خیلی با هم دوست بودیم از موقعی که از مادر و پدرم جدا شدم و خواستم مستقل باشم با او دوست شدم خیلی منو دوست داشت وقتی دید که من جایی برای خوابیدن و غذایی برای خوردن ندارم به من جا و غذا داد من مدیون او بودمو احساس می کردم که هیچ دوستی بهتر از اون نیست.

به خاطر تمام محبتاش نمی تونستم همینجوری بشینم سعی می کردم تا حد امکان مواظب او باشم تا جایی که می   تونستم می خواستم از هیچ کمکی دریغ نکنم او زن و فرزندی شش ساله داشت که فرزندش منو خیلی دوست داشت و منم اونو خیلی دوست داشتم .اما همسرش از من می ترسید نمی دونم چرا هر وقت می خواست از توی حیاط خونه باغ رد بشه با اینکه سعی می کردم جلوی پنجره نباشم می دیدم با هول و ولا به پنجره ی اتاقی که من توش بودم نگاه می کرد. هوشنگ دوستمو میگم خیلی به همسرش گفت که من بی آزارم و اعتمادشو به من جلب می کرد . اما همسرش می گفت من کلاً از اون می ترسم نه اینکه بخوام تو اونو بیرون کنی.

یک روز هوشنگ اومد و به من گفت: دوست من یه خواهشی ازت دارم ما داریم میریم جایی اگر برات زحمتی نیست از خونه باغ مواظبت کن تا ما برگردیم البته باید خیلی مواظب باشی چون می دونی که خونه باغه.

وقتی هوشنگ رفت گفتم اون خیلی از من مواظبت کرده به من جا و غذا داده حالا باید کمکش کنم باید دقت کنم که کسی نیاد یعنی دزد نیاد یه خورده سر جام نشستم ولی دلم آروم و قرار نداشت فکر می کردم الآن کسی اومده و من متوجه نشدم از اتاقم بیرون اومدم و جلوی در خونه باغ نشستم که کسی نگاه چپ به خونه باغ نکنه چند جوون که رد می شدند توی حیاطو نگاه کردند چون در نرده ای بود هر کس می تونست تو رو نگاه کنه اما من که ترسیده بودم و حساس شده بودم و به همه شک داشتم گفتم: آهاااای! چیه؟! چی داره که نگاه می کنی؟! نگاه کردن داره؟ راتو بکش برو برو تا حسابتو نرسیدم اون جوونا که خیلی بهشون برخورده بود گفتند آروم بتمرگ سر جات ما کاری به این خونه نداریم مال خودت خندیدن و رفتن. می خواستم برم بیرون و باهاشون درگیر شم اما می ترسیدم که نکنه توی این درگیری یکی وارد خونه بشه و دزدی کنه تا یه ماشین جلوی در پارک می کرد می گفتم: اوهوووی چرا اینجا پارک می کنی برو یه جای دیگه پارک کن که اون به من بی محلی می کرد و می رفت.

وقتی هوشنگ اومد اول خیالم راحت شد ولی بعد گفتم تو می تونی راحت بخوابی؟ یه وقت نکنه تو خواب بری دزد بیاد شایدم قاتل بیاد هوشنگو بکشه! برای خودم تکلیف تعیین کرده بودم که هر شب برم دم در و کشیک بدم.

روزها و شب ها همینطور می گذشت هوشنگو دوست داشتم شما هم اگر یکی بهتون جا و مکان بده اینقدر دوسش دارین هر وقت بیرون می رفتیم دائماً مواظبش بودم حساس بودم حتی یه روز وقتی با هم به گردش رفتیم پیمان دوست هوشنگ به ما نزدیک شد رفتم جلوی هوشنگ وایسادم و گفتم : هان چیه چه کار داری؟! به دوست من نزدیک نشو! اصلاً تو رو با هوشنگ چه کار؟! هوشنگ منو کنار کشید و گفت :این دوستم پیمانه کاری با من داره تو چرا اینقدر نگرانی وقتی به پیمان دستداد سرمو پایین انداختم خجالت کشیدم پیمان گفت این کیه دیگه بابا. اما من هیچی نگفتم دست خودم نبود نسبت به هوشنگ حساس شده بودم شایدم برای خودم یه وظیفه می دونستم.

زندگی خوبی داشتم هوشنگ منو از خونه بیرون نمی کرد دیگه داشتم می گفتم که من خوشبخت ترینم تا اینکه یه روز که با بچه ی هوشنگ به بیرون رفته بودم تا جلوی در با هم بازی کنیم سعید بچه ی هوشنگ وسط خیابون رفت و گفت : بیا دیگه بیا تو قول داده بودی اون ور خیابونو نگاه کردم دیدم یه کامیون داره با سرعت میاد با داد به سعید گفتم برو کنار ولی اینقدر می خندید و شاد بود که متوجه نبود من چی میگم دوباره با صدای بلند گفتم: سعید برو کنار ماشین داره میاد وقتی دیدم انگار نه انگار و راننده ی کامیون هم دستشو روی بوق گذاشته و با سرعت میاد خودم دوان دوان به طرف سعید رفتم سعیدو هل دادم و از جلوی ماشین ردش کردم اما دیگه کار از کار گذشت و من زیر چرخ های کامیون له شدم سعید که ترسیده بود گریه می کرد هوشنگ دوان دوان بیرون اومد و سعیدو در آغوش کشید و به من داشتم از درد به خودم می پیچیدم نگاه کرد و گفت:چقدر بدجور تصادف کرده بهش نگاه کردم جلوی من نشست و گفت:دوست من تو خیلی بد تصادف کردی زنم اگر تو رو ببینه وحشت می کنه منو ببخش و بعد به داخل رفت و درو بست و به پشت سرشم نگاه نکرد انتظار داشتم بلندم کنه و بگه: ناراحت نباش رفیق می برمت دامپزشکی اما…
بلند شدم نای راه رفتن نداشتم در این مدت فکر کردم و پیش خودم گفتم:چقدر بی وفا برای حفظ جون بچه ی اون به این روز در اومدم حالا هم توی کوچه پس کوچه های شهر پرسه می زنم و زیر ماشین های پارک شده می خوابم گاهی هم مردم برام نون و گوشت میارن اما کی می دونه که من چی کشیدم و جوونیمو پای کی گذاشتم هر وقت بچه ها میان توی کوچه بازی کنن یاد سعید می افتم و آهی می کشم و میرم توی کوچه های دیگه تا بچه ها راحت تر بازی کنن.
راستی اگه آدما قدر ما سگا وفا داشتن دنیا گلستون میشد.