سلام.

یادمه وقتی درد و دلهام رو نوشتم یک سال پیش تو روز تولدم بود توی face book نوشتم.

شما که این همه پست و متنهای سنگین میخونین یه چند دقیقه هم به حرفهام گوش کنید.

حرف که نمیشه گفت شاید درد و دل.

من هومنم. هومن لطفعلی.

بعضی وقتها میگن زندگیت رو هیچوقت بلند بازگو نکن آدمهای روی زمین دنبال سوژه کردنن برای تفریح کردنشون.

اما من مینویسم. شاید کسانی باشن که واقعا درک کنن شرایطت رو.

انقدر دلم پر هست که حتی نمیدونم دارم کلمه هام رو درست میگم یا غلط.

دارم درست تایپ میکنم یا نه. بذارید به پای اینکه حالش خوش نیست. دلش بدجور پره.

از گفتن گذشتم ترسی ندارم شاید اینجوری خالی بشم…

بیست و چهار سالم شده و فقط یک ساله که دارم واقعا میفهمم زندگی کردن یعنی چی.

از وقتی یادمه مامان بزرگ و پدر بزرگم زندگیشون رو گذاشتن تا من بزرگ بشم.

اما همیشه وجود یه پدر و مادر واقعی برام آرزو بوده.

از اینا بگذریم.

من باور کردم که زندگیم اینجوری بوده و من باید درد میکشیدم.

باور کردم باید اینجوری زندگی کنم.

باور کردم اگر حرفی میشنوم باید سکوت کنم.

شاید چند روزه که باور کردم.

حالا من دست رو یه چیزی گذاشتم که شاید حق من نیست شاید خیلی بزرگه که لیاقت من نیست.

اما دوسش دارم. رو چیزی که دست گذاشتم انقدر بزرگه که نمیدونم چی شده که هیچوقت به روم نیاورده شرایطم رو.

حتی انقدر بزرگه که من تازه دارم باور میکنم چی هستم و چی کار میکنم.

من جار میزنم. داد میزنم. منی که شرایط زندگیم اینجوری بوده حق آرامش ندارم؟

حق ندارم دوست داشته باشم؟ دوست داشته بشم؟ از ته دل بخندم؟

حق ندارم عاشق بشم؟

همیشه از زدن حرفهام میترسیدم. هیچوقت نمیتونستم از ته دلم حرفهام رو بزنم یا بنویسم.

چون فکر میکردم اگر بنویسم همه بهم میخندن.

میترسیدم چون اگر بنویسم شاید به هدفم نرسم.

به آرزوم نرسم.

اما امشب مینویسم.

هر کسی که داره نوشته هام رو میخونه، من حق ندارم آرزو کنم؟

اون کسی که بهم آرامش میده رو آرزو کنم؟

شاید خیلیها فکر کنن من دنبال مظلوم نمایی هستم یا از شیوه هایی برای جلب توجه استفاده میکنم.

اگر خود شماهایی که شاید این فکر رو بکنید یه روزی دلتون شکسته باشه چی کار میکنید.

پارسال نوشتم از روز تولدم متنفرم متنفر.

اما امسال این زخمی که روحم خورده بود خوب شد.

یعنی خوبش کرد..

چی نوشتم خودمم نمیدونم اما هر چی نوشتم بهش فکر نکردم و همینجوری فقط نوشتم.

امیدوارم آرامش بگیرم. امیدوارم به آرزوم برسم.

امیدوارم منم مثل همه ی اونهایی که دوست دارن زندگیشون تغییر کنه منم زندگیم تغییر کنه..

شاید حتی این نوشتنم برام خیلی بد شه.

اما به اون خدایی که همه داریم میپرستیمش منم حق زندگی کردن دارم.

مرسی که این چند دقیقه رو با من بودین.

شایدم چند ثانیه.

زمان که برای من عجیب غریب سپری میشه یکم فرق کرده.

یک دقیقه برام یک روز شده.

وقتی چشمام رو میبندم انقدر خوابهای عجیب غریب میبینم که وحشت دارم از خوابیدن.

همه چیم بهم ریخته.

همه چیم

خدا کنه حرفهایی که دوست داشتم بزنم رو اگر نتونستم بنویسم بتونید پیداش کنید.

من بلد نیستم بنویسم چون نویسنده نیستم. پس این حرفها رو بذارین به پای درد و دل.

یه درد و دلی که دیگه انقدر سنگین بود مجبور شدم برای همه بنویسم…

تک تکتون رو دوست دارم…