ضمن درود فراوان و عرض ادب!

خب دوستان من دوباره اومدم تا اتفاقاتی که امروز برایم افتاده است را برایتان تعریف کنم و با نظراتی که شما دوستان عزیز میدهید به مشورت بنشینم و نتیجه بگیرم که انسان بد اخلاق موفق تر است یا انسان خوش اخلاق…، امروز برای من روز خوب و پر تجربه ای بود… من امروز طبق معمول شیطنتم گل کرد و به دوستی مخالف زنگیدم و پس از سلام سؤال بی ربطی پرسیدم که هم حرفی برای گفتن داشته باشم و همین دیگه… پس از پرسیدن سؤال جواب گرفتم شیطونی نکن و پشت خط ماندم تا صحبت را ادامه دهیم… بین صحبتها دوباره شیطنتم گل کرد و گفتم: تو چقدر بد اخلاقی… و جوابهایی گرفتم که از صد تا فحش برایم سنگینتر بود و جوابی دادم که کم نیاورده باشم… او میگفت: من باید بد اخلاق باشم تا… من اگر بد اخلاق نباشم افرادی مثل تو… اصلا تو چرا به من زنگ زدی؟…، و در آخر تلفن را قطع کرد… من انتظار داشتم با توجه به شناختی که از من داشت این همه تیکه به من نیندازد… بگذریم… بیخیالش… البته من با اندکی فکر کردن به این نتیجه رسیدم که قبل از تماس من کسی او را ناراحت کرده بوده… یا او خسته بوده که اینطور رفتار کرده…، ساعت چهارده به ورزشگاه رفتم و در بازی گلبال توپ یک بار به شکمم خورد که خیلی دردم اومد… دوباره یه توپ خورد به سمت راست سینه ام که فریاد زدم آخخخخخخخ… جای بعضیا خالی: یه توپ هم خورد زیر چونه ام و چنان دندونام خورد به هم و دردم اومد… اما این همه درد به پای اون درد نرسید که عجب تیکه ای انداخت به من… ساعت پانزده و سی دقیقه ورزش تمام شد و ساعت شانزده کنار خیابان سر کوچه ای از ماشین مربی پیاده شدم تا پیاده تا نیم ساعت بعد به خانه برسم… همانطور که عصا زنان در کوچه پیش میرفتم تصمیم گرفتم به سمت راست بپیچم و کمی انحراف مسیر دهم و وسیله ای برای منزل از مغازه ای بخرم… بین راه متوجه شدم که کمی اشتباه پیچیده ام و وقتی از عرض خیابانی عبور کردم و مغازه ها را بررسی کردم آن مغازه نبود و من نمیدانستم که کجا رفته ام و همه چیز ناشناس بود… ایستادم کمی فکر کردم و به سمت دیگر خیابان رفتم و باز هم دیوار و مغازه ها ناشناس بود و واقعا من به کجا رفته بودم؟.. همانطور که ایستاده بودم و فکر میکردم یه موتوری ایستاد و پرسید جایی میخواهی بروی؟… پرسیدم این خیابان چیست؟… پاسخ داد: قدس… ادامه دادم و اشاره کردم این یکی؟ گفت: ریاضی… تشکر کردم و در ریاضی حرکت کردم و راننده موتور ادامه داد این مسیر به خیابان امام میرسد و من به سمت دیگر برگشتم و به سمت خیابان گل‍بهار حرکت کردم… بنده از کوچه میرزاخانی به سمت خیابان گل‍بهار میرفتم که وسط راه تغییر مسیر داده بودم و اشتباهی به کوچه ریاضی که موازی همان کوچه بود وارد شده بودم و پیچ در پیچ پس از نیم ساعت سرگردانی به خیابان قدس برگشته بودم… حالا مسیر اصلی پیدا شده بود و درست میرفتم که ناگهان پای راستم در چاله ی کوچکی پیچید و محکم پخش زمین شدم و کش دسته ی عصا از دستم خارج شد و به سویی پرتاب شد و هرچه گشتم پیدا نشد… ناراحت و با درد شدید پا از جای برخاستم و ایستادم و با حرکت آهسته ی پا به دنبال عصا گشتم… پسرکی عصا را برداشت و به سمتم دراز کرده بود و مردی حدود بیست قدم دورتر میگفت: نابیناست بده دستش… راستی در این کوچه ی خلوت اینان کجا بودند؟… عصا را گرفتم و لنگان لنگان به راهم ادامه دادم تا به خیابان گل‍بهار و مغازه ی مربوطه رسیدم که بسته بود… این همه دردسر برای رسیدن به مغازه ای که بسته بود؟… آیا آن شخص که بهش گفتم: بد اخلاق و باهاش شوخی کردم و به من تیکه انداخت خیلی ناراحت شده بود و دلش شکسته بود که این بلاها سرم می آمد؟… شاید آره و حقم بود تا درس عبرتی بگیرم و دیگر با کسی شوخی نکنم… در کوچه به راهم ادامه دادم تا به خیابان شهدا رسیدم و به مغازه دوستم رفتم و چند دقیقه نشستیم و از هر دری سخنی راندیم… سپس از خیابان عبورم داد و در کوچه به راهم ادامه دادم… در کوچه ی مجاور مدرسه تعطیل شده بود و بچه ها با سر و صدا به کوچه ریختند… پس از چند دقیقه به کوچه ی دلنواز وارد شدم که یه دانش آموز پیشنهاد همراهی تا خانه را داد و بازویش را گرفتم و پس از چند دقیقه به نانوایی و رسول سوپری رسیدیم و به مغازه لوازم خانگی رفتیم و او هم آن وسیله را نداشت و با پسرک برگشتیم و به سمت منزل رفتیم… خسته و کوفته ساعت ده دقیقه به هجده به خانه وارد شدم و لباس اضافی را در آوردم و روی تختم لمیدم تا استراحت کنم… پس از چند دقیقه استراحت و خوردن هندونه به بام رفتم و لباسهارو روی بند پهن کردم و هزار تومن فدا کردم تا با دوستانم شصت دقیقه بحرفم… با دوستی از هر دری سخنی چهل و پنج دقیقه حرفیدیم… کامپیوتر را روشن کردم و با کنترل آ آهنگهارو انتخاب کردم و اینتر و دامب و دومب مشغول جدا کردن سنجاق از پتو ها شدم و ملافه ها از پتو ها جدا شد… هنوز پانزده دقیقه رایگان داشتم و ساعت از بیست و یک گذشته بود… در مخاطبین گوشی به دنبال دوستی میگشتم… به امیررضا زنگیدم جواب نداد… به سلیمی آشپز اردو ها زنگیدم و هشت دقیقه شوخی و خنده و خداحافظی… به امیری دیگر برای اولین بار زنگیدم و با شوخی و خنده شروع شد و دوازده دقیقه صحبت کردیم و به یاد خاطراتی که در ایستگاه سرگرمی میگذاشتم افتادیم…آیا با بد اخلاقی افراد مزاحم را از خود دور کنیم بهتر است یا با خوش اخلاقی و خوش رویی؟… راستی بچه ها من با بد اخلاق ترین افراد دوست میشوم و آنان را مجذوب خودم میکنم… من از بد اخلاقها خوشم میاد… هرکی با من پشت تلفن بد اخلاقی کنه من دوباره بهش میزنگم… با تشکر از مدیر بزرگوار که اجازه میدهد ما اینجا درد دل کنیم و بنویسیم و یاد بگیریم… دوستان بیایید مرا نصیحت کنید شاید یک درصد تإثیر بگذارید و من تغییر کنم و دست از شیطنت بردارم و به بد اخلاقها نزنگم و مزاحم نشوم…!