حالم خوبه و دست هام بوی سرشیر میده. چقدر حالم خوبه! راستیاتش من خیلی وقتی می شد سرشیر نخورده بودم و یک عدد سوپری لبنیاتی مشتی ممدلی، هم بوق داره هم صندلی، کنار محل کارم پیدا کردم که سرشیر خونگی هم می فروشه. دیشب ربع کیلو خریدم بردم خونه و امروز صبح، نصفشو با عسل و مربا، زدم به بدن! آخ که چه حالی داد. پیشنهاد می کنم شما هم حتما بخرید ببینید تا حالا که سرشیر نخریدید چقدر ضرر کردید؟ لامسب مزه ی سرشیر با خامه هزار بار متفاوت هستش و چقدر من این سرشیر جونم رو از خامه های مزخرف بیشتر می دوستمش!

البته دوغ هم از همون سوپر لبنیاتی خریدم که بطری نداشت، دوغ رو توی ی نایلکس ریخت داد دستم. منم پلاستیک دوغ علیه سلام رو که مثل شکم گوسفند باد کرده بود، آوردم خونه، گذاشتمش توی ی پارچ، و با کارد، پاره اش کردم. بعدم از پارچ کشیدمش بیرون که همه ی دوغ ها ریخت توی پارچ و جنازه ی خودش تشریف آورد بیرون، آخر کار هم ی مراسم دفن توی سطل آشغال خونه واسش برگزار کردم. در ادامه، ی قیف برداشتم، نوکش رو گذاشتم روی درب ی بطری خالی و پارچ رو توی قیف خالی کردم تا دوغ هایی که ریخته بودم تو پارچ، با سرعت یک مگا بایت بر ثانیه، به درون بطری منتقل بشه. ی صدای باحالی می داد که نگو.

البته چشمتون روز بد نبینه و گوشتون هم نشنوه: چند باری دوغ و پارچ و قیف، تصمیم گرفتند علیه من کودتا کنند. نقشه کشیده بودند که اول بطری از زیر دستم در بره، زیر پای قیف رو خالی کنه و خودش و دوغ هاش و قیف با هم پهن بشند کف آشپزخانه و با هم به من بخندند. بعدم که من دستو پامو گم می کردم، پارچ هم در آخر کار لیز می خورد و اون هم با دوغ های نصفه نیمه اش کنار دوستاش از خنده قش می کرد. حالا من باید هم دنبال دستمال و اسفنج و شامپو فرش برای تمیز کاری می گشتم، هم باید ی دوش حسابی برای رهایی از شر بوی گوسفندی دوغ می گرفتم و نهایتا باید دستو پام که گم کرده بودم را پیدا می نمودم.

این شد که اون شد! یعنی در واقع، من نگذاشتم این اتفاق بیفته. گردن بطری رو گرفتم فشار دادم، گوش پارچ رو پیچوندم و بر سر قیف فریادی کشیدم که هر سه، ماست ها رو کیسه کردند. بعدم که کار دانلود دوغ توسط بطری تمام شد، از ماست هایی که هر سه دشمن گرامی کیسه کرده بودند، باهم نوش جان کردیم.

یکی از دوستام می گفت، خو تو دیوونه ای. چرا پلاستیک رو ریختی تو پارچ و بعدش پارچ رو ریختی تو بطری؟ مستقیم، پلاستیک رو توی بطری با همون قیف خالی می کردی. ولی من هرچه کردم نشد. یعنی راستیاتش ترسیدم پلاستیک رو باز کنم بریزم تو قیف، و در حین این عمل، پلاستیک، ی خمیازه ی محکم بکشه، دهنش رو زیادی باز کنه و همه ی دوغ هام به جای قیف و بطری، بریزه کف آشپزخانه. این شد که ریسک نکردم. گفتم بگذار این چالش رو دفعه ی بعد انجام بدم و فعلا ی قلپ دوغ رو خون خودم نکنم.

هیچی دیگه. همین. حرف خاصی نداشتم. همین که گاهی اینجا بنویسم، واسم آرامشه. راستی، بچه ها، می بینم با پست های خوبی که اینجا می گذارید، اینجا رو خوب پیش می برید ولی حس نکنید من چون کامنت نمیدم، برای شما یا پست شما ارزش قائل نیستم. حس نکنید من حواسم به زحمات شما نیست. باور کنید یا نه، بد‌جور درگیرم، شغل و مشغله و خواب و کار و کار و بازم کار، واسم زندگی نگذاشته. به قول معین گرامی که می فرمایند:

“تو واسم زندگی نذاشتی بیبی‌گل،
واسه چی منو دوس نداشتی، بیبی‌گل؟”

لذت ببرید از زندگی و شاد باشید!