاه دیده ای زیبا؟ امروز وقتی من قدم در حیاط نهادم و با اشتیاقی ساختگی، دست در کار ساختن آدمک برفی شدم، هیچ چیز جز سیاهی همراهم نبود. آدمک برفی هر لحظه شکل میگرفت اما با کمال ناباوری، دیدم که آدمک برفی سیاه است زیبا! نکند در کابوسی عمیق غرقم زیبا؟ نکند تمام اینها جز خوابی تلخ و بی انتها نیست زیبا؟ نکند قبل خواب فراموش کردم به چیزهای قشنگ فکر کنم و اینچنین در گردابی پر از سیاهی فرو رفتم زیبا؟ چرا دستی مرا از این کابوس بیدار نمیکند؟ چرا چراغ اتاقم روشن نمیشود و مادر بالای سرم ظاهر نمیگردد تا بگوید خواب دیدی دخترکم، خواب دیدی. چرا تمام نمیشود زیبا؟ چرا؟
میگویند عشق درمان تمام درد های آدمیست. میگویند قدرت و حرارت عشق، تمام زجرها را ذوب میکند. میگویند عشق سوزاننده ترین خورشید در گیتیست. میگویم زیبا، چرا عشق است که ذره ذره مرا آب میکند؟ نکند من خود دردم و عشق تنها دارد وظیفه خودش را انجام میدهد؟
میترسم زیبا، از این همه تاریکی میترسم، از این همه تنهایی میترسم، از این همه بی تو زیستن، بی تو سیاهی را تاب آوردن، بی تو زیستن میترسم زیبا.
یادت هست آن روز که برایت گفتم از سیاهی میترسم؟ یادت هست آن روز دستهایم را گرفتی و گفتی سیاهی ترسناک است اما تو تنها نیستی، امروز من هستم و سیاهی نیست و فردا اگر سیاهی باشد، باز من هستم، پس دیگر از هیچ چیز نترس….. سیاهی آمد زیبا، پس کجایی؟ چرا هر روز که میگذرد دور تر و دور تر حست میکنم؟ چرا هر ثانیه برایم سالی میگذرد؟ زیبا، چند خورشید است که نوازشم نکردی؟ چند ماه است که نگفتی کنارم خواهی ماند؟ چند ستاره است که از لذت لمس کردنم سخن نگفتی؟ زیبا، چند کهکشان است که زنده ام و زندگی میکنم در این همه تاریکی؟
میدانم، میدانم، من همه چیز را میدانم زیبا. تو تنها سنگ صبور درد های منی. از سخنان تلخ من نرنج زیبا. تو چند خورشید مهمان کلبه همیشه برفی من شدی و بعد…… میگویم زیبا، رسم است که میهمان قبل رفتن، یادگاری ای به میزبان میدهد اما من این رسم را میشکنم و قلب کوچکم که جز نام و مهربانی تو، چیزی در آن نیست را در کوله بارت مینهم. برای من یاد تو کافیست زیبا.
خودت بهتر از همه میدانی که سرزنشت نمیکنم. خودت بهتر از تمام گیتی مرا میشناسی، پس باز هم به مهربانی ات ادامه بده. باز هم برایم بخند. باز هم هرچند سرد، هرچند دور، هرچند کم رنگ، اما باز هم کنارم باش. من دیگر توان و میلی برای جنگیدن و برای به دست آوردن ندارم زیبا، من به همین اندکها خو گرفته ام تا روزی که از این زندان سراسر تاریکی پر بکشم.
دوستت دارم زیبای همیشه زیبای من.