این روزها، دلم خیلی چیزهای عجیب غریب میخواد. دلم یه جزیره ی دور افتاده میخواد، که پر باشه از درخت و پرنده. من باشم و خودم. برم تو دل جزیره و یه غار پیدا کنم که بشه سقف بالای سرم. شبها کنار آتیش بشینم و گرمای آتیش و خنکای نسیم به صورتم بخوره. بدون دغدغه از میوه های درختان جزیره میخورم و نه خون حیوونی رو میریزم و نه برای داشتن غذا مجبورم هزار دروغ و کلک و بی وجدانی رو به جون بخرم. اونجا حتی به یک ریال پول هم احتیاجی ندارم. پول که در کار نباشه، خیلی با هم مهربونتریم. ولی اونجا کسی نیست که باهاش مهربون باشم و باهام مهربون باشه. فقط طبیعته که میتونه طالب مهر من و من طالب مهر اون باشم. با این حال راضیم. راضیم که من باشم و یه جزیره ی تنها مثل خودم. ولی افسوس که حتی یه جزیره هم نمیشه آرزو کرد.

دلم یه کوه میخواد. یه کوه بلند. یه کوه که اونقدر با عظمت باشه که ناخود آگاه بهش غبطه بخوری که چرا این کوه سنگی از من محکمتره. دوست دارم از این کوه بالا برم. میانه ی این کوه، جایی که هوا پاک و سکوت مطلق بیداد میکنه، روزها زیر نور آفتاب و شبها زیر درخشش ماه و ستاره ها باشم و فکر هیچ چیز نباشم جز محکم بودن. محکم چون کوهی که نشکستنی باشه. ولی نمیدونم اگر این کوه هم جای من بود، میتونست با این همه مشکل، همینطور محکم و با عظمت بمونه یا اون هم روزی مثل من میشکست؟ میشکست از هر آنچه که تو این دنیا فقط برای شکستنش بسیج شده بودن و حالا که شکستنش، دیگه ول هم نمیکنن. اما افسوس که کوهها هم دیگه نه محکمن و نه آروم. تا خود قله هاش خونه و جاده و ریل هست و باید آرامش کوهستان رو هم فراموش کرد.

دلم یه جنگل میخواد. یه جنگل انبوه. انقدر انبوه که شاخه های درختانش سقف بالای سرم ببندن و نذارن نور خورشید بهم برسه. میخوام توش یه کلبه داشته باشم. یه کلبه ی چوبی. خیلی نمیخوام بزرگ باشه ها! میخوام تو کلبه بشینم و کنار کرسی لم بدم و دونه های بارون بزنن رو سقف کلبه. همه جا داره صدای بارون میاد و لا به لاش هم صدای گرگ و روباه به گوش برسه. میخوام خیالم راحت باشه که کلبه ی من محافظ من هست و هیچ گرگی نمیتونه واردش بشه و به من آسیبی برسونه. جنگل، این منطقه ی پر رمز و راز و البته گاهی مهربون و گاهی خطرناک. هم آرامش و هم هیجان. آرامشش بیدریغ به ما میرسه و خطراتش هم از طبیعتش هست نه از بدجنسیش. تو جنگل ممکنه دریده بشی. ممکنه خورده بشی. ممکنه زخمی بشی. ولی نه از روی کینه. نه از روی حسادت. نه از روی نامردی. از روی طبیعت. از روی حق. ولی افسوس که دیگه جنگلی هم نمونده. جنگلها هر روز در آتش میسوزن و جاده ها و خونه ها جاشون رو میگیرن.

دلم دریا میخواد. با یه قایق بادبانی. قایق رو میندازم تو آب و سوار میشم. خودش میره و میره تا به وسط دریا میرسه. شناور و گاهی مواج. به جز صدای آب چیزی نمیشنوم. سکوت و سکوت. میتونم با دریا حرف بزنم. میتونم هرچی تو دلم هست بهش بگم. میگن دریا راز نگهداره. هرچی بهش بگی، مطمئنی که رازت رو برملا نمیکنه. براش از همه چیز حرف میزنم و اون با حوصله گوش میکنه. مثل یه بچه که وقتی نمیفهمه چی میگی خیلی سعی میکنه چیزی نگه و فقط گوش بده. دریا شنونده ی خوبیه. همیشه هر وقت درد دلهاتو به دریا میگی، احساس میکنی آبهای دریا دردهاتو به خود میگیرن و تو رو میشورن و پاک و سبک به زندگیت برمیگردی. دریا رازت رو به کسی نمیگه. برخلاف دنیای ما که پر شده از فروختن همدیگه به قیمتهای مفت، پر شده از جاهطلبی حتی به قیمت بدنامی دیگران، پر شده از شکستن دیوار اعتمادی که با هزار امید و آرزو از کسی برای خودت ساختی و بهش تکیه دادی و ناگاه پشتت خالی میشه و میبینی که اعتمادت به پشت سرت فقط یه لطیفه ی خنده داره بوده و هیچ معنایی نداره. ولی افسوس که دریاها هم دیگه جای نفتکش و ناو جنگی و دزدان دریایی شدن.

دلم بیابان میخواد. یه بیابان بزرگ بی انتها. انقدر بزرگ که تا چشم کار میکنه خشکی باشه و سکوت. انقدر ساکت که انگار من تنها موجود زنده ی جهانم. دلم فریاد میخواد. میخوام وسط یه بیابان وایستم و از عمق وجودم فریاد بزنم. انقدر بلند که تا ته بیابان هم صدام بره. انقدر دلخراش که زمین به خاطرش ترک بخوره. انقدر خسته که باد هم از وزیدن وایسته. انقدر بغضآلود که حتی آسمان خشک بیابان هم ابری بشه. انقدر فریاد بزنم تا یا بیابان خسته بشه یا من از حال برم. الان فقط به فریاد زدن احتیاج دارم. فریادی که همه چیزو بریزه بیرون. فریادی که صدای خستگیهامه. صدای دلشکستگیهامه. فریادی که صدای ناله های ناشی از سوزش زخمهامه. فریادی که یه التماسه. التماس به هر چیز و هر کس که ازش برمیاد. فریادی که میخواد با تمام وجودش داد بزنه، دلم آرامش میخواد.