سلام.
من استانبول که بودم، وقتی توی خیابونها و اماکن عمومیش میرفتم، در بعضی جاها از خطوط ویژه و برجسته ی نابینایان استفاده شده بود.
ولی این فقط مواقعی بود که واقعاً به این خطوط نیاز بود.
حتی توی فرودگاهشون هم این مسأله وجود داشت و حتی نزدیک شدن به پله های معمولی و برقی رو مشخص کرده بودن.
ولی در اکثر معابرشون از این خطوط برجسته خبری نبود. دلیلش هم این بود که اونها تمرکزشون روی یک پارچه سازی معابرشون بود. یعنی معابرشون رو انقدر امن و بیخطر ساخته بودن که دیگه نیازی به این خطوط نبود.
پیاده رو ها کاملاً خالی از موانع خطرناک بود.
تنها وجود یه عصا کافی بود تا با امنیت کامل توی پیاده رو حرکت کنی. مطمئن بودی که نه از میله ها خبری هست و نه از درخت و امثال اینها.
حتی از وسایل مغازه ها توی پیاده رو خبری نبود. هیچ موتور سیکلتی وارد پیاده رو نمیشد.
پله توی پیاده رو ها بود ولی به راحتی با عصا قابل تشخیص بودن. هیچ جوبی وجود نداشت و تنها تفاوت پیاده رو و خیابون یه ارتفاع پنج شش سانتیمتری بود که پیاده رو از خیابون داشت.
اکثر چراغ قرمزهاش به خط بریل روش شماره ی مرکز ترافیک نوشته شده بود. چراغ راهنما چند ثانیه یه بار اعلام میکرد که مثلاً لطفاً صبر کنید. این یعنی چراغ عابر قرمزه. بعد که سبز میشد میگفت میتونید حرکت کنید. بعد شروع میکرد به بوق زدن. همزمان هم چراغ اون سمت خیابون شروع به بوق زدن میکرد و یه خط صاف رو به صورت صوتی براتون ایجاد میکرد که با شنیدن صدای چراغ اون طرف خیابون به سمتش میرفتی و باعث میشد از مسیرت منحرف نشی. روی چراغها هم یه کلید بود که با زدن اون در عرض چند ثانیه چراغ برات سبز میشد و میتونستی از خیابون رد بشی.
حتی اگر وسط خیابون بودی و چراغ برای ماشینها سبز میشد هیچ ماشینی تا شما از خیابون رد نشدی حرکت نمیکرد و این فقط برای معلولین نبود و شامل حال همه ی عابرین میشد.
خلاصه این که هم فرهنگی و هم ساختاری، اونجا کاملاً یه شرایط مناسب برای یه نابینا وجود داشت تا از حضور در سطح شهر و در بین جامعه نهایت لذت رو ببره.
ببخشید طولانی شد.